บทที่ 138 ธาตุอากาศ

เจ้าตัวที่โดนออกคำสั่ง เมื่อได้ยินเสียงเหี้ยมที่เต็มไปด้วยความอาฆาต ถึงกับตัวสั่นงันงกยกมือขึ้นไหว้ปลก ๆ จนดูน่าเวทนา และแม้ว่าตอนนี้ตัวเธอเองจะกลัวมากแค่ไหน จะกลัวจนถึงขนาดที่ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงเลยก็ตาม แต่ ณ เวลานี้เนื้อนวลกลับไม่คิดอิดออดหรือลองดีเหมือนอย่างก่อนหน้านี้ที่ตนเองคิดว่ามีคนคุ้มกะลาหัวอีกแล้ว เธอรีบลนลานคลานเข่าออกจากอ้อมกอดของป้าเธซ่าตรงเข้ามาคุกเข่าพนมมือต่อหน้าฉันทันที

“ขะ...ขอโทษค่ะ...นะ...นายหญิง” เนื้อนวลละล่ำละลักเอ่ยปากขอโทษพร้อมกับยกมืออันสั่นเทาขึ้นไหว้

ฉันที่ไม่อยากถือสาหาความเพราะในใจก็อดไม่ได้ที่จะสงสารเนื้อนวลที่ต้องโดนอะไรแบบนี้ จึงได้แต่พยักหน้าน้อยส่งกลับไป ๆ เพื่อเป็นสัญญาณว่าฉันให้อภัยให้เธอแล้วแทน

ส่วนสายตาของป้าเธซ่าที่มีต่อฉันก็ดูจะอ่อนลงไปเล็กน้อย หลังจากที่ได้เห็นฉันเข้ามาช่วยเหลือคนโปรดข้างกายของตัวเองได้ทัน และถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ยินคำขอบคุณจากปากของท่าน แต่ฉันก็พอจะดูออกจากสายตาได้ว่าท่านรู้สึกขอบคุณฉันมาแค่ไหน...

เมื่อสถานการณ์ทุกอย่างคลี่คลายลง ฉันที่พอมองไปรอบ ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ท่ามกลางสนามรบ ทุกอย่างมันช่าง...

“โอ้โห้ เละขนาดนี้ แล้วจะเหลืออะไรให้เอลิซกินบ้างล่ะคะเนี้ย” ฉันที่ยังโอบกอดเอวเขาอยู่เอ่ยขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จนเรียกรอยยิ้มอบอุ่นของเขาให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมที่ตอนแรกดูน่ากลัวขึ้นมาได้ทันที

เขายิ้มบาง ๆ ตอบกลับมาให้ฉัน และยังคงจ้องมองใบหน้าหวานของฉันอย่างไม่วางตา พร้อมกับเอื้อมมือขึ้นมาลูบเรือนผมสวยของฉันด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยปากบอกป้าสายที่ตอนนี้กำลังนั่งตัวแข็งอึ้งทึ่งกับภาพตรงหน้า เพราะน้อยครั้งมากที่ป้าแกจะได้เห็นคุณเซฟยิ้ม

“ป้าสายไปเตรียมอาหารให้ใหม่ด้วยนะ...ขอด่วน...หิววว” เขาที่ออกคำสั่งให้ป้าสายไปเตรียมอาหารโดยเร็ว ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องมองใบหน้าของฉันอย่างไม่ยอมลดละ จนฉันอดเขินสายตานั้นไม่ได้ อีกทั้งแววตาสีเทายังดูมีเลศนัยเมื่อเขาพูดประโยคสุดท้ายออกมา

ฉันหลุบตาต่ำลงเพื่อหลบสายตากะลิ้มกะเหลี่ยที่ส่งมาให้อย่างมีความหมายด้วยความรู้สึกเขินอายสุด ๆ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าความหมายของคำว่า ‘หิว’ ของเขามันหมายความว่ายังไง ก็ในเมื่อเมื่อเช้านี้ฉันได้รับรู้รสชาติของมันแล้ว

เขาที่ดูเหมือนจะมองออกว่าฉันกำลังอายที่ได้รู้ถึงความหมายของคำว่า ‘หิว’ ของเขาแล้ว ถึงกับทำให้เขายิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ อีกทั้งสายตาคมยังไม่เลิกจับจ้องมาที่ใบหน้าฉันอย่างคนต้องการจับผิด 

เขาดูเหมือนว่าจะไม่สนใจใครนอกจากฉันแล้วเพราะนอกจากจะคอยมองฉันไม่วางตา เขายังเอาแต่ส่งยิ้มมาให้ จนฉันรับเอาไว้ไม่หวาดไม่ไหว ทำได้เพียงเสมองไปทั่วเพื่อหลบสายตาคมที่จ้องแต่จะสร้างความร้อนบนใบหน้าของฉันไม่หยุดหย่อน

“เฮีย...จะจ้องอีกนานไหมคะ” (>///<)

เมื่อสุดท้ายแล้ว ฉันที่เริ่มจะทนต้านทานความร้อนแรงของเขาเอาไว้ไม่ไหว ก็ได้เอ่ยถามเขาไป ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่กล้าเงยหน้าไปสบตาของเขา

“ก็กะว่าจะจ้องจนกว่า...จะ...ได้กิน...หน่ะ” เขาที่หยอดคำพูดใส่ฉันโดยเน้นที่คำหลัง จนหน้าฉันแดงไปถึงใบหู (o///o)

“พะ...พอแล้วไหมคะ...อายคนอื่นเขา” ฉันเอ่ยปรามเขาทั้งที่ตัวเองได้แต่ก้มหน้างุดจนแทบจะมุดลงดินอยู่แล้ว

เขาระบายยิ้มกว้างออกมาด้วยนึกเอ็นดูในท่าทีเคอะเขินของฉัน ก่อนที่จะจูงมือฉันให้เดินตามเขาไปรอที่ห้องรับรอง ในระหว่างที่รออาหารและรอให้แม่บ้านเก็บกวาดที่นี่ให้เสร็จ

ฉันที่ฉุกคิดขึ้นได้ว่าในที่นี้ไม่ได้มีเพียงแค่ฉันกับเขาเท่านั้น รีบกระตุกมือที่กำลังกอบกุมกันอยู่เพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้เขาเอ่ยชวนทุกคนให้ไปกินข้าวด้วยกัน เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องจนกระทั่งคุณเซฟทำลายข้าวของและจนกระทั่งถึงบัดนี้ ก็ยังไม่มีใครได้มีอาหารตกถึงท้องสักคน

เขามองฉันด้วยสายตาอิดออด เพราะตัวเขาเองในตอนนี้ก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากจะเสวนากับใครทั้งนั้น แต่พอถูกสายตากลมสวยส่งไปออดอ้อน ก็อดใจอ่อนไม่ไหวยอมเอ่ยปากชวนทั้งเรน่าและป้าเธซ่าให้ไปกินข้าวพร้อมกัน

ในระหว่างที่นั่งรอให้อาหารเสร็จ เขาที่ไม่ยอมปล่อยฉันไปคาดสายตาไปไหน ก็ได้จับฉันให้ไปนั่งบนตักของเขา จากนั้นเขาก็ใช้สองแขนอันแข็งแกร่งโอบกอดฉันเอาไว้แน่น ก่อนจะซุกใบหน้าคมเข้มเข้ามาที่ซอกคอขาวเนียน แล้วใช้จมูกซุกไซ้สูดดมความหอมจากเนื้อสาว

            ฉันได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อตกใจกับการกระทำของเขาที่ดูเหมือนจะไม่แคร์สายตาใครเลย ด้วยที่ตัวฉันเองก็ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ในที่ที่มีบุคคลที่สามที่สี่อยู่ จนแม้แต่ตัวเองยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระดากใจเขินอายต่อการกระทำของเขา เพราะถึงยังไงฉันก็ยังเป็นผู้หญิงที่มียางอาย และไม่อยากจะเป็นเหมือนดั่งที่ปากของป้าเขาว่าเอาไว้

            แต่สำหรับเขาที่ไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น ยังคงทำประเจิดประเจ้อในห้องรับรองที่ไม่ได้มีแค่ฉันกับเขาไม่หยุด แถมยังมีป้าเธซ่ากับเรน่าที่คอยเหลือบมองมาที่ฉันกับเขาเป็นระยะ ๆ เพื่อมองดูพฤติกรรมที่รุ่มร่ามแบบไม่แคร์สื่อของเขา จนฉันทำได้เพียงแค่ขืนตัวหนีใบหน้าของเขาพร้อมกับส่งเสียงติงในลำคอเพื่อหวังจะห้ามปรามให้เขาหยุดการกระทำอันล่อแหลมลง

            แม้จะถูกจ้องมองมาโดยตลอด แต่มีหรือที่คนอย่างเขาจะสะทกสะท้านต่อสายตาของคนอื่น เพราะนอกจากที่เขาจะไม่หยุดการกระทำที่ตัวเองกำลังได้เปรียบอยู่แล้ว เขายังทำเหมือนกับว่าในห้องนี้มีเพียงแค่ฉันกับเขาเท่านั้นที่มีชีวิตอยู่ ส่วนคนอื่นสำหรับเขาเป็นเพียงธาตุอากาศเท่านั้น และแม้ว่าป้าเธซ่าจะส่งเสียงฮึดฮัดกระแอมจนคอแทบแตกแค่ไหน เขาก็ยังทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ดี

            ส่วนตัวฉันที่อายจนไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นมาสู้หน้ากับใครได้แล้ว ก็ทำได้แต่ดิ้นดุกดิกอยู่ในอ้อมกอดของเขาเพื่อพยายามให้ตัวเองหลุดออกจากการถูกลวนลาม ยิ่งโดยเฉพาะเมื่อยามที่สายตาของอีกสองคู่จ้องมองมามันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนใจจนอยากจะทุบเขาให้ตายคามือ แต่มันก็เป็นได้แค่ความคิด เพราะแค่แรงดิ้นที่กำลังทำเพื่อต่อต้านเขาในตอนนี้ ฉันยังแทบจะใช้พลังงานในร่างกายทั้งหมดที่มีเลย เพราะฉะนั้นในตอนนี้ฉันจึงทำได้เพียงขัดขืนเขาพอเป็นพิธี เท่านั้นเพื่อไม่ให้ป้าเขามองฉันไม่ดีไปกว่านี้อีก...

            โชคดีที่ป้าสายใช้เวลาเตรียมอาหารไม่นาน ฉันจึงไม่ต้องทนนั่งหน้าชาอับอายขายหน้าอยู่ตรงนี้ เพราะเมื่อป้าสายมาแจ้งปุ๊บ ฉันก็อาศัยจังหวะนั้นรีบเด้งตัวออกจากตัวเขาปั๊บพร้อมกับรีบเดินไปยังห้องอาหารทันที

            เขานั่งมองการกระทำของฉัน พร้อมกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาด้วยความพอใจที่แกล้งฉันได้สำเร็จ ก่อนจะมองตามร่างบางไปด้วยสายตาที่อบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความรัก หลังจากนั้นถึงค่อยลุกเดินตามคนร่างบางที่เขารักแสนรักออกไป