บทที่ 16 อสูรมนตรา

บทที่ 16 อสูรมนตรา 

 

จู่ๆ เสียงคำรามต่ำๆ ก็ดังสะท้อนมาตามแนวป่า กลิ่นสาบสางคละคลุ้งมาในอากาศ เอเรนชะงักฝีเท้า ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด

 

‘อสูร!’ตัวใหญ่ด้วย!’

 

ทันใดนั้นเอง ร่างสูงใหญ่ของ อสูรวารีป่าเถื่อน ก็พุ่งทะลุแนวพุ่มไม้เข้ามา มันมีผิวหนังสีเขียวเข้มปกคลุมด้วยเมือกเมือก ปากอ้ากว้างเผยเขี้ยวคมกริบ ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องมองมายังพวกเขาด้วยความหิวโหย

 

“ไป!” เอเรนคำราม เขาหันหลังกลับ ตั้งใจจะพาเซเลเน่และหลีกเลี่ยงการปะทะ แต่เส้นทางข้างหน้าถูกขวางด้วยอสูรอีกสองตัวที่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน

 

“ลีร่า ใช้เวทผลึก ฉันฝากเซเรเน่ด้วย”

 

สิ้นคำบาเรียสีฟ้าใสก็ถูกกลางขึ้นอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มทะยานร่างไปในทันที 

 

 เอเรนยืนหมองพวกศัตรูเบื้องหน้าดวงตาของเขาเปล่งประกายเปลวเพลิงสีดำอมแดง ไอพลังแห่งความมืดมิดแผ่พุ่งออกมาจากร่างอย่างน่าเกรงขาม

 

‘เราไม่มีดาบ ’ เอเรนนึกขึ้นได้ว่าดาบนิล อีเร็น ซึ่งเป็นร่างของลีร่าเอง ไม่ได้อยู่ในมือของเอเรน

 

‘ถ้าอย่างนั้น… ลองใช้เวทมนต์ตอนที่เรายังเป็นผู้กล้าดูดีกว่า ‘

 

 เขากำหมัดแน่น พลังเวทสีดำอมแดงที่หมุนวนอยู่ในกายเริ่มก่อตัวขึ้นที่ฝ่ามือของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะพุ่งออกมาข้างหน้า แล้ว แปรสภาพกลายเป็นดาบใหญ่สีดำสนิท! คมดาบนั้นเรืองแสงด้วยประกายเปลวเพลิงสีดำอมแดง บ่งบอกถึงพลังแห่งศาสตราวิญญาณที่ถูกหลอมรวมอยู่ในตัวเขา

 

‘ใช้ได้ด้วยสินะ …เตรียมตัวตายได้ ‘

 

“ฮึ่ม!” อสูรวารีป่าเถื่อนตัวแรกคำราม พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ เล็บคมกริบของมันพร้อมจะฉีกกระชากทุกสิ่งให้เป็นชิ้นๆ

 

เอเรนตวัดดาบพลังเวทในมือ เขาไม่ถอยหลบแม้แต่น้อย ดาบสีดำปะทะเข้ากับกรงเล็บของอสูรอย่างรุนแรง เกิดเสียงโลหะบดขยี้กันดังสนั่น อสูรร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อคมดาบเฉือนเข้าที่กรงเล็บของมัน

 

เอเรนเคลื่อนไหวราวกับพายุ เขาฟันดาบพลังเวทเข้าใส่อสูรอย่างต่อเนื่อง เปลวเพลิงสีดำอมแดงแผดเผาผิวหนังของพวกมัน ทุกครั้งที่คมดาบสัมผัส อสูรจะส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความทรมาน แต่พวกมันก็มีจำนวนมากและแข็งแกร่งเกินกว่าที่เอเรนจะจัดการได้ง่ายๆ โดยเฉพาะเมื่อพลังแห่งศาสตราโลหิต อีเร็น ไม่ได้อยู่ในมือเขา

 

 ในขณะที่เอเรนกำลังรับมือกับฝูงอสูรวารีป่าเถื่อนอย่างดุเดือด จู่ๆ เสียงลมหายใจหนักๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลังแนวพุ่มไม้ เอเรนเบิกตากว้าง สัญชาตญาณอันตรายกรีดร้องเตือน ไม่ใช่เสียงของอัศวิน ไม่ใช่สัตว์ป่า... แต่เป็นเสียงของ นักฆ่า!

 

“ในที่สุดก็เจอตัวแกนะ... ผู้ครอบครองศาสตราโลหิต” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น พร้อมกับร่างเงาที่ปรากฏออกมาจากความมืดมิด เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่ สวมชุดคลุมสีดำสนิท ใบหน้าถูกปกปิดด้วยหน้ากากโลหะ มีเพียงดวงตาคู่คมที่เปล่งประกายเย็นชา มือของเขาถือมีดสั้นสองเล่มที่สะท้อนแสงจันทร์วาววับ

 

‘ระวัง! เอเรน! นี่ไม่ใช่อัศวินทั่วไป! นี่มัน... มือสังหารของอาณาจักรแห่งตอนใต้!’ ลีร่าเตือนอย่างร้อนรน

 

เอเรนไม่รอช้า พลังเปลวเพลิงสีดำอมแดงปะทุขึ้นจากดวงตาของเขา ดาบพลังเวทในมือโชนแสงสีแดงฉานทันที เขาสังเกตเห็นมือสังหารที่กำลังเข้ามาใกล้พร้อมกับสัมผัสได้ถึงกลิ่นควันพิษที่เริ่มคละคลุ้ง

 

ชายชุดดำมีความว่องไวอย่างเหลือเชื่อ เขาเคลื่อนไหวราวกับเงา หลบหลีกคมดาบพลังเวทของเอเรนได้อย่างคล่องแคล่ว มีดสั้นในมือของเขาสะบัดไปมา โจมตีในจุดตายด้วยความแม่นยำ

 

“ฮึ่ม... ไม่เลว...” ชายชุดดำเอ่ยเสียงเรียบ แม้จะประหลาดใจกับความสามารถของเอเรน “แต่สำหรับฉันฝีมือแค่นี้มันก็แค่นั้น”

 

เขาปล่อยหมอกควันสีดำออกมาจากปลอกแขน หมอกควันนั้นกัดกินอากาศ ทำให้การมองเห็นและประสาทสัมผัสของเอเรนเริ่มติดขัด เอเรนสัมผัสได้ถึงกลิ่นเหม็นไหม้ที่แสบจมูก

 

‘นี่มันยาพิษสลายพลังเวทย์’

 

“ฉันรู้อยู่แล้ว …แต่ของแค่นี้นะทำอะไรฉันไม่ได้ “

 

เอเรนกัดฟันแน่น เขากระโดดถอยหลัง หายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด พลังเปลวเพลิงสีดำอมแดงจากร่างของเขากระจายออกไปรอบตัว พยายามเผาผลาญหมอกควันพิษให้มลายไป แต่หมอกควันนั้นหนาแน่นและติดตามเขาไม่ห่าง

 

‘แย่แล้ว เราใช้พลังได้ไม่เต็มที่!’ เอเรนคิดอย่างหงุดหงิด เขาตระหนักดีว่าการที่ ศาสตราโลหิต อีเร็น ไม่ได้อยู่ในมือเขา แต่กลับอยู่ในรูปจิตวิญญาณที่อยู่กับลีร่า ทำให้เขาไม่สามารถดึงพลังดั้งเดิมของมันมาใช้ได้อย่างสมบูรณ์ การต่อสู้ของเขากลายเป็นการใช้ดาบพลังเวทที่ตนเองสร้างขึ้น ซึ่งแม้จะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่คล่องแคล่วและหลากหลายเท่าที่ควรเมื่อไม่ได้ผสานกับศาสตราของเขาเอง

 

ขณะที่เอเรนกำลังรับมือกับหมอกพิษและมือสังหาร และฝูงอสูรที่ยังคงรุมล้อมอยู่นั้น เสียงฝีเท้าของกองทัพอัศวินก็ดังขึ้นใกล้กว่าเดิมมากแล้ว และครั้งนี้... พวกมันมาเร็วกว่าที่คิด!

 

“พวกมันกำลังมาถึงแล้ว “

 

‘เราโดนล้อมแล้ว!’

 

เอเรนหันไปมองทิศทางที่เสียงดังขึ้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก เขาเห็นแสงจากคบไฟนับร้อยดวงกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้จากทุกทิศทาง เสียงตะโกนสั่งการของอัศวินดังก้องไปทั่วป่า

 

ชายชุดดำยิ้มเยาะภายใต้หน้ากาก “จบแล้ว... ผู้ครอบครองศาสตราโลหิต”

 

เขาฉวยโอกาสที่เอเรนหันเหความสนใจ พุ่งเข้าใส่ด้วยมีดสั้นที่ชุ่มด้วยยาพิษชนิดร้ายแรงอีกครั้ง

 

 

 

เ