บทที่ 448: ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ต้องถึงมือพวกเจ้าหรอก

ติ๋ง… ติ๋ง...

บัดนี้ของเหลวสีแดงกำลังตกลงสู่ปากของหลงหลิงเอ๋อทีละหยด

ในเวลาเดียวกัน ริมฝีปากสีแดงก่ำของหยินชางค่อย ๆ ซีดลงจนกระทั่งไม่มีสี และแผลบนฝ่ามือของเขาก็แห้งจนไม่มีร่องรอยของเลือดที่สามารถบีบออกได้อีก เขาจึงถอนมือออกมา

ภายใต้แสงจันทร์สีอ่อน ในไม่ช้าแก้มสีซีดของคนตัวเล็กก็ค่อย ๆ ฟื้นตัวเหมือนภูตทั่วไป

เมื่อเด็กหนุ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงของคนที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม