หัวใจมายาตอนที่ 11 ถูกลงโทษจากบิดา

“อย่างที่พี่ว่าแหละ มันคงยุ่งอยู่กับโรงพยาบาลที่พึ่งเปิดใหม่ ผมก็แค่หาจังหวะดี ๆ เข้าไปหาท่านเท่านั้นเอง”

“กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าวิธีของกูได้ผล ท่านธเนตรจิตใจดีมีเมตตาแค่ไหน ใคร ๆ ก็พูดกันทั้งนั้นแหละ ผิดกับลูกที่เหลี่ยมจัดไม่ยอมใคร คราวนี้มึงก็เตรียมระวังตัวไว้ละกัน ถ้าไอ้ธไนยมันรู้ว่ามีคน ไปเอาเงินพ่อมันมาสี่ล้านฟรี ๆ มันไม่ปล่อยมึงไว้แน่”

“พี่ลืมไปหรือเปล่า คนที่เอาเงินท่านธเนตรมา ไม่ใช่ผม แต่เป็นไอ้กองทัพ ถ้าไอ้ธไนยมันจะมาเอาคืน มันก็คงต้องไปทวงเอากับไอ้กองทัพแล้วกัน ไม่เกี่ยวกับผม”

“ฮ่า ๆ ใช้ได้น้องรัก ต้องอย่างนี้สิ ฉันค่อยไว้ใจนายได้หน่อย” ทั้งสองยืนชื่นชมอยู่กับผลงาน ที่มีกองทัพเป็นเหยื่อ

หลายวันมานี้ปลายฝนรู้สึกถึงคิ้วที่กระตุกอยู่ตลอดเวลา โบราณว่ากันว่าคิ้วกระตุกนั้นหมายถึงลางบอกเหตุร้ายที่ไม่ดี เธอนึกขึ้นได้จึงรีบวางมือจากปากกา แล้วหายามานวดเพื่อบรรเทาอาการ ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาเหมือนเช่นเคย

“เมื่อไหร่จะโตซะทีนะกองทัพ จะให้พี่โทรตามนายทุกวันเลยหรือไงกัน” ว่าแล้วหญิงสาวก็กดเบอร์โทรหาน้องชายในทันที ก่อนที่เสียงรถของภาคภูมิจะแล่นเข้ามาในเวลาเพียงสองทุ่มเท่านั้น ปลายฝนรีบวิ่งลงไปยังด้านล่างเพราะคิดว่าเป็นเสียงรถของกองทัพ หากแต่เมื่อแสงไฟหน้ารถดับลง ชายกลางคนเดินเข้ามาพร้อมจับจ้องมองกิริยาหวาดหวั่นของลูกสาว ก่อนจะขมวดคิ้วแปลกใจในท่าทีนั้น

“มายืนอะไรตรงนี้” เสียงเข้มทำให้ปลายฝนตะกุกตะกัก

“ปะ เปล่าค่ะ”

“กองทัพล่ะ” คำถามของชายกลางคนทำให้ปลายฝนอึกอักที่จะตอบ ก่อนที่อีกฝ่ายจะวางกระเป๋าทำงานลงแล้วหันกลับมาจับจ้องหญิงสาวอีกครั้ง

“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง ว่าน้องไปไหน”

“ยัง..ยังไม่กลับค่ะ” ปลายฝนเริ่มตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวว่าบิดาจะโกรธ จนถึงขั้นลงมือกับเธออีก

“เฮ้ย นี่มันสองทุ่มแล้ว ดูแลกันยังไงถึงเหลวไหลแบบนี้” เสียงตะคอกดังลอดออกมา จนกานดาที่นอนอยู่บนชั้นสองได้ยิน ก่อนเธอจะรีบเดินลงมาด้วยท่าทางรีบร้อนว่าจะเกิดเรื่อง

“มีอะไรกันเหรอคะคุณ เสียงดังไปจนถึงชั้นบน”

“กองทัพยังไม่กลับบ้าน คุณไม่รู้หรือไง ว่าลูกยังไม่กลับ” กานดาทำหน้าตาเลิ่กลั่ก พลางหันมองไปยังปลายฝน

“ขึ้นไปนอนก่อน แล้วแม่จะจัดการเอง” กานดารีบบอก ก่อนที่เสียงของภาคภูมิจะตะคอกออกมา

“เลิกปกป้องมันซะที ฉันให้หน้าที่มันในการดูแลกองทัพ แต่แค่นี้ก็ยังผิดพลาด เธอไม่คิดจะทำประโยชน์ให้กับฉันบ้างเลยหรือไง นอกจากเกาะเป็นปลิงอยู่อย่างนี้” คำพูดของบิดาเหมือนคมมีดบาดเข้ากลางใจหญิงสาว ก่อนเธอจะกลั้นน้ำตาไว้ในส่วนลึกแล้วก้มหน้ารับคำต่อว่า

“ป้าอิ่ม เอามือถือของปลายฝนมาเก็บไว้ อย่าให้ได้โทรหากองทัพเป็นอันขาด ฉันอยากรู้นัก ว่าภายใต้การดูแลของปลายฝน กองทัพมันจะกลับมากี่โมง”

“ค่ะ” ช่ออิ่มรีบทำตามคำสั่งด้วยความหวาดเกรงในอำนาจ ก่อนที่กานดาจะหันมองตรงมายังปลายฝนแล้วส่งกำลังใจให้เธออยู่ห่าง ๆ

ชายกลางคนนั่งคอยลูกชายด้วยดวงตาผิดหวัง เวลาผ่านไปเกือบค่อนคืนยังไม่เห็นวี่แววของกองทัพกลับเข้ามา ยิ่งทำให้ภาคภูมิแน่ใจแล้วว่า เป็นเพราะปลายฝนจึงทำให้กองทัพกล้านอกลู่นอกทางได้ถึงเพียงนี้ เขาเลื่อนสายตามองดูนาฬิกาที่ข้อมือ ก่อนเสียงรถคันหรูจะแล่นเข้ามาจอด ทว่าท่าทางของคนหนุ่มที่เดินเข้ามานั้นเหมือนรู้ชะตาตัวเอง เพราะรถของบิดาจอดรออยู่ก่อนแล้ว

“ทำไมกลับมาจนป่านนี้ แกไปไหนมา” น้ำเสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมแววตาดุดัน

“ผะ..ผม” ชายหนุ่มอ้ำอึ้ง พลันเหลือบตา ตรงไปยังพี่สาวที่ยืนมองมาด้วยความเป็นห่วง

“ผมไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนมาครับ” เขาคิดหาวิธีโกหก ก่อนที่ชายกลางคนจะเดินเข้ามาหาลูกชาย

“ถ้าฉันไม่กลับเร็ว ฉันคงไม่ได้เห็นพฤติกรรมนอกลู่นอกทางของแกใช่ไหม เพราะพี่ของแกมันได้เรื่อง ให้ดูแลแกแค่นี้ยังทำไมได้ ฉันควรทำยังไงดีกับพวกแกสองคน”

“พี่ปลายฝนไม่เกี่ยว ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง”

“เลิกเข้าข้างกันได้แล้ว” ชายกลางคนตวาดขึ้น ก่อนที่กองทัพจะเงียบปากลงไม่ตอบโต้ ก่อนที่ภาคภูมิจะหันกลับมายังหญิงสาวที่อยู่ในชุดนอน

“เป็นเพราะเธอ ดูแลน้องยังไง เขาถึงได้กล้าเหลวไหลได้ขนาดนี้” ชายกลางคนพูดจบ จึงหันกลับมายังหญิงสาวที่ยืนน้ำตาซึมอยู่ด้วยคำพูดเจ็บปวดของบิดา สองเท้าของภาคภูมิค่อย ๆ ก้าวเข้ามาช้า ๆ หยุดอยู่ตรงหน้าร่างบาง ก่อนจะฟาดมือไปที่ใบหน้าของปลายฝนอย่างแรงเป็นการลงโทษ จนเธอล้มลงกองกับพื้น

“พี่ปลายฝน!” ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้ามาหาพี่สาว แล้วหันกลับมายังบิดาของเขา

“ผมบอกแล้วไง ว่าทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมคนเดียว พี่ปลายฝนไม่เกี่ยว ถ้าพ่อจะทำ ก็ทำผม”

“กองทัพหยุดเถียงคุณพ่อ” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยห้ามน้องชาย ด้วยกลัวว่าเขาจะถูกทำร้ายด้วยอีกคน

“ก็ถ้าแกไม่อยากให้พี่แกโดนทำโทษ แกก็อย่าทำแบบนี้อีก ไม่งั้น ฉันจะให้พี่แกไปเช่าห้องอยู่ข้างนอก อย่าหวังว่าจะได้ใช้ชีวิตแบบสุขสบายเช่นนี้อีก ตั้งแต่พี่แกเกิดมา ฉันไม่เคยมีความสุข ทุกครั้งที่ฉันมองหน้าพี่สาวแก ฉันเห็นแต่ภาพของเมียฉันที่ตายไป ตายในวันที่พี่สาวแกเกิด ถ้ายัยปลายฝนไม่ใช่ตัวซวยแล้วมันจะเป็นตัวอะไรไปได้ พี่สาวแกน่ะมันตัวซวย”