บทที่ 1 มหานครวิทาเรีย
บทที่ 1 มหานครวิทาเรีย
มหานครวิทาเรีย เป็นเหมืองหลวงขนาดใหญ่ที่มีเมืองเล็ก ๆ ล้อมรอบ ตั้งอยู่ในใจกลางอาณาจักรวิทาเรีย มีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล เป็นสูญกลางของการศึกษา การแรกเปลี่ยนความรู้ทางด้านเวทมนตร์สำหรับผู้ที่ต้องการเป็นนักเวทอันดับต้น ๆ ของอาณาจักร
เวลาได้ล่วงเลยมาจนใกล้ถึงวันรับสมัครนักเรียนเวทมนตร์ของภาคการศึกษาใหม่เป็นนักเวทอันดับต้น ๆ ของอาณาจักร
เวลาได้ล่วงเลยมาจนใกล้ถึงวันรับสมัครนักเรียนเวทมนตร์ของภาคการศึกษาใหม่ของโรงเรียนอันดับหนึ่งของอาณาจักร ผู้คนต่างรีบเร่งฝีเท้าเพื่อไปยังใจกลางเมือง หนึ่งในผู้คนที่สาวเท้าอย่างรีบเร่งก็คือเด็กหนุ่มผมทองในตาสีฟ้าที่กำลังเคลื่อนร่างราวกับพายุที่กำลังบ้าคั่ง
“ไม่ทันแล้ว!” วินตะโกนเสียงดัง เขา “วิ่งอย่างสุดฝีเท้าโดยที่ไม่คิดเหลียวหลัง ถึงแม้ว่าข้างหลังจะมีเด็กสาวผมทองที่กำลังปล่อยจิตสังหารจ้ำอ้าวตามมาไม่ห่าง
“ก็เป็นเพราะนายนั่นแหละที่ดันตื่นสาย ถ้าวันนี้ไปเอาใบสมัครเรียนไม่ทันฉันจะจัดการนาย”
“ฉันก็ขอโทษไปแล้วไม่ใช่หรอ ยังไงก็ทันอยู่แล้วล่ะไม่ต้องห่วง”
พวกเขารีบเดินจนมาถึงใจกลางเมือง วินรีบหยุดฝีเท้าอย่างรวดเร็วเมื่อพบกับคนจำนวนมากที่กำลังยืนดูบางสิ่งอยู่
วินกวาดมองไม่นานเขาก็พบว่ามีชายหนุ่มหน้าตาธรรมดากำลังยืนชูใบสมัครอยู่ ก่อนที่เขาจะตะโกนว่า “ถ้าอยากได้ก็ต้องจ่ายเงินซื้อไปนะครับ ถ้าไม่ต้องการก็ถอยไปผมจะขายให้กับคนที่อยากซื้อเท่านั้น”
“ทำไมทำแบบนี้วะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนอย่างไม่ชอบใจ ก่อนที่จะมีเสียงของคนอื่นตะโกนตามมาติด ๆ
ท่าทางของคนตรงหน้าทำให้เด็กหนุ่มอดสงใสไม่ได้ วินจึงเดินเข้าไปถามชายหนุ่มหน้าตาดีที่ยืนอยู่ไม่ห่าง “มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับพี่ชาย”
สิ้นคำกล่าวของเด็กหนุ่มชายคนนั้นก็หันมามอง แต่ถึงอย่างนั้นเขากับใช้น้ำเสียงไม่พอใจตอบกลับ “นี่จะมาสมัครเรียนใช่ไหม”
วินพยักหน้ารับคำ “ใช่ครับผมจะมาสมัครเรียนครับ แต่เห็นพวกพี่ยินอยู่ที่นี่เลยสงใสว่ายืนทำไมกัน ทำไมไม่ไปเอาใบสมัครที่วิทยาลัยล่ะครับ”
ชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทางไม่พอใจ ก่อนที่จะชี้ไปยังชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยินอยู่ข้างหน้า “ไปเอาไม่ได้หรอก เพราะว่าหมอนั่นบอกว่าตอนนี้ใบสมัครหมดแล้วถ้าอยากได้ต้องซื้อที่มันน่ะสิ แถมราคาที่มันขายก็แพงแสนแพงอีกแบบนี้ใครจะมีปัญญาจ่ายให้มัน”
เมื่อสิ้นคำกล่าวของชายแปลกหน้าวินจึงถามต่อ“เขาขายเท่าไรหรอครับพี่ชาย”
“ใบละสิบเหรียญทองนะสิ” เขาพูดก่อนที่จะหันไปด่าชายหนุ่มที่ยืนขวางทางพวกเขาอยู่
“ทำไมวิทยาลัยทำแบบนี้วะ ไม่สิแกทำไมทำแบบนี้ถ้าแกไม่ให้ใบสมัครกับพวกข้าดีดี พวกข้าจะไปแย่งมาเองนะเว้ย”
“พวกแกนึกว่าข้ากลัวหรอถ้าอยากทำแบบนั้นก็เข้ามาได้เลย” ชายหนุ่มที่ยืนขายใบสมัครตอบ
เขาตวัดมือเพียงพริบตาก็เกิดอาณาเขตปิดล้อมผู้คนที่ยืนอยู่บริเวณนี้ “เอายังนี้ ถ้าพวกแกคนใดสามารถล้มข้าได้ ข้าจะให้ใบสมัครเรียนกับพวกแก”
“แล้วใบสมัคล่ะยูไหนวะ”
ชายตรงหน้านำมือชี้ไปที่ตนเอง “อยู่ในเวทมิติของขข้า ถ้าพวกแกชนะข้าจะให้ แต่ถ้าไม่พวกแกก็กลับบ้านไปดูดนมแม่ไปไอ้พวกเด็กเวณ”
“ได้สิวะ” พอชายหนุ่มท่าทางอวดดีกว่าจบ การโจมตีนานาชนิดก็พุ่งตรงไปยังชายหนุ่มที่ยืนขายใบสมัคร ทว่าเขากับไม่สนใจการโจมตีพวกนั้น
“มันแปลก ๆ อยู่นะแบบนี้” จีน่ากล่าวก่อนที่จะมองสถานการณ์เบื้องหน้าอย่างคิดวิเคราะห์ เด็กสาวหันมามองที่วินเป็นเชิงขอความคิดเห็น
“นั่นนะสิ ใบละสิบเหรียญทองมันก็เท่ากับข้าวหนึ่งจานเลย คิดว่ามันแพงเกินไปอยู่นา แต่ว่าทางที่ดี” ก่อนที่เขาจะกล่าวกับจีน่า จู่ ๆ วินพลันต้องเคลื่อนร่างหลบพลังเวทมนตร์ที่โจมตีมาทางเขา วินรู้สึกหงุดหงิดอย่างประหลาด เด็กหนุ่มกวาดตามองหาคนที่รอบทำร้ายเขา
‘หมาตัวไหนโจมตีมาทางนี้วะ เดี๋ยวจะอัดให้จมฝ่าเท้าเลยนี่’เขาคิดอย่างโมโหก่อนที่เสียงของจีน่าจะทำให้วินหันมามองเหตุการณ์ตรงหน้า
“นี่เราไม่ไปเอาใบสมัครจะดีหรอ”
เสียงของจีน่าทำให้วินหลุดจากความคิด เขามองภาพเบื้องหน้าที่มีบอลพลังเวทลอยไปลอยมาอย่างไม่มีจุดหมาย
“ฉันว่าพวกเราถอยออกห่างดีกว่านะวิน แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะเอายังไงต่อ แล้วอีกอย่างนึงเรื่องนี้มมันก็ดูแปลก ๆ ด้วยนะนายว่าไหม”
การต่อสู้ที่ชุลมุนเบื้องหน้าทำให้เด็กหนุ่มผมทองหัวใจเต้นระรัว เขาไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ วินพยายามคิดหาคำตอบแต่เขากลับไม่พบว่ามันเกิดจากอะไร “เธอว่าไงนะจีน่า”
พอเขากล่าวเช่นนั้น เด็กสาวผมทองผิวแทนจึงหันขวับกลับมาอย่างไม่พอใจ เธอทำหน้าบึ้งก่อนที่จะแหวใส่วินเสียงดัง “นี่นายไม่ฟังสิ่งที่ฉันพูดเลยใช่ไหม!!!”
เด็กหนุ่มโบกมือปฏิเสธก่อนที่จะกล่าวอย่างลุกลี้ลุกลน “ไม่ใช่ ฉันตั้งใจฟังแต่สติมันหลุดไปนิดนึง ว่าแต่เราสนใจพวกที่กำลังจะตีกันข้างหน้าดีกว่านะจีน่า”
พอจีน่าได้ยินเช่นนั้น เด็กสาวจึงตัดสินใจมองไปยังเบื้องหน้าที่ผู้คนกำลังพุ่งเข้าโจมตีชายที่ถือใบสมัครเรียนของวิทยาลัยวิทาเรีย
“นี่วิน จากที่ดูนายคิดว่าพวกที่เข้าไปโจมตีจะมีทางชนะชายคนนั้นไหม”
สิ้นคำกล่าวของเด็กหญิงผมทองผิวแทน วินจึงมองไปที่เหตุการณ์ตรงหน้าอย่างคิดวิเคราะห์ ทั้งการเคลื่อนร่างที่ปราศจากช่องโหว่ ท่าร่างกับการเคลื่อนไหวที่สมบูรณ์แบบทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าอีกไม่นานผู้ที่เข้าไปโจมตีคงต้องแพ้แน่นอน
วินหันไปมองจีน่าด้วยสายตาท้าทายก่อนที่เขาจะถามจีน่ากลับไป “เธอคิดว่ากี่นาทีที่พวกนั้นจะแพ้”
หญิงสาวยกนิ้วขึ้นมานับก่อนที่จะพูดอย่างไม่มั่นใจ “ฉันไม่มั่นใจเหมือนกัน แต่ว่าน่าจะไม่เกินห้านาทีแล้วนายคิดว่าไง”
วินยิ้มก่อนที่จะกล่าว “ฉันว่ามากกว่านั้น นี่เอายังนี้ไหม ถ้าพวกเราได้ใบสมัครมาเธอเลี้ยงข้าวฉันไหมล่ะ”
“ไม่” ก่อนที่จีน่าจะกล่าวจบเด็กหนุ่มก็ทยานร่างเข้าไปกลางวง
ชายหนุ่มแปลกหน้าตวัดมือเพียงแค่ครั้งเดียว เหล่าผู้คนที่ถาโถมบุกโจมตีกลับถูกเวทมนตร์ของชายแปลกหน้าผักออก วงร้อมพลันแตกกระจายราวกับมดที่ถูกยักษ์บดขยี้ เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนั้นทำให้เด็กหนุ่มผมทองรู้ได้ในทันทีว่าอีกไม่นานกลุ่มคนที่บุกเข้าไปต้องแพ้อย่างแน่นอน
‘ช่างไม่ประมาณตนจริง ๆ นะพวกแก” ชายแปลกหน้ากล่าว ก่อนที่เขาจะเรียกดาบเวทมนตร์ออกมาแล้วแทงไปยังชายที่อยู่ใกล้ที่สุด
“ตายซ่ะ”
ก่อนที่ชายตรงหน้าจะกล่าวจบ วินได้นำมือจับใบดาบของชายแปลกหน้าที่กำลังจะจ้วงแทงผู้คน
วินใช้มือจับดาบก่อนที่จะมองหน้าชายคนนั้น “แค่แย้งใบสมัครวิทยาลัยกันเอง ไม่เห็นต้องทำร้ายกันจนเลือดตกยางออกเลยนี่นาพี่ชาย”
“แกเป็นใครกันวะ ทำไมถึงมาขวางทางข้า”
วินรู้สึกถึงพลังที่พุ่งออกมาจากร่าง จิตสังหารของชายตรงหน้าทำให้วินรู้ได้ทันทีว่าหากเขาไม่รีบเข้ามาหยุดเหตุการณ์ชายคนนี้คงลงมือสังหารคนที่อยู่เบื้องหน้าของเขาจนหมด “ผมชื่อวิน แล้วพี่ชายล่ะเป็นใครกัน”
“ชื่อของข้านะหรอ ข้าว่าข้าไม่จำเป็นต้องบอกคนอย่างเจ้า” สิ้นคำชายคนนั้นจึงรีบกระชากดาบออกจากมือวิน ก่อนที่เขาจะผนึกพลังเวทแล้วฟันดาบใส่วินอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า
“นั่นก็เพราะว่า สำหรับคนที่กำลังจะตายมันคงไร้ซึ่งความหมาย”
เด็กหนุ่มไม่คิดหลบการโจมตีเนื่องจากหากเขาเคลื่อนร่างออกจากบริเวณแม้เพียงครุ่งเก้าชายตรงหน้าคงมิหวั่นเกรงเขาเป็นแน่ ทางเดียวที่จะลดความเสียหายและการปะทะมีเพียงวิธีเดียวนั่นก็คือทำให้ชายตรงหน้ารู้ถึงพลังที่แตกต่าง
วินใช้มือต่างดาบเด็กหนุ่มผนึกพลังเวทไว้ที่สันมือก่อนที่จะฟันสวนกลับไป “วิชาไร้ดาบ กระบวนท่าที่หนึ่งดาบไร้ตา”
หนึ่งดาบหนึ่งมือปะทะกันเสียงดังกึกก้องกัมปนาท แรงปะทะทำให้เกิดลมรุนแรงพัด ผู้คนที่ถูกเล่นงานล้วนจ้องเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา มีเพียงคนเดียวที่มีสีหน้าไม่ยินดียินร้ายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หญิงสาวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ‘น่าเสียดาย ทำไมไม่เป็นเราที่ได้ต่อสู้กันน้า รู้งี้น่าจะรีบเข้าไป ไม่หน้าปล่อยให้วินเข้าไปต่อสู้เลยเรา’
“วิน รีบ ๆ เอาชนะแล้วเอาใบสัครเรียนมาเร็วเข้า”
เสียงตะโกนของจีน่าทำให้วินละสายตา ก่อนที่จะหันกลับมาตอบ “ได้เลย ไม่นานหรอกน่ารอแปรบ”
ท่าทางของวินทำให้ชายหนุ่มคิ้วกระตุกเขาตะโกนอย่างเดือดดาน “แค่รับดาบข้าได้เพียงดาบเดียวเท่านั้นอย่าได้ใจให้มันมากนัก” เขาฟันดาบใส่วินอย่างรวดเร็วและรุนแรง ทว่าวินกลับสามารถปัดป้องงและสวนกลับได้ทุกครั้ง
“ฝีมือมีแค่นี้เองหรอครับ” วินพูดก่อนที่จะเคลื่อนร่างอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มอ้อมไปด้านหลังก่อนที่จะใช้มือต่างดาบแทงเข้าไปยังแผ่นหลังของชายตรงหน้า ทว่าชายหนุ่มเบื้องหน้ากับสามารถผนึกพลังเวทป้องกันได้
การต่อสู้เป็นไปอย่างดุดเดือด จนเวลาผ่านไปไม่นานชายหนุ่มตรงหน้าของวินกับต้องหยุดมือ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเหมือนว่าชายหนุ่มคนนั้นได้ไปอาบน้ำมา “แกใช้เด็กปีหนึ่งที่จะไปเข้าวิทยาลัยวิทาเรียจริง ๆ หรอ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบ ก่อนที่จะถามกลับไป “ใช่แล้วล่ะครับ ว่าแต่พี่ชายใช่คนที่ขายใบสมัครโรงเรียนเวทมนตร์จริง ๆ งั้นหรอ”
สิ้นคำกล่าวชายหนุ่มจึงมือสีหน้าตกใจ ทว่าเพียงพริบตาสีหน้าของเขาก็กลับเป็นปกติ “มันก็ต้องใช่อยู่แล้วหรือว่าแกไม่เชื่อข้า”
วินมีทีท่าตรึกตรองอยู่เพียงคู่ เขาหยุดใช้พลังเวทก่อนที่จะกล่าวอย่างสบายสบาย “อย่างงั้นหรอครับ ถ้ายังงั้นผมมีเรื่องอยากจะถามหน่อยครับ”
“มีอะไรก็ว่ามา แต่ว่าต้องหลังจากเอาชนะข้าให้ได้เสียก่อ”
สิ้นคำกล่าวจิตสังหารของชายตรงหน้าของวินก็พุ่งสูงอีกครั้ง เพียงเสี้ยววิใบดาบพลันมาถึงตัวของเด็หนุ่ม วินรีบใช้กระบวนท่าที่ฝึกกับแฟนท่อมเพื่อเคลื่อนร่างหลบ ก่อนที่เขาจะผนึกพลังเวทไปที่แขนซ้าย เพลิงสีแดงสาดส่องไปรอบ ๆ บริเวณ “กายาเพลิงฉบับปรับปรุง”
ในขนาดเดียวกันเด็กหญิงผมทองก็เคลื่อนร่างมาข้างหลังของชายหนุ่ม จีน่าเรียกดาบเวทมนตร์ก่อนที่จะฟันไปยังร่างของชายตรงหน้า “ตายส่ะ”
ก่อนที่ดาบจะถึงตัวของชายหนุ่ม กับมีเปลวเพลิงรูปร่างคล้ายกับคุกโผล่ขึ้นมาล้อมรอบร่างของจีน่าไว้ “วิชาคุกโลกัน จบแค่นี้แหละเจ้าพวกเด็กเหลือขอ ฝีมือแค่นี้คิดว่าจะเข้าเรียนโรงเรียนเวทมนตร์วิทาเรียได้ยังงั้นหรอ”
“
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 182
แสดงความคิดเห็น