พระจันทร์ในเงาน้ำ บทที่ 2 ผู้ไร้จุดหมาย

บทที่ 2 ผู้ไร้จุดหมาย

เส้นขนขาวของอาชาถูกย้อมด้วยโลหิตจากคนบนหลัง ดวงตาสีเทาของเขาหรี่ปรือ มือเริ่มหมดแรงจะยึดเหนี่ยวบังเหียน ในที่สุดร่างขององค์รัชทายาทแห่งมิเนอร์เวียนก็ร่วงจากหลังม้า กลิ้้งไปหลายตลบก่อนหยุดกองคว่ำหน้าในพงไม้

เขาเสียเลือดมาก เจ็บร้าวระบมไปทั้งกาย แต่ยังคงหายใจ แม้ไม่เหลือใครมาเคียงข้าง 

เหล่าองครักษ์ของเขาคงตายหมดแล้ว

อาเดียร์พยายามพลิกตัวนอนหงาย พบว่าตนนอนอยู่ในกอดอกไม้สีเหลืองสดใส แต่ละดอกต่างแข่งกันชูช่อรับแสงอัสดง เขาเหม่อมองท้องฟ้าว่างเปล่าไร้หมู่เมฆ ร่างกายเริ่มหนาวสั่น รู้สึกถึงความอ้างว้างในหัวใจ

เขากำลังจะตายใช่ไหม

ดวงตาสีเทาที่เคยกร้าวแกร่งทอประกายอ่อนล้า ไม่นานนักเปลือกตาก็ค่อย ๆ ปิดลง

‘แบบนี้ก็คงไม่เลวนัก ถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไป...ก็ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร’ 

‘ใช่ไหม...ท่านแม่’ 

“เจ้าจะต้องได้เป็นกษัตริย์แห่งมิเนอร์เวียน อาเดียร์ วันใดที่เจ้าได้ขึ้นครองราชย์ วันนั้นข้าก็ได้ตำแหน่งพระชนนี มีอำนาจเหนือใคร จงทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ตำแหน่งรัชทายาทมา ไม่เช่นนั้นการที่ข้ามีเจ้าก็ไม่มีความหมาย” 

หากไม่ได้เป็นกษัตริย์...หากไม่ได้เป็นรัชทายาท ข้าก็ไม่จำเป็นต่อท่านอย่างนั้นหรือ...ท่านแม่

ข้ายังทำตามฝันของท่านมาตลอด แม้ว่าท่านไม่อยู่แล้ว ทั้งอย่างนั้น...

“เจ้าชายอาเดียร์ บัลลังก์มิเนอร์เวียนไม่ควรเป็นของท่านหรอก” 

ถ้าอย่างนั้นแล้วที่ข้าทำมาทั้งหมดเพื่ออะไร

ข้าจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร

“ท่านแม่...” 

“ข้าไม่ใช่แม่ของเจ้าหรอกนะ” 

ดวงเนตรสีเทาเปิดขึ้นช้า ๆ เมื่อได้ยินเสียงหวานดังขึ้นข้างตัว

สตรีผู้มีดวงตาสีฟ้าสดใสกำลังมองเขาอยู่ด้วยแววตาอ่อนโยน ใบหน้าขาวโค้งมนได้รูปรับกับจมูกน้อย ๆ เรียวปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ นางช่างงดงามราวเทพธิดา ชั่วครู่ที่อาเดียร์เผลอคิดว่าตนอาจตายไปแล้ว

“ที่นี่...ใช่สวรรค์หรือไม่” 

เทพธิดาหัวเราะคิกทันทีที่ได้ยิน

“เลือดเจ้าออกมากก็จริง แต่ยังไม่สาหัสจนตายได้หรอกนะ” หญิงสาวจ้องไปที่มือของเขา “ทีนี้...ขอมือข้าคืนหน่อยได้ไหม” 

เจ้าชายเลิกคิ้วก่อนมองมือตนที่กุมมือหญิงสาวไว้ ใบหน้าคมคายร้อนวูบ เขารีบปล่อยมือนางทันที

ชายหนุ่มหงุดหงิดกับความรู้สึกประหม่าที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาขยับลุกนั่งแล้วกวาดมองไปรอบห้อง ทั้งที่ไร้เครื่องเรือนหรูหรามีราคา แต่กลับตกแต่งได้สบายตาน่าอาศัย

“ที่นี่ที่ไหน”