บทที่ 208 เบอร์แปลก

หลังจากที่เราทั้งสองคมเติมความรักกันจนหนำใจ เราก็ต่างช่วยชำระร่างกายให้กันและกัน ก่อนที่เราสองคนจะแต่งตัว และลงมาเพื่อกินอาหารพร้อมกัน

ภาพที่ป้าเสริมเห็นเราทั้งสองคนเพิ่งจะลงมาเอาป่านนี้ ทำให้คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างแก ลอบอมยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ โดยที่ตัวแกก็แอบหวังลึก ๆ อยู่ในใจว่า อีกไม่นานแกคงจะได้รับฟังข่าวดีถึงเรื่องทายาทตัวน้อยของนายท่านกับนายหญิงที่แกรัก และตอนนี้แกเองก็พร้อมมาก ๆ ที่จะได้เลี้ยงเจ้านายตัวน้อย ๆ แล้ว

ฉันที่รับรู้ได้ถึงความหมายของสายตาป้าเสริมที่ถูกส่งมา แววตาคู่นั้นมันทำให้ฉันเกิดความรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที ก่อนที่ตัวเองจะเอ่ยทักทายแม่บ้านสูงวัยด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเพื่อจัดการอาหารที่ป้าแกเตรียมเอาไว้ให้

อาหารที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าทำให้ความหิวเข้าจู่โจมท้องน้อย ๆ ของฉันทันที ฉันจัดการอาหารที่อยู่บนโต๊ะด้วยความรู้สึกอิ่มเอมและปรีดา ส่วนผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านข้างของฉันวันนี้เขาก็ยังคงกินได้แค่น้ำผลไม้และพวกสลัดเท่านั้น และเมื่อฉัน (ส่วนมาก) และเขา (ที่แทบไม่ได้แตะอะไรเลย) จัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้าเสร็จเรียบร้อย เขาก็ได้บรรจงจูบที่กลางหน้าผากของฉันก่อนออกเดินทางไปทำงานหลังจากที่สายมากแล้ว...

คลิ๊ก ~~ ติ๊ดดด ~~

สิ้นเสียงเซนเซอร์ประตูล็อก ฉันที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนฉันคลับคล้ายคลับคลาเหมือนกับว่าเขาได้พูดอะไรบางอย่างกับฉัน มันเหมือนจะมีประโยคที่ว่าจะพาฉันไปทำอะไรสักอย่าง แต่ด้วยความที่ตัวเองรู้สึกว่าไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาพูด เลยตั้งใจจะถามเขาในเช้านี้ แต่ทว่า...เนื่องด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เช้านี้มันทำให้ฉันลืมไปเสียสนิท และกว่าจะนึกขึ้นมาได้ก็เป็นตอนที่เขาได้เดินทางไปทำงานแล้ว

แต่ทว่า...พอฉันมานั่งคิดดูอีกที เรื่องที่เขาบอกเมื่อคืนคงจะไม่ได้สำคัญสักเท่าไร นั่นก็เพราะว่าถ้ามันสำคัญจริง เขาคงจะเอ่ยย้ำให้ฉันฟังอีกครั้งในเช้านี้แล้ว แต่นี่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจที่จะไม่โทรไปสอบถามเขา และลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท...

หลายวันต่อมา ~~

ฉันยังคงดำเนินชีวิตเฉกเช่นเดิมในทุก ๆ วัน เพียงแต่ว่าช่วงนี้ฉันมักจะรู้สึกเพลียและเผลอหลับไปก่อนที่คุณเซฟเขาจะกลับมา

ส่วนคุณเซฟเองช่วงนี้ก็ดูเหมือนว่าเขาก็ยุ่งมากเหมือนกัน เพราะฉันแทบไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกับเขาเลย เพราะส่วนมากถ้าไม่ฉันหลับไปก่อน ก็ตื่นมาเขาก็ออกจากบ้านไปก่อนแล้ว แม้ว่าฉันจะรู้สึกเหงาอยู่บ้างในบางที แต่ฉันก็เลือกที่จะเข้าใจและเชื่อใจเขา เพราะฉันรู้ดีว่าความรับผิดชอบที่เขาได้รับนั้นมันมากมายจนฉันไม่อยากจะให้ตัวเอง หรือเรื่องลูกไปเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขากังวลใจ

แต่ฉันก็แอบคิดเอาไว้ว่าเมื่อไรที่เขาว่างจากงาน ฉันจะหาโอกาสบอกเขาเรื่องลูกอย่างแน่นอน...

(ไม่ต้องเป็นกังวลนะคะลูก ๆ ถึงยังไงแม่ก็จะบอกป๊ะป๋าของพวกหนูแน่นอนจ้ะ) ฉันเอามือลูบท้องตัวเองพร้อมกับเอ่ยเบา ๆ เป็นสัญญาเล็ก ๆ ระหว่างเราสามแม่ลูก...

และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันไม่ได้ออกไปไหนเลย ส่วนหนึ่งก็เพราะฉันกลัวอันตรายที่จะเกิดกับลูก ๆ ของฉัน และอีกส่วนหนึ่งฉันก็ไม่อยากทำให้เขามานั่งคิดมากอีก เพราะว่าฉันรู้ดีว่าเรื่องเมื่อคราวก่อนที่ฉันแอบไปโรงพยาบาลอื่นที่ไม่ใช่โรงพยาบาลของเขาหรือที่อยู่ในเครือเขา เขายังคงระแวงฉันอยู่และยังตามสืบอยู่ไม่หยุด

และในขณะที่ฉันเอาแต่ นั่ง ๆ นอน ๆ เล่นอยู่ใน Penthouse อยู่นั้น...

ครืดดด ~~ ครืดดด ~~

โทรศัพท์ของฉันก็ได้สั่นขึ้นพร้อมกับโชว์เบอร์แปลกบนหน้าจอ...

ฉันเกิดอาการลังเลอยู่สักพัก พร้อมกับความสงสัยที่ว่าใครกันนะที่โทรเข้ามายังเบอร์มือถือของฉัน นั่นก็เพราะว่านอกจากคุณเซฟแล้ว ก็ยังไม่มีใครที่รู้จักเบอร์ใหม่ของฉันเลย...เอ๊ะ...หรือว่าจะเป็นพวกแก๊งคอลเซนเตอร์กันนะ ฉันคิดระแวงไปเรื่อยจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์เงียบไป

การที่มือถือราคาแพงของฉันหยุดสั่นลง ก็ทำให้ฉันถึงกลับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจเบา ๆ

ฟู่วววว ~~

(ดีล่ะที่วางสายไป ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดเป็นเสียงผู้ชายโทรเข้ามา แล้วปีศาจสามีขี้หึงรู้เข้าละก็ คงไม่แคล้วฉันต้องเหนื่อยง้ออีกแน่ ๆ)

และในขณะที่ฉันเพิ่งจะสบายใจที่ไม่ต้องรับสายแปลกไปได้ไม่นาน...

ครืดดด ~~ ครืดดด ~~

เบอร์เดิมก็ได้โทรเข้ามาอีกครั้ง...

ฉันที่เริ่มตงิดใจบางอย่าง พร้อมกับความคิดใหม่ที่เพิ่งแวบขึ้นมา...เอ๊ะ...หรือว่าจะเป็นหมอน้ำค้างกันนะ เพราะว่าตอนที่ไปโรงพยาบาลฉันก็ได้กรอกประวัติและเขียนเบอร์โทรทิ้งไว้นี่หน่า

เมื่อความคิดที่ดูจะสมเหตุสมผลมากที่สุดบังเกิดขึ้น ฉันก็ได้ตัดสินใจที่จะกดรับสายโทรศัพท์ทันที

“สวัสดีค่ะ” ฉันกรอกเสียงตามสาย พร้อมกับคิ้วที่เลิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย

“สวัสดีเจ้าค่ะ นายหญิงเอลิซ” เสียงที่ฟังดูคุ้นหูตอบกลับมา

คิ้วของฉันจากตอนแรกที่เลิกขึ้นด้วยความสงสัย ก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นขมวดเข้าหากันทันที หลังจากที่น้ำเสียงปลายสายที่ฟังดูจะคุ้นหูเสียเหลือเกิน จนทำให้ฉันเริ่มจะเข้าเค้าว่าเป็นใคร

“น่ะ...นั่นใครอ่ะค่ะ” ฉันถามย้ำไปอีกครั้ง พร้อมกับได้มีใบหน้าของคนคนหนึ่งฉายขึ้นมา

“เนื้อนวลเองเจ้าค่ะ นายหญิงเอลิซ” ปลายสายตอบเสียงใส เพื่อคลายข้อสงสัยของฉัน

และคำเฉลยที่ทำให้ฉันได้รับรู้ว่าคนที่โทรมานั้นเป็นใคร ก็ถึงกับทำให้ฉันอึ้งในทันที ก่อนที่ฉันจะพึมพำกับตัวเองในใจ

(เนื้อนวล...เป็นไปได้ยังไง...เธอโทรมาทำไมกัน และไปได้เบอร์ฉันมาจากไหน)

คิ้วเรียวสวยจากที่ขมวดเข้าหากันอยู่แล้ว กลับยิ่งยู่เข้าหากันเพิ่มขึ้นไปอีก เนื่องด้วยความรู้สึกที่ทั้งสงสัยระคนระแวงไปด้วย

และเมื่อฉันตั้งสติขึ้นมาได้ ฉันก็ได้เอ่ยถามเนื้อนวลกลับไปถึงเหตุผลที่เธอโทรมาในครั้งนี้...

“เธอมีธุระอะไร แล้วไปเอาเบอร์ฉันมาได้ยังไงกัน” ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ พยายามข่มความรู้สึกไม่ดีที่อยู่ภายในใจเอาไว้ ทั้งจากที่เคยได้รับรู้ถึงพฤติกรรมของเนื้อนวลมาก่อนหน้านี้ อีกทั้งความรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นมา