ตอนที่ 15 เรามาเล่นเป็นเด็กกัน
บทที่ 15
ตอน เรามาเล่นเป็นเด็กกัน
รุ่งเช้า ทุกคนออกจากรีสอร์ท วันบอกให้จางพาไป……..จางมองหน้าท่านประธาน
ลู่เฟย ใส่หมวกปิดบังหน้าตาของตนเอง เพื่อไม่ให้แฟน ๆ จำเขาได้ “พวกเราจะกลับได้หรือยัง”
วันพูด “ฉันว่าเรามาเล่นเป็นเด็กกันเถอะ”
ลู่เฟยพูด “ไม่เอา ฉันไม่ชอบ”
ทศมองหน้าวันแล้วยิ้มดีใจ “อะไรคือเล่นเป็นเด็กครับ”
วันพูด “เดี๋ยวก็รู้”
ลู่เฟยมีสีหน้าที่ไม่พอใจเท่าไรเพราะเขารู้ว่าคืออะไรที่วันพูดถึง เมื่อจางขับรถมาถึง
ทศมีทีท่าที่ตื่นเต้นและดีใจมาก “ผมเคยเห็นแต่ในคอมพิวเตอร์เท่านั้น ผมเล่นทุกอย่างได้มั้ยครับ”
ลู่เฟยหันมองวัน ทุกคนลงจากรถ ลู่เฟยและวันปกปิดตนเอง สวมหมวกใส่แวน แม้จะมีคนมองกลุ่มเขาอยู่บ้างแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปเพราะไม่แน่ใจ ได้แต่จับมือถือขึ้นมาถ่าย ต่างจากทศที่ไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาชวนจางไปเล่นเครื่องเล่นกับเขาหลายอย่าง ทำจนจางถึงกับอ๊วกแตกออกมาเลย
จางพูด “พอเถอะครับ ผมไม่ไหวคุณทศ”
ทศมองมาทางลู่เฟย “นายจะเล่นก็เล่นคนเดียวฉันพอแล้ว”
ทศพูด “ก็ได้” แล้วเขาก็ดึงมือจางไปเล่นอีกเครื่องเล่นหนึ่ง
จางร้องให้ช่วย “ท่านประธานช่วยผมด้วยครับ”
ทั้งสองยิ้ม พวกเขานั่งรอที่ร้านไอศครีม
ลู่เฟยพูด “คิดอะไรอยู่ถึงพามาที่นี่”
วันพูด “คิดถึงพ่อกับแม่ ฉันดีใจนะที่มีนายเป็นเพื่อน”
ลู่เฟยยิ้ม “ฉันก็คิดว่านายพาหมอนั้นมาเล่นซะอีก”
วันพูด “ฉันแค่มีความทรงจำดี ๆ ที่นี่ แค่อยากกลับมาอีกสักครั้ง”
ลู่เฟยพูด “ทศเขาดูเป็นผู้ใหญ่เวลาเขาทำงาน แต่ตอนนี้เขาดูเหมือนเด็กที่ได้ออกมาท่องโลก”
วันมองหน้าลู่เฟย “สำหรับฉันเขาคือตัวปัญหาตั้งแต่ต้น”
เมื่อเวลาไป ความสุขความสนุกกำลังจะสิ้นสุดลง จางถูกทศแกล้งจนไม่สามารถขับรถได้อีก เขานอนหมดสติอยู่เบาะหลังสุด
ลู่เฟยพูด “นายแกล้งจางทำไม”
ทศยิ้ม “ขอโทษนะครับพี่จาง”
จางพูด “ที่หลังถ้าท่านประธานมาที่นี่อีก ผมขอบายนะครับ ตอนนี้ท้องไส้ผมปั่นป่วนหมดแล้ว”
ทุกคนในรถหัวเราะ วันแห่งความสุขก็จบลง วันขับรถเข้าเมือง ลู่เฟยนั่งหน้ากับวัน ซึ่งวันนี้ วันต้องเป็นคนขับรถกลับ
วันพูด “รู้มั้ยทำไมฉันถึงพานายมาที่นี่”
ทศมองมาที่วัน “ไม่รู้ครับ”
วันพูดต่อ “พ่อขอร้องฉันให้พานายมา มีไม่กี่ที่ ที่นายอยากมา แปลกนะพ่อรู้เรื่องเกี่ยวกับนายทั้งหมด แต่กลับไม่รู้เรื่องของฉันเลย บอกตรง ๆ ฉันไม่อยากพานายไปที่นั้น มันมีแต่ความทรงจำที่ทำให้ฉันคิดถึง แต่พ่อก็ยังจะให้ฉันไป นายสำคัญกับเขามากเลยรู้หรือเปล่า ฉันเริ่มที่จะอิจฉานายแล้วซิ”
ทศได้แต่เงียบ เขาคิด คุณกำลังทำอะไร ดร.ทำไมถึงทำให้ผมทุกอย่างแบบนี้ เมื่อถึงคอนโดของลู่เฟย ทศทำหน้าที่ของตนเองเหมือนเดิม แต่วันนี้แปลกลู่เฟยดูจะผ่อนคลายกับเขามากขึ้น ไม่ทันถึงห้องนอน ทศสังเกตเห็นหญิงคนหนึ่งนั่งพิงประตูห้องของลู่เฟยอยู่ เขาเดินเข้าไปหาหญิงคนนั้น
“คุณครับ คุณอยู่หน้าห้องนี้ไม่ได้นะครับ”
ลู่เฟยยืนอึ้ง เมื่อเขาเห็นหญิงสาวคนนั้น เธอก็คือคนรักเก่าของเขานั้นเอง
“วาวา”
“ลู่เฟย” เธอร้องไห้วิ่งเข้ามากอดลู่เฟย ทศยืนมองด้วยความโกรธและตกใจ
ทศพูด “นี่คุณปล่อยตัวลู่เฟยนะ” เข้าพยายามที่จะขัดขวางเขา แต่เขาต้องหยุดเมื่อเห็นว่าลู่เฟยได้กอดเธอตอบอย่างอ่อนโยน
ลู่เฟยจับไหล่ของเธอ แล้วพูด “เกิดอะไร วาวา”
วาวาพูด “ชุน เขาทิ้งวาวาแล้ว วาวาไม่เหลือใครอีกแล้ว ลู่เฟย”
เธอกอดเขาอีกครั้ง
“เราเข้าไปคุยในห้องเถอะ นายกลับก่อนนะทศ”
ทศมองหน้าลู่เฟย “แต่”
“ไม่มีอะไรหรอก พรุ่งนี้นายมารับฉันแต่เช้าแล้วกัน”
ลู่เฟยพาเธอเข้าห้องไป
ที่หน้าคอนโด ทศขึ้นรถด้วยสีหน้าที่โกรธมาก
วันถาม “เป็นอะไร”
ทศถาม “ใครคือวาวาครับ”
วันมองหน้าเขา“วาวาเหรอ วาวาคือแฟนเก่าของลู่เฟยก่อนที่เขาจะโด่งดัง นายเจอเธอเหรอ”
ทศพูด “เธอร้องไห้อยู่หน้าห้อง”
วันพูด “แล้วนายก็ทิ้งให้ลู่เฟยอยู่กับเธอสองคน”
ทศมองหน้าวัน “ก็ลู่เฟยไล่ผมออกมา”
วันพูด “ขออย่าให้เป็นข่าวละ”
ทศพูด “ผมไม่เข้าใจทำไม เธอถึงไปยืนอยู่หน้าของของลู่เฟยได้”
วันพูด “ห้องที่ลู่เฟยอยู่ คือห้องของเธอ ที่นี่เข้าใจหรือยัง ลู่เฟยไม่เคยหมดรักวาวาเลย เขายอมย้ายออกจากบ้าน ซื้อคอนโดที่วาวาเคยอยู่ ของทุกอย่างไม่เคยถูกเปลี่ยนออก ฉันถึงบอกนายไงว่าเสียเวลาเปล่า”
ทศได้ฟังอย่างนั้นเขาก็ยิ่งโกรธ แต่ก็ต้องคุมอารมณ์ของตัวเองไว้
วันพูดต่อ “วาวาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของลู่เฟยมาก่อน ฉันว่าความรักของนายคงยากแล้วละ”
เขามองหน้าวัน “ดูท่าท่านประธานจะชอบให้วาวากลับมาซินะ”
“ฉันจะชอบหรือมั้ยไม่สำคัญ สิ่งสำคัญแค่เพื่อนฉันมีความสุขและไม่เสียงานก็พอ”
เมื่อถึงบ้านทศไม่พูดกับใครเขาเดินเข้าห้องด้วยอารมณ์ที่โกรธ เขาจับโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลู่เฟยทันที แต่ลู่เฟยไม่รับโทรศัพท์
ทางด้านลู่เฟย วาวานั่งร้องไห้อยู่ที่โซฟา ลู่เฟยหยิบน้ำมาให้เธอแล้วนั่งลงข้าง ๆ เธอ “เกิดอะไรเหรอ”
วาวาพูด “เขาขอเลิกกับฉัน”
ลู่เฟยพูด “เพราะอะไร”
วาวาพูด “ไม่รู้ เขาหายไป ฉันติดต่อเขาไม่ได้ แค่บอกเลิกแล้วจากไป”
ลู่เฟยพูด “ชุนต้องมีเหตุผล เขาต้องมีปัญหาอะไรแน่ ๆ”
วาวาพูด “ฉันตามหาเขาทุกที่ เพื่อนทุกคน ที่บ้าน แต่ไม่มีใครพบเขาเลย ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว อยู่ที่ห้องก็มีแต่คิดถึงเขา”
ลู่เฟยกอดวาวาไว้ “ถ้าไม่สบายใจก็อยู่ที่นี่ไปก่อน เราจะช่วยกันตามหาเขา”
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 131
แสดงความคิดเห็น