บทที่ 37 ความลับร้านขายยา

--- เซฟ Talk ---

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรแล้วไม่รู้ ที่ผมนอนหลับไป อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้ผมผ่อนคลายและนอนหลับสนิท

 

ผมค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ ให้สายตาปรับโฟกัสก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง ผมน่าจะนอนหลับไปนานมาก จากที่ลองมองไปยังทางหน้าต่าง ก็ไม่พบว่ามีแสงสว่างสาดเข้ามาแล้ว มีเพียงไฟเล็กๆ ที่หัวเตียงที่พอทำให้เห็นบรรยากาศภายในห้อง

 

กลิ่นกายที่คุ้นเคยกระตุ้นให้ผมละสายตาจากหน้าต่างมายังด้านข้าง เมื่อหันมาก็พบเข้ากลับร่างนุ่มนิ่มที่ผมชอบนอนกอด นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าเธอขึ้นมานอนตั้งแต่เมื่อไร แต่มันทำให้หัวใจของผมอบอุ่นขึ้นมาทันที

 

ผมค่อยๆ ขยับกายพลิกตัวหันไปมองใบหน้าเนียนหวานใส จมูกสวยที่รับกับใบหน้า ปากอิ่มน่าดึงดูด เธอจะรู้ตัวไหมว่าเธอ...

 

อื๊ดดด...อื๊ดดด ~~

 

โทรศัพท์ของผมที่วางข้างที่นอนสั่นขึ้น ทำให้ผมต้องละสายตาจากใบหน้าหวาน หันไปหยิบมาดูว่าใครโทรเข้ามา

 

หน้าจอมือถือโชว์ชื่อผู้ที่ติดต่อเข้ามา ~~~ (กิต)

 

เขาหยัดตัวขึ้นจากที่นอนอย่างแผ่วเบา เพราะไม่อยากจะรบกวนคนข้างๆ ให้ตื่น แล้วเดินไปยังริมหน้าต่างเพื่อคุยกับปลายสาย

 

“ว่าไง” เขาทักปลายสายทันทีเมื่อกดรับ

 

“ที่นายให้ไปจัดการได้เรื่องแล้วครับ” กิตเอ่ยบอกผู้เป็นเจ้านาย ก่อนจะรีบรายงาน

 

“ร้านขายยาที่นายให้ไปสืบ น่าสงสัยจริงๆ ครับนาย หลังจากที่คุณเอลิซไปที่ร้านขายยานั้น พอได้สัก2-3วัน ก็ปิดตัวลงทันที ข้าวของข้างในก็ไม่เหลืออะไรเลย ตอนที่ผมเข้าไปดูมีแต่ห้องโล่งๆ เลยครับ แต่ที่แปลกไปกว่านั้นนะนาย คือเจ้าของร้านที่ให้เช่าบอกว่า คนเช่าขอเช่าแค่ 1 เดือนแต่จ่ายค่าเช่าให้ตั้ง 1 ปีโดยจ่ายเป็นเงินสดให้วันนั้นเลย โดยมีข้อแม้คือ...ขอไม่ทำสัญญา ตอนแรกเจ้าของเขาก็จะไม่ตกลงเพราะมันดูแปลกๆ กลัวจะเป็นของผิดกฎหมาย แต่ทางนั้นบอกว่าจะมาทำเป็นร้านขายยาเพื่อทำเป็นฉากละคร เขาเห็นว่าแค่เดือนเดียวแถมเงินดีขนาดนี้ เลยตอบตกลงไป” กิตเล่าน้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

 

“แล้วมึงได้ถามไหมว่าคนที่มาขอเช่าลักษณะท่าทางยังไง” ผมถามข้อมูลเพิ่มเติม

 

“ถามครับ เขาบอกว่าลักษณะของคนที่มาติดต่อดูเป็นผู้ชายธรรมดาไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่!!ที่ทำให้เขาสะดุดตาคือคนที่มาด้วยกัน คนนั้นเขานั่งรออยู่ที่เบาะหลังของรถ เขาเห็นเพราะพอดีผู้ชายที่อยู่ในรถเลื่อนกระจกลงมายื่นเงินให้ผู้ชายที่มาติดต่อขอเช่าเพื่อมาจ่ายค่าเช่าตามที่ตกลงกัน เขาถึงรู้ได้ว่าคนที่มาติดต่อน่าจะเป็นลูกน้องมาติดต่อแทนเจ้านาย” กิตให้ข้อมูลต่อ

 

“สะดุดตาหรอ?? ยังไง” เขาสงสัย

 

“ครับ เจ้าของบอกว่า ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก หน้าเนียนขาวใส จมูกโด่งตาตี่แต่ไม่เล็กสไตล์ชายเชื้อสายจีน อ่อ..ผมนึกออกแล้ว เขาแอบถ่ายรูปไว้ด้วยนาย ด้วยความที่เขาคิดว่าเป็นดารา เดี๋ยวผมส่งรูปให้ทางแชทนะนาย” กิตเอ่ยพร้อมกดส่งรูปภาพมายังข้อความแชท

 

อื๊ดด~~
 
     

คลิก~~

 

ผมเปิดดู ข้อความภาพที่ถูกส่งเข้ามา (นี่นะหรอ หล่อ เหอะ..ไม่ได้ครึ่งนึงของผมด้วยซ้ำ) ผมคิดในใจ

 

“เออ..กูเห็นแล้ว มึงไปตามสืบมาให้ได้แล้วกันว่ามันเป็นใคร” ผมสั่งลูกน้องคู่ใจอีกครั้ง

 

“ได้ครับนาย” กิตตอบรับ

 

“อ่อ..กูขอข้อมูลคนที่ชื่อ ‘มาคินทร์ วงศ์เวชรุ่งเรือง’ ขอแบบละเอียดยิบ” ผมต้องการรู้ข้อมูลศัตรู รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง เพราะศึกครั้งนี้ตระกูลมันต้องสิ้นซาก

 

“ได้ครับนาย... เอ๊ะ!!แต่นี่มันนามสกุลไอ้พวกที่จ้างลอบฆ่านายนิ!!” กิตตกใจเมื่อได้ยินชื่อของคนที่เจ้านายให้ไปหาข้อมูล

 

“มึงไปหาข้อมูลมาเถอะเดี๋ยวมึงก็จะรู้เอง” ผมรู้ว่ากิตมันสงสัย แต่ว่าผมยังไม่อยากเล่ารายละเอียดอะไรตอนนี้

 

“ได้ครับนาย” กิตรับคำ

 

“มึงมีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีกูจะนอนแล้ว พรุ่งนี้กูจะเข้าบริษัท และตอนเย็นจะเข้าไปดูผับหน่อย” ผมบอกเพื่อให้ลูกน้องเตรียมตัว

 

“ผับไหนครับนายผมจะได้กำหนดการถูก” กิตถามเพื่อเขาจะได้เตรียมตัว ไม่ให้งานผิดพลาด

 

“ผับเดิมแหละ...อ่อ...พรุ่งนี้กูจะพาเอลิซไปด้วยนะ” เขาเอ่ยบอกให้ลูกน้องเตรียมตัว

“แหมๆๆ ห่างไม่ได้เลยหรอนาย” กิตล้อเจ้านายตน

“เหมือนมึงจะมีเวลาว่างแซวกูนะ ถ้างั้น...”

 

เขายังไม่ทันได้พูดจบ ลูกน้องคนสนิทก็สวนขึ้นมาทันควัน

“พอแล้วคร้าบบบบ ผมยุ่งมากเลยครับ” กิตพูดดักคอเจ้านาย

 

“แล้วนายไม่กลัวคุณเอลิซเขารู้หรอครับ ว่าผับแห่งนั้น...” กิตเอ่ยเตือนเจ้านายด้วยความกังวล

 

“ไม่ช้าหรือเร็วเขาก็ต้องรู้” เขาเอ่ยความจริง

 

“มีอะไรอีกไหม” เขาอยากรีบจบบทสนทนาเร็วๆ เพราะอยากไปนอนกอดร่างนุ่มบนที่นอน ที่ตอนนี้นอนหลับลึกจนน่าลักหลับจริงๆ

 

“อีกเรื่องครับ” กิตเอ่ยท้วงก่อน

 

“ว่ามา” เขาเร่งให้ลูกน้องเล่า

 

“เรื่องพนักงานที่มาส่งเสื้อผ้า ที่นายให้ไปสืบ ผมตรวจสอบแล้วไม่พบความผิดปกติครับ อาจจะเป็นเพราะพนักงานพวกนั้นทำงานที่ห้างของเรา เรื่องการคัดคนก่อนเข้าทำงาน ด้านความซื่อสัตย์ คือนโยบายอันดับหนึ่งในการคัดเลือกคนของเครือข่ายธุรกิจของเราครับ” กิตเอ่ยบอกข้อมูลอย่างครบถ้วน

 

“มึงแน่ใจนะ” เขาเอ่ยย้ำ เพราะไม่อยากให้พลาดข้อมูลสำคัญ

 

“แน่ใจครับ ผมเช็กทุกอย่าง ทั้งรายการเดินบัญชี แฮกมือถือเพื่อตรวจสอบรายการการติดต่อ ตรวจสอบยันครอบครัว บ้านที่อยู่ คนรอบข้าง ประวัติก่อนมาทำงานย้อนหลัง ทุกอย่างที่คิดว่าน่าสงสัย ผมตรวจสอบหมดแล้วครับ” กิตบอกรายละเอียดการทำงานทั้งหมดกับเขา

 

เขารู้ดีว่าลูกน้องคนสนิทคนนี้ของเขาไม่เคยทำงานพลาดหรือทำให้ผิดหวัง เวลาทำงานลูกน้องคนนี้จะจริงจังและเนี้ยบมาก เก็บข้อมูลทุกอย่างอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เขาถึงไว้ใจให้ดูแลงานใหญ่ๆ หลายครั้ง และที่สำคัญลูกน้องคนนี้เป็นยิ่งกว่าลูกน้อง กิตเป็นเหมือนเพื่อน น้องชาย และครอบครัวของเขา ที่ถามย้ำเขาก็แค่อยากจะกวนลูกน้องคืนบ้าง

 

“ดีมาก แค่นี้ล่ะ” กริ๊ก~~ เขาเอ่ยชม ก่อนจะกดวางสาย

 

กิตมองโทรศัพท์ในมือได้แต่ส่ายหัวน้อยๆ พร้อมกับยิ้มให้กับความติดเมียของเจ้านายตัวเอง ก่อนจะไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย เพื่อพรุ่งนี้จะได้เตรียมตัวต้อนรับเจ้านายเขากลับมาทำงาน เขาดีใจที่สุดที่สุดท้ายแล้วเจ้านายเขาปลอดภัยและกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม...