บทที่ 206 ตอบตกลง

แต่ว่า...คำพูดของแม่ก็ทำให้ผมได้ฉุกคิดตาม นั่นก็เพราะว่าสิ่งที่ท่านพูดมามันก็มีเหตุผลอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ในเมื่อผมรักเธอและตั้งใจจะยกเธอให้เป็นเมียเพียงคนเดียวในชีวิตของผมแล้วล่ะก็ ดังนั้นผมก็สมควรที่จะต้องให้เกียรติเธอด้วย แต่ทว่า...ถ้าหากแม่ของผมท่านเกิดไม่ถูกใจเอลิซขึ้นมาล่ะ หรือว่าใครหน้าไหนเกิดไม่ให้เกียรติเธอขึ้นมาล่ะ แต่ถ้าหากเป็นอย่างนั้นแล้วละก็...ผมเองก็จะไม่ไว้หน้าใครหน้าไหนเหมือนกัน!!

 

เมื่อตัวผมตกผลึกถึงเหตุผลทุกอย่างอย่างถี่ถ้วนเรียบร้อยแล้ว ผมก็ได้ตกปากรับคำขอของแม่ผมกลับไป

 

“ก็ได้ครับ แต่ผมคงไปค่ำ ๆ หน่อย เพราะต้องเคลียร์งานให้เสร็จก่อน” ผมเอ่ยเสียงเรียบ

 

“ดีมาก...หวังว่าแกคงจะไม่เบี้ยวฉันนะ” แม่ของผมย้ำอีกรอบ ด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นกัน

 

“หึ...คนตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลพูดคำไหนคำนั้นนะครับ ท่านหญิงเธียร่า” ผมที่ยืนยันหนักแน่นในคำพูดของตัวเองกลับไป

 

“โอเคดีมาก...งั้นเอาไว้เจอกันนะจ๊ะ...ลูกรัก...” แม่ผมที่ทิ้งท้ายก่อนวางสายด้วยคำที่ทำให้ผมขนลุกซู่

 

หลังจากที่ผมวางสายจากแม่ของผมไปแล้ว ผมได้เหลือบดูเวลาก็พบว่า ตัวเองได้ใช้เวลาคุยโทรศัพท์อยู่นานพอสมควร และคิดว่าป่านนี้แม่กวางน้อยของผมคงจะรอผมแย่แล้ว

 

ผมรีบสาวเท้าเดินออกไปยังโต๊ะอาหารทันที ก่อนที่จะพบว่า บนโต๊ะเหลืออาหารบางส่วนกับจานข้าวของผมเท่านั้น ส่วนตัวคนที่ผมคิดถึงกลับหายไปไหนแล้วไม่รู้

 

ผมเดินไปยังโซฟาเพื่อตามหาเธอเผื่อว่าเธอจะไปนั่งพักผ่อนอยู่ตรงนั้น แต่กลับต้องพบกับความผิดหวังเมื่อผมต้องเจอแต่ความว่างเปล่าแต่นั่นก็ทำให้ผมได้รู้ว่าเธอน่าจะกลับขึ้นห้องนอนไปแล้ว เพราะฉะนั้นผมเองก็ต้องรีบจัดการเพิ่มพลังให้ตัวเองเสียก่อน เพื่อจะได้มีแรงไปกินของหวานที่นอนรออยู่บนห้องนอนต่ออีกสักรอบสองรอบ
(หึหึ...แค่พอคิดว่าจมูกจะได้สูดดมกลิ่นหอม ๆ ปากจะได้ละเลียดชิมเนื้อนุ่มนิ่มไอ้ลูกชายตัวเขื่องของผมก็ผงกหัวงึก ๆ เห็นด้วยกับความคิดของผมซะแล้ว)

 

เมื่อผมจัดการกินอาหารจนอิ่มท้อง ก็ถึงเวลาที่ผมจะไปกินของหวานต่อ ผมไม่รอช้ารีบก้าวเท้าขึ้นห้องไปหาของโปรดที่น่าจะนอนรอให้ผมไปชกชิมอยู่นานแล้ว...

 

แต่เมื่อผมเดินกลับมาถึงที่นอนก็พบว่า แม่กวางน้อยจอมยั่วได้นอนหลับตาพริ้มนำหน้าเข้าสู่ห้วงนิทราไปก่อนผมซะแล้ว

 

ผมที่ได้เห็นแบบนั้น ก็ได้แต่ทอดถอนใจ ยอมปล่อยเธอให้ได้พักผ่อนโดยไม่คิดจะกวนเธออีก ก่อนที่ผมจะไปจัดการทำความสะอาดตัวเองอีกรอบ แล้วกลับออกมาซุกตัวลงนอนข้าง ๆ เธอ โดยไม่ลืมที่จะกระชับร่างนุ่มนิ่มที่ผมสุดแสนจะรักเข้าประชิดแนบอกตัวเอง เพื่อที่ค่ำคืนนี้จะได้นอนหลับสนิท

 

แต่ทว่า...ผมคงขยับตัวแรงเกินไปจนทำให้เธอสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา

 

“อื้อ ~~ เฮียกินข้าวแล้วหรือยังค่ะ...แง่มๆ” เธอที่ขยับพลิกตัวหันมาหาผม อีกทั้งยังเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่ตัวเองจะหลับตาลงไปอีกรอบ จนผมรู้สึกเอ็นดูเธอไม่ได้

 

และในขณะนั้นเองผมก็นึกถึงคำชวนของแม่ผม เรื่องให้ไปกินข้าวมื้อค่ำที่บ้านเธซ่า

 

“อาทิตย์นี้ เดี๋ยวเราไปกินข้าวกับครอบครัวเฮียกันนะ” ผมเอ่ยกระซิบบอกเธอเบา ๆ

 

“อื้อ ~~” เสียงเธอพึมพำในลำคอตอบกลับผมมา

 

ผมที่รู้สึกเอ็นดูเธอเหลือเกิน เพราะถึงแม้ว่าผมจะเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าถึงกับแอบไปตรวจที่โรงพยาบาลอื่นโดยไม่บอกผม แต่ทว่า...ร่างกายและสีหน้าอาการของเธอช่วงนี้กลับดูไม่เหมือนคนป่วยเลยด้วยซ้ำ ออกจะดูมีน้ำมีนวลเพิ่มขึ้นเสียอีก และเพราะแบบนี้ผมถึงอยากรู้ให้ได้ว่าเธอไปทำอะไรที่นั่น...

 

--- เอลิซ Talk ---

 

รุ่งเช้า ~~

 

ฉันตื่นมาภายใต้อ้อมกอดอันอบอุ่นของคนตัวโตที่ฉันคุ้นเคย เมื่อเห็นภาพเขากำลังหลับสบายฉันเองก็ไม่อยากจะปลุกให้เขาตื่น ได้แต่ค่อย ๆ ขยับตัวออกจากวงแขนนั้น เพื่อลุกขึ้นไปอาบน้ำ

 

ในขณะที่ฉันกำลังอาบน้ำอยู่...สักพัก...

 

ปังๆๆๆ!! ปังๆๆๆ!!

 

เสียงทุบประตูห้องน้ำระรัวดังลั่นจนฉันตกใจ

 

“เอลิซ เปิดประตูให้เฮียหน่อย อุ๊บ...เร็วเข้า” เขาตะโกนดังลั่นอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ด้วยน้ำเสียงร้อนรน

 

ฉันที่รู้สึกงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะตั้งสติได้แล้วตะโกนตอบเขากลับไป

 

“แป๊บค่ะเฮีย...เอลิซพันผ้าก่อน”

 

“อุ๊...ฮึบ...เร็วเข้าเอลิซ เฮียจะไม่ไหวแล้ว” เขาออกปากเร่ง

 

“มาแล้วค่ะ มาแล้ว” แกร๊ก ~~ ฉันเดินเร็วมาเปิดประตูห้องน้ำให้เขา โดยที่ตัวเองก็ยังพันผ้าเพื่อปกปิดกายยังไม่เรียบร้อยดี

 

และเมื่อเปิดประตูได้ปุ๊บ เขาก็แทรกตัวเข้ามาปั๊บ

 

“เฮียเป็นอะไรหรือเปล่าคะ....” ฉันที่ยังไม่ทันได้พูดจบ

 

“อุ๊แหวะ!! แค่กๆๆ ....อ้วกกก!! แหวะ!!....” เขาที่พุ่งตัวไปที่อาบล้างหน้าทันที ก่อนจะโก่งคออาเจียนจนหน้าดำหน้าแดง

 

“แฮ่กๆๆ ...แม่งเอ๊ย!! เป็นเชี้ยอะไรอีกว่ะเนี้ย” เขาที่สบถกับตัวเองเบา ๆ อย่างคนหัวเสีย เพราะไม่เข้าใจกับอาการที่เป็นของตัวเองในเช้านี้

 

และในขณะที่เขายังไม่ทันได้บ่นจบ....

 

“อุ๊บ...อุ๊...แหวะ!! แค่กๆๆ ...อ๊วกแหวะ!! “เขาก็ได้มีอาการคลื่นไส้ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ทว่า...สิ่งที่ออกมากลับมีแค่ลมกับน้ำเล็กน้อยเท่านั้น

 

ฉันที่แม้จะสงสารเขา แต่ก็อดยิ้มเล็กน้อยให้กลับอาการที่เกิดขึ้นของเขาไม่ได้ เพราะอาการแบบนี้ถ้าเขาไม่ได้เป็นอะไรก็น่าจะเป็นเพราะฤทธิ์ของเจ้าสองแสบที่อยู่ในท้องของฉันส่งไปแกล้งพ่อของพวกแกอย่างแน่นอน

 

ฉันเข้าไปลูบหลังเขาเบา ๆ พร้อมกับหยิบแก้วน้ำให้เขาได้ทำความสะอาดปาก ก่อนที่จู่ ๆ เขาจะซุกใบหน้าเข้ามาที่ซอกคอนวลเนียนของฉันอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

 

ฟืดดด ~~ ฟืดดด ~~

 

เขาจัดการสูดดมเอาความหอมจากซอกคอของฉันเข้าไปเต็มปอด จนฉันเองรู้สึกจั๊กจี้

 

“ฮ่าๆๆ เฮีย...พอเลยค่ะ...เอลิซจั๊กจี้นะ...ฮ่าๆๆ” ฉันที่ดิ้นหลบจมูกเขาไปมาพร้อมกับหัวเราะร่วนด้วยความรู้สึกที่ขยุกขยิกแถวลำคอของตัวเอง

 

“จริงด้วย...!!” เขาที่ทำแบบนั้นสักพัก จู่ ๆ ก็โพล่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนแปลกใจ จนฉันเองอดสงสัยไม่ได้??