บทที่ 139 รักษาสิ่งที่เหลือเอาไว้

เมื่อมาถึงห้องอาหาร ป้าเธซ่าก็ได้ให้คนมาบอกว่า ท่านขอกลับก่อนเพราะอยากจะพาเนื้อนวลไปเช็คอัพร่างกายอีกรอบ แต่คุณเซฟเขาย่อมรู้ดีว่านั่นคือข้ออ้างของป้าเธซ่า ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าที่ป้าของเขารีบกลับเพราะยังโกรธเขาอยู่มากที่อาละวาดไม่ไว้หน้าท่านและยังทำร้ายคนของท่านอีก ดังนั้นบนโต๊ะอาหารจึงเหลือแค่ ฉัน คุณเซฟ และเรน่า...

แต่คุณเซฟก็คือคุณเซฟ เขายังทำตัวเหมือนเดิม ไม่แคร์ที่ป้าโกรธจนหนีกลับไป แถมยังทำเหมือนกับว่าตรงนี้มีแค่ฉันกับเขาแค่สองคนเท่านั้น ส่วนคนอื่นคือส่วนเกินหรือธาตุอากาศ จนทำให้เรน่าถึงกับนั่งหน้าสลดเขี่ยข้าวในจานตัวเองไปมา

ฉันที่อดสงสารเรน่าไม่ได้ จึงเอ่ยขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ โดยเฉพาะความเงียบระหว่างคุณเซฟกับเรน่า เนื่องจากว่าตอนนี้คุณเซฟเขาเลือกคุยแค่กับฉันเท่านั้น

“อาหารไม่ถูกปากหรอค่ะ คุณเรน่า” ฉันเอ่ยถามเพราะเห็นเธอเอาแต่เขี่ยข้าวในจานโดยที่ไม่ได้ตักกับข้าวอย่างอื่นไปที่จานตัวเองเลย

“.................” เธอยังคงเงียบ

“คุณเรน่าค่ะ” ฉันเรียกเธออีกครั้ง

“...............” ไม่มีสัญญาณตอบรับ...

“เออ...คุณเรน่าค่ะ” ฉันลองอีกครั้ง

“พอแล้วเอลิซ ถ้ามันไม่อยากตอบก็ไม่ต้องไปเซ้าซี้แล้ว แม่งนั่งเป็นส่วนเกินอยู่ได้” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทันที ที่เห็นสิ่งที่ฉันพยายามทำกำลังสูญเปล่า อีกทั้งยังอดไม่ได้ที่จะค่อนแคะพูดให้คนฟังเสียใจ

เสียงของเขาที่เป็นเสมือนระฆังเรียกสติ ทำให้เรน่าที่กำลังเหม่อลอยหลุดออกมาจากภวังค์ทันที

“เออ...อะ...ว่าไงนะคะ” เรน่าที่น่าจะได้ยินคำกระแนะกระแหนของคุณเซฟ เอ่ยตอบฉันตะกุกตะกัก

“อ๋อ...เอลิซถามคุณเรน่านะคะว่าอาหารไม่ถูกปากหรอค่ะ ไม่เห็นคุณเรน่าตักอะไรทานเลย” ฉันส่งยิ้มหวานน้อย ๆ พร้อมกับเอ่ยถามไปอีกรอบ

“อะ...อ๋อ...ไม่ค่ะ เรน่าเคยกินรสมือป้าสายอยู่ค่ะ น่าจะอร่อยเหมือนเดิม แต่พอดีเรน่ากำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่นะคะ” เรน่าที่เหมือนกับเอ่ยย้ำให้ฉันสบายใจ ก่อนจะพูดประโยคที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่ได้คิดอะไรออกมา

แต่มันกลับเป็นประโยคที่ทำให้ฉันคิดมาก...

ฉันที่ฝืนยิ้มแห้งตอบกลับไป เพราะไม่รู้ว่าตัวเองคิดมากไปหรือเปล่าที่พอได้ฟังคำตอบของเรน่ากลับรู้สึกว่ามันมีอะไรที่เป็นนัยบางอย่าง เหมือนกับว่าเธอกำลังจะบอกฉัน ว่าเธอคุ้นเคยกับทุกอย่างที่อยู่ที่นี่อยู่แล้ว

แต่เนื่องจากฉันที่ไม่อยากจะใส่ใจอะไรที่มันหยุมหยิมเกินไป และไม่อยากทำลายบรรยากาศบนโต๊ะอาหาร จึงทำได้เพียงละทิ้งคำพูดเหล่านั้นออกไป พร้อมกับกลับมาสนใจอาหารในจานตัวเองอีกครั้ง

แต่ทว่าคนข้าง ๆ ของฉัน เขามักจะเดาใจฉันออกเสมอ เขาที่เห็นถึงความผิดปกติบนใบหน้าของฉันทันที ความผิดปกติที่ฉันคิดว่ามันน่าจะเกิดขึ้นเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น แต่เขากลับเห็นมันและไม่ยอมที่จะปล่อยผ่าน เขาที่ทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันสบายใจ เขาที่ถึงกับรีบเอ่ยอธิบายขึ้นมาทันทีโดยกลัวว่าฉันจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจนาน

“เรน่ามันจะมาที่นี่กับพ่อแม่ของมัน พร้อมกับพ่อแม่ของเฮีย เวลาที่มาพักร้อนกันนะ ไม่เคยมาด้วยกันเป็นการส่วนตัว” เขาอธิบายเสียงเรียบในขณะที่ตักข้าวเข้าปากโดยไม่มีทีท่ากระวนกระวายคล้ายกับคนแก้ตัวเลยสักนิด

ฉันมองเขาด้วยสายตาอึ้ง ๆ ที่เขาจับสังเกตความรู้สึกของฉันได้ รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนใบหน้าสวยด้วยความดีใจ และรู้สึกอบอุ่นในหัวใจที่เขาใส่ใจความรู้สึกของฉันได้ถึงขนาดนี้ 

แต่...สิ่งที่เขาทำเพื่อให้ฉันสบายใจ กลับทำให้อีกคนเศร้าใจ สีหน้าของเรน่าดูหมองลงในทันทีที่เขาพูดจบ

และครั้งนี้มันก็ทำให้เธอผู้ที่หลงรักเขาข้างเดียวได้เข้าใจสักทีว่า คนตรงข้ามเธอนั้นสำคัญสำหรับเขามากแค่ไหน และเธอควรจะทำใจยอมรับได้แล้ว ว่านับจากนี้สิ่งที่เธอควรรักษาเอาไว้นั่นก็คือมิตรภาพของคำว่า 'เพื่อน' ที่เธอยังหวังว่าเขาอาจจะยังหลงเหลือเอาไว้ให้เธออยู่...

--- เรน่า Talk ---

ริมฝีปากสวยถูกเม้มจนเป็นสีแดงฉ่ำ แม้จะเจ็บแต่ก็ไม่เท่าหัวใจที่พังยับเยินไม่มีชิ้นดีของฉันในตอนนี้ เขาที่ไม่เปิดโอกาสให้เธอคนนั้นเข้าใจผิดเลย ถึงแม้ว่าสิ่งที่ฉันพูดไป ฉันจะไม่ได้คิดหรือหมายความว่าต้องการโอ้อวดว่าฉันคุ้นเคยกับที่นี่เลย

แต่เพราะเมื่อฉันพูดไปแล้วและพูดไปแบบไม่ทันคิด เนื่องจากฉันกำลังนึกถึงเรื่องที่ฉันได้ยินได้เห็นมาและกำลังคิดว่าจะบอกกับเขายังไง คำตอบของฉันก็เลยกลับกลายเป็นเสมือนคำเยาะเย้ยที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ จนเขาต้องเอ่ยอธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาให้กับเธอฟัง และคำพูดเหล่านั้นของเขามันก็ทำให้ฉันรู้สึกหน่วงในหัวใจขึ้นมาทันที

โดยเฉพาะเมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ ในตอนที่เขากำลังบ้าคลั่งทำร้ายเนื้อนวล ที่ไม่ว่าใครจะเข้าไปห้าม เขาก็ไม่คิดจะรามือออกจากคอของเนื้อนวลเลย แม้กระทั่งตัวฉันเองที่คิดว่าเขาอาจจะเหลือความเกรงใจในฐานะเพื่อนบ้าง แต่เมื่อลองเข้าไปห้ามดูกลับถูกแรงสะบัดกระเด็นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนตัวฉันเองก็สะบักสะบอมแทบแย่อยู่เหมือนกัน

ทุกคนในตอนนั้นที่ดูท่าแล้วน่าจะจนใจกับการห้ามเขากันจนหมด เพราะเป็นที่รู้กันดีว่าในเวลาที่เขาโกรธจนคลั่งขึ้นมา ไม่เคยมีใครหน้าไหนทำให้เขาสงบลงได้เลย

แต่ทว่า...เพียงแค่เธอคนที่เขารักพูดเท่านั้น เขากลับหยุดชะงักลงทันที...หึ ท่านเซบาสเธียที่ขึ้นชื่อว่าถ้าลองได้โกรธจนร่างสองครอบงำแล้วล่ะก็ คนที่เป็นเป้าหมายไม่เคยหลุดรอดจากการไปพบกับยมบาลได้เลย แต่กับเธอที่พูดเพียงแค่ประโยคเดียว เขาถึงกับยอมละทิ้งทุกอย่างอย่างง่ายดาย แถมยังลุกขึ้นมาโอบกอดปลอบประโลมเธอโดยที่ไม่สนสายตาใครทั้งนั้น

นอกจากนี้ยังมีตอนที่อยู่ในห้องรับรองอีก ที่เขาทำเหมือนกับว่าทุกคนยกเว้นเธอคือธาตุอากาศ ไม่สนใครหน้าไหนแม้กระทั่งป้าที่เขาเคารพรักมาเสมอ ในสายตาของเขาคงจะมีแต่เธอเท่านั้น เขายอมที่จะกระทำการล่อแหลมฉกฉวยโอกาสจากเธอต่อหน้าคนอื่นเพื่อที่จะประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าเขาน่ะแคร์เธอมากแค่ไหน และอีกนัยหนึ่งก็เพื่อเป็นการบอกว่าเขานะรักเธอมากขนาดไหนเช่นกัน

และก็คงมากถึงขนาดที่ทำให้ฉันได้แต่กล้ำกลืนความอิจฉาเอาไว้ และพยายามที่จะไม่ให้น้ำตามันไหลออกมาประจานความพ่ายแพ้ของตัวเอง

สุดท้ายการกระทำที่ชัดเจนที่สุดของเขา เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงหนึ่งเดียวที่อยู่ในสายตาและในหัวใจ นั่นก็คือ การที่เขารีบอธิบายปรับความเข้าใจกับเธอ โดยที่ไม่คิดห่วงความรู้สึกฉันสักนิดว่าฉันจะเสียมากแค่ไหน แม้คำพูดของฉันที่พูดออกไปนั้นจะเป็นเพียงประโยคที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่แค่เพียงมันทำให้เธอคนนั้นไม่สบายใจ เขากลับเลือกที่จะทำทุกอย่างเพื่อขจัดความขุ่นมัวในใจของเธอ

เพราะฉะนั้นฉันจึงคิดได้ว่ามันคงถึงเวลาแล้วที่ฉันควรจะตัดใจจากเขาได้สักที และรักษาคำว่าเพื่อนที่เขาอาจจะยังมีให้กับฉันเอาไว้ให้มั่นคงที่สุด พร้อมกับยอมรับและยินดีกับความรักของเขากับเธอคนนั้นที่เขาเฝ้ารอ...