บทที่ 116 เฮียสัญญา...

ป้าสายไม่ตอบคำถามได้แต่ก้มหน้างุดตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวที่มากขึ้น เมื่อได้ยินเสียงเจ้านายตะคอกขึ้นมาอีกครั้ง

“มันมาได้ยังไง ใครปล่อยให้มันเข้ามา แม่งเอ๊ย!! ลูกน้องแต่ละตัวไร้ประโยชน์จริงๆ ไอ้พวกนี้สงสัยต้องฆ่าทิ้งให้หมด แล้วเปลี่ยนชุดดูแลใหม่ซะแล้วล่ะมั้ง” เขาเข่นเขี้ยวคำรามกดเสียงต่ำด้วยความคั่งแค้น โมโหจนอันธพาลไปทั่ว ทำให้มือที่กำหมัดแน่นด้วยความโกรธเผยให้เห็นเส้นเลือดที่หลังมือปูดขึ้นมา 

ฉันที่นั่งอึ้ง พยายามกดก้อนที่มันจุกอกไม่ให้ย้อนขึ้นมากลายเป็นน้ำตา ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกสังหรณ์ใจว่าการมาของเรน่าในครั้งนี้ จะทำให้ฉันต้องเจอเรื่องที่ลำบากใจ

“แล้วไอ้พวกลาดตระเวนริมน้ำปล่อยให้มันเข้ามาได้ยังไงว่ะ” เขาสอบถามเพราะอยากรู้ถึงความเป็นมาของการปรากฏตัวของอดีตเพื่อน ด้วยอารมณ์ยากที่จะควบคุม

“หะ...เห็นว่า ได้ใบผ่านมาจากนายหญิงใหญ่เจ้าค่ะ” ป้าสายรีบบอกในสิ่งที่ตัวเองรู้มาทันที พร้อมกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความหวาดกลัวที่นับจะมากขึ้นทุกที จนแทบจะทำให้ของเหลวในร่างกายแกไหลราดออกมาอยู่แล้ว

“แม่หรอ!!” เขาสบถออกมาเบาๆ แถมยังดูอึ้งไปในทันทีที่รู้ว่าใครเป็นคนอนุญาตให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาที่เกาะส่วนตัวแห่งนี้

ฉันที่ได้ฟังการบอกเล่าจากป้าสายถึงกับหน้าถอดสีไปในทันที ผู้หญิงคนนั้นมีแม่เขาคอยหนุนหลังขนาดนี้ แล้วฉันควรต้องทำยังไง เพราะดูท่าว่าทั้งแม่ของเขาและเรน่าทั้งสองคนคงจะสนิทกันมากซะด้วย แล้วฉันจะเอาอะไรไปสู้กับเขาได้ ถ้าเกิดวันหนึ่งแม่เขาได้เจอฉันขึ้นมาแล้วท่านไม่ชอบฉันล่ะ ท่านจะกีดกันให้ฉันออกไปจากชีวิตเขาไหม แล้วจะให้เธอคนนั้นเข้ามายืนแทนที่ฉันไหม

ความคิดมากมายพุ่งเข้ามาเต็มหัวสมองของฉันไปหมด ความกังวลใจค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาทีละเล็กละน้อย มือที่คอยลูบไล้ต้นแขนของเขาเพื่อให้เขามีสติและใจเย็นลง บัดนี้กลับมากอบกุมประสานกันแน่น เพราะความเครียดและความกังวลที่กำลังคุกรุ่นอยู่ในใจของฉัน จนไม่อาจจะควบคุมบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ได้...

แหมะ!แหมะ!

เม็ดน้ำตาไหลรดลงมาบนหลังมือที่ประสานกันไว้ของฉันโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกกลัวเข้ากอบกุมหัวใจดวงน้อยๆ ให้สั่นไหวขึ้นมาทันที เมื่อเรื่องราวเริ่มเข้าเค้าว่าอนาคตความรักของฉันกับเขาอาจจะไม่สวยหรู

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัวถ้าเกิดว่าในอนาคตฉันต้องเลิกกับเขา หากว่าวันหนึ่งแม่ของเขาบังคับให้เขาต้องเลือก และถ้าวันนั้นมาถึงฉันควรจะต้องทำยังไง หรือฉันต้องยอมเป็นคนเห็นแก่ตัวอยู่ต่อเพื่อทำตามความต้องการของหัวใจโดยไม่สนใจว่าเขาจะทุกข์กับปัญหาที่ตามมายังไง หรือต้องจำยอมเดินออกไปจากชีวิตเขาด้วยตัวเอง...

.....แต่ไม่ว่าจะเป็นทางไหนสุดท้ายก็ดูเหมือนว่ากลายเป็น ‘ฉันที่เจ็บ’ .....

เพราะฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันไม่มีวันที่จะทนมองดูเขาเจ็บปวดจากปัญหาที่ตัวฉันเองเป็นต้นเหตุได้ ฉันไม่อาจหาญหรือมีความกล้ามากพอที่จะมีความสุขบนความทุกข์ของเขาได้ ฉันทำมันไม่ได้จริงๆ

“ฮึก...ฮึก...” ฉันที่พยายามเม้มริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เพราะไม่อยากให้เขาได้ยิน แต่เพราะความปวดหนึบที่หัวใจและภายในที่มันร่ำร้องอย่างกับคนที่กำลังหวาดกลัว จึงทำให้ฉันไม่สามารถจะกักเก็บแม้แต่เสียงสะอื้นเอาไว้ได้

และอาจจะเป็นเพราะระยะห่างของทั้งฉันและเขาที่อยู่ใกล้กันมากพอที่จะทำให้เขาได้ยินเสียงสะอื้น จึงทำให้เขาถึงกับตกใจรีบพุ่งตัวเข้ามาถามไถ่ฉันทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของฉัน

“เอลิซ เป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรบอกเฮียมาเดี๋ยวเฮียจัดการให้” เขาที่ดูร้อนรนพร้อมกับรัวคำถามด้วยความเป็นห่วงความรู้สึกของฉัน

แต่กลับกลายเป็นว่า ยิ่งเขาดูเป็นห่วงฉันมากเท่าไร มันกลับยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสะเทือนใจจนไม่อาจกลั้นน้ำตาให้ทะลักล้นออกมาได้เท่านั้น

“ฮือออออ...ฮึก...ฮึก...ฮือออออ” ฉันปล่อยโฮร้องไห้ออกมาทันที

และนั่นยิ่งทำให้เขาตกใจกับภาพตรงหน้า บวกกับความรู้สึกที่เป็นห่วงฉันอย่างสุดหัวใจอยู่แล้ว ทำให้เขารีบดึงฉันเข้าหาอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขาทันที พร้อมกับปลอบประโลมคำหวานเพื่อหวังว่ามันจะช่วยชโลมจิตใจที่กำลังหวาดกลัวของฉันได้

“โอ๋...เป็นอะไรคะ ใครทำอะไรเมียสุดที่รักของเฮียไหนบอกเฮียซิ...หื้อออ...หรือว่าคิดมากเรื่องอะไรอยู่หรือเปล่า...ว่าไงคะ” เขาเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน พร้อมกับกระชับอ้อมกอดตัวเองให้แน่นขึ้น แล้วค่อยๆ ลูบหัวฉันด้วยความอ่อนโยน

ความอบอุ่นที่เขามอบให้ การแสดงออกถึงความเป็นห่วง ความอ่อนโยนของเขา มันทำให้ฉันเริ่มสบายใจและพร้อมที่จะบอกในสิ่งที่ฉันคิดออกไป

“ฮึก...ฮึก...ฮือออออ...ฮะ...เฮีย...เอลิซกลัว” ฉันที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นพยายามพูดความในใจที่มีด้วยความยากลำบาก

“กลัวอะไรคะ บอกเฮียได้ไหม...หื้มมมม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน จนทำให้ความรู้สึกกลัวที่อยู่ภายในใจเริ่มที่จะผ่อนคลาย และมั่นใจว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ฉันต้องเผชิญกับความรู้สึกแย่ๆ แบบนี้เพียงลำพัง

ฉันเงยหน้าออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขา เพื่อมองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยที่กำลังมองกลับมาที่ฉัน เพื่อบอกเล่าสิ่งที่อยู่ในใจได้อย่างถนัด

“ฮึก...ฮึก...เอลิซกลัว...กลัวว่า...เราต้องเลิกกัน...ฮือออออ...ฮึก ฮึก..และถ้าเกิดว่าวันนั้นมาถึงเอลิซจะทำยังไงดีล่ะคะ...ฮือออออ” ทันทีที่ฉันพูดจบ ฉันก็ก้มหน้ากลับลงไปซุกเข้าหาอ้อมกอดเขาเช่นเดิม

เมื่อเขาได้ฟังในสิ่งที่ฉันกำลังกังวลอยู่ในใจ ก็ยกยิ้มขึ้นมาด้วยความดีใจที่อย่างน้อยในสถานการณ์แบบนี้มันก็ทำให้เขาได้รับรู้แล้วว่า ไม่ใช่แค่ร่างกายของเธอเท่านั้นแล้วที่เขาได้ครอบครอง เพราะตอนนี้หัวใจของเธอก็เป็นของเขาแล้วเช่นกัน...

เขาเอื้อมมือไปลูบหัวทุยเพื่อปลอบประโลมคนในอ้อมกอดให้คลายกังวลอีกครั้ง พร้อมให้คำมั่นสัญญาที่ต่อให้ไม่เอ่ยปากบอก เขาก็ตั้งใจจะทำมันอยู่แล้ว

“มันจะไม่มีวันนั้นค่ะ เฮียสัญญา...”