บทที่ 365 เล็งป้อมปราการแบล็คร็อค

“พี่ หนูเก็บต่อไปไม่ได้แล้ว” มู่หยูกล่าวหลังจากมองไปที่กระเป๋าที่เต็มไปด้วยอัญมณี

“ไม่มีที่ว่างเหลือแล้วเหรอ?” ลู่หยางถาม

ทุกคนต่างก็พยักหน้าพร้อม ๆ กัน ขณะมองไปยังอัญมณีบนพื้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเสียดาย

“น่าเสียดายจัง” ฮั่นอวี่กล่าว

“ใจเย็น ๆ ฉันยังมีวิธีอยู่” ลู่หยางกล่าว

ทันทีที่พูดจบชายหนุ่มก็ท่องคาถาเพื่อทำการเทเลพอร์ตไปยังวิหารเทพอสูร จากนั้นเขาก็นำอัญมณีในกระเป๋าไปวางไว้ข้าง ๆ แท่นบูชาแล้วกลับมาที่สปิริตอะคาเดมี่อีกครั้งหนึ่ง

“เอาอัญมณีทั้งหมดมาให้พี่ได้เลย”

“พี่ไปไหนมาเหรอครับ?” ฮั่นเฟยถาม

“ฉันมีพื้นที่พิเศษที่เอาไว้เก็บของได้” ลู่หยางตอบ

ทุกคนเผยรอยยิ้มอย่างยินดี ก่อนจะส่งอัญมณีในกระเป๋าให้ลู่หยางเอาไปเก็บทีละคน จากนั้นชายหนุ่มก็ได้ทำการสังเคราะห์อัญมณีทั้งหมดเข้าด้วยกันกลายเป็นอัญมณีระดับ 10 ประมาณ 200 ชิ้น

หนึ่งในนั้นมีอัญมณีสติปัญญาที่สามารถเพิ่มค่าสติปัญญาได้ถึง 80 หน่วยอยู่ด้วย ชายหนุ่มจึงทำการเก็บมันเอาไว้ใกล้ ๆ กับแท่นบูชาอย่างระมัดระวัง

โดยทั่วไปอุปกรณ์ 1 ชิ้นจะสามารถฝังอัญมณีได้ 3 ชิ้น แล้วถ้าหากผู้เล่นทำการฝังอัญมณีระดับ 10 ลงในอุปกรณ์ทั้ง 18 ชิ้น มันก็จะทำให้ค่าสถานะของพวกเขาเพิ่มขึ้นจากเดิมเป็นเท่าตัว

—

ในระหว่างที่ลู่หยางกำลังเก็บเลเวล สถานการณ์ภายในเมืองเซนต์กอลล์ก็กำลังตกอยู่ในความวุ่นวาย เพราะผู้เล่นมากมายกำลังแย่งกันซื้ออาคารเพื่อเปิดร้านค้าบริเวณลานกว้างทางตอนเหนือของเมือง

“นี่มันทำเลทองเลยนะ อยากจะรู้จริง ๆ ว่าใครโชคดีซื้ออาคารนี้ไป?” ผู้เล่นคนหนึ่งมองร้านค้าบริเวณทางเหนือของเมืองอย่างเหม่อลอย

บริเวณจุดแลกเปลี่ยนเงินตราทั้ง 6 จุดทางตอนเหนือของเมืองมีจุดแลกเปลี่ยนแห่งหนึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับแปลงดอกไม้ ซึ่งถ้าหากว่าใครมีร้านตั้งอยู่บริเวณนี้มันก็จะทำให้ร้าน ๆ นั้นได้รับความสนใจจากผู้เล่นเป็นจำนวนมาก

“ตอนนี้ราคาอาคารขึ้นไปเท่าไหร่แล้ว?”

“อย่างน้อยก็สัก 1,000 เหรียญทองได้แล้วมั้ง แต่นั่นก็ต้องดูด้วยนะว่าเจ้าของที่จะยอมขายต่อไหม ถ้าหากพวกเขาไม่ขายราคาค่าเช่าก็น่าจะอยู่อย่างน้อยเดือนละ 20 เหรียญทอง”

“แพงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ตอนนี้ร้านใหญ่ ๆ ที่เคยอยู่ทางทิศตะวันออกของเมืองก็กำลังย้ายมาทางตอนเหนือกันหมดแล้ว แค่ดูคนที่มาแลกเปลี่ยนเงินมันก็น่าจะรู้แล้วว่าในอนาคตที่นี่จะคึกคักมากแค่ไหน”

“เฮ้อ! อยากรู้จริง ๆ ว่าใครมันเป็นเจ้าของร้านพวกนี้ ดูเหมือนพวกเขาจะนัดแนะกันเอาไว้ล่วงหน้าเลย ราคาค่าเช่าของอาคารทุกหลังต่างก็ตั้งกันเป็นมาตรฐานไม่มีช่องว่างให้ใครมาต่อรองราคาเลยแม้แต่คนเดียว”

“มันคงจะไม่ใช่ว่ามีคนคนเดียวซื้ออาคารพวกนี้ไว้ทั้งหมดหรอกนะ?”

ทันใดนั้นผู้เล่นทุกคนก็หันไปยังคนที่ดูเหมือนจะพูดเล่นขึ้นมาและทำให้พวกเขาขนลุกขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ อย่างไรก็ตามทุกคนต่างก็ส่ายหน้าพร้อม ๆ กัน เพราะไม่มีใครเชื่อว่ามันจะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นมาได้

…

ในบรรดากลุ่มผู้เล่นที่กำลังพูดคุยกันอยู่ คนที่กำลังเสียใจมากที่สุดก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลยนอกเสียจากแบล็คบลัด โดยในตอนนี้เขากำลังยืนมองร้านค้ากว่า 20 ร้านที่เคยเป็นของเขาอยู่อย่างเหม่อลอย

หากไม่ใช่เพราะเขาต้องใช้เงินทำสงครามกับลู่หยาง เขาก็คงจะไม่ต้องขายอาคารพวกนี้ไป แต่ตอนนี้อาคารที่เคยเป็นของเขามันได้กลายเป็นของคนอื่นแถมเขายังขายพวกมันออกไปในราคาที่ถูกมากอีกด้วย

“ลู่หยาง ฉันจะตามจองล้างจองผลาญแกไปตลอดชีวิต!” แบล็คบลัดร้องคำรามด้วยสีหน้าอันบิดเบี้ยว

โซลออฟอีเทอนิตี้ที่กำลังสวมหน้ากากเดินเข้ามาตบไหล่แบล็คบลัดเบา ๆ พร้อมกับพูดว่า

“เรื่องไหนที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ตอนนี้พวกเรามาคิดว่าเราจะจัดการกับลู่หยางยังไงกันดีกว่า”

โซลออฟอีเทอนิตี้ก็รู้เรื่องที่แบล็คบลัดเคยเป็นเจ้าของร้านค้าพวกนี้ด้วยเช่นกัน แต่ในความคิดของเขาแบล็คบลัดก็เป็นเพียงแค่คนที่โชคร้ายเท่านั้น เพราะใครจะไปรู้ล่วงหน้าว่าทางผู้พัฒนาจะวางจุดแลกเปลี่ยนเงินเอาไว้ในบริเวณที่ไม่มีใครให้ความสนใจ

“ผมจะไม่มีทางปล่อยลู่หยางไปเด็ดขาด ป้อมปราการทั้ง 2 แห่งของมันผมจะทำลายด้วยมือของผมเอง” แบล็คบลัดพูดอย่างไม่ยอมแพ้

โซลออฟอีเทอนิตี้ดึงแบล็คบลัดไปยังจุดที่ไม่มีคน ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

“ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาประชุมแล้ว หลังจากที่เราได้รับทุนมาจากลิ่วเจีย ฉันจะมาช่วยนายแก้แค้นอย่างแน่นอน”

แบล็คบลัดพยักหน้ารับด้วยสีหน้าที่บิดเบี้ยว

“ไปเถอะ ตอนนี้หวังเถิงถูกแต่งตั้งจากลิ่วเจียให้กลายเป็นฝ่ายบุคคลแล้ว ดูจากนิสัยของเขาฉันว่าเราไม่ควรจะไปสาย” โซลออฟอีเทอนิตี้กล่าว

แบล็คบลัดพยักหน้าก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะเข้าพื้นที่พิเศษไปพร้อม ๆ กัน

—

พื้นที่พิเศษถูกจัดเอาไว้เป็นเหมือนกับห้องประชุม ซึ่งมีหัวหน้ากิลด์อื่น ๆ นั่งรอกันอยู่ก่อนแล้ว

“ทำไมถึงพึ่งมาล่ะ?” บลัดไทแรนท์กระซิบถามโซลออฟอีเทอนิตี้

“ฉันพาแบล็คบลัดไปสืบข่าวที่เมืองเซนต์กอลล์ หลังจากเห็นภาพเก่า ๆ เขาก็เริ่มคิดถึงการลงทุนทางตอนเหนือของเมืองอีกแล้ว” โซลออฟอีเทอนิตี้ตอบ

บลัดไทแรนท์หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ก่อนที่เขาจะแอบส่งข้อความไปหาโซลออฟอีเทอนิตี้ว่า

“ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่านายจะรับเขาเข้ากิลด์ไปทำไม นายหวังว่าเขาจะช่วยนายยึดป้อมของลู่หยางมาได้งั้นเหรอ? ฉันขอเตือนเอาไว้เลยนะว่าฉันโดนเขาหลอกมา 3 ครั้งแล้ว”

โซลออฟอีเทอนิตี้ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มโดยไม่ตอบรับอะไรกลับไป

ไม่นานนักหวังเถิงในชุดสูทก็ปรากฏตัวตรงบริเวณเก้าอี้ประธานของการประชุม

“ทุกคนมาพร้อมกันหมดแล้วใช่ไหม?” หวังเถิงกล่าวพร้อมกับเผยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์

“สวัสดีครับประธานหวัง” ทั้งโซลออฟอีเทอนิตี้และบลัดไทแรนท์ต่างก็พูดประจบขึ้นมาพร้อมกัน

หวังเถิงเผยรอยยิ้มขึ้นมาอย่างยินดี เพราะเขาชอบให้คนอื่นเรียกเขาแบบนี้ และเนื่องมาจากเขาเพิ่งได้รับการแต่งตั้งให้เข้ามาดูแลเรื่องราวภายในเกม ตัวละครของเขาจึงยังคงเป็นผู้เล่นใหม่ซึ่งมีเลเวลเพียงแค่ 1

ขณะเดียวกันหัวหน้ากิลด์ใหญ่ทุกคนต่างก็ล้วนแล้วแต่มีเลเวล 30 กันหมดแล้ว การพูดคุยกับตัวละครเลเวล 1 อาจจะทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดได้ เพื่อพยายามลดความอึดอัดในระหว่างการประชุมหวังเถิงจึงซื้อชุดเครื่องแบบในเกมเพื่อมาปรากฏตัวในรูปแบบของผู้บริหารในโลกแห่งความเป็นจริง ด้วยจิตวิทยาข้อนี้ไม่ว่าคนตรงหน้าจะมีเลเวลสูงแค่ไหน แต่ทุกคนก็จะเข้าใจว่าพวกเขาเป็นเพียงลูกน้องที่ต้องเชื่อฟังคำสั่งอย่างเคร่งครัด

“สาเหตุที่ผมเรียกทุกคนมาประชุมในวันนี้ก็เพื่อหารือเรื่องการโจมตี 1 ใน 3 กิลด์ใหญ่แห่งเมืองเซนต์กอลล์ ไหนทุกคนลองเสนอมาซิว่าพวกเราควรจะโจมตีใครก่อนดี?” หวังเถิงกล่าว

ทุกคนตกตะลึงกันไปสักพักและการที่หวังเถิงประกาศออกมาแบบนี้ มันก็แสดงว่าอีกฝ่ายได้เตรียมแผนการมาเป็นอย่างดีแล้ว

ในบรรดา 4 เมืองหลักของเผ่ามนุษย์ กิลด์ที่ลิ่วเจียได้ลงทุนยังไม่ค่อยมีความได้เปรียบในเมืองอื่น ๆ มากนัก เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์โดยรวมการแย่งชิงป้อมปราการในเขตเมืองเซนต์กอลล์ก็เป็นการลงมือที่ง่ายดายมากที่สุด

“ผมมีข้อเสนอครับ” โซลออฟอีเทอนิตี้กล่าวพร้อมกับยกมือ

“คุณกำลังจะบอกให้โจมตีป้อมวินด์ธันเดอร์ใช่ไหม? ผมรู้นะว่าคุณมีคำสั่งโจมตีป้อมวินด์ธันเดอร์อยู่” หวังเถิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ใช่ครับ ข้อเสนอของผมคือป้อมแบล็คร็อคของฉงป้าต่างหาก” โซลออฟอีเทอนิตี้กล่าวพร้อมกับเผยรอยยิ้มขึ้นมาอย่างลึกลับ

ฉงป้าเตรียมรับศึกหนัก!