หัวใจมายา ตอนที่ 12 ทายาให้

“หยุดพูดจาทำร้ายจิตใจลูกแบบนั้นนะคะ หาไม่แล้ว ฉันนี่แหละ จะไม่ทนอยู่กับคนไร้เหตุผลแบบคุณอีกต่อไป” กานดาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ พร้อมกับจับจ้อง ไปยังภาคภูมิอย่างเอาจริง จนทำให้อีกฝ่ายถึงกลับได้สติกลับมา เห็นน้ำตาของปลายฝนไหลรินเป็นสายกับคำพูดแสนเจ็บปวดนั้น

“เข้าข้างกันเข้าไป”

“คุณภาคภูมิ กองทัพกลับบ้านผิดเวลาฉันไม่เถียงว่าเขาผิด แต่กับปลายฝนแล้ว คุณไม่ควรเอาทุกเรื่องมาโยนที่เธอแบบนี้ เวลาผ่านมายี่สิบกว่าปีแล้ว เมื่อไหร่คุณจะลืมคุณธิดารัตน์ได้เสียทีคะ คุณลืมไม่ได้ฉันไม่เคยว่า แต่อย่ามาโทษลูกแบบนี้ เพราะฉันจะไม่ยอมอีกต่อไป” น้ำเสียงแข็งกร้าวพูดกับสามีอย่างไม่เกรงกลัว

สองสายตาผสานสบกันด้วยความตั้งมั่น ก่อนชายกลางคน จะเป็นฝ่ายยอมแพ้แล้วเลื่อนสายตาหลบไปทางอื่น

“พี่ปลายฝน ขึ้นข้างบนเถอะ” กองทัพประคองพี่สาวของเขาขึ้นไปยังชั้นสอง ก่อนที่หางตาของผู้เป็นบิดาจะเลื่อนมองตามร่างเล็กไป

“ถ้าคุณลืมไม่ได้ ก็อย่ามาลงที่ปลายฝน ให้เชื่อว่าอย่างน้อย เลือดในตัวเธอครึ่งหนึ่ง ก็ยังเป็นของหญิงที่คุณรัก บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอของคุณไม่ใช่เหรอคะ และถ้าคุณธิดารัตน์เธอยังอยู่ คุณก็คงรักหนูปลายฝนเท่าชีวิตของคุณเอง แต่ทำไมพอเธอสิ้นใจแล้ว คุณกลับทำแบบนี้กับเลือดก้อนสุดท้ายที่เธอทิ้งไว้ให้ล่ะคะ” ชายกลางคนถอยหลังออกจากภรรยา แล้วเดินเข้ามารินเหล้าใส่แก้ว พลางกระดกดื่มเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดนั้น

“ฉันรู้ว่าหัวใจของคุณ ไม่เคยลืมแม่ของปลายฝน และที่ฉันยอมเข้ามาในชีวิตของคุณ นั่นก็เพราะว่าฉันรักคุณ อยากให้คุณลืมเรื่องราวเลวร้ายทั้งหมดไป แต่นี่มันก็ผ่านมานานแล้ว คุณยังไม่มีท่าทีจะลืมรักเก่า ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะ ว่าจะทนอยู่แบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน” กานดาพูดพร้อมกับน้ำตา พลางหันตัวเดินจากไป ก่อนร่างของชายกลางคนจะรีบคว้าเธอมากอดไว้ได้ทัน

“อย่าทิ้งผมไปไหน” คำพูดของเขาทำเอาหญิงกลางคน ใจอ่อนยวบลงในทัน เธอกลั้นน้ำตาก่อนจะหันกลับมายังชายที่เธอรัก พลางยกมือขึ้นจับใบหน้าของเขา พร้อมรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในความรู้สึกนั้น

“ถ้าตอนนี้คุณยังลืมไม่ได้ ฉันขอให้คุณค่อย ๆ ลืมได้ไหมคะ เพื่อทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข” เขาพยักหน้ายอมอ่อนลง ก่อนที่กานดาจะปล่อยยิ้มออกมาเป็นกำลังใจ ให้กับความอ่อนแอลึก ๆ ที่อยู่ภายในใจของเขา

“พี่ปลายฝน เดี๋ยวผมทายาให้นะ” กองทัพจับไปที่ใบหน้าฟกช้ำของพี่สาว แล้วแต้มยาทาเบา ๆ ก่อนสายตาแววระริกด้วยความรู้สึกผิด จะฉายออกมา

“ผมขอโทษ ที่เป็นต้นเหตุให้พี่ต้องเจ็บตัวอีกแล้ว”

“ทำไมหมู่นี้กลับบ้านดึกทุกวัน” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่กองทัพจะชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วฝืนปล่อยยิ้มออกมากลบเกลื่อน

“ผม...ผมไปหาเพื่อน พอดีช่วงนี้เพื่อนมันอกหักอ่ะ ก็เลยต้องไปเฝ้ามันบ่อย ๆ กลัวมันจะเป็นอะไรไป แต่พี่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้ามันหายดีแล้ว ผมสัญญาว่าจะไม่กลับดึกแบบนี้อีก”

“หมายความว่าเธอยังจะกลับดึกอีกงั้นสิ” กองทัพนิ่งเงียบไป

“ผมจะพยายามไม่ให้ดึกแบบนี้อีก พี่ไม่ต้องห่วงนะ”

“กองทัพ” น้ำเสียงอ่อนหวานของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มนั่งนิ่ง

“พี่คิดดีแล้วนะ ว่าถ้าพี่เรียนจบ พี่คงไม่อยู่ที่นี่แล้วล่ะ”

“พี่พูดอะไรรู้ตัวหรือเปล่า” ชายหนุ่มเอ่ยคัดค้าน ก่อนที่หญิงสาวจะเอื้อมมือมาจับแก้มของเขาด้วยความรัก

“ถ้าพี่ไม่อยู่ที่นี่แล้ว นายต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าดื้อกับพ่อ”

“พี่อย่าพูดแบบนี้สิ มันเป็นลางไม่ดี ผมไม่อยากฟังแล้ว ผมกลับห้องดีกว่า” ชายหนุ่มทำสีหน้าหงุดหงิด แล้วเดินออกไปอย่างไม่พอใจ

หลังจากประตูห้องปิดลง ปลายฝนหลับตาลงพร้อมน้ำตามากมายจะไหลรินลงมา เสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวดังก้องอยู่ภายในห้องสีหวาน โดยไม่มีใครรับรู้ความเจ็บปวดที่เธอเผชิญมานับสิบ ๆ ปี

กองทัพเดินมานั่งยังเตียงนอนของตัวเอง แล้วยกมือขึ้นกุมศีรษะอย่างคิดไม่ตก วันนี้เขาเล่นเสียไปเกือบสองล้าน เงินสี่ล้านที่ยืมท่านธเนตรมายังไม่มีวี่แววว่าจะได้คืนเป็นกอบเป็นกำอย่างที่ภาคีบอกไว้ ก่อนเสียงมือถือของเขาจะดังขึ้น

“ถึงบ้านยังวะ”

“ถึงแล้ว”

“มึงรีบกลับทำไมวะ กูจะบอกให้นะ ว่าตอนนี้กูโคตรมือขึ้นเลย เล่นได้มาห้าหมื่น ถ้ามึงไม่กลับก่อน กูว่ามึงต้องได้คืน”

“แค่นี้พี่สาวก็ลำบากเพราะกูจะแย่อยู่แล้ว ไอ้เรื่องกลับดึกต้องเว้นไว้ก่อน ไม่เอาด้วยละ”

“มึงอย่าบอกนะว่ามึงจะเลิก” อีกฝ่ายทำเสียงตกใจ ก่อนที่กองทัพจะนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

“ถ้ากูเลิก กูจะเอาเงินที่ไหนไปคืนท่านธเนตร กูมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงก็ต้องลอง” น้ำเสียงของกองทัพไม่สู้ดีนัก ก่อนที่เขาจะตัดสายเพื่อนไป แล้วข่มตาหลับทั้งที่ยังไม่เปลี่ยนชุด

วันเวลาผ่านไป ธไนยขับรถเข้ามายังโรงพยาบาลพร้อมกับหิ้วอาหาร และเครื่องดื่มบำรุงร่างกายเพื่อนำไปให้บิดา ระหว่างทางเดินสายตาของผู้มาใช้บริการ และบุคลากรทุกคนต่างหันมองเขาเป็นตาเดียวกัน ด้วยเพราะรูปลักษณ์ที่โดดเด่นจนไม่มีใครกล้าละสายตา

ชายหนุ่มกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นบน ก่อนจะแวะหาลิตาที่ทำงานอีกชั้นหนึ่ง เพื่อนำของว่างไปให้เธอเป็นการตอบแทนที่ทำหน้าที่ได้อย่างประทับใจ