STARCIN ภาคที่ 2 GAMES START ตอนที่ 20 เลยเถิด

4 ตุลาคม พ.ศ.2575

" ฉันชักจะเบื่อเนื้อสัตว์กับผลไม้แล้วสิ อยากกินข้าวไม่ก็ขนมปังมั้ง " เซนทำหน้าเซ็งเดินเตะฝุ่นอยู่บนถนนรุกรัง

" เรื่องมากจริง ๆ เลย อยากกินนักก็ปลูกข้าวเองซะเลยสิ " แม้คานะจะตะคอกใส่เซนแต่ดูสีหน้าเธอแล้วก็คงจะอยากเหมือนกัน 

" เราเดินตามถนนมาหลายวันแล้วนะ ยังไม่เห็นวี่แววบ้านสักหลังเลย " เซนเหม่อมองฟ้าเดินแบบไม่ดูทาง

" เล่นไอ้นั่นอีกไหม ? " คานะกับเซนสบตากันครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา เซนวิ่งนำหน้าไปไกลหลายสิบเมตร

" จัดมาเลย ! " เมื่อคานะได้ยินเสียงเรียกจากเซน เธอก็หยิบมีดขึ้นมาสร้างบอลน้ำขว้างไปข้างหน้าสุดแรงสูงเหนือหัวเซนขึ้นไปเทียบได้กับตึกสูงสามชั้น

" ขว้างขนาดนี้ให้ใครรับเนี่ย ? " เซนย่อตัวลงออกแรงถีบตัวเองกระโดดขึ้นไปคว้าลูกบอลน้ำได้ทันพอดีลงพื้นเสียงดัง เขาเสียหลักล้มหงายหลังก่อนที่จะดีดตัวลุกขึ้นมาใหม่

" ว่าแต่ทำไมฉันถึงจับบอลน้ำแบบนี้ได้ล่ะ ? มันเหมือนจับลูกบอลแข็ง ๆ อยู่เลย " 

" หลังจากสร้างบอลน้ำเสร็จฉันก็ร่ายมานาแบบแข็งตัวคล้าย ๆ กับโล่มานาคลุมไว้อีกที " เซนขว้างกลับมาหาคานะตรงตัวพอดีเธอสามารถรับได้แบบสบาย ๆ ขณะที่เซนก็เดินถอยหลังไปเรื่อย ๆ หันมามองพวกเธอตลอด

" คราวนี้ของจริงแล้วนะ ไปเก็บมาให้ทันล่ะ " คานะเอี้ยวตัวมาข้างหลังง้างแขนแล้วขว้างบอลน้ำออกไปไกลเป็นร้อยเมตร เซนสับขาวิ่งสุดฝีเท้าแล้วกระโดดรับบอลน้ำไว้ได้แต่ก็ร่วงลงพื้นกลิ้งไปหลายตลบ

" งั้นเธอลองรับบ้างละกัน " เซนแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายง้างแขนออกแรงขว้างบอลน้ำสุดแรงหวังจะให้เธอไปเก็บไกล ๆ บ้าง บอลน้ำที่กำลังจะพุ่งผ่านไปก็ได้หยุดเสียก่อนและกลับมาที่มือของคานะ

" ขี้โกง ! ไม่วิ่งซะบ้างเดี๋ยวก็อ้วนหรอก " เซนตะโกนเสียงดังด้วยความโมโห คานะบีบบอลน้ำในมือแตกจ้องหน้าเซนจนเขาสะดุ้ง

" ข-ขอโทษครับ " เซนวิ่งหน้าตั้งไปไม่หยุด ขณะที่คานะวิ่งตามหลังแยกเขี้ยวใส่อยากจะต่อยสักที

" พวกเขาวิ่งหายไปอีกแล้ว " สเตล่าถอนหายใจเดินตีคู่กับซึฮากิมาเรื่อย ๆ โดยมีปุยกระโดตามหลังมาด้วย

" เดี๋ยวก็คงไปนอนกองกันอยู่ที่ไหนสักที่แหละ " แม้เขาจะทำหน้านิ่งแต่รู้สึกถึงรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่อยู่บนใบหน้าได้

" ดูเหมือนเธอจะใช้เวทโดยไม่ร่ายได้แล้วสินะ " 

" อืม...ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันจะทำได้ " เธอถือมีดไว้ในมือสร้างลมหมุนเล็ก ๆ ขึ้นมาเหนือฝ่ามือมองดูอย่างภาคภูมิใจยิ้มไม่หุบ

เป็นเวลานานกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะได้เห็นพวกเซนอีกครั้ง พวกเขานั่งพับเพียบก้มหน้าอย่างเรียบร้อยต่อหน้าหญิงสาวและชายหนุ่มที่กำลังบ่นพึมพำอะไรสักอย่างอยู่

" เพราะพวกนายเลยที่ทำให้รถเราพัง ที่นี้จะขนของยังไงล่ะเนี่ย ? " 

" เกิดอะไรขึ้นยังงั้นเหรอครับ ? " ซึฮากิพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลฟังดูเป็นห่วง

" ก็พวกเนี่ยน่ะสิ ! วิ่งมาชนรถม้าเราพังเลย " เธอพูดด้วยความโกรธเกรี้ยวคิ้วขมวด

" ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ ขอผมดูรถม้าของพวกคุณได้ไหม ? " พวกเขาสองคนยืนกอดอกชี้ไปทางรถม้าที่ล้อและบางส่วนแตกหักจนขยับไปไหนไม่ได้

" มีแต่รถใช่ไหมครับที่เสียหาย ? " ซึฮากิเดินดูรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

" ก็ใช่ เรากำลังจะออกมาล่าสัตว์เลยยังไม่มีของใส่ไว้ข้างใน " 

" เดี๋ยวผมซ่อมรถให้นะครับ แล้วก็เพื่อเป็นการไถ่โทษเอาพวกเขาสองคนไปช่วยล่าสัตว์เลยก็ได้ครับ " ชายหญิงสองคนยังไม่เชื่อคำพูดของซึฮากิระวังตัวเองอยู่ตลอด

" เอาจริงเหรอกิ " สเตล่ายืนอยู่ไม่ห่างมองดูซึฮากิ

" นายซ่อมได้จริง ๆ ใช่ไหม ? " ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาซึฮากิ

" ระหว่างที่ผมซ่อมพวกคุณก็เข้าไปล่าสัตว์เลยก็ได้นะครับ กลับมาก็น่าจะเสร็จพอดี " ซึฮากิใช้นิ้วมือวัดขนาดล้อและส่วนประกอบอื่น ๆ 

" แต่นี่มันก็ไกลจากทางเข้าป่าอยู่นะ ถ้าจะให้แบกสัตว์ที่ล่าได้มามันก็คงจะลำบากน่าดู " เธอเดินตามหลังชายหนุ่มเข้ามาพูดคุยกับซึฮากิ

" พวกเขาสองคนสามารถแบกของให้พวกคุณได้สบาย ๆ เลยครับ ใช้พวกเขาได้เลยโทษฐานที่ทำข้าวของเสียหาย " 

" ก็ได้ ๆ นายก็ดูไม่เหมือนโจรหรืออะไรพวกนั้นสักเท่าไหร่นะพูดจาดูเป็นมิตรดี " พวกเขาพาเซนกับคานะเดินเข้าไปในป่าพร้อมกับอาวุธ

" กิทำไมนายถึงซ่อมเจ้านี่เป็นล่ะ ? " สเตล่านั่งขัดสมาธิอยู่ไม่ไกลคอยมองดูซึฮากิทำงาน

" ถ้าเธอเป็นพวกชอบอ่าน...เธอก็จะรู้เยอะเองแหละแถมรถม้าแบบนี้ก็เป็นไม้ไม่ได้ซ่อมยากอะไร วัสดุก็หาได้จากต้นไม้พวกนี้ " ซึฮากิเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างทาง

" แล้วนายจะทำยังไงให้มันเป็นล้อล่ะ ? " พูดไม่ทันขาดคำซึฮากิก็ใช้มีดสั้นพร้อมกับเวทลมตวัดมือเป็นวงกลมตัดต้นไม้ออกมา

" ก็แบบนี้ไง " ต้นไม้ใหญ่ล้มลงตรงหน้าจนพื้นสะเทือน ซึฮากิค่อย ๆ วัดและตัดส่วนประกอบรถทีละชิ้นสร้างพวกมันขึ้นมาอย่างประณีตเท่าที่จะทำได้

จนกระทั่งฟ้าเริ่มเย็นซึฮากิก็ได้ซ่อมรถจนกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรืออาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ ทันทีที่ชายหญิงกลับมาก็ตกใจที่ทำได้ดีกว่าที่คิดไว้

เซนและคานะแบกสัตว์ที่ล่าได้ขนขึ้นรถทันทีที่มาถึง รู้สึกโล่งเมื่อได้เอาของพวกนั้นออก

" เสร็จแล้วใช่ไหม ? " เซนพูดเบา ๆ ด้วยความเหนื่อยล้า

" สัตว์ที่หามาได้ก็มากกว่าปกติด้วย พวกนายเก่งกันจริง ๆ เลยนะ ถ้าไม่ว่าอะไรเย็นนี้มากินข้าวที่บ้านของเราสักมื้อไหม ? " เธอเริ่มผ่อนคลายจากความระแวงยิ้มแย้มพูดจาไพเราะสมเป็นสภาพสตรี

" ข้าวเหรอ ? " เซนกับคานะน้ำลายไหลจ้องตากันเป็นประกาย แต่ซึฮากิดูจะคิดหนัก

" เถอะน่า นายซ่อมรถให้เราแล้วแถมมันดูดีกว่าก่อนหน้านี้อีกนะ " ชายหนุ่มจับไหล่ทั้งสองข้างของซึฮากิ คะยั้นคะยอพูดอย่างกับสนิทกัน

" งั้นก็ตามนั้นครับ " พวกเขาจะล่อเราไปให้พวกทหารหรือเปล่า 

ซึฮากิและเพื่อน ๆ เดินตามหลังรถม้า และเมื่อฟ้ามืดพวกเขาก็จุดไฟที่ตะเกียงส่องนำทางไปที่บ้านหลังหนึ่งที่อยู่ติดกับพื้นนากว้างหลายร้อยไร่

" พี่ไอรีน " เด็กตัวเล็กตัวน้อยหลายคนยืนอยู่หน้าบ้าน พวกเธอยิ้มกว้างกระโดดโลดเต้นดูมีความสุข

" พี่กลับมาแล้ว วันนี้มีเนื้อให้กินเยอะแยะเลย " เธอลงจากรถม้าย่อตัวลงโอบกอดเด็ก ๆ ไว้

" พวกเธอไปรออย่างในบ้านเลย เดี๋ยวพวกพี่จะไปทำอาหารมาให้ส่วนคนพวกนี้เป็นแขกที่จะมากินข้าวร่วมกับเรา " พวกเซนยืนนิ่งเกร็ง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

เมื่อพวกเขาได้เข้าไปในบ้านที่ทั้งเก่าและเล็กทำจากไม้ทั้งหลัง เด็กตัวเล็กสามคนแล้วก็มีคนที่ดูโตขึ้นมาอีกสองคน พวกเขานั่งนิ่งเงียบไม่ต่างอะไรกับพวกเซน

" กระต่าย " หนึ่งในเด็กตัวน้อยเดินเข้ามาจับปุย เธอดูกล้า ๆ กลัว ๆ ยังไม่จับเต็มมือ

" เล่นกับมันได้เลยไม่กัด " เซนอุ้มปุยขึ้นมาลูบขนสีขาวบริสุทธิ์ให้พวกเธอดูก่อนจะยื่นให้ ปุยส่งเสียงเล็กแหลมของมันพร้อมทั้งกางปีกออกพร้อมที่จะเล่นกับพวกเธอ

" ฮ่าฮ่าฮ่า " ปุยเอาหัวดันตัวเด็กที่อุ้ม เสียงหัวเราะร่าเริงท่ามกลางความเงียบพวกเด็ก ๆ นั่งเล่นกับปุยกันสนุกสนาน

" มาแล้ว ๆ " เสียงจากอีกห้องหนึ่งดังมา ไอรีนยกถาดที่มีหม้อข้าวขนาดใหญ่เข้ามา

" เดี๋ยวผมช่วยนะครับ " เซนลุกขึ้นทันทีที่เห็นเธอยกเข้ามา 

" แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ "

" พวกเขาเข้ามาบ้านเรา ถ้าอยู่เฉย ๆ ก็คงเกร็งแหละ " รอยยิ้มอันอ่อนโยนของชายหนุ่มที่ยกกับข้าวทั้งผัดทอดจากเนื้อหมูป่าตามหลังมาติด ๆ

" วันนี้พี่ทำมาเยอะเป็นพิเศษเลย เพราะพวกเขาพี่เลยล่าสัตว์มาได้หลายตัวกินได้เป็นสัปดาห์เลยนะ " อาหารวางลงบนพื้นกลางห้องนั้น พวกเขานั่งล้อมวงแล้วจับมือคนข้าง ๆ 

" ขอบคุณข้าวปลาอาหารที่พระเจ้าได้ประทานให้..." พวกซึฮากิก็จับมือเหมือนกันเพียงแต่ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาและเด็ก ๆ ต่างก็ท่องบทอวยพรหรืออะไรสักอย่างอยู่พักหนึ่ง

" เอาล่ะ กินได้ ! " หลังจากไอรีนตักข้าวแบ่งใส่จานให้ทุกคน เซนและคานะไม่รอช้ายัดข้าวเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยรู้สึกมีความสุขอ้าปากค้างกันเลยทีเดียว

" พวกนายดูเหมือนจะชอบนะ งั้นกินเยอะ ๆ เลย ฮ่าฮ่าฮ่า " ชายหนุ่มยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุข เด็กคนหนึ่งแบ่งอาหารให้กับปุยที่อยู่ข้าง ๆ กินด้วย

เวลาผ่านไปกว่าสิบนาที 

" อ๊า...สุดยอด " หลังจากกินจนอิ่มคานะกับเซนก็ทิ้งตัวลงนอนหัวเกือบจะชนกัน

" แค่สัปดาห์เดียวก็รู้สึกเหมือนขาดมันไปเป็นปีเลย " 

" เซนกับคานะดูเข้ากันดีนะเวลาเป็นเรื่องกิน " สเตล่ากระซิบคุยกับซึฮากิที่นั่งนิ่งเงียบมานาน

" คงเป็นความสุขที่หาได้ง่ายที่สุดแล้วมั้ง " ซึฮากิมองไปรอบ ๆ ระมัดระวังตัวตลอดเวลา

" ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พวกนายก็นอนที่นี่สักคืนแล้วกัน " ชายหนุ่มเอาผ้ามาให้พวกเซนทำเป็นที่นอนหลังจากที่เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว

" ฉันขอนอนข้างนอกนะ " ซึฮากิเดินออกจากบ้านไปไม่รอใครทั้งนั้น

" เดี๋ยวสิข้างนอกมันหนาวนะ " แม้ชายหนุ่มจะพยายามจะยื้อแล้วก็ตามแต่ซึฮากิก็เพียงแค่โบกมือให้และนอนลงบนพื้นหญ้าที่เอียงลาดชันลงไปใช้ตัวเองนอนทับให้มันเรียบไป

" เขาไม่เป็นไรแน่นอนครับ พวกเธอนอนข้างในไปเนี่ยแหละเดี๋ยวฉันจะไปอยู่กับกิ " เซนพูดไปก็ยิ้มไป

" งั้นก็แล้วแต่พวกนายแล้วกัน " 

5 ตุลาคม พ.ศ.2575

เมื่อรุ่งเช้าไอรีนและชายหนุ่มปลุกพวกเด็ก ๆ ที่ยังงัวเงียอยากนอนต่อ

" เฮ้ ! พวกนายยังอยู่ดีไหม ?  " ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาตะโกนเรียก

" สบาย ๆ " เซนยกมือที่กำไว้ชูนิ้วโป้งขึ้น แต่หน้าตาหมองคล้ำเหมือนยังไม่ได้นอน

" กินายนอนไปได้ยังไงเนี่ย ? ปกติแล้วจะก่อกองไฟไว้ถึงได้นอนสบาย " เซนกระซิบกับซึฮากิสองคน

" อะไร ทำไมนายนอนไม่ได้ล่ะ " ตอบกลับหน้าตาเฉย

" ขอโทษที่ถามละกัน- " ขณะที่เซนกำลังลุกขึ้นยืนซึฮากิดึงตัวเขาลงมา

" มีอะไร ? " 

" เงียบก่อน " พวกเขาเงยหน้ามองตรงประตูบ้านที่มีชายชายฉกรรจ์หลายคนยืนอยู่ 

" โรแกน ! เมื่อไหร่นายจะคืนเงิน พวกนายติดฉันมานานแล้วถ้าไม่คืนก็เอาเด็กพวกนั้นมาแทนก็ได้ " ชายวัยกลางคนเคาะประตูตะโกนเสียงดัง จนโรแกนเปิดประตูออกมา

" เอ่อ...พี่เอาเป็นช่วงเก็บเกี่ยวได้ไหมครับ ? ถ้าเป็นตอนนั้นผมคืนให้ได้แน่นอน " มือที่ผสานกันยกขึ้นในระดับสายตาเสียงที่อ่อนนุ่มกับท่าทางที่นอบน้อม

" นายแค่ให้เด็ก ๆ สักคนสองคนมาค้ำหนี้ไว้ก่อนก็พอแล้ว " 

" โถ่พี่ พวกเขายังเด็กกันอยู่เลย ทำงานพวกนั้นไม่ได้หรอก " โรแกนเถียงขาดใจจนไอรีนออกมาเหมือนกัน 

" อะไรกัน เด็ก ๆ นี่สิดี พวกเขายิ่งชอบอะไรแบบนี้อยู่ เอาเถอะน่าเอมม่ากับทากะก็ได้พวกเธอก็โตระดับหนึ่งแล้ว " ชายคนนั้นพยายามจะเดินเข้าไปในบ้าน โรแกนกับไอรีนพยายามขวางแล้วแต่สายตาดุดันจากคนที่เดินตามหลังอีกหลายคนจ้องเข้ามาจนพวกเขาหลีกทางให้

" มามะ หลาน ๆ ตัวน้อย...มากับลุงนะ " เสียงออดอ้อนอ่อนหวานพร้อมทั้งหยิบลูกอมจากกระเป๋าเสื้อออกมาด้วย พวกเด็ก ๆ เกาะกลุ่มกันอยู่มุมห้องด้วยความสั่นกลัว สเตล่ากับคานะยืนบังพวกเธอไว้จ้องหน้าชายคนนั้นตาไม่กะพริบ

" แล้ว...พวกเธอเป็นใคร ? " จากเสียงที่อ่อนหวานเป็นเสียงที่แข็งกระด้างและหยาบ

" เป็นใครไม่สำคัญ ฉันได้ยินหมดแล้วพวกนายจะทำอะไรเด็ก ๆ " สเตล่าและคานะยืนหยัดชักมีดออกมาขู่

" ก็แค่จะพาไปทำงานเฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อย " กลุ่มชายชายฉกรรจ์ประจันหน้ากับพวกเธอในบ้านหลังเล็ก ๆ 

" พวกเขาเข้าไปนานแล้วนะ พวกคานะจะเอาอยู่เหรอ ? " เซนคันแข็งคันขาอยากวิ่งเข้าไปเต็มกลืนแล้ว

" คานะเลเวลหกส่วนสเตล่าเองก็เลเวลห้าแล้ว พวกที่เข้าไปเลเวลแค่สามกับสี่เองรับมือได้สบาย ๆ " ซึฮากินอนมองท้องฟ้าสบายใจ

" ถ้าเป็นงั้นก็ค่อยสบายใจหน่อย " เซนล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ซึฮากิ

" ถ้าไม่อยากให้พาเด็กไป พวกเธอสองคนก็มาทำงานแทนสิ " เขากวักมือมองมาด้วยแววตาจิต ๆ ดูไม่ปลอดภัย

" เดี๋ยวสิ คือเราอย่าสู้กันเลยมีแต่เจ็บตัวเปล่า ๆ คุยกันดี ๆ เถอะ " โรแกนแทรกเข้ามาตรงกลางระหว่างพวกเขา

" ว่ามา " คานะยังคงถือมีดไว้ระมัดระวังตัวไม่หยุด

นานเป็นสิบนาทีที่เงียบสนิทและยังไม่มีใครออกมา

" งั้นเอาตามนั้น ถ้าพวกเธอทำงานได้ดีไม่ใช่แค่ช่วยค้ำหนี้อย่างเดียวแต่พวกเธอก็จะมีเงินใช้ด้วย " ชายคนนั้นยิ้มหัวเราะอย่างร่าเริงเดินออกมาพร้อมกับคานะและสเตล่า

" กลับไปที่เมืองกันเร็ว นี่ก็พึ่งสาย ๆ กว่าจะมืดก็มีเวลาเตรียมตัวอยู่ " กลุ่มชายฉกรรจ์ขึ้นรถม้าที่จอดอยู่โดยมีคานะและสเตล่าขึ้นไปด้วย

" เดี๋ยวก่อน ! " เซนตะโกนเสียงดังลั่น

" พวกเธอจะไปไหนกัน ? " 

" เราไปทำงานช่วยค้ำหนี้ให้พวกเขาน่ะ " คานะส่งยิ้มอ่อนตอบกลับมา

" งานเหรอ ! ให้ฉันกับกิไปทำดีกว่า พวกเราใช้ทำอะไรก็ได้นะ " เซนดึงตัวซึฮากิขึ้นมากอดไหล่ข้าง ๆ กัน

" โอ้ ! นาย... " ชายคนนั้นลงจากรถเมื่อได้เห็นใบหน้าของเซนก็เผลออุทานขึ้นมา

" สุดยอด ! ไร้ที่ติ ตอนนี้คนอื่นอาจไม่เห็นความเปล่งประกายของนายแต่ฉันเห็น ผมที่รุงรังยาวปกคลุมทั่วหัวซกมกไม่ต่างกับหนวดเครา " เขาลูบใบหน้าของเซน ปัดผมเสยผมจับโน่นนี่ไปทั่ว

" เอ่อ...ถ้าพวกผมไปแทนคานะกับสเตล่าสองคนนั้นได้ไหมครับ ? " 

" แน่นอน ของดีแบบนี้ถ้าได้เจียระไนนิดเดียวก็ทำเงินได้เยอะแล้ว " เขาจูงมือเซนขึ้นไปบนรถ เซนเองก็จูงมือซึฮากิตามมาด้วย

" โชคดีนะพวกนาย " คานะกับคนที่เหลือยืนโบกมือลายิ้มหน้าเจื่อนแปลก ๆ 

เซนกับซึฮากินั่งตรงกลางระหว่างชายฉกรรจ์ตัวใหญ่ที่นั่งเบียดเสียดเหนื่อยไหลใส่กัน เป็นเวลาเกือบชั่วโมงตลอดเส้นทางที่มีบ้านเล็กบ้านน้อยตั้งอยู่ใกล้ ๆ กับไร่นา และบ้านเรือนก็เริ่มมีมากขึ้นเรื่อย ๆ จนรถม้าไปจอดอยู่ที่หนึ่ง

" รอตรวจคนเข้าเมืองก่อน แต่ฉันรู้จักกับยามทุกคนพวกเขาปล่อยเราผ่านสบาย ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า " มีทั้งรถม้า ม้าที่มีคนขี่อย่างเดียวหรือแค่คนเดินเท้าต่อแถวเข้าเมืองที่มีทหารยามยืนตรวจอยู่

" ว่าไงพวก คืนนี้อย่าลืมมาอุดหนุนล่ะ " เขาชะโงกออกไปคุยกับยามคนหนึ่งอย่างสนิทสนมยิ้มหัวเราะกัน รถม้าก็ผ่านต่อไปได้ทันที

พวกเซนมองออกไปนอกหน้าต่างผ่านกล้ามอกที่แทบจะบังวิสัยทัศน์หมดของชายฉกรรจ์ บ้านเมืองที่เรียงรายกันเป็นแถบ ๆ เป็นระเบียบบ้างเละเทะบ้าง

" พวกนายคงจะเคยมาที่นี่ครั้งแรกสินะ เมืองนี่ชื่อว่า โรโซ มีผู้คนที่อาศัยอยู่เป็นหมื่น ๆ คนเลยนะ ทั้งค้าขายหรือแม้แต่กิลด์ก็เฟื่องฟูมาก ๆ เลย " 

" เอ่อ...งานของพวกเราคือ ? " 

" ก่อนที่จะพูดเรื่องนั้นฉันจะพาพวกนายไปตัดผมเสริมหล่อเสียก่อน ทั้งผมทั้งหนวดเครามันยาวอย่างกับพวกคนป่าอย่างไงอย่างงั้นเลย " พวกเขาจอดที่ร้านแห่งหนึ่ง ชายฉกรรจ์ขยับตัวออกจากรถทำให้พวกเซนรู้สึกโล่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชายคนนั้นนำเข้าไปในร้านตัดผมตรงหน้าที่มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

" ฉันพามาสองคนผู้ชายทั้งคู่ เอาให้เนี้ยบเลยนะ " เขานั่งลงที่เก้าอี้ยิ้มไม่หุบมองดูพวกเซนขึ้นไปนั่งเก้าอี้ตัดผม

" ได้เลยเจ๊ เดี๊ยนจะทำสุดฝีมือเลย " ผมที่เหนียวแน่นไม่ได้สระมานานหลายเดือนจนมีทั้งเหาทั้งกลากเกลื้อนขึ้นเต็มหัว

เขาและผู้ช่วยทำงานกันจริงจังเพ่งสมาธิอยู่ตลอดเวลา จนหนึ่งชั่วโมงผ่านไป

" เสร็จแล้ว ว้าว ! " เขาอ้าปากค้างมองดูความหล่อดูมีราศีที่หาได้ยากจากเซน ถึงแม้ซึฮากิจะหน้าตาก็พอได้อยู่แต่พวกเขาก็แทบไม่สนใจเลย

" คืนนี้เดี๊ยนต้องไปอุดหนุนแล้วล่ะ ของดีแบบนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ เลย " 

" ฮ่าฮ่าฮ่า มาให้ได้ล่ะ " เขาตีมือกับช่างตัดผมยิ้มหัวเราะกันสนุกสนานโดยมีชายฉกรรจ์ยืนรออยู่ข้างนอก

" งานอะไรกันแน่วะเนี่ย ? " เซนกระซิบคุยกับซึฮากิขณะที่เดินกลับเข้าไปในรถ เสียงเชือกสะบัดจากบังเหียนข้างหน้ารถได้เคลื่อนออกไปช้า ๆ ตามทางถนนที่ทำจากอิฐบล็อกสีขาว

" ฟราน ! ทางนี้ " ซันนี่โบกไม้โบกมือยิ้มใหญ่ ลากตัวหมีขนาดใหญ่มา

" เยี่ยมเลย เธอล่าสัตว์ได้มากกว่าพวกเขาสองคนรวมกันอีก " ฟรานช่วยเธอลากร่างของหมีมามองไปที่ชาญและซากินั่งซึมมีแค่กระต่ายในมือคนละตัว

" ทำไมการหาสัตว์สักตัวในป่ามันยากเย็นขนาดนี้ " เสียงเอื่อยเฉื่อยเหมือนจะหลับของชาญ เขามองดูซันนี่กับฟรานด้วยแววตาที่ไร้ชีวิตชีวา

" เราก็ทำแต่ภารกิจล่าสัตว์มาหลายวันแล้ว เริ่มรู้สึกเบื่อแล้วสิ " พวกเขากลับไปที่รถม้าที่จ้างไว้ช่วยกันยกหมีขึ้นไปบนรถที่ทำมาสำหรับขนสัตว์ขนาดใหญ่โดยเฉพาะ

" โอ้โฮ ! พวกหนูหามาได้ยังไงเนี่ย ? ปกติแรงค์ F เขาไม่ค่อยล่าอะไรยาก ๆ แบบนี้หรอกนะ " คุณลุงคนคุมบังเหียนอุทานออกมา

" ทำไมงั้นเหรอคะลุง ? หมีสีน้ำตาลก็อยู่ในรายชื่อของสัตว์ที่ล่าได้ของภารกิจไม่ใช่เหรอคะ ? " ฟรานถามด้วยความสงสัย ขณะที่มองออกไปริมทาง

" มันค่อนข้างแข็งแรงแล้วก็ขนย้ายลำบากน่ะ ป่าที่ใกล้มากที่สุดก็ปาเข้าไปเจ็ดถึงแปดกิโลเมตรแล้ว " 

" ก็ถูกของลุงนะคะ " เสียงร้องด้วยความตกใจของซันนี่ เธอจ้องมองไปที่หมาป่าแปลก ๆ ตัวหนึ่ง มันร้องหอนดังลั่นไปทั่วป่าก่อนที่ฝูงของมันจะเข้ามาล้อมรถม้าไว้

" อะไรวะเนี่ย ? " ชาญตกใจชักดาบออกมาเตรียมสู้ทันทีเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ 

" ซากิฝากดูด้านหลังด้วย " พวกเขาลงจากรถแยกไปคนละทาง 

" ทำไมพวกมันถึงจะโจมตีเรา " ซันนี่กระวนกระวายแต่ก็ยังยิ้มอยู่

" ถ้ามันจัดการเราได้คงมีอาหารมื้อใหญ่นั่นแหละหมีตัวนั้นรวมพวกเราด้วย " ฟรานหยิบดาบธรรมดาที่ซื้อมาวิ่งเข้าใส่หมาป่าตัวที่อยู่หน้าสุด เธอฟาดดาบลงเฉือนคอของมันอย่างรวดเร็วจนพวกมันตอบสนองไม่ทัน

" โห เห็นแบบนี้ยิ่งต้องฝึกให้มากกว่านี้ " ซันยี่เหลือบมองฟราน ขณะที่หมาป่าตัวหนึ่งกระโดดเข้าหาเธอเหนือหัวและอีกตัววิ่งเข้ามาตรงหน้า

" [ Fire Sword ] " ดาบที่ลุกเป็นไฟแทงเข้าไปในปากของหมาป่าตัวบนที่อ้าปากกำลังจะกัดเธอ แล้วจึงเหวี่ยงมันลงมาทับพวกมันอีกตัวตรงหน้าพอดีก่อนที่จะเข้าถึงตัว

" ตาฉันบ้าง [ Flame Explosion ] " เสียงระเบิดดังเพลิงที่กระจายเผาพวกหมาป่าตรงหน้าทุกตัวทันที ไฟยังคงลุกโชนขึ้นลามไปยันต้นไม้ใกล้ ๆ 

" ไอ้ชาญ ! ไอ้เวรเอ๊ย ! ฉันบอกกี่หนแล้วว่าให้คิดก่อนทำ " ซันนี่เอามือเขกหัวชาญไม่หยุดแม้เขาจะนั่งคุกเข่าก้มหน้ายอมรับผิดแล้วก็ตาม ทันใดนั้นสายน้ำก็พุ่งผ่านไปที่ต้นไม้ต้นนั้นดับไฟได้ทัน

" เลิกทะเลาะกันได้แล้ว " ฟรานยิงเวทน้ำดับไฟจากระยะไกล

" [ Beam ] " เสียงสว่างปาดเข้าไปที่คอของหมาป่าด้วยความรวดเร็ว เพียงซากิตวัดดาบที่ถือก็ฆ่าพวกมันได้ง่าย ๆ 

" หมาป่าพวกนี้ก็อยู่ในภารกิจด้วยนะ เก็บพวกมันไปด้วย " ซากิยกร่างของหมาป่าขึ้นรถทีละตัว

" ใช่ ๆ รีบเก็บรีบกลับกันดีกว่าฉันไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงละ " เซนยิ้มฝืนมองหน้าซันนี่หวังให้อารมณ์ดีขึ้น

" เฮ้อ...คราวหลังก็คิดให้มันดี ๆ หน่อยก่อนจะทำอะไร " เธอกลับไปเก็บซากศพของหมาป่าขึ้นรถ

" ฮ่าฮ่า ครับ ๆ ท่านประธาน " รอยยิ้มและเสียงหัวเราะกวนประสาทยั่วโมโหซันนี่อีกครั้ง เธอสูดหายใจลึก ๆ ทำเป็นไม่สนใจ

เมื่อพวกเขากลับมาถึงเมืองจำเป็นต้องผ่านด่านตรวจ แต่ทันใดที่พวกทหารยามได้เห็นเหรียญของพวกเขาก็ทำวันทยหัตถ์เคารพและให้ผ่านไปได้ทันที

" มีเส้นนี่มันดีจริง ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า " ชาญนอนสบายใจข้าง ๆ ร่างของหมีและกองเลือดพวกนั้น

" เท่าที่ดูนี่มันน่าจะเทียบได้กับช่วงยุคกลางเริ่มเข้ายุคใหม่ ที่มีการพัฒนาของเทคโนโลยีแต่ก็ยังคงเป็นที่ที่มีขุนนางอยู่  ระบบขุนนางพวกนี้นี่แหละทำให้การใช้เส้นสายถือเป็นเรื่องปกติ " ซากินั่งคิดพูดชัดถ้อยชัดคำ

" นายก็จริงจังไปได้ ฉันแค่พูดเล่นเฉย ๆ ไม่ต้องไปสนใจนักหรอก " 

เริ่มด้วยกษัตริย์แอสต้าผู้บุกเบิกสร้างประเทศของตนเอง กระจายอำนาจหน้าที่ออกไปกลายเป็นขุนนาง และขุนนางก็เป็นคนจัดการเรื่องยิบย่อยในพื้นที่ของตัวเอง ถึงจะเป็นคนละโลกแต่รูปแบบพวกนี้มันก็คล้ายกันเกินไป อย่างกับว่าโลกใบนี้ก็คือโลกของเราในอดีต ซากิเหม่อมองท้องฟ้าหูแทบไม่ฟังใครทั้งนั้น