บทที่ 5...3/3

รามินบอกผ่านมาทางอิซาเรื่องเวลานัดหมายราวกับจะย้ำว่าอย่างไรเสียเธอก็ต้องไปนัดบอดดูตัวเพื่อหาสามีตามแบบฉบับที่เขาต้องการ ไม่ว่าเรื่องอะไรลัลนาคิดว่ายอมโอนอ่อนผ่อนตามได้ แต่เรื่องจัดแจงหาสามีของรามิน ทำให้ลัลนาไม่ลังเลใจอีกแล้วที่จะหนีเขาอย่างจริงจังเพื่อกลับประเทศไทย ไม่รู้หรอกว่าจะเจอเรื่องเลวร้ายกว่าที่เจอมาหรือเปล่า เธอยอมให้รามินมาบงการชีวิตถึงขนาดหาคู่ครองให้ไม่ได้ นี่มันทั้งชีวิตที่เหลือของเธอ ทำไมเขาไม่คิดถามหาความสมัครใจจากเธอสักคำ

ลัลนานั่งรถที่รามินส่งมารับเพื่อไปทำงานตามปกติ แต่วันนี้เธอรอจนแน่ใจว่าคนของรามินไม่ได้ตามเธอเพราะเห็นว่าเข้าตึกเอ็มวาย กรุ๊ปมาแล้ว หญิงสาวเดินไปด้านหลังของตึกแล้วขึ้นรถแท็กซี่ไปตามโลเคชั่นที่ไซรัสส่งมาให้ เธอบอกเขาเองว่าหากส่งรถมารับจะผิดสังเกต ส่วนกระเป๋าเดินทางนั้น ลัลนาแอบส่งกลับไปประเทศไทยเมื่อวันก่อน โดยบอกกับเมดาว่าเป็นของฝากที่ส่งไปให้เพื่อน เมดาไม่ได้สงสัยอะไร อีกทั้งยังช่วยพาเธอไปยังร้านที่รับส่งพัสดุข้ามประเทศอีกด้วย

รถแท็กซี่ขับมาตามโลเคชั่นในโทรศัพท์ของลัลนา ซึ่งมันคือสนามบินส่วนตัว มีเครื่องบินจอดอยู่จริงๆ เสียด้วย ทุกอย่างช่างราบรื่นเรียบร้อยจนน่ากังวลแปลกๆ อีกทั้งไซรัสยังนำพาสปอร์ตของเธอมาคืนให้เธอได้จริงๆ นั่นยิ่งทำให้ลัลนาสงสัยว่าใครกันที่เป็นสายของแม่ไซรัส

“ไม่คิดว่าคุณจะเล่นใหญ่ขนาดนี้” ลัลนาพูดไปแล้วก็นึกได้ว่าเธอไม่ได้อยู่กับคนธรรมดาทั่วไป แต่ไซรัสเป็นลูกชายของลุงราเมสที่รวยติดหนึ่งในร้อยของโลก ฉะนั้นเครื่องบินส่วนตัวก็แค่ของเล่นของเขากระมัง

“ไปเครื่องบินส่วนตัวจัดการให้เรื่องเงียบง่ายกว่า ป่านนี้อารามินน่าจะถึงอัจมาน (Ajman) แล้ว” ไซรัสแอบสืบตารางงานของรามินมาเรียบร้อยจึงเลือกให้ลัลนาเดินทางในวันนี้ “ฉันคงมาส่งเพียงเท่านี้ แค่เดินขึ้นเครื่องบินไป เราสองคนก็จะไม่ต้องมาพบกันอีก”

ลัลนาฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ กับตัวเอง เธอควรดีใจ แต่ก็รู้สึกผิดต่อรามิน ทั้งที่เธอหนีในครั้งนี้ก็เพราะเขาบงการชีวิตของเธอมากไป แต่เมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องเดินหน้าต่อ

“ลาก่อน คำนี้คงเป็นสิ่งที่คุณอยากได้ยิน และฉันอยากพูดเหมือนกัน”

คงเป็นครั้งแรกที่ไซรัสกับลัลนาคิดตรงกัน การไม่ต้องพบกันอีกคือทางออกที่ดีที่สุด ส่วนเรื่องมรดกที่ลุงราเมสมอบให้กับเธอ ลัลนาคิดไว้แล้วถ้ากลับถึงประเทศไทยจะโทรมาบอกรามินว่าขอคืนทั้งหมด เขาคงโกรธ แต่เธอจะขอโทษอย่างจริงใจ บางอย่างหรือบางเรื่องหากฝืนใจกันเกินไป เธอก็ไม่สามารถก้าวต่อไปได้ เขาเองก็บงการชีวิตเธอไม่ได้เพราะในความเป็นจริงแล้ว เราไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย เขาไม่ใช่ผู้ปกครองของเธอ

...ลาก่อน รามิน

ไซรัสจัดการเรื่องเอกสารการเดินทางให้ลัลนาเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว ทำให้การเดินเข้าไปในเครื่องบินส่วนตัวเป็นไปอย่างราบรื่น ง่ายดาย ลัลนารู้สึกว่ามันง่ายเกินไป ราบรื่นเกินไป รามินมีสายข่าวมากมาย ทำไมถึงพลาดเรื่องนี้ได้ หรือเธอคิดมากเกินไป ไซรัสอาจจะรู้ทันอาของเขาจนสามารถหาช่องทางพาเธอออกจากดูไบเพื่อกลับประเทศไทยได้ เธอควรดีใจได้แล้วสิเพราะจะได้กลับไปใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ

...จบกันเสียที คราวนี้ลัลจะกลับบ้านแล้วนะแม่

ลัลนาบอกกับแม่ในใจพลางเดินต่อไปเรื่อยๆ พนักงานช่วยนำทางเธอไปยังที่นั่งซึ่งมีความเป็นส่วนตัวมาก นับว่าไซรัสยอมเสียเงินไม่น้อยเพื่อพาเธอออกไปชีวิตของเขาและตระกูลไอมาล หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นเสื้อสูทสีดำที่คุ้นตาของใครบางคนพาดอยู่บนเบาะที่นั่ง

“คุณ!” ลัลนาชะงักกึก “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ไหนว่า...”

“จริงๆ แล้วไซรัสคงคิดว่าผมถึงอัจมานแล้ว ตามแผนที่ผมคิดไว้กระมัง”

รามินกดยิ้มที่มุมปาก คนอย่างไซรัสมองง่ายก็จริง แต่ลัลนาก็มองไม่ยากเกินไปสำหรับเขา ตั้งแต่เห็นสีหน้าไม่สบายใจของเธอตอนที่รู้เรื่องการดูตัว ในตอนนั้นลัลนาคงคิดบางอย่างแล้ว พอไซรัสยื่นข้อเสนอพาเธอออกจากดูไบเพื่อกลับประเทศไทย เธอคงไม่ลังเลเลยกระมังในการที่จะขึ้นเครื่องบินในวันนี้

ลัลนานั่งลงตรงที่นั่งฝั่งตรงข้าม ในเมื่อรามินรู้ทันเธอกับไซรัสขนาดนี้ ต่อให้เธอวิ่งหนีแล้วลงไปจากเครื่องบินก็ไม่มีประโยชน์ เธอก็ว่าแล้วเชียวว่าทุกอย่างมันดูราบรื่นเกินไป ไซรัสคงกระหยิ้มพอใจที่วางแผนสำเร็จ ช่างไม่รู้เสียเลยว่าถูกอาของตัวเองรู้ทันมาตั้งแต่แรก

“คุณรู้อยู่แล้วว่าฉันกับคุณไซรัสจะทำอะไร ขอถามได้ไหมคะว่าคุณรู้ได้ยังไง” ลัลนาไม่ถามเปล่าๆ ยังทานเค้กที่รามินคงจงใจเตรียมไว้รอ ขนาดว่าเธอชอบเค้กรสอะไรเขายังรู้

เธอยังอ่อนหัดเหลือเกินที่จะคิดหนีไปจากเขาง่ายๆ เขาเคยปล่อยให้เธอไปจริงๆ เสียที่ไหน รามินยึดมั่นสิ่งที่สัญญาไปกับลุงราเมสขนาดนี้ไปทำไม ในเมื่อแกล้งทำเป็นไม่รู้ เขาก็ไม่ต้องมาเสียเวลาหาสามีให้กับเธอแล้ว

“ถ้าผมเดาเรื่องง่ายๆ แค่นี้ไม่ออก คงดูแลบริษัทที่มีพนักงานรวมกันทั่วโลกเป็นพันคนไม่ได้หรอกนะลัลนา ไม่ว่าอะไรที่คุณคิด ไม่ว่าอะไรที่คุณจะทำ สีหน้าของคุณตอนที่ผมพูดเรื่องนัดดูตัว คุณบอกผมด้วยภาษากาย ไซรัสก็เหมือนกัน อยู่ๆ มาจองเครื่องบินส่วนตัว ทั้งที่ไม่มีแผนเดินทางไปไหน พอผมรู้ว่าปลายทางของเครื่องบินลำนี้คือที่ไทย ผมก็เดาออกทุกอย่าง เพราะฉะนั้นจงยอมรับในสิ่งที่คุณต้องเผชิญไปดีกว่าการหนี มันไม่มีประโยชน์หรอก”

ลัลนาฟังแล้วอยากหายตัวได้ แค่สีหน้าของเธอ รามินก็เดาความคิดของเธอออกแล้วงั้นหรือ เขาจะเก่งเกินไปหรือเปล่า ไม่สิ น่ากลัวเกินไปต่างหาก

“ฉันไม่มีทางเลือกชีวิตให้ตัวเองเลยหรือคะ”

“มีสิ ผมจะดูแลคุณในแบบของผมไปจนกว่าคุณจะแต่งงาน” รามินยืนกรานในสิ่งที่เขาต้องการ เขาสัญญากับพี่ชายไปแล้วและเขาไม่เคยผิดสัญญา

“ฉันยังไม่อยากแต่งงานค่ะ ขอร้องล่ะค่ะ คุณอย่ามาบังคับฉันเรื่องนี้เลย”

รามินเอนหลังไปกับพนักพิง ลัลนาคิดว่าเขาจับเธอใส่ชุดเจ้าสาวแล้วไปแต่งงานกับใครก็ได้งั้นหรือ

“ถ้าคุณไม่ชอบใจผู้ชายที่ผมเห็นว่าเหมาะสม คุณย่อมมีสิทธิ์ปฏิเสธ ผมไม่เคยบอกว่าคุณต้องแต่งงานกับใครก็ตามที่ผมเห็นว่าดีพร้อม ผมไม่ได้ใจร้ายถึงขั้นบังคับให้คุณแต่งงาน โดยที่คุณไม่ได้สมัครใจ”

ลัลนาฟังแล้วอยากจะทึ้งหัวตัวเอง ถ้าเธอบอกรามินตรงๆ หรือถามเขาในเรื่องนี้ เหตุการณ์ในวันนี้คงไม่เกิดขึ้น เธอมองผู้ชายคนนี้ผิดไปอีกแล้วสินะ

“ขอโทษค่ะที่ทำอะไรโดยที่ไม่ถามคุณให้ดีเสียก่อน” ลัลนายกมือไหว้ขอโทษรามิน คราวนี้ถ้าเขาด่าว่า เธอจะไม่เถียงสักคำ

แต่รามินกลับยังทำสีหน้าเรียบเฉย เขาคิดอะไรอยู่ ลัลนาไม่รู้เลย ทว่าในวินาทีนั้นเองเรียวปากที่ปิดเม้นก็คลี่ราวกับยิ้ม เขาพอใจที่เธอขอโทษและไม่ถือโกรธใช่ไหม ลัลนาได้แต่เดา

“เมื่อเราเดินทางกลับมาจากไทย ผมสั่งให้อิซานัดดูตัวไว้ให้คุณแล้ว อีกไม่นานหากคุณชอบพอคนที่ผมเลือกให้แล้วว่าเหมาะสม คุณจะเป็นอิสระจากผมทันที”

ลัลนาแกล้งถอนใจไหนๆ ก็ขอโทษรามินไปแล้ว แต่เธอไม่อยากไปดูตัวนี่นา เอาเถอะ ถ้าไม่ชอบ เธอมีสิทธิ์ปฏิเสธ ถ้างั้นก็แค่ปฏิเสธไปเสียทุกรอบ แค่นั้นก็สิ้นเรื่อง

“ถ้าการแต่งงานมันดีนัก ทำไมคุณไม่แต่งงานเสียเอง” อยากจับคู่ให้เธอกับใครต่อใครนัก ทำไมรามินไม่ไปมีครอบครัวเสียเอง เธอก็อ่านอยู่นะพวกข่าวซุบซิบ เขากำลังเหมือนกับเดทกับนางแบบชื่อดังที่ชื่อไอรดาอยู่ไม่ใช่หรือ

“คุณจะเสนอตัวเองมาเป็นเจ้าสาวให้ผมหรือไง” รามินแกล้งถามกลับ

ลัลนาส่ายหน้าแบบไม่ต้องคิด แต่คราวนี้รามินกลับหัวเราะออกมา เป็นครั้งแรกกระมังที่เธอได้ยินเสียงหัวเราะจากเขา เธอทำอะไรที่มันน่าตลกมากหรือไง

“เพราะฉะนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องรู้คำตอบว่าทำไมผมยังไม่แต่งงาน”

รามินเลิกคิ้วเหมือนกวนๆ ใส่ลัลนา หญิงสาวขมวดคิ้วใส่บ้าง เธอไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเขาถึงยังไม่แต่งงาน ผู้ชายที่เข้าถึงยาก เดาความคิดยาก รู้ทันคนอื่นไปหมดแบบนี้ ถ้าจะแต่งงานคงต้องหาผู้หญิงที่มีทุกอย่างใกล้เคียงหรือเทียบเท่าตัวเอง ทั่วทั้งดูไบจะไปหาผู้หญิงแบบนั้นเจอง่ายๆ ได้อย่างไร บางทีอาจเป็นบุญของผู้หญิงคนนั้นก็ได้ที่ไม่ได้มาพบเจอกับรามินเข้า คนอะไรเก่งไปเสียทุกอย่าง จนเธอเองยังรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กกระจ้อยร่อยเมื่อมาอยู่ใกล้เขา

เจอคนรู้ทันก็ได้กินเค้กไปนะลัลนา แต่รามินจะไปประเทศไทยทำไมนะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ ใครอยากอ่านนิยายเรื่องอื่นๆ ของโบว์ มีใน meb นะคะ ไปอ่านระหว่างรอเรื่องนี้ได้ค่ะ

อัมราน l บรรพตี - อีบุ๊กหนังสือ นิยาย การ์ตูน  (คลิก)

บรรพตี (อัมราน)