บทที่ 174 ช่วยคุณป้าแปลกหน้า!!

หลายสัปดาห์ผ่านไป ~~

ฉันยังคงใช้ชีวิต อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์นี่กับเขา ด้วยความรู้สึกราบรื่น ทุกอย่างที่ผ่านไปในแต่ละวันช่างดูสงบนิ่งเรียบง่าย แต่กลับเต็มไปด้วยความสุข เขาที่กลับบ้านเร็วแทบทุกวัน เพื่อมากินข้าวเป็นเพื่อนฉัน และเพื่อที่จะได้เข้านอนไปพร้อมกัน ส่วนถ้าวันไหนที่เขาไม่ได้พาฉันไปหรือเพราะว่าฉันไม่อยากไปที่ทำงานด้วยกันกับเขา เขาก็มักจะวิดีโอคอลหาฉันทุกครั้ง การกระทำของเขาที่นับวันยิ่งน่ารักกับฉันมากขึ้นทุกที จนความรู้สึกรักของฉันที่มีอยู่ข้างในหัวใจดวงน้อย ๆ นี้ มันเอ่อล้นจนอยากจะพร่ำบอกให้เขาได้รับรู้แล้ว

แต่เพราะว่าฉันที่ได้คิดเอาไว้แล้วว่า รอให้มีจังหวะดี ๆ เมื่อไร ฉันจะบอกคำคำนั้น คำที่ฉันรู้ดีว่าเขากำลังรอฟังจากปากฉันอยู่ และฉันจะบอกให้เขาได้ฟังด้วยอย่างแน่นอน...

การดำเนินชีวิตของฉันในแต่ละวันนั้นช่างเต็มไปด้วยความสุข โดยเฉพาะความสุขที่มากยิ่งขึ้นเมื่อเขาเอ่ยปากยกเลิกคำสั่งที่ห้ามไม่ให้ฉันออกไปไหนมาไหนด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสบายกาย สบายใจ และสุขใจ โดยคำขอร้องเดียวของเขาหลังจากยกเลิกคำสั่งนั้น นั่นก็คือ เขาขอแค่เพียงเวลาที่ฉันออกจากเพนท์เฮ้าส์ไปไหนมาไหน ถ้าเมื่อไหร่ที่ไม่มีเขาไปด้วย เขาขอให้มีลูกน้องของเขาคอยติดตามไปด้วยทุกครั้งเท่านั้น ส่วนฉันที่รู้ดีถึงความเป็นห่วงที่เขามีให้กับฉัน และเพื่อความสบายใจของเขา เพียงคำขอแค่นี้ฉันก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร

ความสุขกายสบายใจที่นับวันจะทวีคูณมากขึ้น กลับทำให้ความรู้สึกโหยหาอิสรภาพที่ฉันเฝ้าร้องขอจากเขามาโดยตลอด นับวันความรู้สึกนี้ก็ยิ่งเลือนรางหายไป ราวกับว่าฉันไม่ต้องการที่จะจากเขาไปไหนแล้ว...

และนั่นก็เป็นเพราะว่า นับตั้งแต่ที่เราสองคนต่างมีความรู้สึกที่ตรงกัน เขาก็กลับกลายเป็นเสมือนบ้านของฉัน และฉันที่เปรียบเสมือนบ้านของเขา ทำให้ในทุก ๆ วันเราต่างอยากกลับมาที่บ้านของเราเพื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกัน และฉันก็ไม่อยากจะไปไหนโดยที่ไม่มีเขา ไม่อยากอยู่ที่ไหนโดยไม่มีเขา เพราะเขาทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่มีเขาอยู่เคียงข้าง

แต่ว่า...ความสงบนิ่ง ราบเรียบในการใช้ชีวิตในตอนนี้ของฉัน แม้ว่ามันจะมีความสุขในแบบที่ฉันต้องการ แต่ทว่า...ความรู้สึกภายในใจลึก ๆ ของฉันกลับมีลางสังหรณ์บางอย่างที่ฉันรู้สึกได้ว่า ทุกอย่างมันดูนิ่งมากเกินไป มันราบเรียบเสียจนเหมือนกับว่า อีกไม่นานพายุร้ายที่กำลังก่อตัวอยู่เงียบ ๆ จะโหมกระหน่ำใส่ชีวิตคู่ของฉัน จนฉันแทบจะกระอักเลือดได้...

ฉันใช้ชีวิตวนลูปอยู่แบบนี้ในทุก ๆ วัน นั่นก็คือ การไปบริษัทกับเขา อยู่บ้าน กิน นอน จนฉันเองเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะเจ้าเนื้อขึ้นไปทุกที จากความรู้สึกที่ว่าเมื่อใส่เสื้อผ้าแล้วเริ่มรู้สึกอึดอัด โดยเฉพาะเสื้อชั้นในที่ปกติแล้วไอ้หน้าอกหน้าใจของฉัน มันก็ใหญ่โตเกินตัวอยู่แล้ว ยิ่งมาช่วงนี้ฉันรู้สึกได้เลยว่า นับวันหน้าอกอวบของฉันจะยิ่งอวบอั๋นขึ้นทุกที (สงสัยจะต้องให้เขาเลิกนอนจับแล้วซินะ...อุ๊บ!!) (>///<)

ส่วนเวลาเบื่อ ๆ ก็มีบ้างที่ฉันลงมาเดินเที่ยวเล่นใต้เพนท์เฮ้าส์ หรือพื้นที่บริเวณแถว ๆ เพนท์เฮ้าส์ โดยที่มีลูกน้องเขาเดินตามอยู่ห่าง ๆ (เนื่องจากฉันสั่งให้ลูกน้องเขาไม่ต้องมาเดินประชิดฉันมาก เพราะฉันกลัวว่าคนแถวนั้นจะแตกตื่น...ก็ใครมันจะไปเดินเล่นได้สบายใจกันล่ะ ก็ลูกน้องเขาเล่นใส่สูทสีดำแว่นตาดำแบบฉบับบอดี้การ์ดในตำนาน มีคนลักษณะแบบนี้มาเดินตาม ผู้คนได้เผ่นแน่บกันพอดี)

และพอถึงเวลาที่เขาใกล้จะกลับบ้านฉันก็จะรีบกลับไปรอรับอ้อมกอดที่ฉันโหยหามาตลอดทั้งวันทันที ความสุขที่ฉันได้รับในทุก ๆ วันมันมากเสียจน ฉันอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ อยากที่จะมีความสุขกับเขาสองคนแบบนี้ตลอดไป...

แต่ทว่า...ความรู้สึกสบายใจที่มี มันทำให้ฉันเผลอลืมสิ่งสำคัญบางอย่างไปอย่างไม่รู้ตัว...

วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันลงมาเดินเล่นยังข้างล่างเพนท์เฮ้าส์นี้ ฉันที่แต่งตัวสบาย ๆ เดิน ดูนู่นดูนี่ไปมาด้วยความสบายใจ จนกระทั่งฉันเหลือบไปเห็นความผิดปกติอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงหน้าไม่ไกลนัก...

ผู้หญิงสูงวัยที่เหมือนจะไม่รู้ตัวว่ากำลังจะมีอันตรายบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ นั่นก็เพราะว่าถัดไปฉันเห็นผู้ชายรูปร่างผอมคล้ายคนติดยาทำท่าทางมีพิรุธเหมือนกำลังจะมุ่งเป้าตรงไปที่กระเป๋าสะพายข้างของคุณป้าคนนั้น...

คุณป้าที่ดูจากการแต่งตัวและกระเป๋าที่เธอใช้แล้ว บอกได้คำเดียวว่ารวยมากกกกกก (ก็ไม่น่าแปลกนะที่แถวนี้จะเจอคนรวยแบบนี้) คุณป้าที่ยืนงก ๆ เงิ่นๆ เหมือนกำลังค้นหาอะไรในกระเป๋าอยู่นั้นโดยไม่ทันได้ระวังตัว และไม่ทันได้สังเกตเลยว่าอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้แล้ว

หมับ!!

“ว๊ายยยย!! กรี๊ดดดดดด!! ช่วยด้วยคนกระชากกระเป๋า...ใครก็ได้ช่วยด้วย!!” หญิงสูงวัยที่ตกใจเป็นอย่างมากกรีดร้องโวยวายกวักมือเรียกให้ผู้คนที่อยู่แถวนั้นช่วยเหลือตน แต่น่าแปลกตรงที่กลับไม่มีใครสักคนที่กล้ายื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเธอเลย

ส่วนตัวคุณป้าเองนั้นอาจจะเป็นเพราะด้วยวัยที่สูงขึ้น และสภาพร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวยให้วิ่งไล่ตามโจรไป จึงทำให้เธอได้แต่ถอดใจยืนร้องเรียกให้คนช่วยอยู่ตรงนั้น

ฉันที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ก่อนเกิดเหตุทุกอย่าง ได้ฮึดขึ้นสู้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าถ้าสถานการณ์มันเป็นอย่างที่ฉันคิด ฉันก็พร้อมจะช่วยเหลือคุณป้าทันที  และเมื่อเห็นแล้วว่าไอ้โจรชั่วคนนั้นกำลังวิ่งตรงมาที่ฉัน ฉันก็ได้จัดการหยิบเอาท่อนไม้ที่อยู่แถวนั้นแอบเอาไว้ด้านหลัง แล้วซ่อนตัวเองหลังต้นไม้เพื่อรอจังหวะที่โจรจะวิ่งเข้ามา...

และเมื่อจังหวะนั้นมาถึง ~~

ผัวะ!!...

ป๊าบๆๆ ตุ๊บๆๆ

ไม้ที่เหวี่ยงเข้ากลางลำตัวโจรเข้าเน้น ๆ ตรงจุดเข้าพอดี จนทำให้ไอ้โจรคนนั้นเสียหลักล้มลงนอนตัวงอ และในจังหวะนั้นเองฉันไม่รอช้าให้มันได้ลุกขึ้นมามีโอกาสทำร้ายฉันได้ ฉันก็ตรงเข้ากระหน่ำตีไอ้โจรร่างผอมอย่างไม่ยั้งมือ ก่อนที่ตัวเองจะตรงเข้าไปหยิบกระเป๋าหรูในมือของมันกลับคืนมา แล้วรีบทิ้งอาวุธที่อยู่ในมือที่ใช้ทำร้ายร่างกายคนเอาไว้ข้างทาง จากนั้นฉันก็รีบวิ่งไปหาผู้หญิงสูงวัยคนนั้น แล้วเอ่ยถามท่านด้วยความเป็นห่วงทันที...

“แฮก ๆ คะ...คุณป้าค่ะ...ปะ...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ...เฮือก ~~ จะ...เจ็บตรงไหนหรือเปล่า...นะ...นี่ค่ะกระเป๋าของคุณป้าใช่ไหมคะ แฮก ๆ” ฉันที่เหนื่อยหอบจากการต่อสู้กับโจร (น่าจะเป็นตีโจรมากกว่า) แถมยังต้องวิ่งกลับเอากระเป๋ามาคืนคุณป้าคนนี้ เอ่ยถามท่านออกด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับหอบเอาอากาศเข้าหายใจ (คงเป็นเพราะร่างกายที่อุ้ยอ้ายขึ้นถึงทำให้ฉันเหนื่อยง่ายขนาดนี้...ต้องโทษคุณว่าที่สามีที่เลี้ยงฉันดีเกินไปสินะ)

“อุ้ย...ขอบคุณมากเลยนะหนู ถ้าไม่ได้หนูคนสวยคนนี้นี่ป้าแย่แน่เลย เอกสารสำคัญอยู่ในกระเป๋าทั้งนั้น ป้าน่ะไม่เป็นอะไรมากมันแค่กระชากกระเป๋าไปไม่ได้ทำอะไรป้า แค่เจ็บแขนนิดหน่อยจ๊ะ...แล้วนี่หนูล่ะเป็นอะไรบ้างไหม มันทำอะไรหนูหรือเปล่าจ๊ะเนี่ย...” คุณป้าสูงวัยที่ได้กระเป๋าคืนแล้ว เอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอเองก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างนับตั้งแต่ที่โจรมันวิ่งไปจนกระทั่งฉันจัดการมันจนหมอบ

หญิงสูงวัยที่ไม่ใช่แค่รู้สึกซึ้งใจที่ได้เห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักทุ่มเทเพื่อจะช่วยเธอถึงขนาดนั้น แต่ทว่า...เธอกลับรู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้าอย่างหมดใจ โดยที่ตัวเธอเองก็แปลกใจกับความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน เพราะเธอนั้นก็ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน...