บทที่ 387: เสี่ยวเหยาฉลาดขึ้นแล้ว ดังนั้นอย่าคิดว่าจะมาโกหกกันได้อีก

“...” เสี่ยวสือโถวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำประท้วงขึ้นมาว่า

“มันก็แค่การฝึกล่าสัตว์ ท่านจำเป็นต้องคิดไปไกลถึงขนาดนี้เชียวหรือ...”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ฝึกฝน

เพียงแต่เขาไม่ได้ฝึกหนักเท่าหวงเทียน

คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้ใบหน้าของเซี่ยหมานมืดลง เขามองมาที่คนขี้เกียจด้วยสายตาจริงจัง

เสี่ยวสือโถวจึงหุบปากทันที แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นต่อว่า