บทที่ 52 รู้ไหมว่าเฮีย...

ฉันเงยหน้ามองเขา ด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์คนเจ้าเล่ห์ ทุกอย่างที่ทำตัวเองก็มีแต่ได้กับได้ ยังจะมาทวงอะไรที่มากกว่าคำขอบคุณอีก ฉันนึกก่นด่าเขาในใจ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งยังโซฟาตัวเดิม

 

ขณะที่เขากำลังจะเดินมาหาฉัน...

 

“หยุดเลยนะคะ กลับไปนั่งทำงานให้เสร็จได้แล้ว มัวแต่มาหื่นกามใส่เอลิซอยู่นั่นแหละ งานไม่เสร็จสักที...ฮึ” ฉันบ่นใส่เขาเป็นชุด นี่ตั้งแต่มาถึงบริษัท นอกจากเอกสารที่พี่กิตเอามาให้เซ็น ฉันยังไม่เห็นเขาทำอะไรเลยนอกจากมายุ่งวุ่นวายกับร่างกายของฉัน

 

เขาชะงัก!!หยุดฝีเท้าที่จะเดินมาหาฉันลงทันที ก่อนจะหันหลังทำหน้าจ๋อยเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน

 

การกระทำของเขาทำให้รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย เพราะนึกขำกับการทำตัวเป็นเด็กของเขา

 

เมื่อถึงเวลาที่เขาเริ่มทำงาน มันทำให้เห็นถึงศักยภาพของเขาขึ้นมาทันที ภาพที่อยู่ตรงหน้าในขณะที่เขาเข้าโหมดเป็นผู้บริหาร ออร่าความหล่อเท่ยิ่งพุ่งกระจาย จนฉันไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เลย ความหล่อ ความมีเสน่ห์ ความสมาร์ต ความสุขุมนุ่มลึก ถูกแผ่ออกมาจากคนๆ เดียวที่อยู่ตรงหน้าฉันคนนี้ ภาพตรงหน้ามันทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะนั่งมองเขาด้วยความชื่นชม และหัวใจที่พองโตที่มันเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ

 

ระหว่างที่เขาทำงาน ฉันเห็นมีเพียงแค่พี่กิตที่เดินเข้าออกเพื่อรับคำสั่งและไปสั่งงานต่ออยู่คนเดียวเท่านั้น ดูเหมือนว่าเขาค่อนข้างที่จะจำกัดคนที่จะเข้าพบได้ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่ค่อยมีคนเข้ามาวุ่นวาย เพราะฉันคงจะรู้สึกอึดอัดถ้าได้เจอกับสายตาขี้สงสัยจากคนเหล่านั้น

 

ฉันมองเขาด้วยความเพลิดเพลินอย่างไม่วางตา จนไม่รู้ตัวเลยว่าถูกคนตรงหน้าจ้องกลับมาตั้งแต่เมื่อไร

 

“มองขนาดนี้ กินเฮียเลยก็ได้นะคะ เฮียยอมมมม” คำพูดของเขาทำฉันหลุดออกจากภวังค์ความหล่อ

 

หึ...ยังจะมีเวลาแวะมาแทะโลกกันได้อีกนะ...

 

“แล้วนี่หิวข้าวยังค่ะ เฮียก็ทำงานลืมเวลาทุกทีเลย ถ้าไม่รู้สึกว่ามีคนนั่งมองเฮียตาไม่กะพริบอยู่ เฮียคงไม่รู้สึกตัวเลยนะเนี้ย ฮ่าๆๆ” เขาเอ่ยแซว จนเรียกเลือดฝาดขึ้นใบหน้าสวยของฉันได้เลย

 

“แล้วเฮียหิวหรือยังค่ะ ให้เอลิซลงไปซื้ออาหารมาให้ทานไหม” ฉันพยายามเปลี่ยนประเด็นโดยการถามเขากลับ

 

“เฮียหิวน๊าาา หิวมากเลยด้วย โดยเฉพาะอาหารจากนี้ อยากกิน อยากกิน งัม งั่ม งัม” เขาเดินลุกขึ้นมาหาฉันที่นั่งอยู่ที่โซฟา ก่อนจะมานั่งข้างๆ แล้วใช้สองมือโอบกอดเอวกิ่ว หลังจากนั้นก็ใช้ริมฝีปากงับเบาๆ ที่ต้นคอขาวของฉัน

 

“ฮ่าๆๆ เฮีย มันจั๊กจี้ ปล่อยก่อนค่ะ เอลิซถามจริงๆ เฮียหิวไหม เดี๋ยวเอลิซไปหาอะไรมาให้ทาน นี่ก็บ่ายกว่าแล้วเฮียยังไม่ได้ทานอะไรเลย” ฉันเอี้ยวหลบริมฝีปากซุกซนของเขา แล้วหันไปถามด้วยความเป็นห่วง

 

“ก็บอกแล้วไงอยากกินคนนี้มากกว่า” เขายังคงซุกหน้าเข้ากับต้นคอของฉัน แล้วเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อน

 

จุ๊บ~~

 

ฉันเบนตัวหันไปจับหน้าเขา ก่อนจะจุ๊บลงไปที่ริมฝีปาก ด้วยความหมั่นไส้ แต่การกระทำของฉันมันกลับเข้าทางคนเจ้าเล่ห์ เขาเลื่อนมือขึ้นมาล็อกต้นคอของฉัน ก่อนจะกดจูบลงมาด้วยความหนักแน่น ไอร้อนจากลมหายใจที่รดใส่กัน ยิ่งสร้างความปั่นป่วนในหัวใจให้เบิกบาน

 

ริมฝีปากหนาพยายามใช้ลิ้นดุนดันเข้ามาในโพรงปากสาว สองลิ้นตวัดหยอกล้อกันไปมาด้วยความรู้สึกที่โหยหา จูบที่นุ่มนวลสลับรุกเร้า ทำคนในอ้อมกอดอ่อนระทวย กลิ่นอายความหวานและความสุขอบอวลอยู่ในปากของคนทั้งสอง เขาก็เหมือนคนทั่วไปที่เมื่อไรได้ชิมอาหารจากโปรดก็อยากจะใช้เวลาดื่มด่ำกับมันให้นานที่สุด และกว่าที่เขาจะละออกจากความหวานละมุนนั้นได้ ก็ตอนที่คนใต้อ้อมกอดเอ่ยทักท้วงอู้อี้อยู่ในลำคอ

 

เขาละริมฝีปากออกจากฉันก่อนจะจ้องมองเข้ามาในดวงตากลมโตสุกใส แววตาที่เขาส่งมาให้มันไม่ได้มีแค่ความเสน่หาที่ให้แก่กัน แต่ในนั้นยังมีความอบอุ่น จริงใจ อยู่ด้วย และก่อนที่ฉันจะหันหน้าหนีไปเพราะทนเขินอายต่อสายตาสีเทาเข้มคู่นั้นไม่ไหว เขาก็ใช้มือมาจับที่คางฉันเชยขึ้น คล้ายว่ามีความในใจอะไรจะบอก

 

“เอลิซค่ะรู้ไหมว่า เฮีย..ร...”

 

ก๊อก!ก๊อก! ก๊อก!

 

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจนจบประโยค เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันรีบกระเด้งตัวออกจากเขาทันที แล้วกลับมานั่งตัวตรงตามเดิม พยายามข่มใจที่เต้นตึกตัก กับประโยคที่เขากำลังจะพูด แต่ดันโดนขัดจังหวะเสียก่อน

 

“อาหารมาเสิร์ฟแล้วครับนาย...” เสียงพี่กิตนักขัดจังหวะคนดีคนเดิมตะโกนเข้ามา

 

ฉันอดขำไม่ได้กับการมาผิดจังหวะของพี่กิตในวันนี้เหลือเกิน นี่ถ้าไม่ใช่ลูกน้องคนสนิทที่รักมาก คงโดนเขาสอยล่วงไปแล้ว

 

เขาส่ายหัวอย่างเอือมระอาให้กับจังหวะนรกของลูกน้องตัวดีของตัวเอง ทั้งที่ปกติลูกน้องคนสนิทคนนี้ของเขาไม่เคยทำงานพลาด ไม่เคยทำงานขัดใจเขา ทุกอย่างจะเรียบร้อยเพอร์เฟค จนเขาเองแทบไม่ต้องออกคำสั่ง และวางใจฝากให้ทำงานใหญ่ๆ ได้ทุกครั้ง แต่วันนี้มันเป็นอะไร ทั้งจังหวะพลาด และทำอะไรขัดใจเขาไปเสียหมด คิดแล้วก็หงุดหงิดโว๊ยยยยย

 

เขาเดินไปเปิดประตูให้ลูกน้องคนสนิท ก่อนจะทำหน้าบอกบุญไม่รับส่งไป จนลูกน้องถึงกับงงว่าตัวเองทำอะไรผิดไป ถึงทำให้เจ้านายโกรธอีกแล้ว ทั้งที่เขาก็ทำตามคำสั่งเจ้านายทุกอย่าง แล้วก็พยายามคิดย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ว่าทำพลาดตรงไหนหรือว่าทำผิดคำสั่งตรงไหนกัน

 

ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ~~~

 

(Chat : ระหว่างเซบาสเธีย / กิต)

 

เซบาสเธีย : กิตเดี๋ยวมึงสั่งอาหารให้กูกับเอลิซหน่อยนะ เสร็จแล้วเอาขึ้นมาที่ห้องเลย

 

กิต : ได้ครับนาย แล้วนายกับคุณเอลิซอยากทานอะไรครับ ผมจะได้สั่งถูก

 

เซบาสเธีย : อะไรก็ได้สั่งมาเหอะ ป่านนี้เมียกูหิวแย่แล้ว

 

กิต : นั่นแน่ เมียเต็มปากเต็มคำเลยนะนาย เขายอมรับนายเป็นผัวแล้วหรอ

 

เซบาสเธีย : กวนตีนนักนะมึง มีเวลาว่างขนาดนี้ เดี๋ยวกูส่งไปประชุมแทนเลยดีไหม

 

กิต : ไม่เอาครับนาย!! ไม่เอา!ผมไม่เอาเด็ดขาด ผมขอโทษคร๊าบบบ นายให้ผมไปกระทืบคนยังง่ายกว่าให้ไปนั่งประชุมอีก งั้นผมจะรีบไปทำตามคำสั่งนายเดี๋ยวนี้เลยครับ รอรับ’ ทานของอร่อยได้เลยคร๊าบบบ...

 

...จบการสนทนา...

 

หึ...ไอ้นี่ต้องให้กูขู่ทุกทีเลยสินะ ถึงจะเลิกกวนตีนกูได้สักที