ซื้อเพิ่ม

"โอ้ ที่แท้หลานชายเหรินเองรึ ข้านึกว่าเป็นผู้ใดเสียอีก หลานสะใภ้ก็มาด้วยรึ" ผู้ใหญ่บ้านพึ่งกลับจากสวนมา พลันพบรถม้าหรูหราจอดอยู่หน้าเรือนของตัวเอง นึกว่าผู้ใดมาพบตนเอง แต่กลับเป็นเจียเหรินนี่เอง เจอกันแต่ละครั้งเจียเหรินยิ่งมั่งคั่งเพิ่มขึ้นจนน่าปวดใจ ผู้ใหญ่ยิ้มต้อนรับพวกเขา พลันหันไปพบกับหลานหง ในใจเกิดบรรลุขึ้นมา ว่าเหตุใดชาวบ้านถึงพูดกันนักหนาว่าเจียเหรินลุ่มหลงภรรยาตนเองยิ่ง เพียงไม่เจอกันไม่กี่วันสตรีนางนี้ถึงกับเปลี่ยนไปแบบพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินเช่นนี้ ความงดงามของนางบุตรสาวของเขาเทียบนางไม่ได้เลยจริงๆ เห็นที่ข่าวว่าเจียเหรินเป็นผู้วิเศษมีมูลไม่น้อย

“ขอรับผู้ใหญ่บ้าน ข้าต้องขออภัยจริงๆ ที่นัดหมายท่านไว้แต่กลับหายไปเสียหลายวัน” เจียเหรินมองผู้ใหญ่บ้านที่เปลี่ยนสรรพนามเรียกตนเองอย่างสนิทชิดเชื้อ ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะอำนาจของเงินมักจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างง่ายได้อยู่แล้ว เจียเหรินแสดงออกว่าตนเองขออภัยที่เขานัดหมายไว้ แต่กลับกลับมาไม่ทันเสียนี่ มันอาจจะทำให้พวกเขาเสียเวลาไม่น้อย

“ไม่เป็นไรๆ เจ้าเหลียงซานบอกข้าแล้ว ไม่ได้เร่งรีบอะไร” ในวันนั้นเหลียงซานได้มาแจ้งเขาไว้เรียบร้อยแล้ว พวกเขาเลยไม่ได้เสียเวลาอะไรมาก เพราะเหตุนี้เขาถึงมีข่าวที่น่าเชื่อถือ ว่าเจียเหรินไม่ใช่คนทั่วไปแน่นอน คิดแล้วก็ปวดใจแทนครอบครัวสวีที่ปล่อยผู้ที่เก่งกาจเช่นนี้ออกไป ตระกูลสวีต้องทำไม่ดีกับเขามากเป็นแน่ ผู้ใหญ่บ้านไม่เชื่อว่าเจียเหรินพึ่งจะเก่งกาจขึ้นมาทันทีทันใด เขาต้องเก็บงำประกายไว้เป็นแน่ หากรู้เช่นนี้เขายอมตัดใจส่งจิวเอ๋อของเขาให้แต่งกับเจียเหรินแล้ว ยอมทนลำบากเล็กน้อยได้มีความสุขชั่วชีวิตเช่นนี้ ใครจะไม่อยากให้บุตรสาวของตัวเองอยู่ดีมีสุขเล่า

“ขอรับ” เจียเหรินตอบกลับ

“จิวเอ๋อไปช่วยแม่เจ้าทำอาหารในครัวเสีย จะยื่นอยู่เพื่ออะไรลูกสาวคนนี้" เมื่อผู้ใหญ่บ้านเห็นบุตรสาวของตนเองยังยื่นกำมือแน่นตาแดงก่ำอยู่ตรงนี้ จึงรีบไล่นางให้ไปช่วยแม่ของนางในครัว นางแทบไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าบิดาของนางมาถึงแล้ว จะให้นางยื่นมองผู้อื่นด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ปนเคียดแค้นเช่นนี้ได้รึ

“เจ้าคะท่านพ่อ” แม้นางไม่เต็มใจ แต่ท่านพ่อของนางเป็นคนเอ่ยขึ้น นางจึงจำใจผละออกไป นางยังอยากอยู่มองพวกเขา แม้จะปวดใจที่เขารักทะนุถนอมนังงูพิษนี่ นางยิ่งอยากได้เขามาเป็นของนางเสียให้ได้

"เอาหละหลานชายเหริน นี้คือโฉนดที่ดินทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว” เมื่อลูกสาวของเขาออกไป ผู้ใหญ่บ้านจึงไปหยิบโฉนดมาให้เขาสองฉบับมาให้เขา

“ขอบคุณมากขอรับ ได้โฉนดมาแล้วเห็นทีจะต้องเริ่มก่อสร้างได้แล้ว” เจียเหรินรับโฉนดมาพร้อมอ่านดู ที่สามสิบไร่เป็นชื่อของเขา ส่วนที่บ้านเขาให้เป็นชื่อของภรรยาตัวน้อย ทุกอย่างเรียบร้อยดีไม่มีปัญหาอะไร เจียเหรินจึงพูดเรื่องก่อสร้างบ้านขึ้นมา เขาล่าช้าไปแล้วจึงอยากจะเริ่มได้เสียที

“อ่าใช่ๆ ลูกเขยของข้าพรุ่งนี้มันจะมาพูดคุยกับเจ้า” เมื่อได้รับคำยืนยันจากเจียเหรินแล้ว ผู้ใหญ่บ้านจะให้คนไปส่งข่าวแก่ลูกเขยของเขาให้มันมาพูดคุยถึงความต้องการของเจียเหรินในวันพรุ่งนี้ทันที งานใหญ่เช่นนี้ยิ่งเริ่มเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี

“ดีเลยขอรับ” หากพูดคุยตกลงกันได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดีเจียเหรินจึงเห็นด้วยยิ่ง

“อ่าเจียเหริน หลานยังอยากได้ที่นาเพิ่มอีกหรือไม่” ผู้ใหญ่บ้านลองหยั่งเชิงดู เผื่อเจียเหรินอยากได้ที่เพิ่ม เพราะตอนนี้มีผู้อยากจะขายที่อีก

“หือ ที่นาหรือขอรับ” เจียเหรินเลิกคิ้ว เดิมเขาก็อยากจะซื้อที่เพิ่มไม่น้อยเลย หากครอบครัวฮั่วมาอยู่ด้วย จำเป็นต้องสร้างเรือนให้พวกเขาสักหลัง พอมาคำนวณดูแล้ว หากอยากจะเลี้ยงสัตว์ด้วย ที่สามสิบไร่น้อยไปจริงๆ

“ใช่ๆ ที่ดินของเฒ่าติง มียี่สิบไร่ เขาจะขายส่งบุตรชายไปสอบเป็นบัณฑิตในเมืองหลวง มันมีค่าใช้จ่ายไม่น้อยพวกเขาเลยอยากขายที่ฝากข้าเป็นธุระให้ หากเจ้าไม่สนใจไม่เป็นไร” พวกเขาได้ข่าวว่าเจียเหรินซื้อที่ตีนเขาไปถึงสามสิไร่ และพวกเขาก็ร้อนเงินยิ่งนัก จึงฝากให้ผู้ใหญ่บ้านอย่างเขาช่วยเป็นธุระให้ นับว่าเฒ่าติงคาดหวังกับบุตรชายคนนี้ยิ่งนัก เขานับว่าเป็นผู้มีความรู้มากที่สุดในหมู่บ้านเฒ่าติงหมดเงินไปไม่น้อยแล้วสำหรับเขาที่ต้องเข้าไปร่ำเรียนในตัวเมือง และปีนี้บุตรชายเฒ่าติงก็สามารถเข้าไปสอบในเมืองหลวงได้แล้ว ค่าใช้จ่ายมีเพิ่มมากขึ้นไม่น้อยเลย

“ข้าสนใจมันไม่น้อยที่ของปู่ติงติดกับที่ของข้าพอดี และข้าอยากสนับสนุนน้องชายติงหยูนัก ทั้งหมดราคาเท่าไรรึผู้ใหญ่บ้าน” เจียเหรินสนใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเป็นที่นาของปู่ติงเพราะมันติดกับที่ของเขาเลย ซ้ำติงหยูก็เป็นน้องชายในหมู่บ้านที่มีความสุภาพมีความรู้ อนาคตต้องเป็นขุนนางที่ดีแน่

“ฮ่าๆ เจ้าโชคดีมากราคาที่เท่ากับที่ติดตีนเขา พวกเขาร้อนเงินนักจึงอยากขายออกได้เร็ว หากข้ามีเงินมากมายเช่นนั้นคงอยากจะเก็บไว้เองแล้ว” เมื่อรู้ว่าเจียเหรินต้องการซื้อที่แน่แล้ว ผู้ใหญ่บ้านจึงบอกราคาที่ออกไป หากครอบครัวติงรอได้พวกเขาคงไม่ลดราคาลงเช่นนี้แน่ หากขายคืนให้เมืองพวกเขาต้องรอกว่าจะได้เงินก็หลายวัน แม้จะได้เยอะกว่าแต่พวกเขารอไม่ได้แล้ว หากผู้ใหญ่บ้านมีเงินมากมายเช่นนั้นคงซื้อไว้เองแน่

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะซื้อมันไว้ ข้าขอฝากผู้ใหญ่บ้านเป็นธุระให้อีกครั้ง ส่วนงานก่อสร้างต่างๆ รายละเอียดต่างๆ รอลูกเขยของท่านมาพรุ่งนี้อีกครั้ง เขาอาจจะต้องมีงานเพิ่มอีกมากเลยทีเดียว” เจียเหรินนำเงินสิบตำลึงทองออกจากแหวนมิติส่งให้ผู้ใหญ่บ้านทันที

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ ข้าเต็มใจช่วยหลานชายเรื่องแค่นี้เอง ทุกอย่างจะเรียบร้อย” ผู้ใหญ่บ้านถึงกับตาโต เจียเหรินถึงกับมีแหวนมิติ เขาช่างอยู่ห่างไกลจากคนธรรมดาอย่างพวกเขาไปไกลแล้ว เขาเต็มใจรับใช้ผู้วิเศษอย่างยิ่ง ซ้ำเขายังได้ประโยชน์มากมายเช่นนี้ คาดว่าลูกเขยของเขาทำงานนี้เสร็จคงกลายเป็นหมูตัวอ้วนเป็นแน่ ในใจคิดโชคดียิ่งแม้จะเสียดายไม่ได้เจียเหรินเป็นลูกเขยของเขา มีความสัมพันอันดีไว้เช่นนี้พวกเขาก็ไม่เสียอะไร มีแต่ได้กับได้

“ผู้ใหญ่บ้านหากท่านไปบ้านติง รบกวนท่านช่วยบอกติงหยูมาพบข้าที่เรือนพรุ่งนี้ได้หรือไม่” เจียเหรินพูดขึ้นมา

“หลานชายมีเรื่องพูดคุยกับเขารึ” ผู้ใหญ่แปลกใจไม่น้อย ติงหยูถึงกับได้รับความสนใจจากผู้วิเศษ ต่อไปเขาต้องใส่ใจครอบครัวติงมากหน่อยเสียแล้ว

“พอดีข้ามีเรื่องจะไหว้วานเขาช่วยทำธุระให้ในเมืองหลวงเล็กน้อย” เจียเหรินคิดเล็กน้อย เขามีเรื่องคุยกับติงหยูจริง หากแต่เขาไม่ได้บอกผู้ใหญ่บ้านว่าเป็นเรื่องอะไรเท่านั้น

“อ่า ได้ข้าจะบอกเขาให้” ผู้ใหญ่บ้านรับปาก ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่ออีก