บทที่ 14...1/3
จอมขวัญได้ยินเสียงปรานต์บอกพ่อบ้านให้เตรียมอาหารและต้มน้ำอะไรสักอย่าง เธอทำได้แค่รออย่างเงียบๆ ระหว่างรอก็เช็ครูปในงานที่โหลดลงมาไว้ที่โทรศัพท์ไปด้วยจะได้ไม่เสียเวลา พอได้ทำงานแม้ว่าสถานที่จะไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ แต่ห้องน้ำบนชั้น 49 วิวดีจนน่าอิจฉาเจ้าของห้องที่จะได้เห็นความสวยของวิวพระอาทิตย์ในเมืองแบบนี้ทุกวัน
ผ่านไป 10 นาทีกระมัง จอมขวัญก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องน้ำ ก่อนจะตามด้วยเสียงผู้หญิงที่คงจะเป็นแม่บ้านที่ปรานต์โทรหา
“คุณจอมขวัญคะ ของที่ต้องใช้มาแล้วค่ะ”
จอมขวัญเปิดประตูห้องแบบแง้มๆ ก็เห็นป้าพนักงานแต่งตัวคล้ายคนทำความสะอาด ปรานต์ไม่ได้มีแม่บ้าน แต่โทรหาแม่บ้านของคอนโดอย่างนั้นหรือ
“ขอบคุณมากนะคะป้า” หญิงสาวบอกพร้อมกับให้สินน้ำใจที่ตอนแรกคุณป้าท่านนั้นไม่ยอมรับ แต่เธอขอร้องให้รับสินน้ำใจไว้เพราะหากไม่ได้คุณป้าไปซื้อของให้ ตอนนี้เธอคงยังไม่ได้ออกจากห้องน้ำ
จอมขวัญจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว พอออกมาจากห้องน้ำแล้วเธอมองหาปรานต์กำลังคิดว่าจะทำหน้าตอนพบหน้าเขาอย่างไรดี ยิ้มหรือทำขรึม เธอเดินผ่านห้องนั่งเล่นตามกลิ่นอาหารไป จนกระทั่งเห็นปรานต์กำลังจัดโต๊ะและคุยเล่นกับพ่อครัวที่เหมือนคุณลุงหน้าตาดูใจดี
“คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะ พ่อครัวทำอาหารเสร็จแล้ว ผมกำลังทยอยเอาเข้ามาในห้องอาหาร กับข้าวง่ายๆ พวกนี้คุณกินได้ใช่ไหม ถ้ามีอะไรที่คุณกินไม่ได้ก็บอก ผมจะได้ให้พ่อครัวทำเพิ่ม อย่ากินอย่างเดียวเหมือนตอนที่ไประยองกับผมอีกล่ะ”
จอมขวัญยิ้มเมื่อเห็นปรานต์เดินถือจานอาหารที่พ่อครัวทำเสร็จแล้วมาวางบนโต๊ะ เธอช่วยรินน้ำใส่แก้ว รู้สึกสบายใจขึ้นเพราะเขาไม่พูดอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกอาย
“อาหารทั้งหมดฉันกินได้ค่ะ ไม่มีอะไรที่ฉันไม่ชอบ” เธอมองเขาแล้วเป็นฝ่ายพูดต่อไปว่า “เอ่อ...เรื่องนั้น ขอบคุณนะคะ”
“คุณโอเค ผมก็สบายใจ ผมขอรับโทรศัพท์นี้ก่อน คุณกินไปก่อนได้เลย” ปรานต์บอกพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่กำลังดัง
จอมขวัญนั่งรอไม่ได้กินไปก่อนอย่างที่เขาบอก รอไม่นานปรานต์ก็กลับมาแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม สีหน้าของเขาเหมือนมีเรื่องมากวนใจ เธออยากถาม แต่มันอาจเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาก็ได้ จึงไม่ถามอะไรออกไป
“ปกติแล้วคุณกินข้าวที่นี่คนเดียวหรือคะ”
“ก็ไม่ทุกครั้ง บางทีนนก็มานั่งกินด้วยกัน แต่วันนี้นนอยู่ดูงานแทนผม ถ้าผมไม่เห็นคุณว่ากลับออกมาก่อน ตอนนี้ผมคงกินข้าวคนเดียว” ปรานต์เล่ารู้สึกดีใจที่จอมขวัญสนใจเรื่องส่วนตัวของเขาบ้างเหมือนกัน “สงสารผมหรือไง”
“ฉันจะสงสารคุณทำไมล่ะคะ คุณไม่ได้น่าสงสารสักหน่อย” จอมขวัญหัวเราะเบาๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพอปรานต์มองมาแบบนั้น เธอถึงเลือกหลบตา แล้วหัวเราะเก้อๆ แบบนี้แทน
พ่อครัวใบหน้าใจดีถือตะกร้าที่ใส่องุ่นมาวางให้แล้วบอกว่าอยากได้อะไรเพิ่มก็เรียกได้เลย พ่อครัวคนนี้คงเป็นคนที่ปรานต์ไว้ใจมากถึงได้ยอมให้เข้ามาอยู่ใกล้ตัว แล้วเธอล่ะ เขาไว้ใจมากพอแล้วใช่ไหม
“กินผลไม้ก่อน แล้วเดี๋ยวผมพาคุณกลับบ้าน”
ความใส่ใจของปรานต์ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของจอมขวัญอ่อนยวบ เขารู้ว่าก่อนผ่าตัดเธอควรกินอะไรเพื่อให้ดีต่อสุขภาพ เหมือนวันที่วานให้จารวีมาดูแลเรื่องอาหารตอนที่เธอไปบ้านของเขาที่กระบี่ แท้จริงแล้วปรานต์เป็นผู้ชายที่แสนใส่ใจ แต่ชอบทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ เวลายิ้มเขาดูหล่อขึ้นอีกหลายเท่า แต่ถึงจะชอบทำหน้าเหมือนแบกโลก ปรานต์คนนี้ก็มีผู้หญิงรอบตัวถึงสองคน เขาดีกับผู้หญิงทุกคนเหมือนที่ดีกับเธอไหมนะ จอมขวัญหยิกตัวเบาๆ ที่คิดอะไรไปเรื่อย ปรานต์จะไปทำดีกับใครก็เป็นสิทธิ์เของเขา เธอจะเอามาคิดทำไม
เกือบ 2 ทุ่มแล้วตอนที่ปรานต์ขับรถออกมาจากห้องชุดของเขาเพื่อมาส่งจอมขวัญที่บ้าน ตั้งแต่วันนั้นที่เขาบอกว่าจะขอพบแม่ของเธอ หลังจากนั้นเขาก็ไม่พูดถึงอีก เธออยากขอบคุณที่เขาไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามที่กลายเป็นทำให้เธอไม่สบายใจ เธออยากให้ผ่านพ้นเรื่องการผ่าตัดไปก่อน ซึ่งไม่รู้ว่าแม่จะยอมผ่าตัดหรือเปล่า เมื่อถึงเวลานั้นเราสองคนอาจจะได้คำตอบแล้วว่าอย่าแต่งงานกันเพราะเรื่องคืนเดียว
รถจอดที่หน้าร้านขนมลิต้าซึ่งปิดประตูลงสองบาน เหลือไว้แค่บานเดียว คุณน้าลลิตาคงรอลูกสาวอยู่เพราะเขาโทรมาบอกแล้วว่าจอมขวัญมากินข้าวกับเขา ผู้เป็นแม่จะได้สบายใจว่าลูกสาวไม่ได้อยู่กับใครอื่น
“คราวหน้าที่เราเจอกัน ถ้าผมยังไม่เห็นแหวนที่นิ้วของคุณ ผมจะลงโทษจริงๆ แล้วนะ ถึงแหวนวงนั้นจะดูไม่มีราคาค่างวดมากมาย แต่ผมใส่ติดนิ้วมาตลอด การที่มอบให้ใครสักคน ผมก็หวังว่าคนที่ได้รับไปจะเห็นค่าเหมือนกัน” ปรานต์เอ่ยน้ำเสียงเรียบเรื่อย แต่จริงจังทุกคำที่พูดออกไป
จอมขวัญพอจะเดาได้ว่าแหวนที่ผู้ชายใส่ติดนิ้วไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะคนรักให้ไว้ก็เพราะวันหนึ่งจะสวมให้คนที่รัก เพียงแต่เธอยังไม่ใช่คนที่เขารัก วันหนึ่งหากเขาพบคนที่รัก เธอยินดีจะมอบแหวนวงนี้คืนให้
“เพราะฉันเห็นค่าจึงไม่ใส่ไปทั่วเพราะกลัวจะหาย เผื่อคุณขอคืนขึ้นมา ฉันจะได้มีคืนให้ไงคะ”
ปรานต์ยื่นมือไปบีบจมูกเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว เขาสวมแหวนให้เธอแล้วจะมาขอคืนทำไม
“คุณนี่ช่างเป็นผู้หญิงที่ดื้อเหลือเกิน”
“แม่ก็บอกฉันแบบนี้เหมือนกัน อ้อ เรื่องที่ฉันขอให้พ่อของคุณ...”
ปรานต์พยักหน้า “พ่อของผมโทรหาแม่ของคุณแล้วล่ะ รอท่านตัดสินใจดีกว่า คุณเป็นลูกสาวน่าจะอ้อนเก่ง ทำบ่อยๆ เดี๋ยวแม่ของคุณคงจะใจอ่อน ไม่มีแม่คนไหนอยากจากลูกไปเร็วหรอก”
จอมขวัญฟังแล้วค่อยโล่งอก คนหน้าโหดพูดปลอบใจก็เป็นด้วยแฮะ
“เวลาคุณพูดดีๆ น่าฟังจะตาย ทำไมถึงชอบขู่บ่อยๆ”
ปรานต์ขมวดคิ้วว่าเขาทำแบบนั้นกับจอมขวัญบ่อยจริงๆ หรือ แต่เด็กดื้อแบบนี้ก็ต้องเจอไม้แข็งบ้าง
“ผมชอบขู่มากกว่า ได้ผลเร็วดี”
จอมขวัญแกล้งถอนใจเพราะปรานต์น่ะเข้าประเภทปากร้าย แต่ใจดี
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ ฉันไปแล้วนะคะ”
“พอดีผมมีธุระต่อ ฝากสวัสดีแม่ของคุณด้วยแล้วกัน” ปรานต์เอ่ยทิ้งท้ายก่อนที่จอมขวัญจะปิดประตูรถ
จอมขวัญรอจนรถของปรานต์เคลื่อนไปแล้วจึงเปิดประตูกระจกแล้วล็อคเพราะรู้ว่าแม่น่าจะอยู่ในครัวด้านใน หญิงสาววางของแล้วถอนใจเบาๆ ทั้งที่จะไม่เอามาคิด แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าปรานต์คงไปตามที่นัดกับเมวาและเพื่อนๆ กระมัง วันนี้ตอนที่ยืนตรวจรูปอยู่นั้น เธอได้ยินสาวๆ ในงานคุยกันว่าเมวาคือรักแรกของปรานต์ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย ตอนนี้การที่จอมขวัญเข้ามากั้นกลางจะกลายเป็นเรื่องลำบากใจของปรานต์หรือเปล่า รักแรกใครเลยจะลืมได้ง่ายๆ หญิงสาวถอนใจ พอหันมาก็เห็นแม่ออกมาจากห้องครัวพอดี
“กลับมาตอนไหน แม่ไม่ทันเห็น แล้วกลับมายังไงล่ะลูก วันนี้ไปทำงานนอกสถานที่ใช่ไหม”
จอมขวัญเข้าไปกอดประจบแม่แล้วพามานั่ง ก่อนช่วยนวดแขนของแม่พลางตอบไปด้วยว่า “จอมเพิ่งกลับมาค่ะแม่ คุณปรานต์มาส่ง พอดีว่างานนอกสถานที่วันนี้ของจอมคือไปงานเปิดตัวเครื่องประดับในเครือมินธรา กรุ๊ปของคุณปรานต์ จอมเลยได้ติดรถมาด้วยค่ะ”
ลลิตารู้อยู่แล้วว่าจอมขวัญไปกินข้าวกับปรานต์ การที่ปรานต์จะมาส่งย่อมไม่แปลกอะไร แค่นางอยากให้เวลาลูกสาวได้ถามเรื่องที่อยากรู้ เพราะตั้งแต่วันนั้น นางก็ไม่พูดเรื่องผ่าตัดอีก จอมขวัญก็รออย่างกังวลจนกระทั่งไปขอให้เพื่อนของนางโทรมาขอร้อง
“เรื่องนั้นแม่ตัดสินใจว่ายังไงคะ” จอมขวัญถามเพราะอย่างไรเสียก็ต้องถามอยู่ดี ผ่านไปหลายวันแล้วยิ่งไม่ดีต่อสุขภาพของแม่
“เจ้าเล่ห์นักนะเรา เดี๋ยวนี้รู้จักขอให้คนอื่นมาช่วยพูดกับแม่ แล้วจอมติดต่อคฑาได้ยังไง”
“ขอให้คุณปรานต์ช่วยค่ะ” ลูกสาวยิ้มพลางนวดที่ขาของแม่ต่อ “แต่จอมไม่กดดันอะไรแม่เลยนะคะ แค่อยากให้แม่อยู่กับจอมไปนานๆ ถ้าแม่อยากรักษาแบบเดิมต่อ หรืออยากศึกษาให้แน่ใจว่าจอมไม่เป็นอะไรแน่ๆ แล้วค่อยตกลงก็ได้ค่ะ”
ลลิตาคิดมาตลอดตั้งจอมขวัญบอกว่าอยากให้นางผ่าตัด คำพูดของคฑามีผลต่อความคิดของนางก็จริง แต่ความต้องการของลูกต่างหากที่สำคัญที่สุด นางไม่อยากให้ลูกมาเสี่ยงผ่าตัด ตัวนางเองก็กลัวผ่าตัดแล้วจะไม่ฟื้นขึ้นมา แต่นางลืมไปว่าหากไม่ทำในทางเลือกที่ทำได้ในเวลาที่เหมาะสม เวลานั้นจะผ่านไป แล้วนางจะทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนมองลูกร้องไห้เสียใจที่ไม่อาจช่วยอะไรได้ จอมขวัญจะโทษตัวเอง นางจะยอมให้ลูกต้องอยู่ในสภาพแบบนั้นได้อย่างไร
เพราะฉะนั้นเมื่อตัดความกลัวของตัวเองออกไป เหลือแต่ความห่วงลูกว่าจะเสี่ยงกับความเสียใจในอนาคตแล้ว พอชั่งใจดูนางก็ได้คำตอบว่าควรทำอย่างไร
“แม่แย่จริงๆ ที่ลืมคิดเรื่องที่จอมตั้งใจมาดี ถ้าแม่ตายไปเพราะกลัวจอมจะเจ็บจะอันตราย กลัวตัวเองไม่ฟื้น แต่จอมกลับต้องอยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ถ้าแม่คิดแบบนี้ได้แต่แรกคงไม่ทำให้จอมไม่สบายใจอยู่หลายวันแบบนี้”
จอมขวัญฟังแล้วก็ถลากอดลลิตาไว้แล้วร้องไห้ดีใจ ขอแค่แม่ยอมผ่าตัด เธอมั่นใจว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี เธอปรึกษาหมอจนแน่ใจแล้ว ถึงได้เลือกวิธีนี้
“เรามีกันแค่สองคนนะคะแม่ อะไรที่ช่วยแม่ได้ จอมพร้อมทำให้อยู่แล้ว จอมอยากให้มีเราสองคนแบบนี้ไปเรื่อยๆ จอมอยากเป็นคนพาแม่ไปเที่ยว พาแม่ไปกินของอร่อยๆ อยากนอนกอดแม่บ่อยๆ”
ลลิตาถอนใจโล่งอกที่เลือกทางที่ทำให้ลูกมีความสุข “แม่ตกลง ยอมทำทุกอย่างเพื่อทำให้เราสองได้อยู่ด้วยกันไปอีกนานๆ”
“แม่น่ารักที่สุดเลย” จอมขวัญหอมแก้มแม่ไปหลายฟอด “ถ้างั้นพรุ่งนี้ไปหาหมอเพื่อตรวจร่างกายของแม่กันนะคะ ถ้าทุกอย่างผ่านการประเมินของหมอ จะได้นัดวันผ่าตัด”
“เรื่องค่าผ่าตัด...”
“ไม่ต้องห่วงนะคะ จอมมีเงินเก็บ แม่ทำใจให้สบายก็พอแล้ว ที่เหลือนอกจากนี้จอมจะดูแลเอง” จอมขวัญรู้ตัวเลขของการผ่าตัดในครั้งนี้คร่าวๆ แล้ว จึงหาทางออกไว้อย่างดี
“ขอบใจจอมมากนะลูก”
จอมขวัญยิ้มกว้างไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าครอบครัวที่มีเธอกับแม่อีกแล้ว ขอเพียงร่างกายของแม่พร้อมเช่นเดียวกับร่างกายของเธอ แล้วหมอนัดวันผ่าตัด เมื่อถึงตอนนั้นแหละที่เธอจะสบายใจได้ครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งเอาไว้ฉลองหลังจากแม่ฟื้นหลังจากผ่าตัดแล้วทุกอย่างผ่านไปด้วยดี เงินไม่สำคัญ แม้ว่าเธอจะต้องใช้เงินจนหมดบัญชีและผ่อนกับโรงพยาบาลอีกหลาย เดือนก็ตาม
เรื่องผ่าตัดคืบหน้าแล้ว ปรานต์ต้องทำคะแนนแล้วนะ
ซ้อนกลรักเจ้าสาวมาเฟีย วางจำหน่ายใน MEB แล้วหมวด นิยายโรมานซ์
โบว์ทำโปรโมชั่นราคาหนังสือเต็มๆ 329 เหลือ 149 บาท ตอนนี้เหลือเวลาโปรโมชั่น 5 วันค่ะ
โบว์จะลงให้อ่านถึงบทที่ 15 นะคะ แล้วจะหยุดอัพนิยาย
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ
อัมราน_บรรพตี
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 58
แสดงความคิดเห็น