ว่าที่เจ้าตำหนัก

“คารวะท่านตา ท่านยายเจ้าค่ะ” ชิวเพ่ยเพ่ยย่อกายคารวะผู้อาวุโสอย่างสวยงามตามแบบที่อาจารย์สอนมารยาทที่ท่านพ่อเสียเงินจ้างมาสอนนาง

“ไฮ้ เจ้าจะมากพิธีไปไยเพ่ยเพ่ย มาให้ตาดูสิว่าเจ้าสูงแค่ไหนแล้ว” เตียวหย่งไจ้ผู้คลั่งไคล้หลานสาวมากกว่าบุตรสาวรีบเรียกนางเข้ามาใกล้ในทันใด

“มาให้ยายกอดให้หายคิดถึงด้วยซิเพ่ยเพ่ย” เจียวไฉ่หลานเองก็คิดถึงหลานสาวที่มีกิริยามารยาทเรียบร้อยในตอนกลางวันคนนี้ไม่น้อย

ชิวเพ่ยเพ่ยเดินก้าวเล็กไปให้ท่านตามองดูไม่นาน  นางก็เดินเข้าไปสวมกอดท่านยายอย่างรักใคร่ สองผู้ชรารีบจับมือหลานสาวเข้าไปนั่งพักด้านใน  ส่วนของฝากที่ท่านพ่อฝากมานั้นนางให้คนขับรถม้านำไปให้พ่อบ้านเก็บเรียบร้อยแล้ว

สองผู้ชราและหนึ่งเด็กสาวคุยกัันไม่นานนัก  พวกเขากลัวหลานสาวจะเหนื่อยจากการเดินทางจึงรีบให้นางไปพักผ่อนก่อนทานมื้อค่ำสักหน่อย  ชิวเพ่ยเพ่ยที่อึดอัดอยู่ในรถม้ามานานมีหรือจะขัดใจเรื่องดี ๆ ที่ท่านตาท่านยายส่งมาให้  นางเดินตามบ่าวรับใช้ที่พ่อบ้านจัดไว้ให้ไปที่ห้องรับรอง

อาหารค่ำมื้อนี้ล้วนแต่มีอาหารที่ชิวเพ่ยเพ่ยชอบเป็นหลัก  สองผู้เฒ่าเอาอกเอาใจหลานสาวเสียจนบ่าวรับใช้แปลกใจ  ปกติแล้วพวกท่านมักจะเย็นชากับคนอื่นมาโดยตลอด  แม้แต่บุตรสาวก็ยังไม่ได้รับการเอาใจมากถึงขนาดนี้ หลังอาหารค่ำจึงเกิดข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วตำหนัก  ว่าหลานสาวท่านเจ้าตำหนักน่าจะเป็นว่าที่เจ้าตำหนักคนต่อไปแทนที่คุณหนูของพวกเขาเสียแล้ว

วันต่อมาชิวเพ่ยเพ่ยยังคงนั่งทานอาหารเช้ากับท่านตาท่านยายดังเช่นปกติ  นางขออนุญาตพวกท่านเดินเล่นภายในตำหนักระหว่างพักที่นี่  สองเฒ่าชรามีหรือจะขัดใจนาง  พวกเขายังอยากจะพานางไปเดินเองเสียด้วยซ้ำ  เสียดายที่หลานสาวชอบเดินเล่นคนเดียวเสียจนชินชา  พวกเขาจึงต้องปล่อยนางไปตามใจ  โดยสั่งพ่อบ้านให้บอกทุกคนในตำหนักว่าให้เคารพนางเหมือนเคารพพวกเขา  รวมทั้งอนุญาตให้นางเข้าไปสำรวจได้ในทุกพื้นที่อย่างไม่มีข้อยกเว้น  เพราะภายในตำหนักเมฆาดับนี้มีสถานที่สำคัญที่ห้ามคนภายนอกเข้าอยู่ด้วย  พวกเขาจึงต้องเตือนคนเฝ้าประตูเหล่านั้นเสียก่อนจะทำให้หลานสาวสุดที่รักโกรธเคือง

พ่อบ้านรีบออกไปส่งข่าวให้ทุกคนในตำหนักทันที  เขากลัวว่าคนพวกนั้นที่ไม่รู้จักตายจะแสดงอำนาจต่อหน้านายหญิงน้อยของเขาน่ะสิ  ช่วงหลังมานี้ มีกลุ่มคนที่อยู่กับนายท่านมานานจนกลายเป็นผู้อาวุโสเริ่มกระด้างกระเดื่องกันจำนวนไม่น้อย  ทำให้นายท่านกับนายหญิงผู้เฒ่าไม่มีเวลาไปเยี่ยมนายหญิงน้อยเกือบปีแล้ว  แต่ด้วยทนความคิดถึงหลานสาวสุดเก่งไม่ไหว สองผู้เฒ่าจึงได้แต่ส่งจดหมายไปให้นางมาหานั่นแล  หากไม่ใช่พวกมักใหญ่ใฝ่สูงพวกนั้น มีหรือพวกเขาจะต้องมาคอยแก้ปัญหายิบย่อยที่พวกมันก่อเอาไว้แบบนี้  คิดแล้วมันน่าฆ่าให้ตายนัก  ถ้าไม่ติดว่านายท่านเห็นแก่อดีตที่คนพวกนั้นอยู่ร่วมกันมาล่ะก็  พวกมันคงตายไปเป็นร้อยครั้งแล้ว

ชิวเพ่ยเพ่ยผู้ไม่รู้เรื่องราวภายในตำหนัก  นางเดินทอดน่องเหมือนคุณหนูที่ได้รับการสั่งสอนมาอย่างดีไปตามพื้นที่ต่าง ๆ ภายในตำหนักเมฆาดับ  โดยมีองครักษ์ลับคอยตามอยู่ห่าง ๆ ขณะเดินไปในทิศทางหนึ่ง  นางได้ยินเสียงคนคุยกันดังมากจึงนึกว่ามีคนทะเลาะกันใหญ่โต  ชิวเพ่ยเพ่ยรีบเปิดประสาทสัมผัสปราณฟังเรื่องชาวบ้านในทันใด  นางชอบนักเรื่องคนอื่นเนี่ย  มันช่างทำให้นางตื่นเต้นไม่แพ้การออกไปฆ่าคนแม้แต่นิดเดียว ฮิ ฮิ

ชิวเพ่ยเพ่ยหลังยืนฟังด้วยรอยยิ้มสมใจว่าจะได้เผือกเรื่องชาวบ้าน  ไม่ถึงหนึ่งเค่อใบหน้านางกลับกลายเป็นเย็นชาพร้อมแววตาที่มักจะใช้ตอนทำภารกิจ  องครักษ์ลับที่ติดตามนางมารู้สึกทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาเปิดสัมผัสปราณฟังดังเช่นนางทันที  กลายเป็นว่าลูกชายผู้อาวุโสใหญ่ที่ใฝ่สูง ต้องการแต่งงานกับนายหญิงน้อยของพวกเขาและพยายามบังคับให้นายท่านหมั้นหมายให้เมื่อไม่นานมานี้นี่เอง  แหม ไอ้หน้าปลาจวดไม่รู้จักตาย แค่หน้าตาไม่ดีไม่พอยังมีความคิดชั่วกับนายหญิงน้อยของพวกเขาเสียอีก  ไม่น่าแปลกใจที่คุณหนูจะโกรธถึงขนาดนี้กับสองพ่อลูกสุดเลวในตำหนัก

องครักษ์ลับรีบกระซิบบอกเพื่อนให้ไปตามนายท่านกับนายหญิงผู้เฒ่ามาด่วน ก่อนที่พวกเขาจะต้องเก็บศพสองพ่อลูกสารเลวจากฝีมือนายหญิงน้อยของพวกเขา  หลังสั่งความแล้วหันหน้ากลับมาอีกที อ้าว นายหญิงน้อยของเขาหายไปไหนเสียแล้ว แบบนี้แย่แน่  แถมเรื่องการซ่อนตัวเขายังสู้นายหญิงน้อยไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วแบบนี้เขาจะไปตามหานางได้ที่ไหน ฮือʕ´• ᴥ•̥`ʔ เขาอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตานี่สิ