บทที่ 349 เปิดเผยความจริง

คืนนั้นลู่หยางนอนไม่หลับอยู่ทั้งคืนและถึงแม้ในชาติก่อนเขาจะเคยผ่านพ้นประสบการณ์เรื่องต่าง ๆ มาอย่างมากมาย แต่เมื่อมันเป็นเรื่องของเสินเมิ่งเหยา มันก็ทำให้เขาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้จริง ๆ

ตอนนี้เวลาได้ล่วงเลยผ่านมาจนถึงตี 4 แล้ว ลู่หยางจึงค่อย ๆ ลุกออกจากเตียงไปออกกำลังกายทางด้านนอก ซึ่งหลังจากที่เขาออกกำลังกายอย่างหนักเป็นเวลากว่า 2 ชั่วโมง เขาก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับไปยืนรออยู่ใต้ต้นไม้หน้าหอพักหญิงตอนช่วงประมาณ 6 โมงครึ่ง

ช่วงปลายเดือนกันยายนอากาศยังคงร้อนจัด แม้จะเป็นในช่วงยามเช้าตรู่แล้วถึงแม้ว่าจะมีต้นไม้ใหญ่คอยบดบังแสงแดดเอาไว้ แต่ภายในใจของลู่หยางมันกลับไม่เย็นลงเลยแม้แต่น้อย

ท้ายที่สุดเขาก็กำลังกังวลอยู่ภายในใจว่าสิ่งที่เขาเคยทำไปในก่อนหน้านี้จะทำให้เสินเมิ่งเหยาไม่พอใจหรือไม่ เรื่องที่เขาโกหกเธอจะสร้างความประทับใจที่ไม่ดีกับเธอหรือเปล่าและหลังจากนี้เธอจะยังยอมเป็นแฟนกับเขาอยู่ไหม

…

คำถามมากมายทรมานจิตใจลู่หยางมาตั้งแต่เมื่อคืน ซึ่งมันก็ให้ความรู้สึกเหมือนการถูกไฟแผดเผาไปทั่วทั้งตัว

ระหว่างที่ลู่หยางกำลังกังวลใจอยู่นั้น มันก็มีเสียงฮัมเพลงเบา ๆ ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ซึ่งชายหนุ่มก็รู้ได้ในทันทีว่าเสินเมิ่งเหยามาหาเขาแล้ว

ลู่หยางพยายามจะหลบหน้าอีกฝ่ายไปก่อน แต่เขาก็ได้ยินเสียงเสินเมิ่งเหยาร้องเรียกเขาขึ้นมาเสียก่อน

“เอ้า นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เมื่อลู่หยางหันกลับไปเขาก็ได้เห็นเสินเมิ่งเหยาแต่งตัวอย่างน่ารัก และถึงแม้บนใบหน้าจะไม่ได้ตกแต่งมากมายนัก แต่มันก็ยังคงเป็นความงามที่น่าหลงใหล

“ทำไมนายมองฉันแบบนี้ล่ะ?” เสินเมิ่งเหยาถามหลังจากได้เห็นลู่หยางมองมาที่เธอด้วยแววตาอันเหม่อลอย

ลู่หยางสัมผัสได้เลยว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นเร็วมาก แต่เมื่อเขาไม่สามารถจะหลบหนีไปจากสถานการณ์นี้ได้ เขาจึงสูดลมหายใจลึก ๆ และพูดออกไปว่า

“ฉันกำลังรอคน ๆ หนึ่งอยู่น่ะ”

“นายมีนัดที่นี่เหรอ?” เสินเมิ่งเหยาถามอย่างประหลาดใจ

“เธอก็มีนัดเหมือนกันเหรอ?” ลู่หยางถาม

“ใช่” เสินเมิ่งเหยาตอบ

“แล้วเธอมารอใครล่ะ?” ลู่หยางถาม

“คนที่ฉันรอเป็นคนที่เก่งมาก ๆ เขาบอกว่าเขาจะมาจัดการนายให้ฉันด้วย เขาชื่อว่า…” เสินเมิ่งเหยาพูดออกไปอย่างไม่ระวังตัว และทันใดนั้นดวงตาของเธอก็กำลังเบิกกว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“เขาชื่อลู่หยางใช่ไหม?” ลู่หยางยักไหล่ด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเสินเมิ่งเหยาเริ่มเผยรอยยิ้มขึ้นมาด้วยความดีใจ แต่ภายในแววตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังแกล้งเธออีกแล้ว

“นี่พี่แกล้งฉันอีกแล้วเหรอ?!” เสินเมิ่งเหยากล่าวอย่างง้องอน

ลู่หยางเดินไปด้านหน้าเสินเมิ่งเหยา ก่อนจะยื่นแขนออกไปโอบกอดเธอไว้

“ฉันก็แค่อยากจะเซอร์ไพรส์ให้เธอตกใจ แต่ก่อนหน้านี้ฉันกลัวเธอจะโกรธฉันมากเลย”

คำพูดของลู่หยางทำให้เธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใส่ใจความรู้สึกของเธอขนาดนี้

ก่อนจะเดินมาที่นี่เธอจินตนาการถึงลู่หยางเอาไว้อย่างมากมาย แต่ใครจะไปรู้ว่าแท้ที่จริงลู่หยางภายในเกมจะเป็นคน ๆ เดียวกับลู่หยางที่ชอบแกล้งเธอ 

ถึงเธอจะมีความสุขแต่เสินเมิ่งเหยาก็ไม่ได้คิดจะปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ เธอจึงแอบคิดภายในใจว่าจะหาทางแก้เผ็ดลู่หยางให้ได้เลย

“ใครบอกว่าฉันโกรธ บอกฉันมาเลยนะว่าพี่รู้ว่าฉันคือหลานอวี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เสินเมิ่งเหยากล่าวด้วยสีหน้าอันบึ้งตึง

“ฉันจำได้ตอนที่เธอเต้นเพลงเดียวกันกับเพลงที่เธอซ้อมให้ฉันดู” ลู่หยางกล่าว

เสินเมิ่งเหยาเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกไปว่า

“แบบนี้มันก็หมายความว่าตลอดเวลาพี่ตั้งใจจะแกล้งฉันมาตลอดเลยใช่ไหม?”

“ขอโทษด้วย ถ้าฉันรู้ว่าหลานอวี่คือเธอตั้งแต่แรก ฉันก็คงจะไม่แกล้งเธอหรอก” ลู่หยางกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

“ถึงจะรู้ตัวตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว” เสินเมิ่งเหยากล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นมาเท้าสะเอว

ลู่หยางรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามแกล้งเขาคืนอยู่แล้วในตอนนี้เธอก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่ในชั่วขณะที่เธอกำลังยืดตัวขึ้นมานั่นเอง ชายหนุ่มก็สัมผัสได้ถึงหน้าอกคู่นุ่ม ๆ ที่กำลังสัมผัสกับหน้าอกของเขาอยู่

เหตุการณ์นี้ทำให้หัวใจของลู่หยางเต้นรัวขึ้นมาอย่างรุนแรง เพราะในชาติก่อนเขาไม่เคยใกล้ชิดกับเสินเมิ่งเหยาขนาดนี้มาก่อน

“อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันทำผิดไปแล้ว เอาแบบนี้ดีไหม? พอถึงวันชาติพวกเราก็ไปเที่ยวที่สวนสนุกกัน” ลู่หยางพยายามพูดอย่างเอาใจ

“จริงเหรอ?! พี่อย่าหลอกฉันนะ” เสินเมิ่งเหยากล่าวด้วยแววตาอันเป็นประกาย

เธอชอบเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุกมาก แต่น่าเสียดายที่พ่อแม่ของเธอต้องการจะให้เธอเติบโตมาเป็นกุลสตรี ดังนั้นตั้งแต่ที่เธอโตเป็นสาวเธอก็ไม่ได้มีประสบการณ์ไปเล่นที่สวนสนุกอีกเลย

ในชาติก่อนลู่หยางก็เคยพาเสินเมิ่งเหยาไปเที่ยวในช่วงวันหยุดด้วยเหมือนกัน และเขาก็เคยได้ยินเธอพูดเรื่องสวนสนุกให้เขาฟังในตอนนั้นเอง

“เธอลืมไปแล้วเหรอว่าพวกเราลาหยุดในเกมกันแล้ว ฉันสัญญาว่าพวกเราจะได้ไปด้วยกันอย่างแน่นอน” ลู่หยางกล่าว

“พี่รับปากแล้วนะ” เสินเมิ่งเหยากล่าว

“อือ ฉันรับปาก เพื่อให้คุณแฟนมีความสุขจะให้ฉันทำอะไรฉันก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าของเสินเมิ่งเหยากลายเป็นสีแดงขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะตีหน้าอกลู่หยางเบา ๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า

“ไอ้คนกะล่อน”

“โอ้โห!” ทันใดนั้นมันก็มีเสียงผู้หญิง 3 คนดังขึ้นมาจากระยะไกล เมื่อลู่หยางกับเสินเมิ่งเหยาหันมองไป พวกเขาก็ได้พบกับจางเหมิง, ฉู่อวี้และหลิวฉ่วงที่กำลังส่งเสียงหยอกล้อพวกเขาอยู่นั่นเอง

“ตอนแรกฉันคิดว่านายจะอกหักซะอีก ที่แท้นายก็แอบคุยกับเธออยู่สินะ” จางเหมิงกล่าว

“ใช่ ๆ ๆ ตอนแรกฉันยังเสียใจแทนนายอยู่เลย ใครจะไปรู้ว่าแม้แต่พวกเราก็จะโดนหลอกกันแบบนี้” หลิวฉ่วงกล่าว

“เหยาเหยาก็ไม่เคยบอกอะไรพวกเราเหมือนกัน เรื่องนี้พวกเธอทั้งสองคนจะต้องชดเชยให้กับพวกเราด้วย” ฉู่อวี้กล่าว

คำพูดของเพื่อน ๆ ทำให้เสินเมิ่งเหยารู้สึกอายมาก แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องอธิบายออกไปยังไงดี

“เอาแบบนี้ดีไหม? เดี๋ยวเดือนนี้ฉันจะรับผิดชอบค่าอาหารให้กับพวกเธอเอง” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ

“โอเค แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย” หลิวฉ่วงกล่าว

“ว่าแต่เมื่อกี้ฉันได้ยินว่ามีคนจะไปเที่ยวสวนสนุก ความจริงวันชาติพวกเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปไหนเหมือนกันถึงจะอยากกลับบ้านแต่ตอนนี้เราก็ยังกลับไม่ได้” ฉู่อวี้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความน่าสงสาร

จางเหมิงรีบตีหน้าเศร้าพร้อมกับแกล้งหันไปร้องไห้กับฉู่อวี้

เสินเมิ่งเหยาออกจากอ้อมแขนของลู่หยาง ก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อน ๆ ทั้ง 3 คน

“โอเค ฉันพาพวกเธอไปด้วยกันก็ได้”

“เธอนี่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย” จางเหมิงและฉู่อวี้ต่างก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน

“พวกเรามาถือโอกาสนี้ช่วยเหยาเหยาสอบสวนผู้ชายคนนี้เถอะ” หลิวฉ่วงกล่าว

“ไม่ต้องหรอก ฉันเชื่อว่าเขาเป็นคนดี” เสินเมิ่งเหยากล่าวพร้อมกับส่ายหัว

“แย่แล้ว เหยาเหยาของเราหลงเขาหัวปักหัวปำแล้ว” ฉู่อวี้กล่าว

หวานทั้งตอน 5555