บทที่ 26: 120 ล้าน

หลินหยวนกระโดดข้ามเนินหลายลูก ในเวลาไม่นานก็มาถึงตรงหน้าไททันภูผา

หลังจากที่เขาใช้ [อัญมณีซ่อนเร้น] เพื่อซ่อนกลิ่นอายของตัวเอง ไททันภูผาก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นเขาจนกระทั่งเขามาอยู่เบื้องหน้าอีกฝ่าย

“มนุษย์งั้นเหรอ?” ไททันตัวสูงใหญ่ค่อย ๆ ยืดตัวตรง ในขณะที่สายตาเปลี่ยนเป็นกระหายเลือด 

มันไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะมีมนุษย์มาหามันด้วยตัวเอง สำหรับมันแล้วมนุษย์นั้นเป็นอาหารอันโอชะ

ตัวมันที่กินไททันด้วยกันเองมาเป็นเวลานานมากแล้วสมควรจะต้องเปลี่ยนรสชาติอาหารบ้าง