บทที่ 242 ชาติหน้าแล้วกัน!!

แต่แล้วความจริงที่ว่าเธอมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้ว และเธอดูท่าจะรักมันมากอีกด้วย โดยที่มันคนนั้นยังเป็นศัตรูตัวฉกาจของผมเสียอีก ความเป็นจริงเหล่านั้นมันกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกอิจฉาและยิ่งเกลียดมันมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อผมได้เห็นเธอมองมันด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก มันยิ่งทำให้ผมริษยาจนทนไม่ไหว จนต้องหอบหิ้วพาเธอให้มาอยู่ข้างกายด้วยกันตอนนี้ นั่นก็เพราะว่ามันเป็นสายตาที่ผมเองก็อยากจะให้เธอมองผมแบบนั้นเหมือนกัน...

หลังจากที่ป้าแม่บ้านช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอจนเสร็จเรียบร้อย แกก็ได้มาเรียกจนผมหลุดออกจากภวังค์ความคิด จากนั้นผมก็ได้บอกให้ป้าแกเก็บสำรับอาหารกลับไป พร้อมกับบอกให้ทำอาหารอ่อน ๆ มาวางไว้แทน ก่อนที่ตัวผมเองจะลงไปนั่งด้านข้างของเธอแล้วมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนลง

ผมจับไปที่ใบหน้าสวยหวานนั้นด้วยมือที่แผ่วเบา พร้อมกับนึกย้อนไปถึงตอนที่ผมเห็นเธอจากรูปที่พ่อของผมโยนมาให้ดูครั้งแรก และยังบอกให้ผมรีบจัดการเธอซะเพราะเธอเป็นผู้หญิงของไอ้เซบาสเธียซึ่งเป็นศัตรูตัวฉกาจของตระกูลเรา

ผมที่จากตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไรและคิดว่าเป็นเรื่องง่ายที่ผมจะจัดการเธอ แต่ทว่า...เมื่อได้พินิจพิจารณาดวงหน้าสวยหวานที่อยู่ในรูปใบนั้นดี ๆ แล้ว หัวใจที่เคยด้านชากลับเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ภาพที่แสดงถึงอิริยาบถต่าง ๆ ของเธอในรูปหลาย ๆ ใบเหล่านั้น มันทำให้ผมมองซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จักเบื่อ แม้ว่ามันจะเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เกิดขึ้น แต่ทว่า...ความรับผิดชอบต่อหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายก็สำคัญ จนทำให้ผมเลือกที่จะไม่สนใจต่อความรู้สึกของตัวเอง

ผมเลือกที่จะหักห้ามใจตัวเองเอาไว้และเริ่มสืบค้นข้อมูลของเธออีกครั้ง จนทำให้ผมได้รู้ว่าไอ้มาคินทร์เองก็หลงรักเธอเช่นกัน (เหอะ...!! คนอย่างมึงมันไม่คู่ควรกับเธอหรอกไม่มาร์ค...ไอ้ลูกเมียน้อยเอ๊ย...!!) ดังนั้นในเวลานั้นผมเลยคิดว่าผมสามารถที่จะยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งสองตัว โดยตัวที่หนึ่งก็คือไอ้เซบาสเธีย เพราะผมจะใช้เธอเป็นเหยื่อล่อเพื่อกำจัดมัน ส่วนไอ้ตัวที่สองก็คือไอ้มาคินทร์ เพราะผมสามารถทำร้ายเธอเพื่อที่จะทำให้ไอ้มาคินทร์มันตายทั้งเป็น

แต่ทว่า...ผมที่คิดวางแผนเอาไว้แบบนั้น กลับมีความรู้สึกส่วนลึกของหัวใจแทรกขึ้นมาว่าไม่อยากเอาเธอมาเกี่ยวข้องกับเรื่องแบบนี้เลย...

ความรู้สึกหลากหลายที่ขัดกันไปมาอยู่ในหัวสมองของผมมาโดยตลอด และความรู้สึกเหล่านั้นมันเลยทำให้ผมไม่รีบที่จะหาโอกาสในการทำร้ายเธอ โดยเฉพาะสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง นั่นก็คือหลังจากที่ผมเฝ้าสังเกตการณ์ในการหาโอกาสที่จะลักพาตัวเธอ มันเลยทำให้ผมได้รู้ว่าผมมีโอกาสยากมากแค่ไหน เนื่องจากไอ้เซบาสเธียมันได้จัดคนคอยคุ้มครองเธอไว้อย่างแน่นหนา โดยที่ไม่เหลือช่องว่างไว้ให้ผมได้ทำการเลย

ผมที่ไม่เคยทำงานที่ได้รับมอบหมายพลาด แม้ว่าผมจะรู้สึกไม่พอใจที่ทำงานที่ได้รับมอบหมายไม่สำเร็จ แต่ทว่า...ในหัวใจลึก ๆ กลับรู้สึกดีใจอย่างประหลาดที่มันทำให้ผมไม่ต้องทำร้ายเธอ

แต่แล้วจู่ ๆ โชคชะตาก็ดันเล่นตลก หรืออาจจะเป็นเพราะว่าคนอย่างผมมันทำดีไม่ขึ้น เพราะอยู่ ๆ ก็มีคนจากตระกูลพี่สาวของแม่ไอ้เซบาสเธียได้ติดต่อผมมา โดยอีผู้หญิงคนนั้นมันยื่นข้อเสนอมาว่า มันสามารถนำตัวเอลิซมาใส่พานมาให้กับผมได้ โดยที่ผมเองไม่ต้องออกแรงทำอะไรด้วยซ้ำ มันขอเพียงให้ผมจัดคนอำนวยความสะดวกให้มันเท่านั้นพอ และนั่นก็เป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้ผมกลับมาโฟกัสถึงหน้าที่ที่ผมได้รับมอบหมายในฐานะผู้สืบทอดตระกูลทันที และมันเป็นหน้าที่ที่ผมควรจะทำให้สำเร็จตั้งนานแล้ว...

หลังจากที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการ จนกระทั่งถึงเวลาที่ผมได้พบกับเธอ ผมที่เห็นเธอนั่งก้มหน้าโดยมีผมยาวสลายปกปิดใบหน้า แม้ว่าเธอตัวเป็น ๆ ที่นั่งอยู่ตรงหน้ามันจะทำให้ผมใจสั่นมากแค่ไหน แต่ผมกลับเลือกที่จะหักห้ามใจโดยการกระทำป่าเถื่อนกับผู้หญิงอีกคนต่อหน้าเธอ

โดยที่เหตุผลที่ผมทำอย่างนั้นลงไปก็เพื่อที่ผม...จะได้ตัดใจจากเธอ...

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาเล่นตลกหรือว่าพรหมลิขิตเล่นงาน ผมที่แม้จะอยากตัดใจมากเท่าไร กลับถูกเธอดึงดูดให้ยิ่งอยากเข้าใกล้เธอมากเท่านั้น นั่นก็เพราะหลังจากที่ผมได้เห็นใบหน้าของเธอชัด ๆ อีกครั้ง พร้อมกับอีกทั้งยังได้สัมผัสเธอ รูปรสกลิ่นเสียงเหล่านั้นกลับยิ่งทำให้ผมลุ่มหลงเธอ จนเกิดความคิดที่อยากจะครอบครองเรือนร่างของเธอขึ้นมาอีกครั้งทันที...

และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ตัดสินใจพาตัวเธอมายังเซฟเฮ้าส์แห่งนี้ และหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะชอบผมเหมือนอย่างที่ผม...ชอบเธอ...

ผมนั่งคิดถึงเรื่องราวอีนุงตุงนังที่เกิดขึ้น ก่อนจะปล่อยให้เธอนอนพักผ่อนต่อไป จากนั้นผมก็ได้ออกมากำชับป้าแม่บ้านให้ดูแลเธอให้ดี และเมื่อไหร่ที่เธอตื่นขึ้นก็ให้ยกอาหารมาเสิร์ฟในห้องนี้ พร้อมกับกำชับอีกทีว่าห้ามให้เธอออกจากห้องไปไหน

และที่ผมห้ามเธอก็ไม่ใช่ว่าเพราะอะไร เนื่องจากที่ตั้งของเซฟเฮ้าส์ลับแห่งนี้ มันเป็นที่ลับที่แม้กระทั่งคนในตระกูลผมเองก็ยังไม่รู้ เพราะฉะนั้นสถานที่แห่งนี้จึงมีลูกน้องของผมไม่กี่คนที่ประจำอยู่ที่นี่ และด้วยเพราะว่าสถานที่แห่งนี้มันอยู่กลางป่า ถ้าหากปล่อยให้เธอเดินเพ่นพ่าน จนเธอคิดที่จะหนีออกไป เธอเองก็คงไม่พ้นได้ไปเป็นอาหารสัตว์ป่าอย่างแน่นอน

หลังจากที่ผมสั่งงานป้าแม่บ้านจนเสร็จสิ้นแล้ว ผมก็เดินออกจากห้องแล้วลงไปยังห้องใต้ดินสถานที่อันเป็นห้องทำงานลับของผม โดยไม่ลืมที่จะสั่งให้ลูกน้องคนสนิทออกไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวมาเตรียมไว้ให้เธอ พร้อมกับกำชับเอาไว้ว่าให้ระวังตัวให้ดี และไม่ต้องไปหาซื้อยังในตัวเมืองหรือแหล่งที่มีคนพลุกพล่าน ให้เลือกเอาสิ่งของธรรมดา ๆ และให้ใช้แค่เงินสดเท่านั้น ทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อกันการแกะรอยตามหา นั่นก็เพราะผมรู้ดีว่าตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลของไอ้เซบาสเธียมันกว้างขวางขนาดไหน ถ้าหากพวกผมทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้แม้แต่นิดเดียว มันคงตามเจอได้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน

และ ณ เวลานี้ ผมก็เชื่อว่า มันคงกำลังตามหาผู้หญิงของมันแทบพลิกแผ่นดิน และหวังจะได้เธอกลับคืน แต่คงจะเป็นชาติหน้าแล้วกันนะ เพราะชาตินี้เธอคนนี้ต้องเป็นของผมเท่านั้น...!!

ผมที่คิดพร้อมกับยกยิ้มมุมปากด้วยความรู้สึกถึงชัยชนะ ก่อนที่ความเหนื่อยล้าจะทำให้ผมค่อย ๆ หลับตาพักผ่อนเอนกายาเข้าสู่ห้วงนิทราเพื่อกักเก็บพลังไว้ต่อกรกับเธอต่อไป...