บทที่ 43 ความจริงที่บาดลึก

บทที่ 43 ความจริงที่บาดลึก

 

เอเรนลืมตาขึ้นช้าๆ ความรู้สึกแรกคือความหนาวเย็นยะเยือกที่กัดกินไปถึงกระดูก เขาพบว่าตนเองยืนอยู่กลางทุ่งหิมะกว้างใหญ่ไพศาล เบื้องหน้าคือร่างของชายหนุ่มที่เคยพบเจอ... ผู้กล้าผมทอง ที่เคยใช้พลังศักดิ์สิทธิ์เข้าโจมตีเขา

 

ผู้กล้าคนใหม่ยืนตระหง่านอยู่กลางหิมะ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและอำมหิต ดวงตาสีฟ้าครามของเขาเปล่งประกายแสงศักดิ์สิทธิ์ มือของเขากำดาบที่สลักด้วยอักขระเวทมนตร์โบราณไว้แน่น เขาจ้องมองเอเรนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

 

“ในที่สุด... เราก็ได้เจอกันอีกครั้ง” ผู้กล้าคนใหม่เอ่ยเสียงก้อง 

 

“ในฐานะผู้กล้า... ฉันจะกำจัดแกให้สิ้นซาก!”

 

คำพูดของผู้กล้าคนใหม่ทำให้เอเรนรู้สึกสับสน เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับชายผู้นี้ ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

 

“แก... หมายความว่ายังไง?” เอเรนถาม

 

ผู้กล้าคนใหม่ไม่ตอบ เขาพุ่งเข้าใส่เอเรนอย่างรวดเร็ว ดาบในมือโชนแสงศักดิ์สิทธิ์เจิดจ้า เอเรนไม่รอช้า พลังแห่งความมืดผสมกับเปลวเพลิงสีดำปะทุขึ้นจากร่างของเขาอย่างรุนแรง เขาใช้หมัดที่ห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิงสีดำทมิฬต่อสู้กับผู้กล้าคนใหม่ การปะทะกันของพลังแห่งความมืดและแสงสว่างทำให้ทุกสิ่งรอบกายหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ราวกับกาลเวลาได้หยุดลงไปพร้อมกับพวกเขา เสียงเปลวเพลิงและพลังเวทที่ปะทะกันดังกึกก้องไปทั่วทุ่งหิมะกว้างใหญ่

 

เมื่อทุกสิ่งกลับสู่สภาพเดิม เอเรนก็พบว่าผู้กล้าคนใหม่ยืนหอบหายใจอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด

 

“แก... แกชื่ออะไร?” เอเรนถาม

 

“ฉัน... ชื่อ อาร์เธอร์...” ผู้กล้าคนใหม่ตอบอย่างอ่อนแรง

 

“แล้ว... อาณาจักรได้ให้ยาเพิ่มพลังแห่งมนตรากับแกแล้วใช่ไหม?” เอเรนถามต่อ

 

อาร์เธอร์พยักหน้ารับ “ใช่... พวกเขาให้ฉันกินยา... มัน... ก็ทำให้ฉันมีพลังมากขึ้น”

 

 

 

“ยาที่แกกิน...” เอเรนกล่าว 

 

“มัน... จะควบคุมจิตใจของแก... ทำให้แกต้องภักดีต่อองค์ราชา...”

 

คำพูดของเอเรนทำให้หน้าของอาร์เธอร์ซีดลง “เป็นไปไม่ได้!” เขาตะโกน 

 

“ฉัน... ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น!”

 

เอเรนยิ้มอย่างเศร้าสร้อย “ฉันรู้... แต่ถ้าแกยังใช้พลังนั้นต่อไป... แกก็จะกลายเป็นเหมือนกับ...”

 

  าร์เธอร์มองเอเรนด้วยความสับสนและหวาดกลัว “เหมือนกับ... อะไร?”

 

“เหมือนกับฉัน...” เอเรนตอบ 

 

“เหมือนกับอดีตผู้กล้าที่ถูกอาณาจักรหลอกใช้...”

 

คำพูดของเอเรนทำให้หน้าของอาร์เธอร์ซีดลง เขาล้มตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง ราวกับโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงตรงหน้า

 

“เป็นไปไม่ได้!” อาร์เธอร์พึมพำ 

 

“องค์ราชา... จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง”

 

“พวกมันทำได้...” เอเรนตอบ 

 

“และในตอนนี้พวกมันก็กำลังจะทำกับแก... เหมือนที่มันเคยทำกับฉัน...”

 

อาร์เธอร์หลับตาลงช้าๆ เขาประมวลผลข้อมูลทั้งหมดที่ได้รับมาอย่างหนักหน่วง เขารู้สึกถึงความคับแค้นที่เอเรนมี และเริ่มเข้าใจถึงพลังแห่งความมืดที่เอเรนใช้

 

“ถ้าอย่างนั้น... เป้าหมายของเนายคืออะไร?” อาร์เธอร์ถาม

 

“ล้างแค้นอาณาจักร...” เอเรนตอบโดยไม่ลังเล 

 

“และปกป้องเซเลเน่... ไม่ให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายเธอได้อีก”

 

อาร์เธอร์ลืมตาขึ้น ดวงตาสีฟ้าครามของเขาเต็มไปด้วยความสับสน แต่ก็มีความเข้าใจบางอย่าง 

 

“ฉัน... ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก” เขาเงยหน้าขึ้นมองเอเรน ดวงตาของเขามีประกายบางอย่างที่บ่งบอกถึงการตัดสินใจครั้งสำคัญ 

 

“ฉันจะไปกับนาย... เอเรน”

 

เอเรนเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าอาร์เธอร์จะตัดสินใจเช่นนี้

 

“นายแน่ใจหรอ” เอเรนถาม 

 

“การเดินทางของฉันอันตราย... แถมฉันคือผู้ครอบครองศาสตราโลหิต... ที่โลกใบนี้ถือเป็นภัยคุกคาม”

 

อาร์เธอร์พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ความยุติธรรม... คือสิ่งที่ผู้กล้าควรแสวงหา”