ตอนที่ 5 ผู้ช่วยพนักงานบริษัท

ภายในผับ สองหนุ่มนั่งดื่มเหล้าจนถึงเช้า ป้าลี่ที่อยู่บ้านกระวนกระวายใจอยู่ไม่สุขนั่งไม่ติดแล้ว จึงโทรไปหาผู้ช่วยลู่เมื่อผู้ช่วยลู่รับสายป้าลี่ก็รีบรายงานทันที
" คุณลู่เมื่อคืนคุณชายออกไปข้างนอกด้วยความโมโหจนถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาเลยโทรไปก็ไม่รับสายคุณช่วยตามหาคุณชายทีนะคะ ฉันเป็นห่วงคุณชายมากเลยไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับคุณชายหรือเปล่า "
ป้าลี่แกรักและห่วงหลี่อวี้หานเหมือนลูกแท้ๆเพราะแกเลี้ยงมากับมือตั้งแต่แรกเกิด
ผู้ช่วยลู่เห็นป้าลี่กระวนกระวายใจก็พูดปลอบแกว่า
" ป้าลี่คุณชายเป็นผู้ใหญ่แล้วป้าไม่ต้องห่วงหรอกอีกเดี๋ยวคุณชายก็คงกลับมาครับป้าสบายใจได้ "
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันก็มีเสียงรถเข้ามาจอดป้าลี่จึงรีบวางสายและวิ่งไปดูทันที ก็เห็นหลี่อวี้หานเดินลงจากรถด้วยอาการมึนเมาสีหน้าถมึงทึง แต่ป้าลี่ก็รู้สึกโล่งใจไปมากที่เขาไม่เป็นอะไร
" คุณชายกลับมาแล้ว โธ่คุณชายคราวหลังอย่าออกไปด้วยอารมณ์แบบนี้อีกนะคะป้าเป็นห่วงแทบแย่ "
หลี่อวี้หานไม่พูดอะไรเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วไปเคาะห้องของเฟิร์นด้วยความโกรธ
เฟิร์นที่กำลังแต่งตัวเสร็จก็ออกมาเปิดประตูเพราะคิดว่าเป็นป้าลี่
แต่เมื่อเปิดประตูก็ถึงกับตกใจเมื่อเจอคนตรงหน้าแต่ก็รีบปรับอารมณ์เชิดหน้าขึ้นอย่างไว
เธอจะปิดประตูแต่คนตัวใหญ่กลับเอามือดันไว้ทำให้ไม่สามารถปิดได้เธอจึงพูดขึ้น
" คุณชายหลี่อวี้หานมีอะไรให้รับใช้เหรอคะ "
หลี่อวี้หานค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง เฟิร์นก็ค่อยๆถอยหลังไปอย่างระมัดระวัง
เธอนอนคิดทั้งคืนว่าเธอคงจะต้องไปเรียนยิงปืนไปเรียนเทควันโด้ฝึกวิชาป้องกันตัวแล้วเพราะเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยมากๆ
สายตาเย็นชาของหลี่อวี้หานบวกกับรูปร่างที่สูงใหญ่ดวงตาแดงก่ำจ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเป็นการข่มขู่ต่อสู้ได้ดีทีเดียว
บรรยากาศรอบตัวอึดอัดอุณหภูมิติดลบเย็นยะเยือกไปหมดเฟิร์นกำมือไว้แน่น ผ่านไปสักพักหลี่อวี้หานจึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา
" หากเธอยังอยากอยู่ที่นี่ ก็ออกไปจากห้องนี้ซะ "
หลี่อวี้หานทั้งโกรธทั้งเกลียดที่ผู้หญิงตรงหน้าบังอาจมาล้ำเส้นเขา ยิ่งร่วมมือกับปู่เพื่อกำจัดผู้หญิงของเขาเขายิ่งรู้สึกว่าเธอขวางหูขวางตาควรกำจัดออกไป 
เฟิร์นแม้จะกลัวนิดๆแต่เธอกลับนึกถึงความสุขสบายของครอบครัวและเงินที่คุณท่านหลี่โอนให้อย่างง่ายดายเธอรู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก
เธอคิดว่าเธอจะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จเพื่อเป็นการตอบแทนคุณท่านหลี่ 
การที่จะอยู่ร่วมกับคนประเภทนี้เพื่อให้งานที่ได้รับนั้นสำเร็จ เธอคิดว่าเธอจะยอมถอยให้หนึ่งก้าว
" ก็ได้ค่ะ ฉันจะย้ายออกไปจากห้องนี้ก็ได้ แต่จะไม่ออกไปจากบ้านคุณเด็ดขาด คุณอย่ามาคิดหาวิธีไล่ฉันเลยมันเสียเวลา 
อีกอย่างคุณมีหน้าที่ปกป้องสาวงามจากเงื้อมมือของนางมารอย่างฉันรับมือให้ดีๆล่ะ 
เพราะฉันรับเงินจากปู่คุณไปแล้วและฉันก็ซื่อสัตย์ต่อนายเพียงคนเดียวของฉัน "
เธอพูดออกมาอย่างไม่มีความเกรงกลัวและตรงไปตรงมาทั้งที่ความจริงเธอก็กลัวนิดๆเธอจะแสดงจุดอ่อนให้คนตรงหน้าเห็นไม่ได้
เมื่อได้ยินแบบนั้นหลี่อวี้หานก็รู้แล้วว่าเธอทำเพื่อเงินจึงพูดขึ้น
" ผมให้คุณสองเท่าแต่คุณต้องออกจากบ้านหลังนี้ทันที "
เฟิร์นรู้สึกเกลียดเขามากขึ้น พวกคนรวยชอบใช้เงินฟาดหัวแม้เธอจะเห็นแก่เงินแต่เธอไม่รับเงินของคนนิสัยแบบนี้สำหรับเธอ12ล้านนั้นเพียงพอแล้วเธอจึงยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปาก
" หึ! ดูเหมือนว่าคุณชายหลี่อวี้หานจะถนัดเอาเงินฟาดหัวนะคะ เสียใจด้วยที่ทำให้คุณผิดหวังแล้ว "
ท่าทางและสายตาเยาะเย้ยนั่นทำให้ความโกรธที่มีในตัวหลี่อวี้หานยิ่งทวีคูณมากขึ้น
" หึ ช่างน่าเสียดายจริงๆ ดูเหมือนเธอจะซื่อสัตย์ไม่น้อย แต่คุณควรเรียนรู้ไว้อย่างนะ ความซื่อสัตย์มันกินไม่ได้หรอกนะ ถ้าคุณฉลาดคุณควรรับเงินแล้วไปจากที่นี่ซะ ผมจะรับรองความปลอดภัยให้คุณเองคุณไม่ต้องกลัวว่าคุณปู่ผมจะไล่ล่าคุณ "
เฟิร์นยิ้มขึ้นแสดงออกราวกับเห็นด้วยคล้ายกับได้รับแสงสว่างตาลุกวาวจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสายตาเย้ยหยันดูถูกด้วยท่าทางสุขุมทันที
" ต้องขอบคุณคุณชายหลี่อวี้หานช่างเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมากจริงๆ แต่คุณรู้เอาไว้ด้วยนะเงินคุณนะซื้ออะไรก็ซื้อได้แต่ซื้อความซื่อสัตย์ที่ฉันมีไม่ได้หรอกค่ะ เสียใจด้วย "
พูดจบเธอก็ยักไหล่แบบไม่แยแสหันหลังจะเดินจากไปแต่ฝ่ามือใหญ่ก็คว้าแขนเธอไว้
หลี่อวี้หานโกรธมากมือใหญ่สองข้างบีบไหล่เล็กๆอันบอบบางอย่างแรงราวกับจะขยี้กระดูกของคนตรงหน้าให้แหลกคามือ
" ดี ดีมากหากเธอกล้าแตะต้องผู้หญิงของฉันแม้แต่ปลายเล็บก็เตรียมตัวไปพบบรรพบุรุษเธอในนรกได้เลย "
คำขู่ที่กล่าวถึงบรรพบุรุษเธอนั้นทำให้เธอโกรธมาก แม้ไหล่จะเจ็บมากเธอก็ยังกัดฟันเอามือสองข้างสอดขึ้นไปตรงหน้สแล้วดันมือของคนตัวใหญ่ออกจากนั้นก็ตบไปที่ใบหน้าอันหล่อเหล่าเต็มแรง
" คุณไม่ต้องมาขู่ฆ่าฉันหรอกฉันไม่กลัว อีกอย่างบรรพบุรุษฉันเกี่ยวอะไรด้วย คุณสิที่ต้องลงนรก เอาแต่ใจตาบอด หึ ถ้าสายตาดีปู่คุณคงไม่ต้องเสียเงินจ้างฉันสูงถึงสิบสองล้านเพื่อมาทำลายความรักของคุณสองคนหรอกนะ  "
ทั้งสองยืนประจันหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใครบรรยากาศรอบตัวนั้นอุณหภูมิสูงราวกับทะเลเพลิง หลี่อวี้หานคาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าตบเขาขนาดนี้
" ถ้าคุณกล้าก็ลองดู ผมจะทำให้คุณรู้ว่านรกบนดินมันเป็นยังไง "
พูดจบหลี่อวี้หานก็หันหลังเดินออกจากห้องไป 
เฟิร์นจึงเอ่ยตามหลังด้วยความโมโห
" ฉันกล้าอยู่แล้ว นายคอยดูแล้วกัน "
ป้าลี่และเหล่าสาวใช้ที่อยู่ข้างล่างต่างคอยดูสถานการณห่างๆ
พวกเขาได้ยินที่ทั้งสองปะทะคารมณ์อย่างดุเดือดกันหมดเพราะหลี่อวี้หานไม่ได้ปิดประตู
หลี่อวี้หานกลับไปเข้าไปในห้องอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกไปทำงานด้วยสีหน้าเย็นชา
ระหว่างขับรถผู้ช่วยหนุ่มรูปหล่อของเขาสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของเขาจึงเอ่ยถามขึ้น
" เป็นเพราะคุณหนูที่มาใหม่ใช่มั้ยครับ "
หลี่อวี้หานจึงหันมาสนใจผู้ช่วยของตน
" นายรู้ได้ยังไง? "
" เรื่องที่ทำให้คุณชายหงุดหงิดได้คงมีแต่คนของท่านประธานใหญ่เท่านั้นล่ะครับ "
" ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนคนที่ผ่านๆมา ดูแล้วคงจะประมาทไม่ได้ "
ข้อนี้ถึงไม่บอกผู้ช่วยหลงก็รู้ดี เพราะเมื่อวานผู้ช่วยลู่ส่งรูปมาให้บอกว่าให้รู้จักกันไว้ต่อไปอาจได้ร่วมงานกับเธอมากขึ้น
ทำให้เขารู้และเข้าใจทันทีไม่แปลกที่คุณชายใหญ่ของเขาจะอารมณ์เสียแต่เช้า
เพราะเธอคือคนเดียวที่ไม่สนใจฐานะหน้าตาของคุณชายใหญ่และยังเป็นคนเดียวที่กล้าด่ากล้ามีเรื่องกับตระกูลหลี่ไม่แปลกใจเลยที่ท่านประธานใหญ่เลือกใช้ผู้หญิงคนนี้
แต่เขาเป็นคนของคุณชายใหญ่ก็ต้องช่วยเหลือและซื่อสัตย์กับนายตัวเอง
" เอ่อ คุณชายไม่ลองทำดีกับเธอแล้วให้เธอมาเป็นผู้ช่วยของพนักงานในบริษัทหน่อยเหรอครับ 
อย่างน้อยคุณชายก็จะได้ไม่ต้องเหม็นขี้หน้าเธอเธอจะได้ไม่มีเวลามายุ่งเรื่องคุณชาย คุณชายก็พบกับคุณหนูหรงไปไหนมาไหนได้อย่างสบายใจเหมือนเดิม
ผมเคยเห็นคุณหนูที่มาใหม่ผมว่าคนแบบเธอใช้ไม้แข็งไม่น่าจะได้ผลหากถูกคนกลั่นแกล้งใช้งานหนักๆ
บางทีเธออาจจะออกไปเองโดยที่คุณชายไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้นะครับ "
เมื่อได้ฟังแบบนั้นหลี่อวี้หานก็ค่อยๆคลายคิ้วที่ขมวดและเผยรอยยิ้มมุมปากที่ชั่วร้ายออกมา
" อืม เป็นไอเดียที่ดี เริ่มพรุ่งนี้เลย นายไปแจ้งพนักงานในแผนกออกแบบและแผนกการตลาดว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ไป
จะมีผู้ช่วยคอยอำนวยความสะดวกให้เรียกใช้ได้ตลอดไม่ต้องเกรงใจ "
" ครับ ผมจะรีบไปจัดการให้ครับ "
[ หึ! ดูสิว่าเธอจะทนได้นานแค่ไหนกัน วิธีนี้ถือว่าปราณีสุดๆแล้ว ]
เมื่อไปถึงบริษัท ทุกคนที่ผ่านไปมาต่างโค้งตัวเคารพท่านประธานกัน หลี่อวี้หานเดินตรงไปยังลิฟส่วนตัวมุ่งไปที่ห้องทำงานทันที
ส่วนผู้ช่วยหลงก็แยกตัวแล้วมุ่งไปยังแผนกออกแบบและแผนกการตลาดด้วยตัวเองทั้งสองแผนกอยู่คนละชั้นกันและห่างกันมาก
ผู้ช่วงหลงเดินไปด้วยตนเองเพื่อแจ้งข่าวเรื่องผู้ช่วยพนักงาน เขาไปกลับยังรู้สึกเหนื่อยเลยทำให้เขาเริ่มรู้สึกเห็นใจคุณหนูคนใหม่ขึ้นมา
สองสามวันต่อมาคุณหนูหรงที่ไปเที่ยวต่างประเทศก็กลับมาเดินออกมาจากสนามบินโดยมีหลี่อวี้หานมายืนรอรับเขาอยู่
เมื่อเจอกันทั้งสองก็เข้าไปกอดกันอย่างรักใคร่ทันที ทำให้เฟิร์นที่มาด้วยไม่รู้จะขัดขวางพวกเขายังไง
เพราะพวกเขาดูรักกันมากทีเดียวทำให้เธอนึกถึงธาวินขึ้นมา
" อวี้หาน ฉันคิดถึงคุณที่สุดเลยค่ะ "
หญิงสาวเอามือคล้องไปที่คอของหลี่อวี้หานส่วนหลี่อวี้หานเองก็กอดเอวเธอแน่นราวกับจะไม่แยกจากกันอีก
" ผมก็คิดถึงคุณที่สุดครับ วันนี้คุณอยากกินอะไรอยากทำอะไรขอให้บอก ผมว่างทั้งวัน "
หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจอย่างมาก
" จริงเหรอคะ ขอบคุณนะคะอวี้หาน ฉันรักคุณที่สุดค่ะ "
พูดจบก็จูบไปที่แก้มของชายหนุ่มสองทีอย่างเอาอกเอาใจ
เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแล้วเฟิร์นได้แต่ปล่อยเลยตามเลยยืนมองอย่างเหม่อลอย
หรงเอ๋อร์เพิ่งจะเห็นเธอยืนอยู่เพราะเมื่อกี้เธอสนใจแต่หลี่อวี้หานคนเดียวเลยมองไม่เห็นใคร
ด้วยความสงสัยหรงเอ๋อร์จึงเอ่ยถามหลี่อวี้หานขึ้น
" อวี้หานคนนี้ใครเหรอคะ? "
หลี่อวี้หานแสดงออกชัดเจนว่าเฟิร์นนั้นไม่สำคัญและปฏิบัติต่อเธอราวกับอากาศธาตุที่ไร้ตัวตน
" อ่อ เธอเป็นผู้ช่วยพนักงานที่บริษัทครับ เห็นคุณกลับมาเหนื่อยๆก็กลัวว่าจะเข็ญกระเป๋าไม่ไหวเลยพาเธอมาช่วยคุณเข็ญกระเป๋าน่ะครับ "
" อ๋อ อย่างนี้นี่เองความจริงคุณไม่ต้องทำให้เธอลำบากก็ได้ฉันไม่เหนื่อยเลยถึงเหนื่อยแค่เห็นคุณมารับก็หายเหนื่อยแล้วค่ะ "
หลี่อวี้หานเอานิ้วมือเชยคางของหรงเอ๋อร์แล้วเอ่ยขึ้นอย่างรักใคร่
" พูดเก่งเกินไปแล้วนะ ไปเราไปกันเถอะครับ "
หญิงสาวตอบกลับอย่างดีใจ
 " ค่ะ "
จากนั้นทั้งสองก็เดินออกไปโดยไม่สนใจเฟิร์นเลยสักคนปล่อยให้เฟิร์นเข็ญกระเป๋าใบใหญ่สองสามใบคนเดียวอย่างทุลักทุเล
" พวกคนรวยนี่เหลือเกินจริงๆขนอะไรเยอะๆแยะราวกับจะย้ายถิ่นฐาน " เฟิร์นบ่นพึมพำ
แม้หรงเอ๋อร์จะทำเป็นไม่สนใจเฟิร์นแต่ในใจก็แอบไม่ชอบขี้หน้าเธอ 
เพราะเธอไม่ชอบให้ผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวยมาอยู่ใกล้หลี่อวี้หานยิ่งคนที่หน้าตาสวยและดูบริสุทธิ์ผุดผ่องกว่าเธออย่างเฟิร์นเธอยิ่งไม่ชอบขี้หน้า
ตอนนี้ความอิจฉาริษยาเข้ามาครอบงำจิตใจเธอจนหมดสิ้นไม่มีความเป็นมิตรไว้ให้เฟิร์นเลยสักนิด
ส่วนเฟิร์นเธอไม่สนใจหรอกว่าหล่อนจะชอบเธอหรือไม่ชอบแต่เธอมีหน้าที่แยกหล่อนออกจากหลี่อวี้หาน
เพียงแต่ตอนนี้เธอทำไม่ลงเธอกำลังคิดว่าเธอจะทำยังไงต่อดี
เฟิร์นนั่งข้างๆผู้ช่วยหลงเธอหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
หลี่อวี้หานเองก็ไม่อยากให้หรงเอ๋อร์รู้ว่าเฟิร์นคือคนที่ปู่เขาส่งมาเพราะกลัวเธอจะเสียใจและทุกข์ใจอีกแต่เรื่องนี้คงจะปิดเธอได้ไม่นาน
ไม่นานรถก็เข้าไปจอดในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งทั้งสองพากันไปทานข้าวในร้านอาหารหรูโดยมีผู้ช่วยหลงและเฟิร์นนั่งร่วมโต๊ะด้วย
พอทานข้าวเสร็จเฟิร์นก็หันไปพูดกับผู้ช่วยหลงว่า
" ฉันอิ่มแล้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ "
การกระทำนี้ทำให้ผู้ช่วยหลงถึงกับอึดอัด เพราะมันแสดงออกว่าหลี่อวี้หานและหรงเอ๋อร์นั้นไม่อยู่ในสายตาเธอเลยสักนิด
สำหรับเฟิร์นใครทำให้เธอรู้สึกด้อยค่าเธอก็จะคืนให้คนนั้นแบบนั้นเช่นกัน
หลี่อวี้หานโกรธมากจ้องเธออย่างไม่ละสายตานั่นยิ่งทำให้หรงเอ๋อร์ไม่ชอบใจ
แต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องอะไรจึงหันไปพูดกับหลี่อวี้หานว่า
" อวี้หานฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ "
พูดจบเธอก็เดินออกไปตรงไปยังห้องน้ำ เฟิร์นกำลังล้างหน้าล้างมืออยู่ก็เห็นเธอเดินเข้ามาจึงเอ่ยทัก
" คุณหนูหรงก็มาเข้าห้องน้ำเหรอคะ "
หรงเอ๋อร์เดินมายืนอยู่ข้างๆเฟิร์นทั้งสองสูงพอๆกันแต่หรงเอ๋อร์ดูสูงกว่าหน่อยหนึ่งเพราะเธอใส่ส้นสูง
" คุณชื่ออะไรเหรอคะ มาทำงานที่บริษัทได้กี่วันแล้ว "
" เพิ่งมาทำได้ไม่กี่วันค่ะ ขอบคุณคุณหนูหรงมากนะคะที่สนใจดิฉัน ฉันชื่อ เสี่ยวเฟินค่ะ "
เธอจำได้ว่าท่านประธานใหญ่ตระกูลหลี่บอกว่าให้ทุกคนเรียกเธอว่าเสี่ยวเฟิน
" อ้อ เสี่ยวเฟิน ชื่อเพราะดีนี่ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ  "
หรงเอ๋อร์แสร้งทำเป็นพูดดีด้วยพร้อมกับยื่นมือออกไปใบหน้ายิ้ม
แต่เฟิร์นไม่ใช่คนโง่เธอมองออกตั้งแต่เจอที่สนามบินแล้ว 
คนที่สนใจแต่ตัวเองปล่อยให้คนอื่นเข็นสัมภาระให้อย่างไม่เห็นใจก็บ่งบอกถึงนิสัยที่แท้จริงได้แล้ว
" ยินดีที่รู้จักเช่นกันค่ะ "
ทั้งสองจับมือกันในห้องน้ำจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
" ผู้ช่วยเสี่ยวเฟินคงจะได้รับสิทธิพิเศษคอยติดตามรับใช้อวี้เอ๋อร์สินะ "
เฟิร์นรู้ว่าหล่อนไม่ได้มีเจตนาดีแน่
" คุณหมายความว่ายังไง "
หรงเอ๋อร์ปล่อยมือจากเธอแล้วหันไปล้างมือแสดงให้เห็นว่ารังเกียจเธออย่างชัดเจน 
" ก็หมายความว่าแม้คุณจะทำงานใกล้ชิดอวี้เอ๋อร์แต่ขอให้คุณมีสติอย่าได้คิดไต่เต้าปีนขึ้นเตียงอวี้เอ๋อร์เด็ดขาดไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน "
เฟิร์นยอมที่ไหนล่ะเธอล้างมือถูออกอย่างแรงเอ่ยตอบว่า
" หึ ดูเหมือนว่าการมีอยู่ของฉันจะมีผลต่อคนสูงส่งอย่างคุณหนูหรงไม่น้อย ดูท่าความรักของคุณสองคนคงจะไม่ได้ราบรื่นอย่างที่เห็น ไม่อย่างงั้นคุณหนูหรงคงจะไม่กลัวถึงขนาดลดตัวลงมาเตือนด้วยตัวเองแบบนี้ "
พูดจบเฟิร์นก็ยิ้มที่มุมปากอย่างเหนือกว่าแล้วเช็ดมือพร้อมกับหันไปทางหรงเอ๋อร์ที่กำลังกำมือแน่นด้วยความโกรธแล้วถามต่อว่า
" ที่ฉันพูดถูกต้องมั้ยคะ "
จากนั้นเธอก็ยักไหล่ขึ้นอย่างไม่สนใจแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปทันที
ปล่อยให้หรงเอ๋อร์ที่โมโหจนหน้าดำหน้าแดงทำอะไรไม่ได้ต้องอยู่สงบสติอารมณ์ในห้องน้ำต่อ
" แก ฝากไว้ก่อนเหอะ "
เฟิร์นเดินกลับมาถึงโต๊ะอาหารโดยไม่เหลือบมองหลี่อวี้หานเลยสักนิดแล้วนั่งลงบ่นกับผู้ช่วยหลงราวกับอยู่กันแค่สองคนว่า
" คุณหลงคะฉันไม่เข้าใจว่าคนเรานี่จะมีพัฒนาการที่เร็วได้ขนาดนี้ต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง ถ้าใครไม่ตาบอดก็คงจะดูออกจริงมั้ยคะ "
ผู้ช่วยหลงก็ตอบเธอด้วยความอึดอัดเกรงๆว่า
" จ่ะ...จะจริงครับ "
เฟิร์นยังไม่หยุดแสร้งทำเป็นไร้เสียงสาต่อสอบถามคู่สนทธนาต่อไปว่า
" อืม คุณหลงว่าอสรพิษจะเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่นได้มั้ยคะ "
เธอจ้องมองผู้ช่วยหลงด้วยท่าทางยิ้มๆเอามือเท้าคางทำตาใสแป๋วใบหน้างดงามน่ารักของเธอยิ่งทำตัวน่ารักแบบนี้ผู้ช่วยหลงที่หันไปมองถึงกับตะลึงในความสดใสน่าน่ารักของเธอเผลอพูดออกมาอย่างลืมตัวว่า
" เด็กดีอสรพิษจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้อย่างไรกันอสรพิษก็คืออสรพิษวันยังค่ำ ยกเว้นเราจะไปถอนพิษมันออกมาได้เข้าใจมั้ย "
" เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณผู้ช่วยหลงที่ชี้แนะนะคะ เฟินเฟินรู้แล้วว่าเฟินเฟินจะต้องถอนและกำจัดพิษในตัวของอสรพิษทุกตัวที่พบเจอออกให้หมดเพื่อความปลอดภัยของตัวเองค่ะ "
หลี่อวี้หานทนความรู้สึกไร้ตัวตนต่อไปไม่ไหวจึงลุกขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นสีหน้าถมึงทึงและเย็นชา
" กลับ! "
ผู้ช่วยหลงสะดุ้งเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองตกเป็นเครื่องมือของคุณหนูเฟิร์นผู้มีหน้าตาเป็นอาวุธเข้าเสียแล้ว
แต่เขากลับรู้สึกชอบเฟิร์นในแบบสดใสร่าเริงขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้
ทั้งสามคนกำลังเดินออกจากร้านผู้ช่วยหลงจึงเอ่ยขึ้น
" คุณชายครับ คุณหนูหรงยังไม่กลับมาเลยนะครับ "
พอถูกทักแบบนี้หลี่อวี้หานถึงกับหน้าชานี่เขาเป็นอะไรไปขณะเดียวกันเขาก็โมโหเช่นกันแต่โมโหอะไรล่ะเขาสับสนไปหมด
" กลับไปรอเธอที่รถเถอะเดี๋ยวเธอเสร็จธุระเธอก็กลับมาเอง "
ผู้ช่วยหลงถึงกับมึนงงไปชั่วขณะ ไม่เข้าใจ ไม่เคยเห็นคุณชายใหญ่ของเขาเสียอาการหนักขนาดนี้มาก่อนถึงกับทิ้งคุณหรงไปแบบนี้
พอคุณหนูหรงกลับมาถึงรถสีหน้าก็ไม่ดีเอามากๆหลี่อวี้หานก็ไม่ง้อปลอบใจเธอเหมือนแต่ก่อนเอาแต่เงียบขรึมทำหน้าเย็นชาแล้วหลับตาลงอย่างไม่สนใจอะไร
เธอโกรธที่ถูกทิ้งไว้ในร้านอาหารคนเดียวตอนนี้เธอโกรธมาก
ส่วนผู้ช่วยหลงก็นิ่งเงียบทำหน้าที่ขับรถไปและเหลือบมองใบหน้าสวยที่นั่งข้างๆเป็นพักๆแล้วแอบมองคนข้างหลังเป็นครั้งคราวจากนั้นก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยบ่นพึมพำในใจเงียบๆ
[ ในการเผชิญหน้ากันครั้งแรกเห็นคงจะมีแต่คุณหนูเฟิร์นที่ยังมีพลังเยอะไม่มีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจ ดูแล้วสบายตาสุดๆ ]