บทที่ 42: ความจริงที่เปิดเผย

บทที่ 42: ความจริงที่เปิดเผย

 

แม็กนัสหันหลังกลับอย่างช้าๆ แล้วก้าวออกจากประตูมิติที่กำลังสลายหายไปในอากาศ บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจและอำมหิต ราวกับนักหมากรุกที่กำลังจะได้รับชัยชนะ เขาเดินไปตามทางเดินที่มืดมิดของปราสาท ก่อนจะลงไปยังบันไดที่ทอดยาวสู่ห้องใต้ดินที่มืดสนิท

 

เขาเดินไปจนถึงโลงศพที่ทำจากน้ำแข็งที่เต็มไปด้วยอักขระเวทมนตร์โบราณมากมาย มีร่างของ หญิงสาวคนหนึ่ง นอนสงบนิ่งอยู่ภายใน ดวงตาของเธอดูคล้ายคลึงกับลีร่าอย่างน่าประหลาด แต่มีเปลวเพลิงสีดำที่ผสมผสานกับความมืดมิดลุกโชนออกมาอย่างรุนแรง เส้นผมของเธอเป็นสีขาวเหมือนหิมะ แต่มีประกายสีเงินจางๆ แทรกอยู่ทั่วทั้งศีรษะ

 

“ในที่สุด...” แม็กนัสกล่าวเสียงทุ้มนุ่ม 

 

“แผนการของข้าก็ใกล้จะสำเร็จแล้ว...”

 

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง “อีกไม่นาน... เจ้าก็จะได้กลับมาแล้ว...”

 

คำพูดของแม็กนัสทำให้ร่างของหญิงสาวสั่นไหวเล็กน้อยราวกับรับรู้ถึงสิ่งที่เขากำลังพูด

 

“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังรอคอย...” แม็กนัสกล่าว 

 

“ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะกลับมา... และข้าก็จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยให้เจ้ากลับมา”

 

ลีร่าที่แอบซ่อนตัวอยู่หลังเสาต้นหนึ่งถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เธอไม่เคยคิดว่าแม็กนัสจะมีแผนการเช่นนี้ และหญิงสาวที่นอนอยู่ในโลงศพนั้น... เธอคือใครกันแน่?

 

“ข้า... จะไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางแผนการของข้าได้อีก...” แม็กนัสกล่าวเสียงเรียบ 

 

“ถึงแม้ว่า... ข้าจะต้องหลอกใช้ผู้กล้าอย่างเอเรน... และลีร่าก็ตาม...”

 

คำพูดของแม็กนัสทำให้ลีร่ารู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะถูกหลอกใช้ถึงขนาดนี้ เธอรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่กำลังกัดกินจิตใจของเธอ และความโกรธที่กำลังปะทุขึ้น

 

แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ทำอะไร แม็กนัสก็หันมามองเธอด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

 

“ออกมาเถอะ... ลีร่า...” แม็กนัสกล่าว 

 

“ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ตรงนั้น... และข้าก็รู้ว่าเจ้าได้ยินทุกอย่าง...”

 

ลีร่าเดินออกมาจากที่ซ่อนอย่างช้าๆ ใบหน้าของเธอซีดเผือดราวกับกระดาษ ไร้ซึ่งสีเลือด ดวงตาคู่คมสีแดงฉานสั่นระริก

 

“ท่าน... ท่านหลอกพวกเรางั้นหรือ?” ลีร่าถาม น้ำเสียงของเธอแหบพร่า

 

แม็กนัสยิ้ม “ข้าไม่ได้หลอก... แต่ข้าก็ไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดให้พวกเจ้า...” 

 

 “ข้าแค่... ต้องการให้พวกเจ้าช่วยข้า...”

 

“ช่วย... แลกกับอะไร” ลีร่าถาม 

 

“แลกกับการที่พวกเราจะต้องตาย... เพื่อให้หญิงสาวคนนั้นกลับมางั้นหรือ?”

 

“ไม่…ไม่ใช่แบบนั้น… ข้าแค่... ต้องการให้เจ้ามอบวิญญาณของอีเร็นมา”

 

คำพูดของแม็กนัสราวกับสายฟ้าฟาดเข้าสู่จิตใจของลีร่า เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจอย่างที่สุด

 

“วิญญาณ... ของอีเร็น?” ลีร่าถาม น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ 

 

“ทำไม?”

 

แม็กนัสเดินเข้ามาใกล้ลีร่า มือของเขาเปล่งแสงเวทมนตร์สีฟ้าอ่อนๆ ออกมา 

 

“เพราะวิญญาณของเจ้า... คือกุญแจสำคัญที่จะปลุกอีเร็นให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง” เขาตอบ “และข้า... จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยให้เธอกลับมา...”

 

สิ้นเสียงของแม็กนัส พลังเวทมนตร์สีฟ้าก็พุ่งเข้าใส่ร่างของลีร่าอย่างรุนแรง เธอไม่สามารถที่จะขัดขืนได้เลย ราวกับมีโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นกำลังพันธนาการเธออยู่

 

“แม็กนัส... ท่านกำลังทำอะไร!” ลีร่าตะโกน 

 

“ท่าน... ท่านหลอกพวกเรางั้นหรือ”

 

แม็กนัสยิ้มอย่างเย็นชา 

 

“ข้าไม่ได้หลอกพวกเจ้า... แต่ข้าก็ไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด...” เขาตอบ 

 

“เจ้า... เป็นเพียงภาชนะ... และตอนนี้... ภารกิจของเจ้าก็จบลงแล้ว...”

 

พลังเวทมนตร์สีฟ้าห่อหุ้มร่างของลีร่าไว้แน่น ร่างกายของเธอเริ่มส่องแสงสีเงินจางๆ ก่อนที่จะลอยขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นดวงวิญญาณของเธอที่กำลังถูกดึงออกจากร่างกาย

 

แม็กนัสยิ้มอย่างพึงพอใจ 

 

“ในที่สุด... ข้าก็ได้ครอบครองวิญญาณของอีเร็นแล้ว...” เขาพึมพำ “อีกไม่นาน... เจ้าก็จะได้กลับมาหาข้าแล้ว... ...”