บทที่ 57 ได้ทุกอย่างยกเว้น...

--- เซฟ Talk ---

พอได้ฟังแต่ละประโยคที่เธอถามผมกลับมา มันทำให้ความโมโหผมพุ่งขึ้นมาทันที แค่คิดว่าเธอจะกลับไปหามัน ไอ้สารเลวคนนั้น แค่คิดว่าเธอจะไปเป็นของคนอื่น แค่คิดว่าเธอจะร้องครวญครางใต้ร่างใคร ผมก็แทบจะคลั่งตายให้ได้ ผมไม่มีทางยอมปล่อยเธอให้ไปเป็นของใครเด็ดขาด เธอต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้นและต้องเป็นของผมคนเดียวตลอดไป

ผมรู้ว่าด้านมืดของผมมันกำลังก่อตัวขึ้น ผมต้องหยุดมันเอาไว้ โดยการลงโทษคนที่กระตุ้นให้มันตื่นขึ้นมา...

ผมจัดการดึงเธอที่กำลังเจือแจ้วยั่วอารมณ์โมโหของผมให้เข้ามาประชิดหน้า แล้วจัดการกดปากลงไปเพื่อปิดปากอวบอิ่มที่เอาแต่พูดทำร้ายจิตใจของผมไม่หยุด ผมออกแรงบดขยี้จนรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดจางๆ ภายในปาก แม้ว่าเธอออกแรงดิ้นเล็กน้อย พร้อมกับส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระหรอก

ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเธอแกล้งยั่วโมโหผม ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมหึงเธอ ผมหึงเธอกับไอ้สารเลวเคนอะไรนั้น เธอก็ยังจะเล่นกับความรู้สึกของผมอีก กับเธอผมคงไม่ทำอะไรและไม่มีวันทำอะไรที่รุนแรงกับเธออีกแล้ว เต็มที่ก็แค่กักขังเธอไว้ให้เป็นของผมคนเดียวตลอดชีวิต แต่กับมันไอ้เคนหรือใครที่คิดจะมาแย่งเมียผมไป ผมไม่มีทางปล่อยให้มันได้หายใจอยู่บนโลกใบนี้แน่ โดยเฉพาะไอ้เคนถ้ามันกล้าคิดที่จะกลับมาแย่งคนที่ผมรักไป ครั้งนี้มันไม่รอดแน่ นั้นก็เพราะว่าครั้งที่แล้วมันยังโชคดีที่ตอนนั้นผมไม่เอามันถึงตาย!!!

--- เอลิซ Talk ---

ฉันออกแรงทุบไปที่อกเขารัวๆ พร้อมกับเปล่งเสียงอู้อี้ในลำคอ เพราะความรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากผลมาจากความรุนแรงที่เขากระทำ ฉันไม่น่าไปยั่วอารมณ์โมโหเขาเลย ก็แค่อยากจะลองใจอยากจะรู้ว่าเขาจะหึงหวงฉันมากขนาดไหน แต่ถ้ารู้ว่าสุดท้ายต้องมาเจ็บปากแบบนี้ ฉันคงจะอยู่เงียบๆ ซะดีกว่า

ฉันออกแรงพยายามดันร่างเขาให้ออกไปอีกครั้ง จนพันธนาการของริมฝีปากระหว่างเราสองคนหลุดออกจากกัน สายตาเหี้ยมถูกส่งออกมาจากดวงตาสีเทาเข้มคม หมายส่งสารว่าอย่าได้คิดลองใจเรื่องแบบนี้กับเขาอีก ครั้งหน้าอาจจะไม่จบแค่จูบ ฉันทำได้แต่หลุบตาลงต่ำ แล้วใช้ลิ้นแตะบริเวณริมฝีปากของตัวเองว่าเป็นแผลตรงไหนบ้าง นี่เขากะจะกัดปากให้หลุดเลยหรือไงกัน

“มีอะไรจะถามเฮียอีกไหม” เสียงเข้มก้องกังวาน จนทำให้ฉันที่ได้แต่ก้มหน้า ส่ายหัวไปมาปฏิเสธ ใครจะไปกล้าถาม ยิ่งเขากำลังอารมณ์ขึ้นแบบนี้อยู่ ขืนถามต่อเดี๋ยวได้โดนมากกว่านี้จะทำยังไง นี่มันในรถนะ...

เราทั้งสองคนนั่งเงียบกันอยู่บนรถสักพัก ต่างคนต่างนั่งสงบสติอารมณ์ทบทวนในสิ่งที่แต่ละคนทำเพื่อที่จะทำให้ใจเย็นลง เพราะเราทั้งสองคนยังอยากรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเราให้ดำเนินต่อไป ก่อนที่จะเป็นเขา ที่เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง

“เอลิซ เฮียขอโทษนะที่ทำรุนแรงกับเอลิซ อย่าโกรธเฮียเลยนะ ก็คนมันรัก มันก็หึงก็หวงแบบนี้แหละ แค่คิดว่าเอลิซจะไปนอนคราง เอ๊ย ไปอยู่ข้างใคร เฮียก็ใจไม่ดีแล้ว” เขาพูดความในใจออกมา คำพูดเหล่านั้นทำฉันอดยิ้มไม่ได้ ขนาดเวลาแบบนี้ยังมีอารมณ์แวะมาหื่นใส่ฉันได้อีก

ฉันได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ แล้วตอบเขากลับไป...

“เอลิซก็ผิดเองแหละ ที่ไปยั่วโมโหเฮีย เอาเป็นว่าเจ๊ากันไปแล้วกันนะคะ” ฉันพูดกับเขาโดยที่ยังก้มหน้ามองซากมือถือในมืออยู่

เขามองตามสายตาฉัน...

“ถ้างั้นเดี๋ยวเราลงไปหาซื้อโทรศัพท์ใหม่กับเบอร์ใหม่กัน แล้วไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน หลังจากนั้นเฮียจะพาไปเปิดหูเปิดตาที่ผับของเฮีย โอเคไหมคะ” เขาเชยคางฉันขึ้นมา ก่อนจะบอกโปรแกรมที่เขาจะพาฉันทำในวันนี้

ฉันเอื้อมมือไปจับมือเขาที่กำลังเชยคางฉันอยู่ ก่อนจะเอามาแนบแก้มเนียนนุ่มของตัวเอง พร้อมส่งสายตาออดอ้อนที่คิดว่าจริงใจที่สุด แล้วบอกถึงความต้องการของฉันให้เขาฟัง

“เฮีย...เอลิซไม่อยากได้โทรศัพท์ที่แพงที่สุด หรือที่ดีที่สุด แต่เอลิซอยากได้เบอร์เดิมของเอลิซ กับข้อมูลที่อยู่ในเครื่องเดิม เฮียให้เอลิซได้ไหมคะ” ฉันบอกความต้องการของฉันออกไป

สีหน้าที่อ่อนโยนของเขาเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที

“ทำไมกลัวว่าไอ้เคนมันจะโทรกลับมาไม่ติดหรอ หรือว่าในโทรศัพท์มีรูปคู่กับมันอยู่หรือไงถึงอยากเก็บไว้ดู” เขาเอ่ยประชดประชันใส่ เพราะสิ่งที่เธอขอร้องเขามันทำให้เขาเริ่มโมโหขึ้นมาอีกแล้ว เขาถึงกลับพยายามที่จะดึงมือกลับไป

ฉันยื้อมือหนาเอาไว้ แล้วบรรจงจูบไปที่ฝ่ามือเขาอย่างแผ่วเบา เผื่อว่าเขาจะใจเย็นขึ้นแล้วฟังถึงเหตุผลของฉัน

“เฮียขาาาาาา เฮียฟังเอลิซนะคะ ที่เอลิซอยากได้เบอร์เดิม เพราะเผื่อวันหนึ่งที่พ่อกับแม่เอลิซติดต่อกลับมา ท่านจะได้ติดต่อเอลิซได้ ส่วนรูปและข้อมูล ถ้าเฮียทำได้เอลิซก็อยากจะได้ข้อมูลเฉพาะที่เกี่ยวกับครอบครัวเอลิซ ส่วนที่เกี่ยวกับคนอื่นเฮียจะลบ จะทำอะไรก็แล้วแต่เฮียเลย ได้ไหมคะ” ฉันเอ่ยอ้อนวอนเขาอีกครั้ง พร้อมกับบอกเหตุผลไปตามความจริง

“ได้ทุกอย่างยกเว้นเบอร์เดิม” เขาเอ่ยย้ำความต้องการของเขาเช่นกัน

ฉันปล่อยมือเขาลงทันทีด้วยความสิ้นหวัง แล้วกลับมานั่งตัวตรงตามเดิม เพราะคิดว่าถึงตื้อต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าเขาจะยืนกรานขนาดนั้น ทั้งที่ฉันก็บอกเหตุผลของฉันให้เขาฟังหมดแล้ว แต่เขายังคงไม่ยอม อย่างนั้นฉันคงได้แต่ทำใจ

“รูปภาพและข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวกับครอบครัวเอลิซ ถ้าซื้อเครื่องใหม่แล้วเฮียจะจัดการให้มันกลับมาครบเหมือนเดิมทุกอย่าง ส่วนเรื่องการติดต่อกลับมาของพ่อแม่เอลิซ เอลิซไม่ต้องห่วง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเฮียเอง ถ้าท่านติดต่อกลับมาเมื่อไร เฮียจะบอกเอลิซเอง” เขาบอกให้ฉันสบายใจขึ้น

ฉันอดแปลกใจไม่ได้กับคำพูดเขา ถ้าการที่พ่อแม่ที่หายไปของฉันติดต่อกลับมา แล้วเขาจะรู้ได้ยังไง ทำเหมือนกับว่ารู้จักพ่อแม่ของฉันอย่างนั้นแหละ ฉันก็ได้แค่ปล่อยความสงสัยนั้นให้ผ่านพ้นไป แล้วเปิดประตูเพื่อลงจากรถเตรียมตัวจะเข้าไปยังห้างสรรพสินค้า