กระดาษใบที่ 11 ประภาคาร

ลอยเคว้ง โดดเดี่ยว

คลื่นน้อยใหญ่กระหน่ำซัดอย่างไร้จุดหมาย

ฉันเหงา

หวังเพียงแสงไฟที่ส่องผ่านม่านหมอกในมหาสมุทรแห่งนี้

ฉันแค่อยากรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ที่ใด และอีกไกลแค่ไหนที่ฉันจะถึงจุดหมาย

ได้โปรดช่วยบอกฉันที

นกตัวนั้นมันกำลังบินคาบข่าวมาเช่นเคย

แต่ใจความของมันกลับไม่มีสิ่งใดเลย

เป็นเพียงกระดาษว่างเปล่า กับหยดน้ำตาแทนน้ำหมึก

ฉันหวังว่ามันจะเป็นความหวัง แต่คงไม่ใช่

พื้นดินคือสิ่งที่ฉันใฝ่ฝันหา ฉันลอยคอมานานเกินไป

ไม่รู้จริงๆ ว่ากำลังไปที่ใด  หรือเส้นทางที่เลือกถูกต้องไหม

ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าอีกแล้ว

ดวงดาวยังคงส่องสว่าง ดั่งเย้ยมาที่ฉัน

สิ่งที่ฉันไม่เคยสัมผัส

ฉันอยากจะเขียนจดหมายในขวดแก้ว

แต่หมึกมันไม่มี มีเพียงน้ำตาที่แห้งเหือด

อีกไกลไหม…อีกนานเท่าไร

ใช่แสงนั่นหรือไม่ ใช่แสงที่ฉันรอคอยหรือเปล่า?

ช่วยตอบที! ก่อนที่ฉันจะจมลงในมหาสมุทรแห่งนี้

แสงสว่างนั่น คงมาจากประภาคาร

ฉันหวังว่าตาฉันคงไม่ฝาด

หรือไม่ มันก็เป็นเพียงภาพลวงตาของคนที่กำลังใกล้ตาย