บทที่ 5 พักผ่อน

บทที่ 5 พักผ่อน

 

ลีร่ารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อสองวันก่อน หญิงสาวพบว่าตอนนี้เวทมนตร์โลหิตได้ทำงานเสียแล้ว และตอนนี้เธอได้มาอยู่ในร่างของเอเรนชายหนุ่มผู้ไร้เดียงสา

 

เสียงแผ่วเบาจากด้านหลังชวนให้ร่างบอบบางที่กำลังก้มตัวอยู่ข้างลำธารพลันเหลียวขวับไปมอง สัญชาตญาณที่ถูกบ่มเพาะจากการท่องป่า ส่งสัญญาณให้ลีร่าเตรียมรับมือกับทุกสิ่ง แต่เมื่อนัยน์ตาเรียวคมกวาดสำรวจทั่วบริเวณ ดาบสีนิลที่กำกระชับในมือกลับผ่อนคลายลงอย่างเชื่องช้า พลังสังหารที่เคยคุกรุ่นก็จางหายไปในพริบตา เพราะสิ่งที่ปรากฏเบื้องหลังเงามืดของพงไพรหาใช่ภัยคุกคามไม่ หากแต่เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กเท่านั้น

 

‘ฉันคงคิดมากเกินไป พวกมันคงไม่ตามมาถึงที่นี่’

 

กระต่ายป่าตัวหนึ่งมีขนสีขาวฟูฟ่องค่อย ๆ โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ หูของมันตั้งชันอย่างระแวง ดวงตาสีแดงฉานจับจ้องมายังร่างของเอเรนที่ยืนนิ่งอยู่ ก่อนที่มันจะตัดสินใจกระโจนหนี เพียงชั่วพริบตา ดาบสีดำเล่มงามก็ถูกชักออกจากฝักอย่างรวดเร็ว วูบไหวในอากาศ แต่ไม่ทันไรก็ถูกเก็บคืนสู่ฝักอย่างเงียบเชียบ

 

‘สัตว์ตัวกระจ้อยแค่นี้จะพออะไรกัน’ เสียงทุ้มนุ่มที่เจือความอ่อนล้าเอ่ยกับตนเองเบา ๆ

 

ร่างที่ลีร่าสิงสู่ทรุดตัวลงข้างกองไฟที่มอดไหม้จนเหลือเพียงถ่านแดงก่ำ กลิ่นหอมจาง ๆ ของเนื้อปลาที่ถูกย่างเมื่อครู่ยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ

 

ก่อนหน้านี้ไม่นาน ลีร่าเพิ่งจัดการกับอัศวินสองนายที่พยายามติดตามเธออย่างไม่ลดละ เธอตระหนักดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการตามล่า และยังมีอัศวินอีกมากมายที่กำลังสะกดรอยตามเธอ 

 

ลีร่าเหลือบมองไปยังทิศทางที่กระต่ายกระโดดหายไป ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ 

 

“เราคงต้องหาอย่างอื่นมากินไม่งั้นเราตายแน่ ” เธอพึมพำกับตัวเอง “ฉันต้องการพลังงาน และสัตว์ตัวเล็ก ๆ อย่างกระต่ายคงไม่เพียงพอ”

 

เมื่อเปลวไฟเริ่มลุกโชนอีกครั้ง เธอหยิบปลาสองตัวที่ถูกเสียบไม้ย่างจนสุกเหลืองทองออกจากกองไฟ ก่อนหน้านี้เธอใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการสำรวจหาแหล่งน้ำที่เหมาะสม 

 

ลีร่าเดินเลียบลำธารที่ไหลรินมาจากภูเขา จนกระทั่งพบแอ่งน้ำตื้น ๆ ที่มีปลาน้ำจืดแหวกว่ายอยู่ เธอไม่ได้ใช้เวทมนตร์ในการจับปลา แต่ใช้เพียงความว่องไวและสัญชาตญาณนักล่าที่เธอมีติดตัว

 

ลีร่าซุ่มเงียบอยู่ริมตลิ่ง รอจังหวะที่ปลาว่ายเข้ามาใกล้ ก่อนจะพุ่งเข้าจับด้วยมือเปล่าอย่างรวดเร็ว เธอได้ปลามาสามตัว ซึ่งเพียงพอสำหรับมื้อค่ำวันนี้และมื้อเช้าของวันพรุ่งนี้

 

ตลอดหลายสิบปี... ไม่สิ หลายร้อยปี ที่ผ่านมา ชีวิตของลีร่ามีแต่การหลบหนี เธอคือผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจาก หมู่บ้านเนครอน ที่ถูกกองอัศวินแห่งอาณาจักรฟรานซ์บุกทำลายล้างอย่างไร้ความปรานี 

สาเหตุยังคงเป็นปริศนา แต่ภาพของเปลวเพลิงที่ลุกโชนและเสียงกรีดร้องของผู้คนยังคงตามหลอกหลอนเธอไม่เว้นแต่ละวัน

 

 รีล่ารับรู้ได้ว่ากองอัศวินยังคงตามล่าเธออย่างไม่ลดละ เพราะเธอคือพยานเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ และยังเป็นผู้ครอบครองพลังโบราณที่พวกนั้นหมายปอง พลังที่ทำให้ดวงวิญญาณศาสตราโลหิตถูกผนึกไว้ในร่างของเธอมานานนับศตวรรษ ก่อนจะฟื้นคืนสติขึ้นมาในยุคสมัยที่ผันเปลี่ยนไป

 

คืนนี้เป็น คืนที่สอง แล้วที่ลีร่าเร่ร่อนอยู่ในป่าในร่างของเอเรน ทักษะการดำรงชีวิตที่เธอฝึกฝนมาตั้งแต่เยาว์วัยได้ช่วยชีวิตเธอไว้หลายครั้งหลายครา เธอสามารถหาอาหาร ล่าสัตว์ และซ่อนตัวได้อย่างแนบเนียน ไร้ร่องรอยใด ๆ

 

หลังจากอิ่มหนำสำราญ ลีร่าพิงหลังกับต้นไม้ใหญ่ ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไป เธอจำเป็นต้องรวบรวมข้อมูล เธอต้องการทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านของเธอเมื่อหลายร้อยปีก่อน และทำไมกองอัศวินถึงต้องการตัวเธอมากถึงเพียงนี้ แม้กาลเวลาจะล่วงเลยไปนาน แต่ความแค้นยังคงฝังลึกอยู่ในจิตใจ

 

เธอเงยหน้ามองดวงดาราที่ส่องประกายระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน พยายามคะเนทิศทางและระยะทาง

 

“หมู่บ้านเฮเมรา...” เธอพึมพำกับตนเอง 

 

“อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ไม่ห่างจากนี้เท่าไหร่”

 

เธอเคยได้ยินเรื่องราวของหมู่บ้านแห่งนี้มาบ้างว่าเป็นแหล่งรวมตัวของเหล่าผู้คนหลากหลายเชื้อชาติและอาชีพ มีทั้งพ่อค้า วณิพก และแม้แต่พวกนอกกฎหมายบางส่วน ซึ่งอาจเป็นแหล่งข้อมูลชั้นดีสำหรับเธอ

 

“ฉันต้องไปที่นั่น...” เธอเอ่ยอย่างหนักแน่น 

 

“ต้องไปหาข้อมูลให้ได้ ฉันจะได้เพื่อหลุดพ้นจากคำสาปนี้! ถึงแม้จะเสี่ยงขนาดใหนก็ก็ตาม”

 

ลีร่าตระหนักดีว่าการเข้าหมู่บ้านในช่วงเวลานี้มีความเสี่ยงสูง อาจมีสายลับของอัศวินแฝงตัวอยู่ แต่ความจำเป็นบีบคั้น เธอต้องการเสบียง และที่สำคัญคือข่าวสาร เธอต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และทำไมพวกเขาถึงได้ติดตามเธออย่างไม่ลดละ

 

“รอให้เช้าก่อนก็แล้วกันแล้วค่อยออกเดินทาง ” เธอตัดสินใจ 

 

“แล้วฉันจะเข้าไปในหมู่บ้านช่วงพลบค่ำ ผู้คนคับคั่ง จะได้กลมกลืนได้ง่ายดายยิ่งขึ้น”

 

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น แสงอรุณสีทองสาดส่องผ่านม่านหมอกลงมายังผืนป่า ลีร่าตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นหลังจากพักผ่อนอย่างเต็มที่ หลังจากนั้นเธอออกเดินเท้าอย่างเงียบกริบ ราวกับเงาที่เคลื่อนคล้อยไปในพงไพร

 

ลีร่าหลีกเลี่ยงเส้นทางหลัก เลือกใช้ทางลัดที่รู้จักเพียงไม่กี่คน ซึ่งเป็นเส้นทางที่เต็มไปด้วยพืชพรรณหนาทึบและภูมิประเทศที่ขรุขระ ทำให้การเดินทางเป็นไปอย่างเชื่องช้า แต่ก็มั่นใจได้ในความปลอดภัยจากสายตาของผู้ที่อาจสะกดรอย

 

เมื่อใกล้ถึงช่วงบ่าย แสงแดดเริ่มทอดยาวทาบทับลงบนผืนป่า ลีร่า (ในร่างเอเรน) มองเห็นกลุ่มควันจาง ๆ ลอยสูงขึ้นสู่ท้องฟ้าไกล ๆ นั่นคือสัญญาณว่าหมู่บ้านเฮเมราอยู่ไม่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึงแล้ว หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความหวังและความกังวลที่ผสมปนเปกัน

 

เธอหยุดพักอยู่บนเนินเขาสูงแห่งหนึ่ง มองลงไปยังเบื้องล่างที่หมู่บ้านเฮเมราตั้งตระหง่านอยู่ รายล้อมด้วยกำแพงไม้สูงใหญ่ที่ดูแข็งแกร่ง มีผู้คนเดินเข้าออกประตูหมู่บ้านอย่างต่อเนื่อง แสงตะวันยามบ่ายสาดส่องลงกระทบหลังคาบ้านเรือนที่มุงด้วยฟางข้าวสลับกับกระเบื้องดินเผา ดูอบอุ่นและสงบสุข

 

 

 

 

“ที่นี่คงปลอดภัยสำหรับเรา” 

 

ลีร่าพึมพำกับตนเอง “ชีวิตเราในตอนนี้แขวนอยู่บนคมดาบ ทุกการตัดสินใจมีความสำคัญยิ่ง”

 

เธอใช้เวลาที่เหลืออยู่ในช่วงบ่ายสำรวจบริเวณรอบ ๆ หมู่บ้าน เพื่อค้นหาจุดเข้าออกที่ปลอดภัยและสังเกตณ์ความเคลื่อนไหวของผู้คน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกองอัศวิน เธอต้องมั่นใจว่าไม่มีภยันตรายใด ๆ รออยู่ภายใน

 

เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ แสงสีส้มแดงอาบท้องฟ้า ลีร่าก็ตัดสินใจที่จะเคลื่อนไหว เธอจะรอให้ความมืดมิดเข้ามาปกคลุมผืนป่าอย่างสมบูรณ์ ก่อนที่จะก้าวเข้าสู่หมู่บ้านเฮเมรา เพื่อค้นหาคำตอบที่อาจจะหายไปตามกาลเวลา