ตอนที่ 8 หึงหวง

              เวลาพักเที่ยงของวันทำงาน  เอกลักษณ์​ชวนชโลธร​ออกไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน เธอเองเห็นว่าทำงานมาก็นานเอกลักษณ์​ชวนออกไปทานข้าวด้วยหลายครั้งเธอก็ไม่เคยไป แต่ครั้งนี้เธอจึงออกไปกับเอกลักษณ์​เพราะเห็นว่าที่ผ่านมาเขาก็เป็นคนดี

              “เชิญครับน้องชล”    

              “ขอบคุณค่ะ”       เอกลักษณ์​เปิดประตูรถให้กับชโลธรนั่งแล้วทั้งคู่จึงพากันออกไปทานข้าว    แต่ขากลับยางรถยนต์​ของเอกลักษณ์​เกิดยางรั่วจนรถวิ่งต่อไปไม่ไหว

                “คุณ​ชาญชัย​คะ บังเอิญ​ว่ารถมีปัญหานิดหน่อย​ค่ะบ่ายนี้คงเข้าออฟฟิตช้าหน่อยนะคะ”     

                ชโลธร​โทรศัพท์​รายงาน​ให้กับหัวหน้าแผนก​ของเธอทราบผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง​ทั้งสองคนยังไม่กลับมา

               “คุณ​ชาญชัย ​เอกลักษณ์​หายไปไหน ผมจะให้ดูเอกสารให้สักหน่อย”   คนเป็นเจ้านายถามขึ้นเมื่อไม่เห็นเขานั่งอยู่โต๊ะทำงาน

                “คุณเอกออกไปทานข้าวข้างนอกกับคุณชลครับเห็นบอกว่ารถเสียจะเข้ามาสายหน่อย”

                “อะไรนะ!! ไปกับชลงั้นหรอ”      “ครับ..”  อีกคนกำลังจะอ้าปากตอบแต่เห็นสีหน้าของคนเป็นเจ้านายก็รีบหุบปากทันที  เขาทวนคำพูดจากชาญชัย​อีกครั้งแต่ไม่พูดจาอะไรต่ออีก  เขาเดินกลับเข้าห้องทำงานพร้อมกับสีหน้าที่ต่างจากตอนที่เดินออกมา ในจิตใจเขาขณะนี้ร้อนรุ่มจนจะแผดเผาทุกอย่างในห้องนี้ได้ 

                 เขาเดินวนไปวนมาในห้องทำงาน​พร้อมกับยกนาฬิกา​ที่ข้อมือขึ้นมาดูแทบจะทุกนาทีก็ว่าได้  ไม่นานนักทั้งสองก็กลับมาถึงออฟฟิศ​

               “คุญชาญชัย​ เรียกชโลธร​เข้ามาพบผมด่วน”    คนรับคำสั่งยังไม่เอ่ยอะไรเขากลับวางสายไปสะก่อน​  นี่เขาจะโกรธแค่เรื่องที่เธอเข้ามาทำงานสายจริงๆหรือ เธอเองก็คิดว่าที่เขาเรียกเข้าไปหาคงจะเป็นแค่เรื่องงาน  ส่วนเรื่องที่เธอเข้างานตอนบ่ายสายนั้นแจ้งคุณชาญชัย​แล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

                     “ก๊อก​ ก๊อก​ ก๊อก​”

                     “เข้ามา”      เขาทำฟร์อม​นั่งบนเก้าอี้อย่างใจเย็นเมื่อได้ยินเสียงคนเคาะประตู เพราะรู้ว่าคงต้องเป็นเธอ

                       “คุณเรียกชลเข้ามามีอะไรหรือเปล่า​คะ”    หญิงสาว​เอ่ยถามเมื่อเข้ามาในห้องทำงาน​เขา

                      “นั่งก่อนสิ”      

                      “เธอไปไหนมา   เอกลักษณ์​เขาจีบเธออย่างนั้นเหรอ​”

                      “คุณมีอะไรจะให้ชลรับใช้ค่ะ”      เธอไม่ตอบคำถามเขาเพราะเธอไม่เห็นว่ามันเกี่ยวกับเรื่องงาน

                       “ฉันถามว่าไปไหนมา  ทำไมเธอไม่ตอบคำถามฉัน”

                       “ฉันไปทานข้าว​มาค่ะ”     เธอตัดความรำคาญ​ไปไม่อยากทะเลาะกับเขา

                       “เธอไปทานข้าวที่ไหนมา ไปกับใคร??”   เขายังถามเธอไม่ลดละ

                        “นั่นมันเป็นเรื่องส่วนตัวค่ะ ถ้าคุณไม่มีอะไรฉันขอตัวนะคะ”

                       เธอพูดจบและกำลังจะลุกจากเก้าอี้แต่เขากลับลุกเดินมาประชิดตัวเธอเร็วกว่า จนคนตัวเล็กกว่าเซถลา​ถอยไปติดกับโต๊ะทำงาน เขาเข้ามายืนชิดกับเธอและคว้าข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ เธอเอนตัวไปด้านหลังหวังหลบจากใบหน้าเข้าที่ยื่นเข้ามาใกล้แต่เขากลับยื่นหน้าตามใบหน้าของเธอไป สายตาที่เขามองเธอแทบจะลุกเป็นไฟพร้อมจะมอดไหม้ไปทั่วตัวเธอ

                       “ปล่อยนะคะ...คุณจะทำอะไร”      เธอพยายามบิดข้อมือออกจากมือหนาของเขา​

                       “ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว ออกไปกินข้าวมาหรือไปไหนมากันแน่ ถึงใช้เวลานานกันขนาดนั้น”     หญิงสาว​หน้าร้อนผ่าวนี่เขาคงคิดได้แค่เรื่องนี้ถึงได้หาแต่เรื่องเธอ

                       “ความคิดสกปรก​ คุณคงคิดได้แค่นี้สินะ”   สิ้นเสียงของเธอปากเขาก็จู่โจมลงมาประทับริมฝีปาก​บางของเธอ เขาบดคลึง​ริมฝีปากอวบอิ่มลงบนปากบางของเธออย่างดุดันจนปลายลิ้นอุ่นของเขาแทรกเข้าในโพรงปากบางและสำรวจไปทั่วมืออีกข้างปล่อยจากข้อมือเล็กลงมากอดรัดเอวคอดกิ่วนั้นไว้แนบชิดกับลำตัวเขาจนหญิงสาว​หมดแรงดิ้นรน  เขาดูดดื่มและทำตามใจตัวเองอย่างคนหิวกระหาย จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้นทำให้เขาหยุดชะงัก​และรู้สึกเสียดาย

               คนร่างเล็กผลักอกเขาออกห่างก่อนจะฟาดมือเล็กลงบนใบหน้าเขา

         “เพลี้ย!!! คุณมันเลว” 

                  ก่อนจะจัดเสื้อผ้าเข้าที่แล้วเดินออกไป เปิดประตูห้อง เธอรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วปล่อยโฮ​ออกมา เธอได้แต่ถามตัวเองว่าผิดอะไร เขาถึงทำกับเธอแบบนี้

                คนที่เคาะประตูเมื่อกี้คือเอกลักษณ์​ เขาได้แต่มองตาม​หญิงสาว​ว่าเกิดอะไรขึ้น  และคนในห้องก็ดูท่าทางเคร่งเครียด​

                 “ผมเอาเอกสารที่คุณกรต้องการมาให้ครับ”       

                 “ขอบคุณครับ”      เขากล่าวพร้อมกับสายตาที่นิ่งเฉย​ธิวา​กร​เป็นคนมีเหตุผลเขาจะไม่เอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมาปนกันเอกลักษณ์​ก็เช่นกันถึงแม้ว่าเขาสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้น​ในห้องทำงาน​แต่เขาเองก็เก็บความสงสัย​ไว้ภายใน

                  “น้องชลครับ เย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ”      ในช่วงเย็น เอกลักษณ์​เอ่ยชวนหลังจากเห็นสีหน้า​ของ​หญิงสาว​ไม่สู้ดีนักจึงอยากชวนเธอไปผ่อนคลาย

                  “ก็ดีเหมือนกันค่ะ ชลเองก็ยังไม่อยากเข้าบ้าน”  เธอเหนื่อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นเธอเองก็อยากผ่อนคลาย​และยังไม่อยากเจอหน้าเขา

                  22.00 น. ธิวากรขับรถเข้าบ้านด้วยอาการมึนๆเขาออกจากออฟฟิศ​ไปตั้งแต่บ่ายและก็ไม่เข้าบริษัท​อีกเลยจนเย็น เขาจึงแวะดื่มกับเพื่อนและนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระ​อยู่นานก่อนที่เขาจะขอตัวเข้าบ้าน

                  เขาขึ้นห้องอาบน้ำเตรียมตัว​จะเข้านอนจู่ๆก็มีเสียงรถยนต์​ที่ดังมาจากหน้าบ้าน เขาจึงเดินมาแง้มผ้าม่านดูว่าเป็นใครเพราะเขาคิดว่าคนในบ้านนี้คงเข้านอนกันหมดแล้ว แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับทำให้ไฟร้อนในใจเขาลุกขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ตอนบ่ายมันใกล้จะสงบลงแล้ว

                 “ขอบคุณพี่เอกมากนะค่ะที่พาชลไปเลี้ยงข้าว วันหลังให้ชลเลี้ยงตอบแทนพี่บ้างนะคะ”        

                “ไม่เป็นไรครับ พี่เต็มใจแค่น้องชลยอมไปกับพี่ก็ดีใจแล้วครับ”       ทั้งสองคนคุยกันก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถลงมายืนอยู่หน้าบ้านแล้วโบกมือให้กับเอกลักษณ์​

               “เธอไปไหนมา ไปเมื่อตอนบ่ายมายังไม่พอใช่ไหม  เลิกงานเธอถึงต้องไปกับนายเอกอีก”

              เขาเดินลงมาตอนไหนเธอเองก็ไม่ทันมอง เขาพูดขึ้นขณะที่เธอกำลังจะปิดประตูบ้านและคนร่างสูงก็มายืนอยู่ชิดกับด้านหลังของเธอพร้อมกับใช้มือหนึ่งคว้าต้นแขนของเธอให้หันมาเผชิญหน้า​ตัวเอง

              ท่าทางเขาตอนนี้เหมือนคนบ้าคลั่ง แววตาดุที่มองมาหาเธอนั้นแทบลุกเป็นไฟท่วมตัวเธอ

                  “ปล่อยฉันนะ ปล่อย…”   หญิงสาวรีบปัดมือเขาออกแต่ยิ่งปัดออกเขายิ่งบีบต้นแขนเธอแน่นกว่าเดิม    

                   “ชอบมากใช่ไหม อ่อยผู้ชาย ฉันจะจัดให้เธอเอง มานี่!!!”

                   เขาอุ้มคนร่างเล็กพาดบนบ่าของตัวเอง แล้วรีบเดินขึ้นห้องทันทีเธอใช้มือเล็กทุบหลังเขาพร้อมก่นด่าว่าเขาสารพัด​แต่เขาก็ไม่ฟังพอถึงห้องเขาใช้มือข้างหนึ่งกดล๊อคห้องแล้วโยนเธอขึ้นเตียงทันที หญิงสาวยันตัวขึ้นจะวิ่งออกจากห้องแต่เขาคว้าเอวบางไว้ก่อนจะโยนลงที่นอนอีกครั้ง

                    “ปล่อยนะ   ไอ้เลว ปล่อย” 

                     เธอก่นด่าเขาแต่เขากลับไม่ฟังร่างสูงใหญ่ขึ้นทับทาบร่างบางใช้มือหนาทั้งสองข้างกรึงข้อมือเล็กไว้เหนือศีรษะ​ใบหน้าเขาซุกไซร้ใบทั่วลำคอและใบหน้าของเธอ แล้วเลื่อนลงมาหาหน้าอกอวบอิ่มมือเขาปลดกระดุมเสื้อของเธออย่างช่ำชอง​และรวดเร็วราวกับมีสิบๆมือไม่นานร่างบางก็เปลือยเปล่า​ ชุดนอนเขาเองก็ถอดออกอย่างช่ำชอง​ ร่างเปลือย​ทั้งสองแนบชิดติดกัน แม้เธอจะดิ้นรนเพียงใดก็พ่ายแพ้​ต่อร่างกายกำยำของเขา หญิงสาว​ร้อนผ่าวไปทั้งตัว สายตาของเขาสำรวจไปทั่วร่างก่อนจะใช้ปากอวบอิ่มประทับลงตรงยอดปทุม​คู่งามเรียวปากของเขาสำรวจไปทั่วทั้งสองข้างแล้วค่อยๆเลื่อนลงมาหาสะดือ ร่างบางสั่นระริกจากครั้งแรกดิ้นหนีแต่ตอนนี้กลับแอ่นร่างบางไปตามลำตัวหนาของเขา มือสองข้างของเขาขยำปทุมอวบอิ่มและใบหน้ายังซุกอยู่บริเวณหน้าท้อง ทำให้หญิงสาวครางกระเส่า​ออกมาเบาๆ  ไม่นานความแข็งแกร่ง​ของลูกผู้ชาย​ก็รุกล้ำเข้าสู่พรหมจารี​ย์ของหญิงสาว เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว​ ก่อนค่อยๆครวญคราง​ออกมาแทบขาดใจ​  ร่างล่ำสัน​ค่อยๆพาร่างเล็กเคลื่อนไหวเป็นจังหวะเสียงกระเส่าเสียวซ่านทำให้เขาครางออกมาเบาๆ พร้อมกับเร่งจังหวะเร็วขึ้นเมื่อเขาใกล้จะถึงฝั่ง  มือเล็กโอบรอบคอแข็ง​แกร่ง​ของเขาร่างบางสั่นเทิ้มไปทั้งตัว เล็บยาวจิกเข้ากับแผ่นหลังและหัวไหล่ ไม่นานเขาก็พาเธอขึ้นถึงฝั่งทั้งคู่เหนื่อยหอบราวกับทำงานหนัก​ก็ไม่ปานไม่นานเธอก็หลับในอ้อมกอดของเขา               

                 สัญชาตญาณ​ความเป็นชายของเขารู้ด้วยตัวเองว่าหญิงสาว​ไม่เคยผ่านผู้ชาย​คนไหนมา เขาเป็นคนแรกของเธอเขารู้ดี เขาเข้าใจเธอผิดมาโดยตลอดเขาจะไถ่โทษ​ของตัวเองครั้งนี้ได้อย่างไรชายหนุ่ม​ได้แต่มองหน้าเธอและถามตัวเองอยู่ในใจ