ฝากรักไว้ในหัวใจ (รวมเรื่องสั้น) 1: ด้ายแดง

      บ้านของเขาติดกับบ้านเธอ ห้องนอนของเธอติดกับห้องนอนเขา และทุกๆ เช้ากลิ่นน้ำหอมจากอีกบ้านก็มักลอยตามลมมาเตะจมูกโด่งเป็นสันพอๆ กับที่กลิ่นหอมฉุ่ยจากในครัวฝ่ายชายจะลอยไปบ้านข้างๆ เช่นกัน เหตุการณ์เป็นไปอย่างนั้นเสมอนับตั้งแต่พวกเขาย้ายมาอยู่ที่นี่ กระทั่งกลายเป็นสะพานเชื่อมสองบ้านให้นึกอยากทำความรู้จักกันขึ้นมา

  “ผู้ชายอะไรทำกับข้าวหอมเป็นบ้า” เจ้าของบ้านหลังหนึ่งพูดกับตนเอง

  “คนอะไรน้ำหอมหวานละมุนขนาดนี้” และเจ้าของบ้านอีกหลังก็ไม่ต่างกัน

      ต่างฝ่ายต่างเคยเห็นกันมาบ้างผ่านๆ พบหน้าทีก็ส่งยิ้มให้กันทีไม่ได้คุยอะไร รู้แค่ว่าเพื่อนบ้านเป็นหญิงหรือชาย อาศัยในบ้านกี่คนเท่านั้น แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อบ้านสีนวลตานำนกแก้วแสนรู้มาอยู่ด้วย

 

  “พ่อจ๋า!..พ่อจ๋า!..” นกแก้วสีแดงอมส้มร้องทักขึ้นขณะดรีมเดินออกมาเช็กรถหน้าบ้านก่อนจะออกไปทำงาน เจ้านกแก้วสีสวยบินมาเกาะขอบกำแพงบ้าน ที่ขามันมีโซ่ล่ามไว้กันไม่ให้บินไปไกล ส่งเสียงร้องเรียกด้วยท่าทางดีใจราวกับเจอพ่อตนเองจริงๆ

      คนฟังได้แต่คิดในใจ ใครสอนมันเรียกเขาแบบนี้กัน ถ้าไม่มีใครสอนมันก็คงพูดเองไม่ได้ พลอยทำให้นึกถึงเธอคนนั้นขึ้นมา หรือเพื่อนบ้านสาวจะเป็นคนสอน เพื่อให้มันเป็นสะพานช่วยให้ได้รู้จักเขามากขึ้น เหมือนเขาที่กำลังสนใจเธอ และคิดวิธีเข้าหาแบบไม่น่าเกลียดเกินไปอยู่?

  “สวยจ๋า!! โหวกเหวกอะไร” เสียงสวยๆ ดังขึ้นก่อนร่างสมส่วนจะปรากฏตัวที่หน้าประตูบ้าน เธอมีรูปหน้ากลมแก้มเต็ม ผมยาวปล่อยสยายไว้ข้างหลัง ผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียน ดูแล้วมีเสน่ห์ชวนมองทีเดียว

  “พ่อจ๋า!..พ่อจ๋า!” นกแก้วตัวเดิมร้องเรียกชายหนุ่มอีกครั้ง

  “สวัสดีครับ” ดรีมส่งยิ้มทักทายออกไป เมื่อเห็นหญิงสาวเหลือบมามองทางเขาพอดี ชายหนุ่มเป็นคนสูงเพียว หน้าตาหล่อเหลาภายใต้กรอบแว่นบาง ผมตัดสั้นเข้าทรง ผิวขาวอมชมพูกระจ่าง ความเพอร์เฟ็กหลายประการของเขาทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่เก็บไปฝันนักต่อนักแล้ว

  “สวัสดีค่ะ สวยจ๋ารบกวนคุณหรือเปล่าคะ”

  “ไม่หรอกครับ น่ารักดี ว่าแต่เขาชื่อ สวยจ๋า หรือครับ” เขาตอบอย่างเอาใจ

  “ใช่ค่ะ เจ้านี่พูดเก่ง กลัวคุณจะรำคาญอยู่เลย” เธอออกตัวด้วยความเกรงใจ

  “ไม่เป็นไรครับ บ้านจะได้ไม่เงียบไปด้วย แล้วเช้านี้คุณกินอะไรหรือยังครับ”

  “ยังค่ะ ปกติด้ายไม่ค่อยทำกับข้าว กะจะออกไปหาอะไรกินข้างนอก คุณล่ะคะ”

  “ผมทำไว้แล้วครับ กำลังรอมันเย็นสักหน่อยก่อน คุณด้ายกินด้วยกันไหมครับ” ออกปากชวน หมายจะทำคะแนนตีสนิทอีกฝ่ายสักหน่อย

  “ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ด้ายเกรงใจ” ปากตอบออกไปตามารยาท ทว่าใจจริงกลับดีใจที่อีกฝ่ายเปิดโอกาสให้ไม่น้อย เธออยากรู้ว่าคนอย่างชายหนุ่มจะทำอาหารอร่อยแค่ไหนกัน

  “เดี๋ยวผมตักให้ดีกว่าครับ คุณด้ายจะกินหรือเปล่าค่อยพิจารณาอีกทีก็ได้”

  “เอ่อ..ถ้าไม่ลำบากคุณมากไปก็ได้ค่ะ”

      หลังจากวันนั้น ดรีมก็มักหาเรื่องทำกับข้าวไปฝากเพื่อนบ้านสาวบ่อยๆ และเนียนตีสนิทอีกฝ่ายมากขึ้นทุกที โดยใช้เจ้าสวยจ๋า นกแก้วที่ชอบเรียกตนเอง พ่อจ๋า นี่ล่ะเป็นสะพานอีกทีหนึ่ง

 

  “บังเอิญจังเลยนะครับ ชื่อคุณด้ายขึ้นต้น ด เหมือนกันเลย” ชายหนุ่มพูดขึ้นในวันหนึ่ง ขณะที่กำลังร่วมกินของว่างและน้ำผลไม้ทำเองกับเพื่อนบ้านสาวอยู่บริเวณโต๊ะกลางสวนหย่อมหน้าบ้านสีนวล

  “จริงๆ ด้ายชื่อ ด้ายแดง ค่ะ ด้ายแดงที่คนมักเล่ากันว่ามันเป็นเหมือนสายใยเชื่อมเนื้อคู่เข้าไว้ด้วยกัน พ่อแม่ด้ายเลยเอามาตั้ง” เธอเล่าให้ฟัง พลางยิ้มสวยใส่นัยน์ตาเขาอย่างจงใจ

  “พ่อไอ้แว่น!..พ่อไอ้แว่น!”

      การสนทนาของทั้งคู่สะดุดไปนิดหนึ่ง เมื่อเจ้าสวยจ๋าที่เพิ่งเสร็จจากการกินผลไม้ที่ดรีมเอามาฝากหันมาเรียกชายหนุ่มด้วยความสนิทสนม ในสายตาเขาจริงๆ มันก็น่ารักดีหรอก ติดแค่พักหลังชักเรียกเขาแปลกขึ้นจนขัดหู ไม่รู้มันจำมาจากไหนเหมือนกัน?

  “สวยจ๋า เรียกทำไมอย่างนั้น เดี๋ยวด้ายตีนะ บอกหลายรอบแล้วก็ไม่ฟังเลย” ด้ายแดงหันไปเอ็ดนกแก้วแสนรู้หน้าดุ ทว่าเหมือนเจ้าสัตว์เลี้ยงตัวดีจะยังไม่ยอมหยุดพูดมากง่ายๆ

  “พ่อจ๋า! พ่อไอ้แว่น! พ่อจ๋า! พ่อไอ้แว่น! พ่อจ๋า! พ่อไอ้แว่น!”

  “สวยจ๋า” คนเป็นเจ้าของทำเสียงเข้มขึ้น พลางตีเพียะไม่แรงนักลงบนหลังนกแก้วสีแดงส้มอย่างจะเตือนว่าเธอเริ่มเอาจริงแล้วนะ

  “เอ่อ..คุณด้ายครับ เราไปนั่งที่ระเบียงหน้าบ้านดีไหมครับ ฝนดูน่าจะกำลังตั้งเค้าแล้ว” จู่ๆ ชายหนุ่มก็ขัดขึ้นด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เหนือขึ้นไปบนท้องฟ้าเมฆทะมึนเคลื่อนเข้ามาทุกที ด้ายแดงแหงนหน้าขึ้นมองบ้าง พบเป็นอย่างอีกฝ่ายว่าจริงๆ จึงตกลง ก่อนทั้งสองคนจะพากันย้ายที่ไประเบียงหน้าบ้านหญิงสาวแทน โดยมีสายลมโกรก เสียงครืงๆ ไล่หลังมา

      เปรี้ยง! ทันใดเสียงฟ้าผ่าก็ดังสนั่นไปทั่วทิศ เป็นผลให้คนกลัวเสียงฟ้าร้องหลุดเสียงหลงออกมาอย่างลืมฟอร์ม เจ้าสวยจ๋าที่ด้ายแดงรับไปอุ้มไว้แนบอกก็ตกใจไปด้วย ยังดีที่เธอมีสติจึงรีบกอดลูกสาวแน่นทำให้ไม่เตลิดไปก่อน ส่วนดรีมวิ่งป่าราบเข้าบ้านหญิงสาวไปแล้ว เธอมองตามก็อดขำเงียบๆ คนเดียวไม่ได้ เขาช่างเหมือนเดิมเลยสิ

 

      นานวันเพื่อนบ้านทั้งสองก็ยิ่งคุ้นเคยกันมากขึ้นเรื่อยๆ พอด้ายแดงรู้ว่าชายหนุ่มรสมือดี ทำอาหารได้หลากหลายก็ขอให้มาช่วยสอนที่บ้านแทบทุกสัปดาห์ แต่เหมือนฝีมือเธอจะแย่ไปหน่อย คนเป็นหนูลองชิมจึงอ้วกแตกบ้าง ท้องเสียบ้างไปหลายรอบ ทั้งที่ครูจำเป็นก็กำกับสูตรไว้ตลอด ถึงอย่างนั้นเขายังใจดีเคี่ยวเข็ญจนเมนูต่างๆ มีพัฒนาการขึ้นมาก

  “ด้ายเอาเค้กช็อกโกแลตสตรอว์เบอร์รี่มาฝากค่ะ” เธอบอกเมื่อเห็นเขาเดินออกมาจากบ้านแล้ว ในมือถือจานใบหนึ่งครอบฝาไว้ รอจนเขาเปิดรั้วและเชิญเข้าไปก็ส่งจานให้อีกฝ่าย

  “ด้ายไม่เข้าไปดีกว่าค่ะ ด้ายแค่เอาเค้กมาให้เท่านั้น”

  “ขอบคุณนะครับ”

  “ยินดีค่ะ ตอบแทนคุณดรีมที่มาช่วยสอนทำกับข้าวให้ด้ายไงคะ ด้ายทำเองเลยนะ รับรองว่าเค้กนี้ไม่ทำคุณเข้าโรงพยาบาลแน่นอนค่ะ” เธอยิ้มสวยใส่ตาเขาอีกครั้ง นัยน์ตากลมโตฉายแววอะไรบางอย่างที่ชายหนุ่มไม่ทันสังเกต ความจริงเธอเปล่าทำกับข้าวไม่เป็นสักหน่อย

      ดรีมเปิดฟ้าครอบจานขึ้นดูเค้กด้านในด้วยความอยากรู้ เค้กรูปหัวใจคู่ก้อนหนึ่งปรากฏตรงหน้า สีชมพู แดง ขาว น้ำตาลเข้มของมันสวยน่าตื่นตา จนเขาไม่อยากเชื่อว่านี่จะเป็นฝีมือลูกศิษย์ข้างบ้านไปได้ แถมบนหน้าเค้กยังเขียนข้อความสวยงามเด่นหราชวนใจเต้นเสียอีก

Happy Valentine

        แด่มิตรภาพของเรา อิโมจิ

  “เพื่อนด้ายอยู่ต่างจังหวัดกันหมด ตัวเองก็โสด มีคุณดรีมนี่แหละค่ะเป็นเพื่อนอยู่ใกล้ที่สุด ไม่รู้จะทำเค้กบอกสุขสันต์วาเลนไทน์กับใครดี” เธออธิบายให้เขาฟังด้วยรอยยิ้มกว้าง ดรีมเงยหน้าจากเค้กแล้วเอ่ยปากบ้าง

  “แค่เพื่อนหรือครับ” เขาแกล้งหยอกอีกฝ่ายเพื่อดูเชิง ก่อนจะเห็นหน้านวลผ่องสีน้ำผึ้งขึ้นสีแดงระเรื่อ

  “สิคะ” วาจาตอบไม่ค่อยเต็มคำนัก รอยยิ้มสวยที่มักยิ้มให้ประจำเริ่มออกอาการขวยเขิน ทว่ายังพยายามเก็บฟอร์มสุดขีด

  “ถ้าผมไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแล้วล่ะครับ” พูดพลางจ้องเข้าไปนัยน์ตากลมโตของคู่สนทนาอย่างจะหาอะไรบางอย่าง ฝ่ายนั้นรีบหลบตา เพราะทานประกายวิบวับจากคู่สนทนาไม่ไหว

  “ผมอยากเป็นแฟนด้ายนะครับ ผมชอบด้ายมานานแล้ว” ในที่สุดเขาก็เอ่ยคำนี้ออกมา เมื่อเห็นว่าจังหวะกำลังเหมาะพอดี

  “ค่ะ...เออะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” ด้ายแดงเผลอตบปากรับคำอย่างลืมตัว เพราะใจจริงก็มีใจให้เขามานานแล้วเช่นกัน นาน..นานแล้ว...

  “คุณตอบตกลงแล้วนะ จะมายกเลิกตอนนี้ไม่ได้แล้วนะครับ” ชายหนุ่มรีบมัดมือชกทันทีเมื่อสบโอกาส ยังมองใบหน้านวลแดงด้วยรอยยิ้ม

  “คุณดรีมอยากเป็นแฟนด้ายจริงๆ หรือคะ” ด้ายแดงข่มความเขินเงยหน้าสบตาเขาเพื่อจับผิดปฏิกิริยาอีกฝ่าย กลัวว่าตนเองจะโดนแกล้งเหมือนอดีตที่ผ่านมาหรือไม่

  “จริงสิครับ” แต่เขาก็ยืนยัน

  “แน่ใจนะคะว่าจะไม่เปลี่ยนใจ”

  “ผมเอาความเป็นลูกผู้ชายมารับรองเลยครับ”

  “ถ้าหลอกด้ายขอให้ฟ้าผ่านะคะ”

  “ต้องขนาดนั้นเลยหรือครับ!” อีกฝ่ายมีท่าทางตกใจ จนหน้าหล่อๆดูตลกไปเลยทันที

  “ค่ะ ต้องขนาดนั้นเลย” เธอยืนยันพลางลอบยิ้มกริ่มในใจ

  “เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ...ถ้าผมหลอกขอให้ฟ้าผ่า..เอ่อ เลย” พูดไปก็อดหวั่นไปด้วยไม่ได้ ฟ้าผ่าเลยนะเว้ย!

  “คุณรับปากแบบนี้ ด้ายก็ต้องยอมเป็นแฟนคุณแล้วค่ะ” ด้ายแดงพูดยิ้มๆ ใบหน้ากลมแดงขึ้นเรื่อยๆ แทบจะเป็นลูกตำลึงสุกในอีกไม่ช้า ทว่าทันใดนั้น..รถเก๋งคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านหญิงสาว ตามด้วยคนบนรถสามคนเดินลงมาทักทาย

  “ไอ้ด้าย! โทรหาก็ไม่รับ วันนี้พาพ่อแม่มาหาหมอเลยจะแวมมาเยี่ยมสักหน่อย พอโทรไม่ติดก็เป็นห่วงจะเป็นอะไร ยิ่งช่วงนี้แกไม่อยากให้พวกฉันเข้ามาหาอีกพ่อแม่ก็ยิ่งคิดมากไปใหญ่” คนสามคนเดินเข้ามาหาด้ายแดงที่กำลังคุยกับดรีมอยู่หน้าบ้าน หญิงสาวหนึ่งในกลุ่มที่อายุน้อยที่สุดเป็นคนเอ่ยทักขึ้นก่อน

  “สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ” หญิงชายมีอายุที่กำลังเดินตามหญิงสาวคนแรกมากล่าวรับไหว้ดรีมด้วยรอยยิ้มใจดี เมื่อเห็นชายหนุมยกมือไหว้พวกท่านตามทำเนียม

  “นี่คุณดรีม หรือไอ้คุณดรีม หลานอาฉิมกับอาอรเพื่อนบ้านเราจ้ะ ที่เคยเป็นเพื่อนเล่นด้ายกับพวกพี่โซ่พี่สร้อยเมื่อสิบปีก่อนไง” ประโยคกล่าวแนะนำชายหนุ่มทำให้หลายคนมีสีหน้าประหลาดใจ เว้นก็แต่เขาที่ตาโตตกใจกว่าใครที่สุด ชื่อผู้ใหญ่สองคนที่แฟนสาวเอ่ยออกมาเป็นชื่อเล่นอาของเขาจริงๆ แต่คนชื่อ โซ่ สร้อย และด้ายแดง จำไม่ได้ว่าเคยรู้จักกันตอนไหน?

  “อ๋อ นายดรีม เด็กที่ชอบแกล้งเธอน่ะนะ หลายปีก่อนมาอยู่กับอาฉิมพักหนึ่ง แถมว่าเธอขี้เหร่ที่สุด และพี่สวยที่สุดใช่ไหม” พี่สาวด้ายแดงพอนึกออก

  “แล้วเป็นไงมาไงมาเจอกันที่นี่ได้ล่ะ?” พ่อด้ายแดงถามชวนคุย

  “คงบังเอิญน่ะค่ะพ่อ ด้ายมาซื้อบ้านที่นี่ก่อนเขาจะย้ายมาอยู่ข้างกันในอีกหนึ่งเดือนต่อมา” เธออธิบายตามจริง มันจริง..จนเธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อ

  “ไม่ใช่แกรู้ว่าเขาซื้อบ้านอยู่ที่นี่แล้วตามมาด้วยหรอกหรือฮึ” แม่ด้ายแดงแกล้งเย้าลูกสาว เพราะทราบจากสร้อยทอง ลูกสาวคนโตเหมือนกันว่า ด้ายแดงมักชอบติดตามข่าวชายหนุ่มบ่อยๆ นานแล้ว

  “บ้าน่าแม่ เปล่าทำอย่างนั้นสักหน่อย” คนถูกกล่าวหารีบปฏิเสธเป็นพัลวัน

  “แต่ดูเหมือนนายดรีมจะจำไม่ได้ว่าแกเคยเป็นเพื่อนเล่นเมื่อหลายปีก่อนของเขานะ...ใช่ไหมคะ” สร้อยทองจับปฏิกิริยาของชายหนุ่มได้ก็เอ่ย ก่อนท้ายประโยคจะถามเขาตรงไปตรงมา

  “เอ่อ..ครับ”

  “ด้ายไม่สวยคนนั้นคงไม่อยู่ในเมโมรี่เขาหรอกค่ะ” ด้ายแดงพูดออกมากึ่งน้อยใจกึ่งประชด

  “แต่ตอนนี้ผมจำได้แล้วล่ะ...” แล้วดรีมก็เอ่ยขึ้นมา หยุดเว้นจังหวะนิดหนึ่งก็ต่อ

  “ยัยด้าย เด็กดำหน้าบู้บี้คนนั้นสินะ? หมายความว่าคุณรู้มาตลอดเลยสิว่าผมคือใคร แต่ก็ยังตีเนียนเพื่อแกล้งเอาคืนผมใช่ไหม”

  “ใช่ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกน่า”

  “หืม..คุณนี่มัน” เขาคำรามออกมาอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะขยับตัวยื่นมือเอื้อมไปขยี้หัวอีกฝ่ายหมายเอาคืน แต่ด้ายแดงก็หลบได้ฉิวเฉียด จากนั้นเธอก็โดนดรีมวิ่งไล่ขยี้ผมไปทั่วถนนหน้าบ้าน โดยฝ่ายหญิงเอาแต่แลบลิ้นปลิ้นตาหัวเราะชอบใจใส่อย่างสนุกสนาน ท่ามกลางสายลมเย็นในฤดูหนาว และสายตาสามคู่ที่มองพวกเขาอย่างระอา

 

      พ่อแม่และพี่สาวด้ายแดงขอตัวเข้าบ้านไปแล้ว เหลือเพียงสองหนุ่มสาวที่ทุกคนปล่อยให้สะสางความกันเอาเอง โดยมีเจ้าสวยจ๋า นกแก้วแสนรู้คอยอยู่เป็นพยานตัวหนึ่ง

  “ตกลงคุณชอบผมจริงหรือเปล่า”

  “นี่..ถึงฉันจะร้าย ก็ไม่คิดอ่อยใครโดยไม่คิดจะจริงจังตั้งแต่แรกหรอกนะ”

  “ผมถามว่าชอบหรือไม่ชอบ” ดรีมเน้นเสียงเข้มขึ้น เพื่อคาดคั้นเอาคำตอบที่ชัดเจนที่สุดจากแฟนสาวตัวแสบ

  “ทำไมต้องดุล่ะ” ด้ายแดงยังมิวายเฉไฉ

  “ชอบหรือไม่ชอบ”

  “ชอบ..ก็ได้”

  “ถ้าคุณยังไม่ตอบดีๆ ผมจะเลิกคุยกับคุณตลอดชีวิต และถือว่าที่ผ่านมาคุณแค่ปั่นหัวผมเล่นสนุกๆ เท่านั้น”

  “ชอบ!” หญิงสาวเสียงดังขึ้น อีกฝ่ายรู้ว่าเธอกึ่งประชดแต่ก็ไม่คิดถือสา อย่างน้อยตนก็มั่นใจเกินร้อยว่าเธอมีใจให้เขา แค่ทำเป็นเล่นตัวเท่านั้น และเขาก็อยากเอาคืนสักหน่อย

  “ชอบมาก” เขาถามต่อ

  “มาก..!”

  “ชอบมานานแล้ว”

  “อืม...ถามอะไรนักหนาเล่า”

  “ดี..คุณยอมรับแล้วนะว่าชอบผมก่อน”

  “ฉันชอบนายจริงๆ ก็ชอบจริงๆ สิ พอใจได้แล้วนะ” เธอท้วง นึกขัดใจที่โดนอีกฝ่ายไล่ต้อนเอา ไล่ต้อนเอาราวตนเองเป็นแกะน้อยเสียอย่างนั้น

  “ผมพอใจแล้วก็ได้ อย่างน้อยก็มีหลักฐานยืนยันแล้วว่าคุณชอบผมมาก ชอบมานานแล้ว และดูเหมือนจะชอบผมก่อนผมชอบคุณด้วยซ้ำ” คราวนี้เป็นชายหนุ่มที่ยิ้มกริ่มบ้าง

  “หลักฐานอะไร?”

  “กล้องหน้าบ้านผมไง แล้วก็..เจ้าสวยจ๋า...ถ้าคุณลืมเมื่อไหร่ผมจะให้สองอย่างนี้เตือนความทรงจำคุณ” เขายิ้มกว้างอย่างผู้ชนะให้ด้ายแดง ก่อนเสียงเจื้อแจ้วของนกแก้วแสนรู้จะดังตามมาเป็นการตอกย้ำเธอขึ้นไปอีกจนเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ

  “แม่ด้ายรักพ่อจ๋ามาก!..แม่ด้ายรักพ่อไอ้แว่นมาก!..นานแล้ว นานแล้ว..แม่ด้ายรักพ่อจ๋ามาก!..แม่ด้ายรักพ่อไอ้แว่นมาก!..นานแล้ว นานแล้ว...แม่ด้ายรักพ่อจ๋ามาก!..แม่ด้ายรักพ่อไอ้แว่นมาก!..นานแล้ว นานแล้ว”

  “สวยจ๋า!!!” ด้ายแดงรีบขึ้นเสียงปรามก่อนสัตว์เลี้ยงคู่ใจจะพล่ามอะไรไปมากกว่านี้ ในมือกำเข้าหากันแน่นด้วยความหงุดหงิด พาลนึกอยากตีหัวลูกสาวตัวดีลากไปทิ้งในป่าระบายอารมณ์เสียนี่ หรือไม่ก็ยกให้ชายหนุ่มเอาไปเลี้ยงเองเลยดีไหม แต่ก็คงทำได้แค่คิด