บทที่ 66 ว่าที่แม่ของลูก

ตั้งแต่ว่าที่แม่ของลูกเดินเข้ามา ผมก็จับตามองเธอเพื่อหาโอกาสที่จะเข้าไปสานความสัมพันธ์ แต่จากการที่ผมเป็นหมอมาก็พอจะได้เรียนทางด้านจิตวิทยามาบ้าง เมื่อผมลอบสังเกตดูเธอแล้วเหมือนว่าตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะคุยกับใคร ลักษณะน่าจะมีเรื่องทุกข์ใจหรือเสียใจมา เพราะตั้งแต่เธอไปนั่งยังเคาน์เตอร์บาร์ เธอก็เอาแต่สั่งเครื่องดื่มมาดื่มอย่างต่อเนื่อง

ผมลอบมองเธออยู่เรื่อยๆ และน่าจะเป็นดั่งที่ผมคาดการณ์เอาไว้ ผมเลยตัดสินใจที่จะขอมองดูเธอจากตรงนี้ก่อน แต่ว่าภายในสถานที่เริงรมย์แห่งนี้ ก็ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวที่ถูกตาต้องใจเธอ ยังมีผู้ชายอีกหลายคนที่จับจ้องรอจังหวะจะเข้าหาเธอ นับตั้งแต่ที่เธอเยื้องกรายเข้ามายังที่นี่แล้ว

ในระหว่างที่สายตาของผมยังคงจับจ้องมองไปยังเธอ มือก็จับแก้วสาดน้ำสีอำพันลงคอไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเมื่อร่างกายที่ถูกบ่มเพาะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ของผม มันได้เริ่มเปลี่ยนความอายเป็นความกล้า เฉกเช่นเดียวกับผู้ชายอีกหลายคนที่เริ่มมีความกล้าที่จะเดินเข้าไปทักทายเธอ มีทั้งชวนคุย ชวนชนแก้ว ชวนไปนั่งที่โต๊ะ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจและปฏิเสธไปจนหมด ทำให้ผู้ชายเหล่านั้นทำได้เพียงเดินคอตกกลับไป

ระหว่างที่ผมกำลังรวบรวมความกล้าที่จะเดินเข้าไปหาเธออยู่นั้น ก็ได้มีผู้ชายรูปร่างคุ้นตาที่มีความสง่า ออร่าความโดดเด่นและรังสีอำมหิตแผ่กระจายจนคนรอบข้างรู้สึกได้ ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาจนผมที่คิดว่าตัวเองก็หล่อมากพอตัว ถึงกับหยุดมอง และเมื่อพินิจพิจารณาดีๆ แล้วเขาก็คือคนนั้นเอง เซบาสเธีย ธิพัฒน์เดชะไพศาล บุคคลที่เป็นเป้าหมายภารกิจของผมในคืนนี้

ผมหยุดชะงักเท้าที่กำลังจะเดินไปหาเธอทันที แล้วนั่งมองดูภาพตรงหน้าด้วยความจนใจ ภาพที่เธอและเขาพูดจาหยอกล้อกัน มันทำให้ผมรู้สึกตะขิดตะขวงในหัวใจแปลกๆ ทำไมเขาทั้งสองถึงดูเหมาะสมกันจนผมรู้สึกว่าตัวเองต้องอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้รู้จักเธอเลย ความรู้สึกเสียดายแล่นเข้ามากลางหัวใจ ถ้าผมเข้าไปเร็วกว่านี้ ที่ตรงนั้นอาจจะเป็นของผมก็ได้ เมื่อยิ่งคิดใจมันก็ยิ่งเจ็บแปล๊บ ไม่ง่ายเลยที่ผมจะมีความรู้สึกแบบนี้กับใคร ผมทอดสายตามองไปด้วยความเสียดาย และหวังในใจว่าเธอจะปฏิเสธเขา เพื่อว่าผมจะได้มีโอกาสที่จะทำความรู้จักกับเธอบ้าง

แต่ว่ามันกับไม่มีโอกาสนั้นเลย...

เมื่อเวลาผ่านไปผมก็ไม่รู้ว่านานเท่าไร แต่อย่างที่เขาว่ากันเอาไว้เวลามักจะผ่านไปเนิ่นนานเมื่อยามที่เราเศร้า ภาพตรงหน้าก็ยังเป็นเขาที่ได้นั่งเคียงข้างเธอ ผมไม่รู้หรอกว่าเธอคุยอะไรกับเขา แต่ดูจากสายตาระหว่างคนทั้งสองผมบอกได้คำเดียวว่า ค่ำคืนนี้ไม่เหลือที่ให้ผมแล้ว...

ผมนั่งมองเธอกับเขาที่เหมือนจะตกลงอะไรกัน ก่อนที่เขาจะช้อนกายอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวแล้วเดินออกไปท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ของทั้งชายหญิงที่จ้องมองทั้งคู่ด้วยความอิจฉา ก็อย่างว่าคนหนึ่งก็เป็นถึงเจ้าของผับสุดหรูแห่งนี้ ดีกรีโคตรหล่อ ที่สำคัญคือโคตรรวย แถมเป็นผู้ทรงอิทธิพลของประเทศ ส่วนอีกคนก็สวยหยาดเยิ้มเหมือนนางฟ้าจำแลงมา แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาทั้งสองคนเหมาะสมกัน แต่ผมก็ไม่อยากยอมรับความจริงที่แสนเจ็บปวดใจนี้

เธอถูกเขาอุ้มออกไปนานแล้ว แต่ภาพที่ยังคงติดตา ส่งให้ความรู้สึกผิดต่อตัวเองยิ่งเกาะกินหัวใจจนปวดหนึบ ตลกสิ้นดี ทั้งที่ไม่เคยชอบพอใคร แต่พอได้รู้สึกกลับอกหักดังเป๊าะทันที

ผมยังคงสาดเหล้าเข้าปากอย่างต่อเนื่อง ส่วนภารกิจที่ได้รับมอบหมายผมก็ไม่มีกระจิดกระใจจะทำแล้ว และมันก็คงไม่เป็นอะไรเพราะผมรู้ดีว่าพ่อของผมต้องส่งคนมาตามดูอีกทีอยู่แล้ว เขาไม่เคยอยากให้ผมไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับตระกูลเขาอยู่แล้วนิ ก็ดีผมจะได้ไม่ต้องลำบากใจเวลาเขาถามหาข้อมูลเพราะว่าผมไม่มีให้อยู่แล้ว

ผมหยัดกายลุกขึ้นเพื่อที่จะลากร่างกายที่ทรงตัวไม่อยู่ให้เดินออกไปจากร้านเพื่อกลับคอนโด รถหรูถูกขับแล่นออกไปจากลานจอดรถด้วยความเร็วสูง สติสัมปชัญญะที่เหลือทั้งหมดถูกเอามาใช้ในการขับรถ เมื่อถึงห้องที่คอนโด ผมเดินโซซัดโซเซไปที่เตียงนอนแล้วทิ้งตัวลงนอนทันที แม้เปลือกตาจะปิดลงเพื่อพาเจ้าของร่างเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่ว่าภายในสมองและหัวใจยังคงฉายใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวที่เขาปรารถนาจะได้มาครอบครองอยู่ดี

รุ่งเช้าของอีกวัน ~~

ครืดด ครืดดด ~~

เสียงโทรศัพท์ที่สั่นครูดกับโต๊ะตรงหัวเตียง ทำให้ผมงัวเงียตื่นขึ้นมา อาการปวดหัวจากการแฮงค์ฟ้องขึ้นมาทันที ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองดูที่หน้าจอ ปรากฏรายชื่อที่โทรเข้ามาคือ..

แม่ ~~

“ครับแม่” ผมตอบเสียงที่ยังไม่เต็มตื่น

“ดื่มหนักหรอลูก ปวดหัวมากไหม แล้วทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน รู้ไหมพ่อเขารอถามข้อมูลจากมาร์คอยู่นะลูก” แม่ผมถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะบอกถึงจุดประสงค์ที่โทรมาปลุกผมแต่เช้า สงสัยคงจะโดนเขาคนนั้นกดดันให้โทรมา

“...........” ผมไม่ได้ตอบ เพราะทั้งปวดหัวและมึนหัวอยู่

“มาร์ค ได้ยินแม่หรือเปล่าลูก” แม่ถามย้ำ เพราะกลัวว่าผมจะไม่ได้ฟังที่ท่านพูด

“ได้ยินครับแม่” ผมลุกขึ้นนั่ง สลัดหัวเล็กน้อยเพื่อไล่อาการมึน

“ถ้ายังไง มาร์คเข้ามาที่บ้านด้วยนะลูก พ่อเขามีอะไรจะคุยด้วย” แม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงประหม่าเล็กน้อย เขาคนนั้นคงจะนั่งอยู่ด้วย

ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ บ้านหรอ ผมไม่เคยคิดว่าสถานที่นั้นเรียกว่าบ้านเลย ผมเกลียดที่นั่น

“งั้นแค่นี้นะลูก เดี๋ยวแม่ทำของโปรดลูกเอาไว้รอนะ แม่รักลูกนะมาร์ค” แม่เอ่ยลาก่อนวางสาย และทุกครั้งแม่จะเอ่ยบอกรักผม เพราะท่านกลัวว่าผมจะรู้สึกขาดความรัก เพราะอย่างนี้ทุกวันนี้ที่ผมยังอดทนต่อคนในตระกูลนั้น ก็เพราะเหตุผลเดียวเลยก็คือแม่ผมยังอยู่ในบ้านหลังนั้น

ผมหยัดกายลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัวแล้วออกไปยังสถานที่ที่ เรียกว่าบ้าน ที่ที่ผมไม่เคยรู้สึกว่ามันคือบ้านเลย ที่ที่ถ้าไม่มีความจำเป็นผมแทบจะไม่อยากกลับไปเหยียบเลย

ณ คฤหาสน์ตระกูลวงศ์เวชรุ่งเรือง

รถหรูแล่นเข้ามาจอดที่โรงจอดรถของคฤหาสน์หลายพันล้าน ผมยืนมองพร้อมถอนหายใจ ไม่อยากเข้าไปเลยจริงๆ แต่ทำยังไงได้ในเมื่อในคฤหาสน์หลังนี้ยังคงมีคนที่ผมรักมากที่สุดอาศัยอยู่ในนั้น

ตึก ตึก ตึก!

เสียงฝีเท้าเดินเข้าไปยังห้องโถงของคฤหาสน์ เรียกสายตาหลายคู่ที่นั่งรวมกันอยู่ในนั้น ให้มองไปยังต้นเสียงของผู้ที่กำลังก้าวเข้ามา

ผมมองไปยังคนที่นั่งอยู่ตรงกลางของชุดรับแขกที่ทำจากหินอ่อนอย่างดีประดับด้วยหยกราคาหลายสิบล้าน ด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนที่จะโค้งให้เล็กน้อยเพื่อเป็นการคำนับ