ก่อนเข้าบทนำ valentine days จีน่า

           เช้าวันที่ 3 เด็กหนุ่มปือตา เขาสูดหายใจลึกเพื่อรับอากาศที่แสนเย็นสบาย วินรู้สึกดีอย่างประหลาดเมื่อได้รับอากาศบริสุทธิ์อย่างเต็มปอด 

วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วที่เขาต้องทนทุกข์ทรมาน ไม่สิถ้าหากจะกล่าวให้ถูกในที่สุดวันนี้เขาก็หายจากอาการเหน็บชา วินไม่เคยคิดเลยว่ะการที่ร่างกายไม่สมบูรณ์มันจะทำให้เด็กหนุ่มทุกข์ทรมานขนาดนี้ 

         วินบิดขี้เกียจก่อนที่จะดีดตัวลุกออกจากเตียงที่แสนน่าเบื่อ ดอกไม้ในแจกันถูกเปลี่ยนไปตอนไหนเขาไม่สามารถทราบได้ แต่มันก็ช่วยเพิ่มสีสันให้กับห้องที่แสนว่างเปล่าแห่งนี้ 

         “วันนี้รู้สึกว่าจะเป็นเวรของจีน่าละมั้ง” เขาพูดพึมพำก่อนที่จะได้ยินเสียงเคาะประตู เดิมทีวินคิดว่าคงเป็นจีน่าที่มาเคาะประตู แต่พ่อเขาก้าวเท้าไปเปิดประตูกับพบเด็กหญิงผมฟ้ายืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างหน้าห้อง 

         “ไงรินตื่นแต่เช้าเลยนะ วันนี้เป็นเวรของจีน่าไม่ใช่หรอ”

         “ใช่ แต่จีน่าบอกว่าจะไปออกกำลังกาย หลังจากนั้นก็จะมาฝึกซ้อมการต่อสู้กับคุโระ ฉันเลยมาหาเธอเพื่อจะมาถามอาการว่าเป็นยังไงบ้าง ถ้าอาหารดีแล้วกะว่าจะชวนไปร้านหนังสือสักหน่อย” รินยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อพบว่าตอนนี้สีหน้าท่าทางของเด็กหนุ่มนัดปกติ 

         “ที่เมืองนี้มีร้านหนังสือด้วยหรอเนี่ย” วินเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ สำหรับเขาเรื่องเล็กๆแค่นี้ไม่น่าจะมีร้านหนังสือได้

         “มีสิ จีน่าเป็นคนพาฉันไปเอง เธอรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้คนที่อ่านหนังสือเยอะที่สุดไม่ใช่ชิโระแต่เป็นคุโระต่างหาก”

         หลังจากที่เขาได้ยินคำกล่าวของริน วินก็รู้สึกประหลาดใจ “จริงดิ เป็นไปได้ไงเนี่ย” ในหัวของเด็กหนุ่มพลันปรากฏภาพเด็กน้อยจอมซน บ้าการต่อสู้ซึ่งเหมือนกับเด็กผู้ชายทั่วไป ทว่าสิ่งที่ต่างจากเด็กทั่วไปก็คือพลังเวทที่มีมหาสาลราวกับว่าจะสามารถทลายฟ้าถลมปฐพี

         “จริงสิ แต่ว่าฉันก็ม่รู้เหมือนกันว่าคุโระอ่านหนังสืออะไรอยู่”

         “ทำไมเธอไม่เปิดดูละ”

         สิ้นคำกล่าว เด็กสาวผมF***** มาทำตาเขียใส่ “จะบ้าหรอมันเสียมารยาท ว่าแต่หิวหรือยังกินข้าวเสร็จแล้วค่อยไปร้านหนังสือกันดีไหม”

         วินใส่หัวปฏิเสธ “ไปเลยก็ได้ ฉันก็อยากไปเปลี่ยนบรรยากาศเหมือนกัน นอนที่นี่มาตั้ง 2 วัน 2 คืนแล้วน่าเบื่อมากๆเลย”

         สิ้นคำพูดของวิน ลิ้นก็มีสีหน้าท่าทางจริงจัง “ไม่ได้นะต้องกินอาหารเช้าก่อน ไม่งั้นจะเป็นโรคกระเพาะ แถมยังทำให้เสียสุขภาพอีกด้วย” รินกล่าวก่อนที่จะเดินลงไปด้านล่าง โดยที่มีเด็กหนุ่มเดินตามไปไม่ห่าง 

         ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยเกินเหตุของเด็กสาวผมฟ้า ทำให้วินไม่กล้าปฏิเสธ เขารีบจ้ำอ้าวโดยที่ไม่ได้สวมแหวนผนึกพลังเวทไว้ในนิ้วเหมือนเช่นทุกวัน เขารีบสาวเท้าตามหลังรินไม่ห่าง จนมาถึงยังโต๊ะไม้ที่ใช้รับประทานอาหาร ถึงแม้ว่ามันยังไม่ให้มีแสงอาทิตย์ส่งลงมาปะทะผืนดินมากนัก ทว่าสำหรับรินเวลานี้มันคงเป็นเวลาเช้าแล้วเป็นแน่ 

วินรีบนั่งลงที่เก้าอี้ส่วนเด็กสาวผมฟ้าเธอไม่แม้แต่จะหันมาถามเขาว่าจะรับอาหารเช้าหรือไม่ หล่อนรีบใช้ช้อนตักเครื่องปรุงในขนาดเดียวกัน รินก็ฉวยม่อที่อยู่ด้านข้าง เมล็ดข้าวสีสวยถูกนำใส่พร้อมกับน้ำ หญิงสาวผมฟ้ารีบร่ายเวทไฟขนาดเล็ก ๆ เพื่อต้นน้ำก่อนที่จะใส่เมล็ดข้าว เพียงไม่นานกลิ่นหอมของอาหารที่อยู่ตรงหน้าประกอบกับร่างระหงของเด็กสาวผมฟ้าที่เคลื่อนไหวอย่างกระฉับกระเฉงก็ทำให้วินอดนึกถึงอดีตไม่ได้

         ก่อนที่เขาจะตกอยู่ภายใต้ภวังค์ เสียงจานข้าวที่วางลงเรื่องมากก็ทำให้หนุ่มหันไปมอง แทนที่เด็กหนุ่มจะได้พบกับเด็กหญิงผมฟ้าในตาสดใส่ราวกับท้องฟ้าในยามเช้า วินกลับพบเด็กหยังถึงทองผิวสีแทนที่มีสีหน้าเคร่งเครียด 

“คิดอะไรของนายอยู่ 

“ จีน่ามองท่าทาของวินอย่างไม่ชอบใจนัก 

         “ทำไมเธอตื่นแต่เช้าล่ะ” วินมองท้องฟ้าที่เริ่มมีแสงส่อง 

         “รีบกินข้าวซะ แล้วไปฝึกกับฉัน ฉันไม่อยากชวนคุโระ” เด็กสาวผมทองนั่งก่อนที่จะตักข้าวขึ้นมาตรงหน้าของวิน ก่อนที่จะค่อย ๆ ป้อนข้าวให้เด็กหนุ่ม ในใจของเธอหวังว่าทั้งรินและอาโออิจะเห็นวิธีการดูแลวินของเธอ จีน่าพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติถึงแม้ว่าในใจจะรู้สึกประหลาดก็ตาม 

           ‘ยังไงวันนี้ก็ต้องเป็นวันของฉัน’

         หลังจากพวกเขากินข้าวด้วยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว วินกับจีน่าจึงได้ไปฝึกซ้อมหลังจากนั้นกลุ่มของเขาก็เดินสำรวจมานอนด้วยกัน 1 ด้วยเมืองนี้เป็นเมืองเล็ก ๆ ทำให้เพียงไม่นานกลุ่มของเขาก็เดินจนรอบเมือง 

         จบ Valentines days เป็นไงกันบ้างครับ ของน้องจีน่านี้ก็เขียนอย่า แต่ว่าผมอยากเขียนเข้าเนื้อหาแล้ว ๆ ดังนั้นขอจบก่อนบทนำไว้เพียงเท่านี้ หลังจากนี้ตัวละครใหม่จะออกมากันแล้วน้า ๆ ไว้เจอกันวันศุกร์ 

ปล. ขอเปลี่ยนชื่อ ริน เป็น รินน้า เพื่อความง่ายของตัวนักเขียนจ้า ๆ