บทที่ 2 (รีไรต์ครั้งที่ 2)

บทที่ 2

 

มายด์เดินลงมาจากอาคารเรียนพร้อมกับแอ็ม ระหว่างนั้นเพื่อนสาวของเธอก็เอ่ยชวนขึ้นว่า “นี่มายด์ เธอไปเดินห้างด้วยกันมั้ย?”

 

เด็กสาวส่ายหน้าปฏิเสธเพื่อนไป “ไม่ล่ะ ฉันนั่งรอพี่อามอยู่แถวนี้ดีกว่า เพราะวันนี้เห็นว่าเลิกเรียนเร็ว อีกสักพักก็คงมาแล้วมั้ง”

 

แอมทำหน้าเสียดาย “จ้า งั้นไม่เป็นไร งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน”

 

“จ้า พรุ่งนี้เจอกัน” มายด์เอ่ยตอบรับยิ้มๆ

 

มายด์เดินอ้อมอาคารเรียนไปที่สวนหย่อม เมื่อเด็กสาวเดินไปถึง เธอก็เลือกเอาโต๊ะหินอ่อนตัวหนึ่งทรุดนั่งลง สายตาทอดมองไปตามผืนหญ้าสลับกับไม้ดอกภายในสวนที่ถูกตัดแต่งเอาไว้ดูสวยงาม

 

เสียงเรียกเข้าทำให้เด็กสาวต้องหยิบสมาร์ตโฟนที่อยู่ในกระเป๋าสะพายออกมาเปิดดูชื่อคนติดต่อ เมื่อเห็นเป็นชื่อพี่ชาย เธอเลยเลื่อนนิ้วเพื่อรับสาย

 

“ว่าไงคะพี่?”

 

‘ฮัลโล๋มายด์’ เสียงอันคุ้นหูแว่วมาตามสาย ‘คือวันนี้อาจารย์ที่มหา’ลัย นัดพบห้องพวกพี่นอกเวลา พี่เลยจะโทร. บอกมายว่ากลับก่อนได้เลยนะ เพราะพี่กลัวเสร็จค่ำ ถ้าจะให้มายด์รออยู่ที่โรงเรียนคงไม่ดีแน่’

 

“ได้ค่ะพี่ แล้วพี่จะให้แม่เตรียมข้าวเย็นไว้เผื่อด้วยมั้ย หรือพี่จะกินจากข้างนอกแล้วค่อยกลับบ้าน?” ผู้เป็นน้องสาวเอ่ยถาม

 

‘บอกแม่เลยว่าไม่ต้องเตรียมเผื่อพี่ก็ได้ เผื่อเสร็จดึก เดี๋ยวพี่จะหากินจากข้างนอกเอง’ อามตอบ ‘งั้นแค่นี้ก่อนนะ เพราะเพื่อนๆ เริ่มพากันเข้าห้องประชุมกันแล้ว’

 

“ค่ะ” เด็กสาวรับคำ ก่อนที่ผู้เป็นพี่จะวางสายไป

 

มายด์สะพายกระเป๋านักเรียนแล้วลุกขึ้นยืน เด็กสาวกะว่าจะรีบออกไปขึ้นรถสองแถวที่หน้าโรงเรียน เพราะหากช้า เธออาจไม่ทันรถรอบสุดท้ายของวันนี้แล้วต้องเดินกลับบ้านเอง ซึ่งระยะทางจากโรงเรียนจนถึงบ้านเธอ ไกลเกือบห้ากิโลเลยทีเดียว ถ้าเดินกลับมีหวังเหนื่อยขาลากแน่

 

“จะไปไหนครับน้อง ให้พี่ไปส่งดีกว่ามั้ย?”

 

ขณะที่เด็กสาวเตรียมจะออกเดินก็มีเสียงดังขึ้นจากทางด้านข้าง เธอรีบหันไปมอง สายตาก็ปะทะเข้ากับเด็กหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง ดูจากชุดแล้วเขาน่าจะไม่ใช่เด็กโรงเรียนนี้ เพราะสวมเครื่องแบบนักศึกษา คิดว่าน่าจะเป็นศิษย์เก่าของที่นี่เสียมากกว่า

 

มายด์หันมองซ้ายขวา เผื่อคนที่เขาเอ่ยถามจะไม่ใช่เธอ หากทว่าเธอก็ไม่พบใครอยู่ใกล้ๆ บริเวณนี้เลย

 

“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะหนูแค่ไปตรงหน้าโรงเรียนเอง” มายด์ตัดสินใจตอบตามตรง

 

“อะไร นี่น้องจะกลับแล้วเหรอ ไปนั่งรถเล่นกับพี่ก่อนเปล่า เดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้านเอง” เด็กหนุ่มพูดพลางขยับตัวเข้าใกล้เด็กสาว

 

มายด์ผละถอยเพื่อรักษาระยะห่าง “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูกลับเอง อีกอย่าง แม่หนูไม่ชอบให้กลับบ้านช้าด้วย” เธอยกเอาผู้ปกครองขึ้นมาอ้าง เผื่ออีกฝ่ายจะเข้าใจ

 

“ไม่เป็นไรน่า พี่พาไปไม่นานหรอก นั่งรถเล่นกับพี่สักรอบ เดี๋ยวพี่ไปส่งถึงบ้านเลย”

 

เด็กหนุ่มไม่ยอมง่ายๆ เขาก้าวเข้าหาเด็กสาว เอื้อมมือไปหมายจะจับมือเด็กสาวให้ได้ ทว่าก่อนที่มือนั้นจะสัมผัสถูกปลายนิ้วของเธอ เสียงของชายอีกคนพลันดังขึ้น

 

“มายด์”

 

เมื่อมายด์หันไปมองตามเสียงเรียกแล้วพบว่าเป็นวิน เด็กสาวก็รีบวิ่งเหยาะๆ ไปยืนข้างเด็กหนุ่มทันที

 

วินหันมองชายอีกคนเล็กน้อย ก่อนจะหันมาถามคนข้างๆ “มีอะไรหรือเปล่ามายด์?”

 

มายด์รีบส่ายหน้าเพราะไม่อยากมีปัญหา “ไม่มีอะไรหรอกวิน มายว่าเรารีบไปกันเถอะ มายด์กลัวไม่ทันรถรอบสุดท้าย”

 

วินหันไปมองชายที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ เมื่ออีกฝ่ายทำแค่ยืนนิ่ง เขาเลยพยักหน้า “โอเค งั้นไปกันเถอะ”

 

เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษามองตามทั้งคู่ไปจนลับตา จากนั้นค่อยหันกายเดินกลับไปตรงที่รถของเขาจอดอยู่

 

“ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจังพี่ก้อง?” เด็กหนุ่มร่างผอมแห้งที่ยืนรออยู่ข้างรถเอ่ยถาม เมื่อเห็นลูกพี่ตนหายไปนานผิดปรกติ

 

ก้องเกียรติยักไหล่ “เปล่า ก็แค่ฉันเห็นคนที่น่าสนใจระหว่างทาง เลยกะว่าจะชวนไปนั่งรถเล่นสักหน่อยก็เท่านั้น เสียดายที่มีแฟนไปแล้ว”

 

เด็กหนุ่มร่างผอมยิ้มจนเห็นริมฝีปากดำคล้ำอย่างคนสูบบุหรี่เป็นประจำ “อย่างกับพี่ก้องสนงั้นแหละ ฉันเห็นพูดแบบนี้ทุกครั้ง สุดท้ายก็ตามจีบจนได้ทุกครั้งไม่ใช่หรือไง?”

 

ก้องเกียรติเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์คู่ใจ “พูดมากนะเอ็ง ฉันว่าเอ็งรีบไปเอารถเอ็งออกมาจากโรงรถดีกว่า เราจะได้ไปซิ่งนอกเมืองกัน นั่งอยู่ในห้องเรียนทั้งวัน เบื่อฉิบหาย”

 

 

 

จากการสอบถามคนที่อยู่หน้าโรงเรียน ทำให้มายด์และวินรู้ว่า รถสองแถวรอบสุดท้ายผ่านไปได้หลายนาทีแล้ว เด็กสาวสีหน้าเคลียด หากเธอไม่เสียเวลากับชายคนนั้น เธอคงเดินออกมาทันรถพอดี นี่แสดงว่าเธอจะต้องเดินกลับบ้านคนเดียวด้วยระยะทางเกือบห้ากิโล กว่าเด็กสาวจะกลับถึงบ้านก็คงมืดพอดี

 

เพราะมายด์ไม่อยากถึงบ้านค่ำจนเกินไปนัก เด็กสาวจึงเร่งเอ่ยลาคนข้างๆ “วิน ขอบคุณที่เดินมาส่งนะ เค้าว่าเค้าจะกลับแล้วแหละ ไม่อย่างงั้นคงถึงบ้านค่ำแน่เลย”

 

“แล้วบ้านมายด์อยู่ไกลหรือเปล่า ให้วินเดินไปส่งมั้ย?” วินถามด้วยความหวังดี ขณะที่เด็กหนุ่มเองเปลี่ยนคำแทนตัวจากคำว่า ‘เรา’ เป็นชื่อของตัวเอง ด้วยความรู้สึกว่า อยากสนิทกับคนข้างๆ ให้มากกว่านี้

 

“ก็” เด็กสาวลังเล “ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก เค้ากลับเองได้” เธออ้อมแอ้มตอบ โดยที่ไม่นึกเฉลียวใจถึงคำแทนตัวของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไป

 

วินเหล่มองคนตัวเล็กกว่าอย่างพิจารณา “มายด์โกหกคนไม่เนียนเลยนะรู้มั้ย?”

 

“เปล่านะ” มายด์รีบปฏิเสธทันที “บ้านเค้าอยู่ไม่ไกลจริงๆ วินรีบกลับบ้านเถอะ มายด์กลับเองได้จริงๆ”

 

เด็กหนุ่มส่ายหน้า “ไม่เอา เดี๋ยววินไปส่งมายด์ดีกว่า แป๊บนะ วินโทร. บอกแม่วินก่อน”

 

มายด์ทำท่าจะปฏิเสธอีกรอบ แต่เมื่อเห็นสีหน้าเอาจริงของอีกฝ่าย ประกอบกับความรู้สึกดีใจลึกๆ ของตัวเอง ทำให้เด็กสาวจำต้องเงียบไป

 

เมื่อวินเคลียร์กับทางบ้านเป็นที่เรียบร้อย เด็กหนุ่มจึงชักชวนให้เด็กสาวออกเดินไปตามฟุตปาธพร้อมกัน ถึงแม้อากาศจะเริ่มเย็นลงบ้าง ทว่าในเมืองแบบนี้ก็ยังถือว่าค่อนข้างร้อนพอสมควร วินกวาดมองผ่านผู้คนที่เดินสวนกันขวักไขว่ ก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ตรงรถขายไอศกรีมที่จอดขายอยู่ด้านหน้าไม่ไกลเท่าไหร่

 

วินสะกิดแขนคนตัวเล็กเบาๆ “มายด์ ป๊ะ กินไอติมกัน”

 

มายด์ลังเล “จะดีเหรอวิน มายด์กลัวถึงบ้านมืดน่ะ”

 

วินเร่งฝีท้าวออกนำไปพลางเอ่ย “ไม่เป็นไรหรอก แป๊บเดียวเอง เดี๋ยววินเลี้ยง”

 

เด็กสาวมองไปทางอื่นพลางแอบยิ้ม หากย้อนไปเมื่อหลายวันที่แล้ว เธอคงไม่เชื่อแน่ ว่าเธอจะมีโอกาสได้มาเดินกลับบ้านพร้อมวินแบบนี้

 

ครั้นพอมายด์หันกลับมาอีกทีจึงพบว่าวินเดินห่างไปไกลระยะหนึ่งแล้ว “นี่วิน รอเค้าด้วยสิ” เด็กสาวเอ่ยพร้อมกับเร่งฝีท้าวตามคนตัวสูงกว่าไป

 

หลังจากทั้งคู่ได้ไอศกรีมแล้ว มายด์และวินจึงเริ่มออกเดินต่อไปตามเส้นทางอย่างช้าๆ ระหว่างนั้นวินก็ถือโอกาสเอ่ยขึ้น

 

“ใครน้าบอกว่าบ้านอยู่ใกล้ๆ นี่เดินมาเกือบสามกิโลแล้วยังไม่ถึงเลย”

 

“ก็มายด์เกรงใจนี่ ผิดด้วยเหรอ?” มายด์เอ่ยเบาๆ สีหน้าเจื่อนลง

 

ครั้นวินเห็นอาการของคนที่เดินมาด้วยกันเป็นแบบนั้นจึงรีบพูด “เราล้อเล่นน่า ไม่ต้องคิดมาก ต่อให้บ้านมายด์อยู่ไกลสักสิบกิโล วินก็เดินไปส่งได้ แล้วก็ไม่ต้องเกรงใจด้วย ในถาณะที่เราเป็นเพื่อนกัน วินจะปล่อยให้มายด์ที่เป็นผู้หญิงเดินกลับบ้านคนเดียวได้ยังไง”

 

คำว่า ‘เพื่อน’ ที่วินเพิ่งเอ่ย ทำให้เด็กสาวรู้สึกหน่วงในใจอย่างอธิบายไม่ถูก ดังนั้นเธอเลยเผลอเงียบไปชั่วขณะ

 

“เป็นอะไรอีก วินบอกแล้วว่าอย่าคิดมาก วินเต็มใจเดินมาส่งมายด์อยู่แล้วน่า ระยะทางแค่นี้เอง” วินเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น เพราะกลัวเธอคิดมาก เรื่องที่เธอโกหกเขาเรื่องระยะทางไปบ้านเธอ

 

มายด์แอบถอนหายใจเพื่อขับไล่ความรู้สึกหน่วงในใจออกไป ก่อนจะเอ่ยตอบ “อื้ม มายด์ไม่คิดมากแล้วแหละ”

 

จู่ๆ วินก็จ้องมองเธอนิ่งนาน ทำให้เด็กสาวเกิดอาการเขินอายอย่างควบคุมไม่ได้ เด็กหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อ พร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ตัวเด็กสาว

 

“วะ...วิน” มายด์เอ่ยชื่ออีกฝ่ายเสียงเบาราวยุงบิน