บทที่ 16 มัจจุราชม่วง

บทที่ 16 มัจจุราชม่วง

 

เปรื่อง...เปรื่อง!

 

ประกายไฟแลบกระจาย สองฝ่ายส่ายร่างโงนเงน กระแสพลังแตกทะลักก่อกวนรัศมีวาเศษปั่นป่วน ความเกรี้ยวกราดของลมปราณ ความพลิกแพลงของกระบวนท่า นับเป็นชนชั้นยอดฝีมือ

 

คนชุดม่วงแค่นเสียงเฮอะฮะ แปรเปลี่ยนกระบวนท่าอีกคำรบ แยกย้ายแทงหนึ่งซ้ายหนึ่งขวา ตัวกระบี่คลี่ซับซ้อน ครอบคลุมจุดชีวิตด้านหน้าสิบสองแห่ง

 

เฉินเลี่ยงหรงถูกคุกคามถดถอยครึ่งก้าว รู้สึกมีพลังเย็นเยียบเสียดผิวกาย สภาวะกระบี่อีกฝ่ายยิ่งนานยิ่งลี้ลับ เพิ่งขบคิดแผ่นหลังพลันสัมผัสขอบโต๊ะตัวหนึ่ง ต้องใจสะท้านหวั่นไหว ขอเพียงล่าถอยอีกสักเล็กน้อย ต้องปะทะชนข้าวของล้มลงแตกละเอียด ตนเองเสียหลักเปิดโอกาสให้ศัตรูรุกไล่ปลิดชีวิต

 

ส่งเสียงตวาดกึกก้อง ประกายเขียวเรืองหมุนควงเร่งร้อน วงกลมขนาดเล็กๆใหญ่ๆสุดคณานับ กระจัดกระจายไร้ระเบียบแบบแผน หากนับตามลำดับมันนับเป็นศิษย์รุ่นสอง เรียนรู้ฝีมือจากว่านซื่อเต้าหยินโดยตรง ดังนั้นพลอยสืบทอดเพลงกระบี่เจ็ดสิบสองสัมพันธ์ กระบวนท่าห่วงฟ้าเชื่อมประสาน กระหน่ำด้วยอานุภาพเข้มแข็งน่าแตกตื่น

 

คนชุดม่วงเพิ่งใช้ถึงกลางคัน พลันเผชิญแหกระบี่ถี่ยิบ รีบรั้งอาวุธสะบัดข้อมือเร่งร้อน ตัวกระบี่ดีดกระดอนเฉียงๆ จู่โจมจากล่างขึ้นบน ทิ่มแทงสู่ใจกลางวงกลมนั้นดุจสายฟ้า สภาวะอันแหลมคมถูกผนึกรวมรั้งยังปลายกระบี่ เสียงจี้ฝ่าอากาศดังระคายหู มีสภาพดุจสว่านเหล็กกล้า สามารถทะลุทะลวงผนังศิลา ใช้รุกอำพรางรับ ฉกฉวยรอยโหว่อันน้อยนิด เปลี่ยนสถานการณ์เป็นฝ่ายมีเปรียบตลอดเวลา

 

เฉินเลี่ยงหรงปราศจากทางเลี่ยงหลบ แม้สามารถกักอีกฝ่ายไว้ในประกายกระบี่ คลี่คลายกระบวนท่าเมื่อครู่ผ่านพ้น แต่มันหากมิยั้งสภาวะป้องกันตัว น่ากลัวชีวิตก็ยากยิ่งจะรักษา เสียทีที่เป็นศิษย์รุ่นสอง ด้านเพลงกระบี่ยังอ่อนด้อยกว่าศิษย์รุ่นเดียวกันขั้นหนึ่ง ยามฉุกละหุกร่างท่อนบนโน้มไปเบื้องหน้า แขนขวาปล่อยกระบี่ตกห้อยลง ถ่ายเทพลังใส่แขนซ้ายกราดฟาดออกแปดกระบวนท่า ปมเด่นของมันสำแดงอานุภาพ

 

ทั่วทั้งเหลาพลันอบอวนด้วยกระแสพลังหนักหน่วงขุมหนึ่ง เงาฝ่ามือพร่างพรายประทับลงเหนือศีรษะคนชุดม่วง บีบบังคับมันตกเป็นฝ่ายตั้งรับ ท่ากระบี่ชะงักวูบจากนั้นปะทะกับพลังฝ่ามือเฉินเลี่ยงหรง เสียงเพียะเมื่อปลายกระบี่นั้นถูกฝ่ามือตบใส่ถนัดถนี่จนหักสะบั้น เศษเหล็กปลิวกระเด็นร่วงหล่น

 

ผู้คนที่เหลือความจริงถอยถึงริมผนังแต่แรก พากันโห่ร้องชมเชยสนั่น สร้างความขุ่นแค้นแก่นักบู๊ชุดม่วงใหญ่หลวง ครึ่งซีกหน้ากลับกลายเป็นเขียวคล้ำ พลันทิ้งกระบี่ตวาดว่า

 

"บัดซบ! บิดาสนองเจ้าสักหลายฝ่ามือเถอะ"

 

ขาดคำไขว้สลับสองมือผลักกระแทกขึ้นเหนือศีรษะ พลังลมกร้าวแกร่งเสียดสีบรรยากาศแทบขาดกระจุย เฉินเลี่ยงหรงรู้สึกสบใจยิ่ง หัวร่อฮาๆ เพิ่มพลังกดดันขึ้นอีกสองส่วน

 

โครม...โครม!

 

เหลาสุราโคลงเคลงผงอิฐหลังคากระเบื้องร่วงพร่างพรู เฉินเลี่ยงหรงเซถลาชนโต๊ะเก้าอี้ระเนระนาด ถ้วยเคลือบป้านน้ำชาแตกกระจายเศษอาหารเรี่ยราด พริบตานั้นทั่วบริเวณปั่นป่วนคล้ายมรสุม คนชุดม่วงสืบเท้าตามติด ปากสำทับเสียงหนักๆ

 

"ลองชิมหัตถ์ผลาญชีพจรของบิดา"

 

มือซ้ายรวบกำเป็นหมัดต่อยผางใส่ท้องน้อย แขนขวาตั้งตรงคุ้มครองทรวงอก ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายตั้งหลักหายใจ เฉินเลี่ยงหรงบังเกิดโทสะกรุ่นแต่แรก ยามนี้พอใช้หมัดฝ่ามือก็ไร้ข้อกริ่งเกรง ตวาดสอดคำทันที

 

"ผู้ใดอยู่หรือไป ตอนนี้ยังระบุไม่ได้ สหายออกจะถือดีไปแล้ว"

 

เท้ายืนหยัดมั่นแยกออกเล็กน้อย รั้งสองหมัดวาดท่วงท่าเริ่มต้นของเพลงหมัดยาวอู่ตังนามรั้งเสื้อผ้าตระเตรียมตั้งรับอย่างรัดกุม รอจนหมัดคนชุดม่วงบรรลุถึงกึ่งกลาง พลันแหวกพุ่งหมัดขวาออกตรงๆ ท่วงท่าขี่มังกรกลับหัวยังคงเป็นเพลงหมัดยาวอู่ตัง

 

คนชุดม่วงไหนเลยคิดปะทะหักหาญ มุมปากปรากฏรอยยิ้มชวนขัดตาขึ้นวูบ มือซ้ายพลันกางอ้าเปลี่ยนแปลงกระบวนท่ากะทันหัน ตะปบใส่ข้อมือขวาของเฉินเลี่ยงหรง พร้อมกันนั้นแขนขวาเหยียดตรงฟันสันมือเฉียงๆใส่ก้านคอ สองกระบวนท่าจู่โจมจากแง่มุมและจังหวะเวลาเหมาะเจาะนัก

 

เฉินเลี่ยงหรงฉุกคิดหลงกล รีบลดข้อมือเบี่ยงร่าง แต่มันเนื่องจากมีนิสัยวู่วามซื่อสัตย์ ยามใช้กระบวนท่าออกไป ก็ยากจะรั้งคืนได้ทันท่วงที ล้วนทุ่มเทจนหมดสิ้น จึงชักช้าชั่ววูบแขนขวาหลบรอดจากปลายนิ้วอีกฝ่าย แต่ทว่าไหล่ซ้ายยังคงถูกสันมือคนชุดม่วงฟันใส่ ระยะประชิดติดพัน หนำซ้ำคับขันรวดเร็วยิ่ง แขนซ้ายงอพับยกสอกขึ้นกันปะทะ

 

เสียงระเบิดหนักๆ ร่างสูงใหญ่ปานเจดีย์เหล็กง๋ายหลังพุ่งชนใส่กรอบหน้าต่างด้านนั้นพังทลาย ร่วงลิ่วลงอย่างเร่งร้อน ท่ามกลางเสียงอุทานระงม เงาคนพลุกพล่านวูบวาบดีดกายทะยานลงตามติด ท้องถนนมีคนสัญจรจำนวนมาก เมื่อเกิดเหตุการณ์เยี่ยงนี้ ยิ่งกระตุ้นความสงสัยใคร่รู้ เกาะกลุ่มมุงดูจากระยะไกล

 

แลเห็นเงาร่างหนึ่งผอมหนึ่งสูงใหญ่ละลิ่วลงจากบนเหลา ล้วนเข้าใจตรงกัน เรื่องราวในแวดวงยุทธจักรสุดที่พวกมันจะสอดมือข้องเกี่ยว คนชุดม่วงแผดหัวร่อฮาๆ ถาโถมไล่ล่าหมายปลิดชีวิต

 

ขณะสองเท้าสัมผัสถูกอากาศธาตุ เฉินเลี่ยงหรงรู้สึกท่อนแขนซ้ายปวดแปลบอย่างรุนแรง คล้ายกระดูกข้อต่อเคลื่อนจากตำแหน่งเดิม รีบพลิกร่างถ่วงลมปราณ สองเท้าไม่ทันแตะพื้นก็อ้าปากกระอักโลหิตฉีดพุ่งคำหนึ่ง เรี่ยวแรงสูญสิ้นทรวงอกอึดอัดกระแทกโครมนั่งลง 

 

ตอนนั้นพรตชราชิงโบกแขนเสื้อแต่ไกล พลังหยุ่นเหนียวทะลักหนุนร่างศิษย์ไว้ ตนเองละลิ่วลงด้วยท่ากระเรียนหุบปีก ขณะเดียวกันจูอันฉีชักกระบี่จากฝักตวาดกึกก้อง กรีดขวับๆๆสามกระบี่ ลงมือสกัดกั้นคนชุดม่วงแต่กลางคัน ยามนั้นสองฝ่ายห่างจากพื้นร่วมสองวา

 

คนชุดม่วงแผดเสียงอย่างเดือดดาล ตะปบมือซ้ายเข้าอกเสื้อกระชากกระบี่สั้นเล่มหนึ่งกำกระชับ ปิดป้องปะทะสามกระบวนท่าผ่านพ้น รู้สึกพลังแฝงหนักหน่วงเข้มแข็ง ต้องสะท้านใจมิกล้าเลินเล่อ จากนั้นกรีดขวางตีโต้ ประกายเย็นเยียบพร่าพรายราวบุปผา ดอกดวงกระบี่เจ็ดดอก พุ่งวาบใส่จุดเสินฝู่ชื่อเสวียชี่ถังซวิงถัง สภาวะโหดร้ายฉับไวยิ่ง

 

จูอันฉีแม้นอายุยี่สิบเศษ แต่นับเป็นศิษย์รุ่นหนึ่ง เบียดเสียดทำเนียบยอดฝีมืออายุเยาว์แห่งยุค ฝึกปรือเรียนรู้โดยตรงจากนักพรตฮุ่ยเสียนเจ้าสำนักอู่ตัง เพลงกระบี่ตลอดจนประสบการณ์ย่อมเหนือธรรมดา หยิบยืมแรงปะทะรอบแรกวกอ้อมครึ่งวงโค้งอย่างสวยงาม สามารถยืนหยัดบนพื้นก่อนคนชุดม่วงก้าวหนึ่ง เปิดโอกาสให้มันใช้กระบี่คำรบสอง

 

เวลานั้นสภาวะกระบี่ศัตรูคุกคามถึงแล้ว เส้นสายยาวเหยียดม้วนเข้าหาคนชุดม่วงด้วยความพลิกแพลงพิสดาร

 

เปรื่อง...เปื่อง...เปรื่อง!

 

คนชุดม่วงถูกปิดสกัดท่ากระบี่สิ้นเชิง ก้ำกลืนความอับอายขุ่นแค้นทิ้งตัวลงห่างจากอีกฝ่ายสามวา เฉินเลี่ยงหรงพอระงับสติกวาดตา พรตชราพลันเอ่ยเสียงทุ้มหนัก

 

"เจ้ารับบาดเจ็บแล้ว อย่าได้เคลื่อนไหววุ่นวาย"

 

ขณะจะก้มกายตรวจอาการ มิคาดด้านหลังพลันแว่วซุ่มเสียงเย็นชาแหบพร่ากระทบโสต

 

"ฮาๆๆ"

 

ผู้มาทะยานถึงด้านหลังพรตชรา ท่านพอสำเหนียกถึงความผิดปรกติก็เคลื่อนขวางสองก้าวหันขวับไป มัจจุราชม่วงพลันสะบัดฝ่ามือขวากระแทกใส่กลางหลัง มิคาดพรตชราปฏิกิริยาตื่นตัวเต็มที่ ไหนเลยกล้าชะล่าเลินเล่อแม้แต่น้อย ร่างพอหมุนครึ่งรอบก็ยกมือซ้ายป้องอกต้านรับ ยินเสียงระเบิดหนักๆ สองฝ่ายส่ายวูบก็ปักหลักมั่น

 

มัจจุราชม่วงเลิกคิ้วสำรวจมองถามว่า

 

"ท่านคือว่านซื่อหรือ"

 

พรตชราผงกศีรษะ ย้อนถามเน้นเสียงแช่มช้า

 

"ท่านหากมีเจตนารังควานสำนักเรา อย่าได้หาว่าอาตมาไร้ไมตรี"

 

"ผายลม! อีกสักครู่น่ากลัวเจ้าต้องเสียชีวิตแทบเท้าเรา"

 

มือซ้ายตะปบมายังหว่างเอว สายรัดหนังวกอ้อมดุจอสรพิษร้ายม้วนใส่ลำคอคู่ต่อสู้ ว่านซื่อเต้าหยินเบี่ยงร่างท่อนบนหลบเลี่ยง แขนเสื้อชุดพรตตวัดขึ้นเล็กน้อย พลังหยุ่นเหนียวพอทะลักทลาย ก็ชักนำสายคาดเบนเป้าออกด้านข้าง วกอ้อมครึ่งวงกลมคล้องใส่ลำคอมัจจุราชม่วง ใช้หอกสนองคืน เพียงกระบวนท่าแรกก็พลิกจากตั้งรับเป็นจู่โจม

 

มัจจุราชม่วงแค่นเสียงเฮอะควงข้อมือรอบหนึ่ง สายคาดที่อ่อนหยุ่นพลันแปรเปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งราวเหล็กกล้า ดีดกระดอนขึ้นเฉียงๆใส่ไหล่ซ้ายศัตรูดุจประกายไฟ ว่านซื่อเต้าหยินเพิ่งสลายพลังแฝงคำรบแรกสูญสิ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายสามารถแปรสภาพวัตถุได้ในพริบตา สีหน้ายิ่งเคร่งเครียดจริงจัง ขมวดคิ้วอุทานว่า

 

"พลังอ่อนหยุ่น"

 

ลดไหล่เล็กน้อยพลิกมือซ้ายตะปบใส่สายคาดอย่างหักโหม มือขวากราดประทับออกสิบแปดกระบวนท่า พลังอ่อนหยุ่นของนิกายมิกจงหรือมนตรายาน เมื่อฝึกถึงขั้นสูงสุดยอด สามารถบังคับวัตถุอ่อนหยุ่นแข็งแกร่งได้ตามใจนึก

 

มัจจุราชม่วงเนื่องจากครองความยิ่งใหญ่แถบดินแดนจงลี่ ดังนั้นคบหากว้างขวาง ชนชั้นจอมมารร้ายนิกายนอกรีต พลอยเรียนรู้วิชาฝ่ายอธรรมหลายแขนง เปล่งเสียงหัวร่อฮาๆ ใบหน้าอัปลักษณ์จนเหี้ยมโหด สลับเท้าเคลื่อนขวางสองก้าว หดรั้งสายคาดมือซ้ายหมุนควงเป็นประกายแน่นหนา เงาสีม่วงฉวัดเฉวียนเต็มท้องฟ้า แฝงพลังร้อนแรงเสียดสีบรรยากาศดังพิกล เก้าท่าแพรโลหิตระดมต่อต้านสิบแปดฝ่ามือเชื่อมประสาน

 

ทางด้านเฉินเลี่ยงหรงขณะจะพักผ่อนโคจรกำลัง มิคาดสถานการณ์พลิกผันกลับกลาย นักบู๊ชุดม่วงอีกสองคนความจริงยืนคุมเชิงห่างวงต่อสู้ประมาณวาเศษ หว่างคิ้วทั้งสองปรากฏประกายอำมหิตส่อเจตนาเข่นฆ่า กวาดตาสำรวจทั่วบริเวณตลบหนึ่ง พากันชักกระบี่แวววับจากฝักมา ขยับอาวุธคู่กายหมายสืบเท้ากลุ้มรุมเฉินเลี่ยงหรงให้ตายคาที่

 

ทันใดเงาสีครามปรากฏสู่คลองจักษุ ชายหนุ่มอายุเยาว์ผู้หนึ่งทิ้งตัวลงคั่นกลางดุจวิญญาณร้าย...