บทที่ 141 ใครให้มึงจับเมียกู!!

ในขณะที่ผมและเอลิซต่างคนก็กำลังคิดถึงคำพูดของเรน่า เรน่าที่ไม่ปล่อยให้สิ่งที่อยากรู้อยู่กับตัวเองนาน เอ่ยถามถึงสิ่งที่คาใจกับคนตรงหน้าทันที

“หรือว่าคุณเอลิซ...เออ ขอเรียกว่าเอลิซแล้วกันนะคะ ส่วนเอลิซก็เรียกเรน่าว่าเรน่าเฉย ๆ ก็ได้ ไม่ต้องมีคุณหรอกค่ะ” เรน่าที่เหมือนว่าจะมีอะไรถามเมียคนสวยของผม แต่มันก็ดันออกนอกเรื่องไปซะได้...ฮึ

“ได้ค่ะ เรียกเอลิซเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ งั้นเอลิซขอเรียกคุณเรน่าว่าเรน่า เฉย ๆ เหมือนกันนะคะ” ^-^ เมียของผมเธอตอบไปยิ้มไป จนผมอดมองบนไม่ได้ (อะไรจะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยง่ายดายขนาดนี้คร้าบบบ...คุณเมีย อย่าลืมนะว่ามันเคยทำให้เราเกือบจะแตกคอกันน่ะ (-*-) )

แต่ว่า...อย่าบอกนะว่าสองคนนี้จะเริ่มสมานฉันท์กันนะ หึ...ผมไม่ยอมหรอกนะ ผมจะไม่ยอมให้เอลิซไปเป็นของใครทั้งนั้น แม้กระทั่งเป็นเพื่อนผมก็ไม่ยอม เพราะถ้าสองคนนี้ได้เป็นเพื่อนกัน มันก็ต้องมีเวลาที่เอลิซไปอยู่ด้วยกันกับไอ้เรน่า ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ยอม เอลิซต้องอยู่กับผมตลอดสิ เอ๊ะ...หรือว่ามันจะเปลี่ยนแผนโดยการมาแย่งจีบเอลิซกับผมเพราะที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยเห็นไอ้เรน่ามันมีแฟนเลยนี่น่า ไม่นะไม่...ม่ายยยย กูไม่ยอมเด็ดขาด ไอ้เรน่ามึงต้องข้ามศพกูไปก่อน มึงคิดจะมาแย่งเอลิซไปจากกูหรอ...หึ ไม่มีวันซะหรอก...

“เซฟค่ะ~~ / เฮียค่ะ~~” ผมที่กำลังจมอยู่ในความคิดคิ้วขมวดกันจนหน้ายับยู้ยี่ เลยไม่ได้ยินเสียงเรียกที่ดังมาจากทั้งทางซ้ายและขวา

“เซฟฟฟ!! / เฮียยยย!!” จนกระทั่งเสียงเรียกตะโกนดังกังวานใส่หูทั้งสองข้างของผม ถึงทำให้ผมหลุดออกมาจากภวังค์ความคิด

“เฮียเป็นอะไรหรือเปล่าคะเนี้ย เรียกตั้งนานทำไมไม่ตอบ แถมยังนั่งทำหน้าดุจนคิ้วจะผูกกันเป็นโบอยู่แล้วค่ะ” เอลิซผู้หญิงที่ผมรักเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

ผมที่เพิ่งหลุดออกมาจากห้วงความคิด มองหน้าทั้งเอลิซและเรน่าสลับกันไปมา ก่อนที่คิ้วจะขมวดเข้าหากัน แล้วหรี่ตาจ้องเขม็งอย่างต้องการจับผิดไปที่ไอ้เรน่ามัน

“เฮียเป็นอะไรคะ ถามก็ไม่ตอบ ไม่สบายหรือเปล่า ปวดหัวหรือเปล่าคะ” เสียงหวานถามแกมบ่น แต่ในน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความเป็นห่วง แถมเธอยังลุกขึ้นมาเพื่อที่จะเอามือมาอังยังหน้าผากของผมเพราะอยากจะเช็กว่าผมไม่สบายหรือเปล่า

ผมจับไปยังมือนิ่มที่กำลังแตะอยู่บนหน้าผากของผม แล้วเอามาแนบลงบนที่แก้มสากด้วยความรู้สึกหวง ผมหวงทุกอย่างที่เป็นเธอ ทั้งมือ ทั้งแขน แก้ม ปาก ตา จมูก ลำคอ นม ทุกอย่าง ผมไม่อยากให้ใครสัมผัสมัน ผมไม่อยากให้ใครมองมัน ผมอยากจะเก็บเธอไว้ให้ผมได้ชื่นใจเพียงแค่คนเดียว

และในขณะที่ข้างในของผมกำลังเต็มไปด้วยความหึงหวงอยู่นั้น ก็ได้มีมือเรียวยาวเอื้อมเข้ามาแตะที่แขนของเธอ

เพี๊ยะ!!!

เสียงดังฟังชัดสนั่นห้อง เหตุเพราะมือของผมฟาดลงไปที่มือเล็ก ๆ นั่นทันที

“โอ๊ยยยย เซฟตีเรน่าทำไมเนี้ย” เสียงร้องลั่นจากเจ้าของมือเรียว พร้อมกับอาการงงงวยว่าทำไมตัวเองถึงโดนตี

“ใครให้มึงจับเมียกู!!” ผมคำรามขู่ฟ่อ ๆ พร้อมทำตาขวางใส่

“ห๊ะ / ห๊ะ” สองเสียงใสประสานขึ้นมาพร้อมกันด้วยความงุนงง

“มึงจะมาแย่งเอลิซไปจากกูใช่ไหม” ผมพูดไม่พูดเปล่ารวบตัวคนร่างบางที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ให้ลงมานั่งบนตักผล แล้วโอบกอดกระชับแน่นทันทีด้วยความหึงหวง

(-*-) ? / (O_O) ? สีหน้าของสองสาวที่ทำใส่ผม มันบ่งบอกได้ดีว่ามีเครื่องหมายคำถามอยู่บนหน้ามากขนาดไหน

แต่ผมเองก็ไม่รู้จะพูดจะบอกกับพวกเธอว่ายังไงถึงอาการและความรู้สึกที่เป็นอยู่ในตอนนี้ นั่นก็เป็นเพราะว่าผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็นอะไร รู้แค่ว่าผมรู้สึกหวงเธอมาก มากขึ้นทุกวินาที อยากแต่จะให้เธออยู่ใกล้ ๆ อยู่ติดกับผมอย่างนี้ตลอดไป...

--- เอลิซ Talk ---

ฉันที่มึนงงไปหมด อยู่ดี ๆ คุณเซฟก็ผีเข้าอะไรไม่รู้ ออกอาการหึงเรน่าซะอย่างงั้น จนฉันยังอดตกใจกับพฤติกรรมของเขาไม่ได้

ย้อนไปก่อนหน้านี้ ~~

เรน่าที่ดูท่าทางจะปล่อยวางความรู้สึกที่มีต่อคุณเซฟได้แล้ว และเริ่มที่จะเปิดใจให้กับความรักระหว่างฉันกับคุณเซฟ เธอยอมถอยแล้ว ฉันดีใจจริง ๆ ที่มันเป็นไปอย่างที่ฉันคิดเอาไว้

เธอที่ดูเหมือนว่ามีอะไรจะบอก แถมเปิดประเด็นถึงความสงสัยตรงกับสิ่งที่ฉันคิดเอาไว้ด้วย นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันอยากรู้มากขึ้นไปอีกว่าเธอต้องการจะบอกอะไร

แต่แล้วอยู่ดี ๆ คุณเซฟก็เกิดนิ่งไปเฉย ๆ โดยที่ฉันเองไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไป เพราะเขาเอาแต่ขมวดคิดทำหน้ายุ่งเหมือนกำลังคิดเรื่องเครียดอยู่ แต่ทว่า...เมื่อฉันกับเรน่าลองเรียกเขาดู เขากลับไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับมาเลย จนกระทั่งเราสองคนตัดสินใจที่จะตะโกนใส่เข้าไปที่ข้างหูของเขา และนั่นก็ทำให้เขาได้สติกลับคืนมา

เขาที่ดูเหมือนกับว่าเพิ่งหลุดออกมาจากฝันร้าย ใบหน้าที่ดุดันจ้องมองมาที่ใบหน้าฉันกับเรน่าสลับกันไปมา จนฉันอดเป็นห่วงเขาไม่ได้เพราะถามอะไรไปเขาก็ไม่ตอบ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเป็นกังวลกลัวว่าเขาจะไม่สบายหรือเปล่า เพราะเนื่องจาก 2-3 วันที่ผ่านมานี้ มันเกิดเรื่องราวมากมายจนอาจจะทำให้เขาป่วยขึ้นมาได้

ฉันเลยตัดสินใจลุกขึ้นไปอังที่หน้าผากของเขาเพื่อดูอุณหภูมิร่างกายว่ามีอาการตัวร้อนไหม แต่เพราะเรน่าคงเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของฉัน และเธอคงแค่อยากจะปลอบใจและแสดงมิตรภาพความจริงใจให้แก่ฉัน

เธอยื่นมือเรียวสวยของตัวเธอเอื้อมมาแตะที่แขนของฉันเบา ๆ ในขณะที่เธอยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร ก็ได้มีฝ่ามือฟาดเข้าไปที่มือของเรน่าเสียงดังลั่น จนฉันเองก็ยังตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

เรน่าที่ทั้งเจ็บทั้งตกใจ ส่วนฉันก็ยืนงง อึ้งกับพฤติกรรมของเขา เพราะไม่เข้าใจว่าเขานึกคลั่งอะไรขึ้นมา

ก่อนที่คำตอบของเขาจะยิ่งทำให้เราสองสาวมึนขึ้นไปอีก อาการที่เขาแสดงออกว่าหวงฉันจนหน้ามืดตามัวไม่ดูเลยว่า นั่นนะ...เรน่า...นะ และเธอเป็น ...ผู้หญิง...นะ?? ฉันที่ไม่รู้แล้วว่าเขาคิดอะไรของเขาอยู่

แต่ทว่า...อาการบ้าของเขายังคงไม่หมดฤทธิ์ เขายังขู่เรน่าซ้ำ อีกทั้งยังทำตาขวางใส่ เท่านั้นยังไม่พอเขายังดึงตัวฉันให้ลงไปนั่งที่ตักขอเขา แล้วกอดรัดฉันซะแน่น จนฉันอึดอัดหายใจแทบไม่ออก

และเมื่อฉันเรียกสติได้แล้วฉันจึงเอ่ยถามถึงอาการผีเข้าผีออกของเขาทันทีว่าเกิดจากอะไร และฉันเองก็อยากจะรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เรน่าอยากจะบอก (เห้ออออ ยัยเอลิซเอ๊ยยย เวรกรรมอะไรเนี้ยยยย ปกติคุณสามีก็หึงอะไร บ้า ๆ บอ ๆ อยู่แล้ว แถมมาตอนนี้ก็ยังเพี้ยนหนักถึงขั้นบ้าหึงผู้หญิงด้วยกันอีก...โอ๊ยยยยปวดขมับตลับเมตร...คนสวยเครียดคร่าาา...) -_-”