บทที่ 28 ความสงบที่ถูกคุกคาม
บทที่ 28 ความสงบที่ถูกคุกคาม
ขณะที่เอเรนกำลังจมอยู่ในภวังค์ เสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เหล่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์ที่บุกเข้ามาในป่าต่างชะงักเมื่อเห็นสภาพของร่างเงาที่สลายไป พวกเขาหันมาจ้องมองเอเรนด้วยความหวาดกลัว
“นั่นมันปีศาจ” อัศวินนายหนึ่งตะโกน
“เอเรน! เราต้องไปจากที่นี่!” ลีร่าเตือน
“พวกอัศวิน”
เอเรนกำหมัดแน่น เขากัดฟันระงับความสับสนในใจ พลังเปลวเพลิงสีดำอมแดงปะทุขึ้นจากดวงตาของเขาอีกครั้ง
“แก... คือผู้ที่ครอบครองศาสตราโลหิต!” อัศวินศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่งคำราม
“และเด็กคนนั้น... คือปีศาจอีกตนที่ต้องถูกชำระล้าง!”
“พวกแกต่างหากที่เป็นปีศาจ!” เอเรนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เขายกมือขึ้นช้าๆ แล้วปล่อยพลังเวทน้ำแข็งของลีร่าออกมา ก่อตัวเป็นกำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ขึ้นมาขวางหน้าอัศวินที่กำลังพุ่งเข้ามา
เอเรนหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว พุ่งทะยานเข้าสู่ป่าที่มืดมิดกว่าเดิม เขาไม่สนแล้วว่าทิศมรณะจะอันตรายเพียงใด สิ่งเดียวที่เขารู้คือเขาต้องไปให้ไกลจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
“พวกมันไม่ยอมให้เราไปง่ายๆ หรอกนะเอเรน” ลีร่าเตือนอีกครั้ง “
พวกเขาเป็นอัศวินศักดิ์สิทธิ์... พวกเขามีพลังเวทมนตร์มากกว่าอัศวินทั่วไป”
เอเรนรับรู้ได้ถึงพลังเวทของอัศวินที่ไล่ตามมาอย่างไม่หยุดหย่อน ลูกศรเวทมนตร์และลูกไฟถูกยิงเข้ามาจากด้านหลังอย่างไม่ขาดสาย เอเรนต้องใช้ความเร็วและความว่องไวของเขาหลบหลีกการโจมตีเหล่านั้นอย่างคล่องแคล่ว แต่เขาก็รู้ดีว่าการวิ่งหนีไปเรื่อยๆ คงไม่ใช่ทางออก
เอเรนหยุดลงกลางลานกว้างแห่งหนึ่งในป่า เขาหันกลับมามองเหล่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์ที่ไล่ตามมาติดๆ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความมุ่งมั่นที่จะกำจัดเขาให้สิ้นซาก
“หนีไม่พ้นแล้ว! ผู้ครอบครองศาสตราโลหิต!” หัวหน้าอัศวินคนหนึ่งคำราม
“จงมอบตัวเสีย! แล้วเราจะจบเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว!”
เอเรนมองไปยังเหล่าอัศวินที่ล้อมเขาไว้ทุกทิศทาง ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่ในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความคิดที่ซับซ้อน
“เอเรน... นายกำลังจะทำอะไร”
“เราจะสู้กับพวกนั้นไม่ได้นะ ”
เอเรนยิ้มอย่างเย็นชา “ใครว่าฉันจะสู้?” เขาตอบกลับ
“ฉันขอยืมพลังเธอหน่อย”
“จะให้ฉันใช้พลังของอีเร็นหรอ”
เอเรนสั่นหน้า
“ไม่ แต่ฉันฝากเซเลเน่หน่อย”
เขาหลับตาลงชั่วครู่ รวบรวมพลังเวทมนตร์ที่เขาหลอมรวมกับลีร่าขึ้นมาทั้งหมด พลังเปลวเพลิงสีดำอมแดงปะทุขึ้นจากฝ่ามือของเขา และเขาก็เริ่มร่ายเวทมนตร์บางอย่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“เวทมนตร์เรียกอสูร...” อัศวินศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่งอุทาน ใบหน้าของเขาซีดเผือด
“มันจะเรียกอสูรที่ร้ายกาจที่สุดในป่านี้มา!”
แต่แล้ว เอเรนก็ไม่ได้เรียกอสูรใดๆ แต่เขากลับยิงพลังเวทนั้นลงบนพื้นดินกลางลานที่เขายืนอยู่
ตูมมมมมมมม!
พื้นดินระเบิดออกอย่างรุนแรง กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่ลึกลงไปจนไม่อาจหยั่งถึง เหล่าอัศวินที่อยู่ใกล้เคียงต่างถูกแรงระเบิดจนกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทาง
“อะไรกัน!” อัศวินคนหนึ่งคำรามด้วยความตกใจ
เอเรนไม่ตอบ เขาใช้ความเร็วและความว่องไวที่ได้รับจากศาสตราวิญญาณ พุ่งเข้าไปในกลุ่มอัศวินที่ยังคงสับสนอลหม่าน แล้วคว้าตัวอัศวินนายหนึ่งมาเป็นตัวประกัน
“ถ้าพวกแกไม่อยากให้เพื่อนของแกตาย... ก็จงถอยไป!” เอเรนคำรามเสียงก้องไปทั่วลาน
เหล่าอัศวินชะงักงัน พวกเขามองดูเอเรนที่กำลังจ่อดาบ เข้าที่คอของเพื่อนร่วมงานอย่างไม่วางตา
“เอเรน... นาย...” ลีร่าอุทาน น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ
“นายกำลังทำอะไร?”
“ฉันเป็นผู้ล่า... ไม่ใช่ผู้ถูกล่า” เอเรนตอบกลับด้วยเสียงที่เย็นชา
“และพวกมัน... ก็จะต้องเป็นผู้ถูกล่า...”
แสดงความคิดเห็น