ตอนที่ 35 .. “ กับดัก ”

ฟังเพลงเพราะๆ ประกอบ นิยาย องค์หญิงใบ้ กับ เจ้าชายยาจก

     เป็นเพียงความบันเทิงในการฟังเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึง เหตุการณ์ของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพผู้ประพันธ์นิยาย .. มัชฌิมา

พี่ชายที่แสนดี – พิภูษณะ

https://www.youtube.com/watch?v=KLSi0v6rXW4

ขอขอบคุณ คุณพิภูษณะ จาก ค่าย K.S.S. ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย

Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก

ตอนที่ 35 .. “ กับดัก ”

“ได้กัน..ยุ้ยเสียตัวให้กับกับเมืองรามเนี่ยนะ” ธวัชอุทานออกมาและพูดต่อทันที

“เป็นไปไม่ได้ พี่ว่าเราสองคนต้องเข้าใจอะไรผิดไปแล้วหละ” ธวัชเถียงหัวชนฝา

“ใช่..ได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้วอย่างแน่นอน มันจะเป็นไปไม่ได้ ได้ยังไงพี่ เห็นกันเต็มๆของพี่รามแค่นี่ นมอียุ้ยเท่านี่ ใหญ่กว่าหัวเด็กแรกเกิดอีก แค่นี้ละเอียดพอไหมพี่” พิมพ์ไม่ไหวแล้ว เอาแขนหญิงยุออกจากคอตัวเอง ปล่อยให้นอนอยู่ตรงนั้นแหละ

“พอๆแล้วพิมพ์ ป้ารับไม่ได้แล้ว ป้าผิดหวังมากที่ยุ้ยเป็นแบบนี้ เสียดายที่รักที่ชอบมานาน ฟังพิมพ์พูดแบบนี้ ป้ารักไม่ลงแล้ว นกเอ๊ย แม่ขอโทษด้วยนะลูกที่มองแกผิดไปตั้งแต่ต้น มามา มาให้แม่กอดทีซิลูก จะดีจะเลวยังไง แกก็ยังไม่ทำตัวแบบนั้น แม่รักแกนะ”

       งานนี้นกได้คะแนนสงสารจากสะอิ้งเกินร้อยเลยแหละคราวนี้ สบายแล้วมีความสุขจริงๆซะที ธวัชมีรอยยิ้มออกได้สักที ที่สะอิ้งเปิดใจให้นก

“นี่แหละอียุ้ยหละ เลิกกับพี่ไปได้ยังไม่ถึงเดือนเลย มันก็ไปคว้าพี่เมืองรามมาล่อซะแล้ว มันน่าเจ็บใจไหมหละ รู้ทั้งรู้นะว่าพี่รามเป็นแฟนพี่หญิงยุ มันก็ยังทำได้ หนูไม่รู้จะด่ามันยังไงแล้ว ไม่รู้ว่าจะหาสรรหาคำไหนมาด่ามันจริงๆ” พิมพ์ระบาย

“ไม่หละ พี่ไม่เชื่อ ถึงยุ้ยจะแรงยังไง พี่ว่า ยุ้ยไม่กล้าหรอก ยิ่งไอ้รามด้วย มันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพี่เลิกกับยุ้ย เพราะฉะนั้นมันต้องไม่ทำเรื่องที่ผิดศีลธรรมอย่างนั้นแน่นอน เดี๋ยวพรุ่งนี้ พี่จะไปถามมันแต่เช้าเลย” ธวัชยังมั่นใจเมืองรามและเชื่อในความเป็นเพื่อนแท้

“เอาเถอะ นั่นมันเรื่องของพี่ มาดูเรื่องนี้ก่อนแล้วกัน แล้วจะเอาไงหละ กับพี่หญิงเนี่ย นอนสลบนิ่ง หมดสติอยู่เนี่ย”

       นกชี้บอกว่า “อุ้มเอาไปไว้ในห้องก่อน” เพราะนี่มันดึกแล้ว ธวัชก็อุ้มเพื่อนตามคำสั่งเมีย นกชี้ให้วางตรงที่เธอนอน และให้ธวัชนอนตรงยุ้ย และเธอจะนอนตรงกลางเอง ธวัชพยักหน้า นกเอาผ้าแพรของเธอห่มให้เพื่อน แล้วก็ล้มตัวลงนอน พอคิดว่าเรียบร้อยแล้วก็หันไปกอดสามี ธวัชเอามือซ้ายมาให้นกหนุนและจูบหน้าผาก ด้วยความเคยชิน ก่อนนอนทุกวันต้องดื่มนม ธวัชจัดแจงเลิกเสื้อเมียขึ้นมาและจะก้มหน้าลงไปดูด นกตีมือ ตีหน้า วันนี้ไม่ให้

“ทำไมหละ” นกชี้ไปที่เพื่อน “หญิงยุอยู่ ไม่เห็นเหรอ ไม่ให้” ชี้หน้าให้ธวัชรีบหลับตานอน

       ถ้าไม่เชื่อ จะไม่นอนกอดด้วย ธวัชเชื่อเมียกลัวไม่ได้นอนกอด แค่ไม่ได้ดื่มนมคืนเดียวไม่เห็นเป็นไร

<<<<< ***** >>>>>

       เมืองราม ตั้งแต่กลับมาจากคอนโดของยุ้ยก็ไม่ได้นอน ได้ทำการลงโทษตัวเองทั้งคืน โดยการชกกระสอบทรายเรียกเหงื่อ เพื่อให้ความเมาหายไป แล้วกลับมาทบทวนกับสิ่งที่ตัวได้กระทำลงไป ไม่รู้ว่า ตัวเองทำลงไปได้เช่นไร เพราะหญิงยุเหรอ หรือเพราะตัวเองหลงรักยุ้ยเข้าให้แล้วกับความน่ารักและความชิดใกล้ สาเหตุแค่ทะเลาะกับหญิงยุเนี่ยนะ เมื่อชกกระสอบจนเหนื่อยหมดแรง จึงพาตัวเองมานอนที่โซฟาด้านล่าง ขึ้นข้างบนไม่ไหว เพราะเหนื่อย สลบเหมือดไปเลย

***** ^^^^^ *****

       ส่วนยุ้ยก็เช่นกัน แทบไม่ได้นอน เพราะได้แต่เอารูปธวัชมานอนกอด แล้วพร่ำพรรณนาไปเรื่อย  ข่มตาหลับยังไงก็หลับไม่ลง เพราะคอยแต่คิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆ เมื่อกี้ ทำยังไงก็ลืมไม่ได้สักที ไม่นาน หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ อาจเพราะเพลียก็ได้

>>>>> ----- <<<<<

       เช้าวันใหม่ อาทิตย์ที่ 8 ธวัชขอตื่นสายสักวันรวมถึงนกด้วย เพราะวันอาทิตย์ลูกค้าน้อย ไปขายสายๆได้คนไม่เยอะ นานๆจะได้มีโอกาสนอนกอดสามีแบบไม่มีใครมากวนสักที เพราะยุ้ยก็ได้เลิกลาไปแล้ว จ-ส ก็ต้องรีบตื่นแต่เช้า ไม่มีเวลาให้ผัวทำการบ้านเลย

        หญิงยุค่อยๆลืมตา ตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ มองออกไปเห็นเพดานที่ไม่ใช่ห้องตัวเอง มองไปทางซ้าย เพราะตัวเองนอนเอียงไปทางนั้นอยู่

“ที่ไหนเนี่ย ไม่ใช้ห้องนอนเรานี่” ก้มดูผ้าห่มและค่อยๆหันไปทางขวา ก็ต้องตกใจ กับภาพที่เห็น คือนกนอนกอดสามีอยู่ขาซ้ายนกเนี่ยก่ายอยู่บนหน้าท้องและมือซ้ายพาดอยู่ที่อก หน้าซุกอยู่ที่คอธวัช ส่วนมือซ้ายและขวาธวัช ก็โอบเมียอยู่กับชุดผ้าขาวม้า

“นี่มันอะไรกันวะ นี่ฉันมาอยู่นี่ได้ยังไงเนี่ย” หันไปเห็นเวลาที่นาฬิกา “8 โมงเช้า.. โอ๊ย ทำไมมันปวดหัวจี๊ดๆ ขนาดนี้นะ”

       แล้วหญิงยุ ก็ค่อยๆลุกออกจากเตียง เดินอ้อมเตียงมาช้าๆเปิดประตูออกมา เห็นพิมพ์กำลัง จัดโต๊ะอาหาร วันนี้วันอาทิตย์สบายๆ

“อ้าวพี่หญิงตื่นแล้วเหรอ หลับสบายไหมพี่” หญิงยุพยักหน้า “พี่มาอยู่บ้านธวัชได้ยังไงเนี่ย” เธองงมากกับสภาพตัวเอง

“ก็เมื่อคืนพี่ร้องไห้เพราะเสียใจหนักมากเรื่องพี่ราม พี่จะขับรถกลับวัง หนูเห็นว่าสภาพแบบนั้น พี่ไปไม่ถึงวังแน่ หนูก็เลยขับให้ พอพี่ขึ้นรถพี่ก็หลับเลย และก็อีกแหละ ถ้าพี่หญิงกลับวังก็ต้องอยู่คนเดียว หนูกลัวพี่ฟุ้งซ่านคิดอะไรบ้าๆบอๆออกมา ก็เลยพามานอนที่นี่ดีกว่า คนเยอะแยะ อย่างน้อยพี่นกก็อยู่ จริงไหม พี่ไปอาบน้ำเถอะ หนูเตรียมผ้าเช็ดตัวกับแปรงสีฟันชุดใหม่ให้แล้ว”

“แล้วแกไปเอามาจากไหนหละ” หญิงยุสงสัย “พี่วัชเค้าให้ตังหนูไว้เมื่อคืน พอเช้าหนูก็ไปซื้อมาให้ เนี่ยที่ตลาดนัดปากซอยนี้เอง วันนี้วันอาทิตย์มีตลาดนัด คงพอใช้ได้นะพี่ ไป มีน้ำอุ่นด้วย ลุง ป้า มาทานข้าวกัน” หญิงยุเดินก้มหลีกทดกับสะอิ้ง

       ธวัชรู้สึกตัวขึ้นมา ก็มองไปทางซ้ายก่อนเลยทันทีว่าหญิงยุอยู่หรือไม่ พอเห็นว่าไม่มีก็เสร็จโจร รีบทำเวลาหวังว่านกคงไม่ว่า รีบเอาหัวนกออกแขนเขาอย่างช้าๆและเบาๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอามือถลกชุดนอนที่เป็นกระโปรงขึ้นมา แล้วรีบยัดตอปิโดเขา ระเบิดปากถ้ำเมียทันที นกรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมา อ้าปากพูด “ทำอะไรหนะพี่ หญิงยุอยู่นะ” นกชี้ไปที่ทางซ้าย ธวัชรีบบอก

“ไม่อยู่แล้ว พี่ขอหละ ไม่ไหวแล้ว” ยังไงก็ไม่ทันแล้ว เพราะธวัชทนมาทั้งคืน นกก็เช่นกัน เมื่อผัวทำแล้ว อารมณ์ก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน จึงต้องเลยตามเลย หญิงยุอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจะเข้าห้องพอดี ได้ยินเสียงอะไรไม่รู้เบาๆไม่ดังมากจากในห้อง จึงค่อยๆ แง้มประตูและแอบมองเข้าไป เห็นธวัชกำลังมีกิจกรรมทำรักกับนกฉันท์สามีภรรยา จึงเอามือปิดปากแล้วเดินหันหลังกลับเข้าห้องน้ำอีกครั้ง ปิดประตูเงียบๆ คือไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้แบบจะๆ ภาพของเมืองรามเมื่อคืนก็ยังติดตาอยู่เลย นี่มาเห็นเพื่อนกำลังทำอย่างว่ากับสามี จึงจิตหลุดไปเลย ไม่นาน พอทั้งสองคนเสร็จกิจก็นอนกอดกัน สักพักนกก็พิมพ์ข้อความไปบอกสามี

“พี่หนะอดอยากมาจากไหน วันนี้ทำซะแรงเลย เจ็บไปหมดแล้ว พอแล้ววันนี้ไม่ให้เบิ้ล ยังอีก เพื่อนหนูอยู่ เอาไว้คืนนี้ก่อนค่อยเบิ้ลให้เพื่อนหนูกลับไปก่อน ไปอาบน้ำได้แล้วไป เดี๋ยวหนูจะได้อาบบ้าง” ธวัชยังไม่อยากไปเลย วันนี้วันอาทิตย์แท้ๆ

“ยังอีกไป หยิบผ้าเช็ดตัวโยนมาให้หนูด้วย” ธวัชแกล้งโยนผ้าข้าวมาที่ตัวเองใส่ให้เมีย “ไม่ใช่ผ้าข้าวม้า พี่เนี่ย ผ้าเช็ดตัว ยังอีก”

       นกโยนกลับแล้วชี้หน้า หยิบคัทเตอร์ที่หัวเตียง ชี้ที่น้องชาย ธวัชจึงโยนผ้าเช็ดตัวให้ทันที แล้วรีบวิ่งออกนอกห้องไปเลย เจอห้องน้ำล๊อกอีก ธวัชเคาะประตูทันที “ขอโทษครับ ใครอยู่ข้างในครับ ไม่ทราบว่าเสร็จหรือยังครับ พอดีผมปวดท้องด้วย”

       หญิงยุเปิดประตูออกมาแบบเขินๆอายๆจนหน้าแดง เมื่อเจอหน้าธวัชจังๆแบบใกล้ชิด ใจเต้นตุ๊บๆ เมื่อนึกถึงภาพที่เห็นเมื่อกี้ จึงรีบวิ่งเข้าห้องแล้วล๊อกกลอนทันที รีบวิ่งมานั่งที่เตียงตรงที่ยุ้ยเคยนอน เห็นนกกำลังนั่งหวีผมอยู่จึงรีบถามเพื่อนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

“นี่ไอ้รัน เมื่อกี้แกทำอะไรกันกับผัวแกหนะ” นกมองหน้าแล้วยิ้มๆ หยิบกระดาษมาแล้วเขียนถามเพื่อน ที่กำลังทำหน้าบ้องแบ๊ว

“เรื่องธรรมชาติ แกถามทำไม กิจวัตรประจำวันของผัวเมีย ถามอะไรแปลกๆ” หญิงยุถามทั้งๆที่เธอก็รู้ ว่ามันเป็นเรื่องจริง

“อึ๊ย น่าเกลียดหงะ ห้องก็ไม่ล๊อก แล้วทำกันเข้าไปได้ยังไง หยืด หยะแหยง” หญิงยุทำท่ารังเกียจ ทั้งๆที่มันไม่ได้แปลกอะไรเลย

“ธรรมดาก็ไม่มีใครเค้ามายุ่งอยู่แล้ว เข้าออกกันอยู่ทุกวันทุกคนเค้ารู้อยู่แล้วแก ว่านี่มันห้องของผัวเมีย ถ้าประตูไม่เปิดเวลามีธุระเขาก็จะมาเคาะ ไม่พรวดพราดกันเข้ามาอย่างแกแบบนั้นหรอก มันก็เหมือนกับห้องในวังแกนั่นแหละที่ไม่มีใครกล้าเปิดเข้าไปถ้าไม่ได้รับอนุญาต” นกอธิบายจนละเอียดยิบ หญิงยุพูดอะไรไม่ออก เมื่อเถียงไม่ได้ก็รีบลุกไปสะกิดเพื่อนเพื่อจะแต่งตัวบ้าง

“เอานี่ชุดแก ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว แกกับฉันหุ่นไล่เลี่ยกัน คงใส่กันได้นะ” นกชี้ไปที่ชุดซึ่งจัดวางไว้ให้ หญิงยุ Ok ของเพื่อนใส่ได้

       ธวัชอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้าห้องไม่ได้ จึงเคาะประตู นกเดินออกไปเปิด แล้วดันตัวสามีออก ห้ามเข้าไป ชี้ไปที่ศาลา ธวัชงง นก

อธิบาย “เพื่อนหนูอยู่ข้างในกำลังแต่งตัวอยู่ คุณผู้ชายห้ามเข้า ไปเลย ที่ศาลา” นกชี้อีกครั้ง “ยังอีก ไป”

       ธวัชเริ่มกลัวเมีย จึงเดินไปนั่งรอที่ศาลา แล้วนกก็เดินไปอาบน้ำ ธวัชนั่งรอนานมาก เพราะผู้หญิงแต่งตัวนาน จึงไปนั่งทานข้าวทั้งชุดผ้าขาวม้านั่นแหละ “ผู้หญิงอะไรวะเยอะมาก น่าเบื่อน่ารำคาญเป็นที่สุด แต่งตัวอะไรนานเป็นชาติเลย เป็นแบบนี้กันทุกคนหรือ

เปล่าวะเนี่ย น่าเบื่อ ไม่เกรงใจเจ้าของห้องบ้างเลย” พิมพ์กำลังกินอยู่หมดอารมณ์เลย วางช้อนส้อมลงเสียงอย่างดัง

“นี่พี่วัช ถ้าคิดจะนินทาผู้หญิงทั้งทีหนะ ช่วยไปให้มันไกลๆหนูหน่อยได้ไหม หนูก็แต่งตัวนานนะ หมดอารมณ์เลย โดนแขวะแต่เช้าเลย ผู้หญิงนะพี่ มันก็ต้องมีบ้างแหละ ไอ้ของสวยๆงามๆเนี่ย อะไรที่ไม่เหมือนผู้ชายหนะ พี่ก็น่าจะรู้ๆอยู่ นั่นนิดนี่หน่อย”

“พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ ว่าพิมพ์” นกกับหญิงยุเดินออกมานั่งทานข้าว “บ่นอะไร มีอะไรกันพิมพ์” นกยิงข้อความไปถาม เพราะเห็นพิมพ์หน้าดูเหมือนจะไม่สบอารมณ์เอามากๆ “ไม่มีอะไรหรอกพี่ เรื่องไร้สาระไม่เป็นเรื่อง มา มาทานข้าวเช้ากัน”

       ธวัชหันไปมองหน้าหญิงยุ กัดกันแต่เช้าเลย “มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ” หญิงยุ พูดออกไปแบบไม่ได้คิด

“สวยตาห่าหละ พูดออกมาได้ไม่อายปาก สวยยังไง ก็ไม่ได้ครึ่งนกเลย” แล้วก็ถือจานข้าวลุกไปนั่งทานที่อื่น ไม่อยากนั่งตรงข้าม

“ไอ้ ไอ้ ฉันจะด่าผัวแกยังไงดีเนี่ยรัน ดู ดูมันพูด” นกส่ายหัว เอามือซ้ายดึงแขนสามีให้นั่งลง ไม่ให้ไป

“นั่งลง ยังอีก” นกจ้องหน้า ธวัชไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับหญิงยุเลย ถ้าเมียไม่สั่ง

“แกก็เหมือนกันไอ้หญิง เลิกอคติกับผัวฉันได้แล้ว ความจริงมันก็ปรากฏออกมาแล้ว แกยังจะอะไรกับพี่วัชอีกอยู่ได้ ฉันขอร้องหละ เมื่อไหร่จะดีกันได้สักทีนะ บางครั้งฉันก็เริ่มที่จะเบื่อแล้วเหมือนกัน”

“เออๆ ขอโทษ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงไม่ชอบ ไม่ถูกชะตา แล้วฉันจะพยายามนะ ฉันขอโทษ ทานข้าวเถอะ”

       ธวัชนั่งเอียงข้าง ไม่นั่งตรงๆ จนพิมพ์กับนก ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วเหมือนกัน ทนนั่งจนทานอิ่มแล้วจึงแยกย้ายกันไปทำงาน

----- ***** -----

       ยุ้ยตื่นนอนขึ้นมาท่ามกลางอารมณ์ที่ขุ่นมัว ยังคงไม่ลืมเหตุการณ์เมื่อคืนสักเท่าใด จึงยังไม่อาบน้ำ ขอลงไปกระโดดว่ายน้ำในสระให้มันหายระทมทุกข์ใจก่อน ยุ้ยเอารูปธวัชวางไว้บนตู้ข้างเตียงนอน แล้วเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำลงไปทันที ดำผุดดำว่ายให้ความเย็นของน้ำใต้สระชะล้างสิ่งสกปรกในใจของเธอให้ได้ เมื่อกลับขึ้นไป เธอจะต้องเป็นคนใหม่ทันที ลืมเรื่องเมื่อคืนให้หมดให้ได้

<<<<< ===== >>>>>

       ธวัชไปที่ร้านประมาณ 9.30 น.ไม่ได้ทำงานหรอก แค่ไปสั่งงานและเอาอีแก่ออกไปหาเมืองรามทันที นกพาหญิงยุกลับออกมานั่งเล่นที่ร้าน ยังไม่ให้กลับวัง กลัวเพื่อนฟุ้งซ่าน มองเข้าไปในร้าน ก็ต้องแปลกใจว่า สามีไปไหน จึงให้หญิงยุกับพิมพ์ล่วงหน้าไปที่ร้านก่อน

“พี่จ้อย พี่วัชไปไหน” นกถาม “ไม่รู้ เห็นแค่มาสั่งงานที่อยู่บนกระดานแล้วก็ขับอีแก่ออกไปเลย” นกรีบส่งข้อความหาสามี

“อยู่ไหน กลับมาเดี๋ยวนี้ หนูรู้นะว่าพี่จะไปไหนหนะ พี่วัช ทำไมไม่ตอบ” เวลาธวัชขับมอเตอร์ไซด์เขามักจะไม่ใส่หูฟัง เอาใส่กระเป๋าสะพายคู่ใจอย่างเดียว

       นกรอคำตอบนานแล้ว เมื่อไม่ได้รับข้อความตอบกลับ จึงร้อนใจมาก ว่าจะเกิดเรื่องขึ้นอีกเหมือนครั้งที่แล้วไหม จึงรีบวิ่งไปหาหญิงยุ

“ไอ้หญิงเอารถออกเร็ว พิมพ์วันนี้อยู่คนเดียวไปก่อนนะ ไป”

“ไปไหนหละ ไหนบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉันไงแก” หญิงยุรีบถามเพื่อน เพราะยังไม่รู้ว่าเพื่อนจะไปที่ไหนและทำอะไรเลย

“เออ ก็เรื่องนี้แหละ รีบไปบ้านพี่รามเลย ก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นอีก ตอนนี้พี่วัชไปหาพี่ราม สงสัยเรื่องเมื่อคืนนี้แน่เลย”

“เออๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ ใจเย็นๆซิวะ” แล้วหญิงยุ ก็รีบถอยรถออกไปเลยทันที    เร็วปานสายฟ้าแล่บ

***** ----- *****

       หลังจากขึ้นมาจากน้ำ ยุ้ยก็ทำใจได้จริงๆ เปลี่ยนจากคนที่เศร้าหมอง เป็นคนที่เข้มแข็ง เพราะได้ให้ความเย็นของน้ำในสระชำระสิ่งที่ไม่ต้องการออกไปหมดแล้ว ยุ้ยรีบขึ้นไปอาบน้ำต่อในห้องของตัวเองทันที

       หลังจากกนั้นก็ออกไป Shopping ซื้อข้าวของเพื่อมาประทังชีวิตต่อไป เดินเข้าห้างนั้น ออกห้างนี้ แถวๆประตูน้ำนั่นแหละ เพราะมีเยอะไปหมด Shop เพื่อให้ลืมธวัชจริงๆ 5555+

\\\\\ ----- /////

       ธวัชมาก่อนก็จริง แต่รถมันเก่าอีแก่มันไปได้ไม่เร็วมาก รถเบ็นซ์ของหญิงยุทั้งใหม่ทั้งไวกว่า นกดูไปด้วยตามทางว่าผัวถึงไหนแล้ว ไม่นานนกก็เห็นว่าสามีอยู่นั่น กำลังจะเลี้ยวเข้าซอยบ้านของเมืองราม นกจึงบอกให้หญิงยุปาดหน้าเลยห้ามไม่ให้เข้าไป

“เอ๊ยๆๆๆ” รถธวัชเสียหลักทันที เพราะเบรกกะทันหัน ลงข้างทาง ธวัชกระโดดออกไม่ทัน รถชนกับฟุตบาตร ธวัชกลิ้งลงข้างทางอย่างแรง แต่ไม่เป็นอะไรมาก นกลงรถมาดูสามี หญิงยุไม่ลง นั่งดูเหตุการณ์อยู่บนรถ

“เป็นอะไรมากไหมพี่ หนูขอโทษ” นกยกมือขอโทษธวัช

“หนูทำอะไรของหนูหนะ ถ้าพี่ตายไปจะทำยังไง” นกรีบอธิบาย เพราะกลัวว่าธวัชจะเข้าใจผิด

“ก็หนูกลัวว่าพี่จะมีเรื่องกับพี่ราม หนูก็เลยรีบมาห้ามไม่ให้พี่เข้าไป” ธวัชมองหน้าเมีย แล้วอธิบายให้ฟังเช่นกัน

“มีเรื่องอะไร พี่ไม่ได้จะมาหาเรื่องต่อยกับมัน พี่แค่จะมาถามเรื่องยุ้ย เพราะพี่รู้ว่ายังไงไอ้รามเพื่อนพี่ มันก็ไม่มีนิสัยแบบนั้นหรอก”

“มันก็ไม่แน่นะพี่ คนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้ ดูอย่างยุ้ยซิ ยังเปลี่ยนไปได้เลย” หญิงยุกดแตรเรียกเพื่อน นกหันไปดู

       ธวัชลุกขึ้นมา เจ็บขาซ้ายนิดหน่อย เพราะลงอย่างแรง “หนูกลับไปเถอะ ไม่มีอะไรหรอก เชื่อพี่นะ พี่กับมัน ยังไงๆก็ไม่ฆ่ากันตายหรอก” นกดื้อ ไม่ไป

“ไม่ ถ้าพี่จะเข้าไป หนูจะเข้าไปด้วย และถ้าไม่มีอะไรหนูถึงจะกลับ”

       นกพยุงธวัช มาที่อีแก่ ธวัชดึงรถขึ้นมาแล้วสตาร์ทใหม่ กว่าจะติดเล่นเอาแย่อยู่สักพัก นกรีบวิ่งขึ้นรถเพื่อน แล้วชี้บอกเพื่อนให้ตามธวัชไป หญิงยุ ไม่อยากเข้าไปเจอเมืองรามเลย เพราะยังโกรธอยู่

“เร็วซิไอ้หญิง ผัวฉันไปโน่นแล้ว” หญิงยุตัดสินใจขับรถตามเข้าไป พอเข้ามาจอดถึงหน้าบ้าน และเดินเข้าไปในบ้าน ก็ต้องพบกับสภาพของเมืองรามนอนคว่ำหน้ามือห้อยหลับอยู่ที่โซฟา

“ไอ้ราม ไอ้ราม เอ๊ย ตื่น” เมืองรามงัวเงียเงยหน้าขึ้นมาดูว่าใคร คนแรกที่มองเห็นกลับกลายเป็นหญิงยุที่ยืนกอดอกหน้ามุ่ยอยู่และนก ส่วนธวัชกลับเห็นเป็นคนสุดท้าย เพราะนั่งอยู่ใกล้สุด จึงค่อยๆหมุนตัวลงมากองอยู่กับพื้นและลุกขึ้นมา

“หญิง ผมขอโทษ” หญิงยุไม่พูดอะไรเดินออกไปนอกบ้านทันที เมืองรามวิ่งตาม ธวัชเอามือขวากั้นเอาไว้

“มึงไปอาบน้ำ อาบท่า ล้างหน้า ล้างตัวให้ดีและเปลี่ยนชุดใหม่ซะก่อนไป เพราะเรามีเรื่องที่จะต้องคุยกันอีกยาวไป กูจะรอข้างนอกที่สนามข้างแม่น้ำนะ” ไม่ถึง 10 นาที เมืองรามเดินลงมาพร้อมแซนวิสในปาก กาแฟ 1 ประป๋อง โยนให้ธวัช 1 กระป๋อง

“เอ้ามึงมีอะไรจะคุยกะกูก็ว่ามา กูพร้อมแล้ว” ธวัชไม่อ้อมค้อม “เรื่องยุ้ย” เมืองรามทำใจแล้วตั้งแต่เกิดเรื่อง

“เออ กูยอมรับ ว่ากูกับยุ้ยกิ๊กกัน กูตอบมึงไม่ถูกจริงๆหวะ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง” ประโยคนี้หญิงยุจี๊ดเลยเมื่อได้ยินกับหู

“แต่กูไม่ได้ตั้งใจและยังไม่มีอะไรเกินเลยกับเมียมึงเลยนะโว๊ยไอ้วัช กูขอโทษ” เมืองรามพยายามอธิบาย ไม่ได้แก้ตัว

“ไม่ต้องมาขอโทษกูหรอกราม กูกับยุ้ยเลิกกันนานแล้ว เพราะฉะนั้น มึงไม่ผิด และยุ้ยก็ไม่ผิดด้วยที่เค้าอยากจะมีใครใหม่ แต่ต้องไม่ใช่มึง” ทุกคนงง กับประโยคของธวัช “กูไม่เข้าใจ ก็ในเมื่อมึงเลิกกันแล้ว แล้วทำไมมึงต้องมากันท่ากูอีก”

“กูไม่ได้กันท่า” อารมณ์ธวัชเริ่มมาแล้ว เมื่อเมืองรามยังไม่รู้ตัวว่าทำไม ธวัชชี้หน้าเพื่อน แล้วหันหน้าไปที่หญิงยุที่กำลังเสียใจอยู่

“นี่มึงยังไม่รู้ตัวเองอีกเหรอว่าทำไมกูถึงต้องพูดแบบนั้น” เมืองรามส่ายหน้า ธวัชบีบกระป๋องกาแฟโยนทิ้ง แล้วเดินไปจับคอเสื้อเพื่อน

“โธ่ ไอ้เหี๊ย” นกรีบวิ่งเข้าไปดึงมือสามี ว่าแล้วต้องเกิดเรื่องจนได้ “ไหนบอกว่าจะไม่มีเรื่องอะไรไงพี่” นกมองหน้าสามี

“แล้วผู้หญิงคนนั้น คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น มึงเอาเค้าไปไว้ที่ไหน ไอ้ราม ไอ้สัสเอ๊ย” นกพยายามดึงมือสามีแกะมือจากคอเสื้อเมืองราม

“กูก็เอาไว้ที่เดิมไง ในที่ของเขา ที่ซึ่งกูเข้าไปไม่ถึงอีกแล้ว” หญิงยุยืนร้องไห้ “กูพึ่งรู้ว่าโลกของกูกับของหญิงยุ มันคนละใบกัน”

       เมืองรามระบายออกมา “เมื่อเทียบกับโลกของกูกับยุ้ย มันเป็นใบเดียวกัน อยากทำอะไร กูก็ทำได้ มีอิสระเสรี โดยที่กูไม่ต้องคอยฟัง คอยรับคำสั่ง ทำตามหรือเป็นเบี้ยล่างใคร มึงเข้าใจไหมไอ้วัช มึงเข้าใจกูไหม”

        ธวัชซัดเปรี้ยงเข้าไปที่ปากของเมืองรามด้วยมือซ้ายอย่างแรงในหมัดแรก จนเมืองรามกระเด็นลงไป ธวัชจะตามไปซ้ำ นกวิ่งเข้าไปขวางกางมือบังไว้

“ถอยไปนก เรื่องนี้หนูไม่เกี่ยว พี่บอกให้ถอยออกไป” นกใช้มือขวาตบหน้าธวัชอย่างแรง แล้วชี้หน้า

“ไหนบอกว่าจะไม่มีเรื่องไง แล้วนี่อะไร” นกชี้ไปที่เมืองราม “พี่ผิดสัญญา พี่ไม่เคยรักหนู พี่ไม่มีเหตุผล หนูเกลียดพี่” นกจ้องหน้า

“ไอ้คนไม่มีสัจจะ ไอ้คนไม่มีหัวใจ” พอสิ้นคำสุดท้าย นกจิ้มลงไปอย่างแรงที่แป้น แล้วก็โยนโทรศัพท์ลอยขึ้นฟ้ากลางอากาศทิ้งทันที เครื่องตกลงมาอย่างแรงแตกละเอียดไม่มีชิ้นดี และวิ่งขึ้นไปนั่งร้องไห้บนรถ หญิงยุมองหน้าเมืองราม แล้วเดินจากไป กลับขึ้นรถแล้วขับรถออกไปเลยทันที ใครอยากจะทำอะไร ใครอยากจะฆ่ากันตาย ก็เชิญเลยตามสบาย ต่อไปนี้นกไม่สนใจอีกแล้ว

       ธวัชรีบวิ่งไปเก็บซากโทรศัพท์ที่แตกละเอียดขึ้นมาทันทีและถือไว้ พอเห็นโทรศัพท์ที่นกรักที่สุดแตกกระจายลงต่อหน้าเท่ากับว่าความสัมพันธ์ของเขากับนกขาดกันแล้วเหรอวันนี้ จึงทำให้เขาคิดขึ้นมาได้ว่า เขาทำเกินไปจริงหรือ เขาทำผิดจริงหรือ อารมณ์ที่เกิดขึ้น ธวัชฉุกคิดขึ้นมาได้ จึงยื่นมือขวาออกไปให้เมืองรามจับ เมืองรามซึ่งนั่งอยู่กับพื้น ก็เริ่มสำนึกเช่นกันว่าตัวเองก็มีส่วนผิดกับเรื่องในครั้งนี้ จึงยื่นมือซ้ายออกไปจับ ธวัชดึงเพื่อนขึ้นมา “กูขอโทษโว๊ยที่อารมณ์ร้อนไปหน่อยที่ชกมึง หวังว่ามึงคงไม่โกรธกูนะ”

       เมืองรามเอามือเช็ดเลือดที่ปาก “ไม่เป็นไร กูสมควรแล้ว ที่โดนมึงต่อย มันได้เตือนสติให้กูได้คิดอะไรขึ้นมาได้เหมือนกัน”

“เอาหละ เรื่องนั้นมันเป็นเรื่องส่วนตัวของมึง มึงอยากจะคบใครอยากอยู่กับใคร มันก็เป็นสิทธิ์ของมึง กูเข้าไปก่าวก่ายไม่ได้ แต่กูแค่อยากเตือนมึงว่า ก่อนจะทำอะไรก็คิดให้ดีเสียก่อน โดยเฉพาะเรื่องของท่านหญิงผีดิบอะไรนั่น”

“โอ้โฮ นี่มึงตั้งฉายาแฟนกูว่าท่านหญิงผีดิบ เลยเหรอวะ” เมืองรามหัวเราะออกมาเบาๆ จนธวัชคลายเครียดไปได้บ้าง

“เออ ถึงกูจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าเค้า แต่เรื่องนี้มึงก็ผิดเต็มประตูนะโว๊ย จะเอาใครจะเลือกใคร ก็เอาสักคน มึงรีบไป Clear กับเขาซะว่าจะเอายังไงต่อไป กูไม่อยากให้มึงเป็นเหมือนกู เมียหนะมีคนเดียวจะดีกว่า อย่ามี 2-3 อย่างกูเลย นั่นมันเป็นเพราะ เหตุสุดวิสัย แต่ถึงยังไงตอนนี้กูก็มีนกคนเดียวแล้ว กูต้องรักษาของรักของกูไว้ให้จงได้ ปาดนี้ไม่รู้ว่างอนกูไปถึงไหนแล้ว กูไปหละ กูเตือนมึงได้เท่านี้แหละ ไอ้ราม” ธวัชบอกเพื่อนได้เท่านี้ แล้วเอามือซ้ายตบไหล่ขวาเพื่อนเบาๆ เมืองรามหันมามองหน้าเพื่อน

“เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหมวัช” ธวัชหันมายิ้มให้เพื่อน “เออ มึงกู เพื่อนกันตลอดไป กูไปหละ แล้วอย่าลืมทำแผลด้วยหละ”

       พอพูดจบ ธวัชก็ขับอีแก่กลับร้านทันที ส่วนเมืองรามก็เดินเข้าบ้านไปทำแผลและหาข้าวทาน

***** ///// *****

       นกโกรธธวัชที่ผิดสัญญา จึงบอกหญิงยุให้ขับรถกลับมาที่วังเลยทันที พอลงรถได้ก็รีบวิ่งขึ้นห้องบรรทมโดยไม่รอช้า หญิงยุเองก็ใช่ว่าจะดี อาการไม่ต่างจากเพื่อนสักเท่าใด ลงจากรถได้ ก็เดินซึมๆเข้าห้องบรรทมส่วนตัวเหมือนกัน

       ธวัชมาถึงร้านขายอาหารของเมีย มองหานกไม่เจอ “พิมพ์นกกลับมารึยัง” พิมพ์ส่ายหน้า ขณะที่กำลังตักแกงให้ลูกค้า

“แล้วไปไหนของเค้านะ ก็ออกมาจากบ้านรามตั้งนานแล้วนี่” ธวัชไม่เข้าใจ และไม่รู้ว่านกอยู่ที่วังหญิงยุ

“พี่นกอาจจะไปซื้อของใช้หรือเที่ยวกับพี่หญิงก็ได้ พี่อย่าพึ่งวิตกกังวลอะไรเลย” พิมพ์พยายามปลอบใจธวัช

“ก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นเถอะ” แล้วธวัชก็ขับอีแก่กลับเข้าไปทำงานที่ค้างอยู่ต่อจนเสร็จ

%%%%% ----- %%%%%

       เพื่อตอบแทนความช่วยเหลือของนกในครั้งนี้ ที่ไม่ทำให้เขาเจ็บตัวจากธวัช เมืองรามจึงรีบวางแผนและกับดัก เพื่อที่จะจับเมฆกับโขงให้ได้สักที รามโทรหาชาญชัยเพื่อมาปรึกษาหารือกับเรื่องนี้อย่างจริงจังอีกครั้ง ถือว่าเป็นครั้งสุดท้ายเลยก็ว่าได้ในความคิดของเขา เพราะมันยืดเยื้อมานานแล้ว ร่วม ครึ่งปีและก็เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย

xxxxx ===== xxxxx

       งามตา ยังไม่ค่อยหายดี เด็กสาวตัวคนเดียว ที่อยู่กับยายแก่เพียงสองคน เวลาล้มหมอนนอนเสื่อ มันก็แบบนี้ ไม่มีใครมาคอยดูแลหรอก แต่เพราะธวัชรับปากรับคำกับแม่ของงามตาแล้ว ยังไงธวัชก็ทิ้งงามตาไม่ลงอยู่ดี ถึงแม่ว่า งามตาจะร้ายกับเขาเช่นไร ช่วงบ่ายธวัชเข้าไปซื้ออะไหล่ที่คลองถมก็เลยแวะซื้อโจ๊กแถวนั้นมาฝากงามตา ยังไงก็ทิ้งไม่ลง จะด้วยสงสารหรืออะไรก็ไม่รู้ได้           

“เอาทานซะนี่โจ๊กอย่างดี พี่ซื้อมาจากเยาวราช ผ่านไปซื้ออะไหล่ก็เลยเอามาฝาก”

“พี่วัช ทำไมพี่ถึงดีกับหนูถึงขนาดนี้หละ ทั้งๆที่หนูร้ายกับพี่ออกอย่างนั้น หนูขอโทษนะพี่นะ”

       หวังว่านี่คงไม่ใช่กับดักหัวใจที่หลอกให้งามตาเข้าใจอะไรผิดไปอีกหรอกนะธวัช คนเราลึกๆ ถ้าไม่รักไม่ชอบจริงๆ เค้าคงไม่ทำแบบนี้ให้กันหรอก

“เอาน่าอย่าคิดมากพี่บอกแล้วไง ก็งามตาเป็นน้องสาวพี่นี่จริงไหม” ธวัชพยายามกัดฟันพูดทั้งๆที่กำลังมีเรื่อง

       งามตาพูดอะไรไออก ยกมือไหว้ธวัชซึ้งใจ จนน้ำตาไหลออกมา ธวัชเอามือลูบหัวงามตาเบาๆ ตอนนี้งามตาดูซูบผอมและโทรมไปมาก หลังจากเกิดเรื่องครั้งล่าสุดและต้องมาล้มป่วยจากโรคกระเพาะบวกโรคเครียดอีก จึงทำให้ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเลย

       ธวัชรอเมียจนเย็น จนค่ำ นกก็ไม่กลับ ติดต่อก็ไม่ได้ เพราะเศษโทรศัพท์อยู่กับเขา สงสัยว่าต้องงอน แล้วหนีหน้าไปอยู่ที่วังของ

เพื่อนเธอแน่ ถ้าเป็นเช่นนั้นธวัชก็หมดสิทธิ์ทันทีเพราะรู้ๆกันอยู่ว่าหญิงยุห้ามไม่ให้เขาเข้าไปด้านใน จึงต้องได้แต่รอปาฏิหาริย์

+++++ ***** +++++

       เช้าวันใหม่ วันจันทร์ที่ 9 พฤศจิกายน ทำงานได้แค่ 6 วัน ยุ้ยก็ทำเรื่องกับ บก.ขอไม่ไปประจำที่สถานีตำรวจนั้นอีกแล้ว ขอย้าย สน.โดยอ้างว่า มันไกลเดินทางลำบากรถติดมาก บก.ซึ่งเป็นหัวหน้าก็ยอม โดยไม่ถามอะไรเพิ่มเติมทั้งสิ้น นอกจากเหตุผลที่ยุ้ยให้มา เพราะผลงานยุ้ยดีสำหรับงานแรก บก.จึงให้ย้ายไปทำงานที่ สน.ที่ใกล้ที่พักของยุ้ยมากที่สุด คือ สถานีตำรวจนครบาลพญาไท ยุ้ยจึงรีบเดินทางไปทันที ส่วนโต๊ะทำงานนั้น ยุ้ยจะเข้ามา Clear งานประมาณ สัปดาห์ละ 3 ครั้ง ในช่วงบ่ายๆ ทำให้ยุ้ยสบายใจได้อีกเปราะนึง กับความรู้สึกผิดของเธอที่มีต่อธวัชและตัวของเธอเอง และไม่ต้องเจอหน้าเมืองรามอีกแล้ว

***** \\\\\ *****

       เมืองรามได้วางแผนและกับดักเป็นอย่างดีทีเดียวในคราวนี้ โดยให้แดงร่วมมือ และใช้นกเป็นตัวล่อโดยที่นกไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่า ตัวเองได้ถูกใช้เป็นกับดักและเครื่องมือในการจับเมฆครั้งนี้ งานนี้ไม่มีใครรู้นอกจาก เมืองราม ชาญชัยและแดง สามคนเท่านั้น

***** ..... *****

       ค่ำวันเดียวกันเมืองราม มาขอคืนดีและขอรับผิดจากหญิงยุถึงวัง ที่ได้เผลอตัวเผลอปากและเผลอใจ ทำผิดไปแล้วครั้งใหญ่หลวง เมืองรามขับเรือเข้ามาจอดที่วัง ขึ้นมาจากประตูหลังและเดินตรงขึ้นไปหาหญิงยุถึงบนห้องบรรทมส่วนตัว

       เมืองรามค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบๆยังกะโจร ไม่รู้นะเนี่ยว่าเป็นตำรวจถ้าไม่รู้จักกัน หญิงยุไม่อยู่ในห้อง เมื่อเมืองรามดูจนทั่วก็ออกมา ก็เลยเดินกลับจะไปดูที่ระเบียง ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักๆออกมาจากห้องของนกซึ่งอยู่ที่หัวบันได จึงมีมารยาทสักหน่อย เคาะประตู หญิงยุเดินมาเปิดประตู พอเห็นเป็นเมืองรามก็ปิดประตูใส่หน้าทันที เมืองรามเอามือดันเอาไว้แล้วใช้แรงผลักประตูเข้าไป แรงผู้หญิงหรือจะสู้แรงผู้ชายที่แข็งแรงอย่างเมืองราม หญิงยุเซ นกเดินเข้ามารับไว้พอดี

“ออกไปนะ แล้วนี่เข้ามาได้ยังไงเนี่ย ใครให้เข้ามา สร้อย เดือน อยู่ไหน หายไปไหนกันหมด มีคนแปลกหน้าเข้ามาในวังชั้นใน ปล่อยเข้ามาได้ยังไง”

          เมืองรามรีบเดินเอามือเข้ามาปิดปากหญิงยุ นกรีบทุบและกัดแขนเมืองราม เมืองรามจึงปล่อย นกชี้หน้าราม

“ทำอะไรหนะ ถอยออกไปนะ” หญิงยุไม่พอใจมากที่เมืองรามบุกรุกขึ้นมาในเวลานี้

“มาทำไมรีบกลับไปซะ ก่อนที่ฉันจะเรียกทหารองครักษ์ขึ้นมา เราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันอีกแล้ว มันจบแล้ว”

“แต่หญิงต้องฟังผมอธิบายก่อนนะ ผมขอโทษ ทุกอย่างมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

“คุณจะไปเอาใครที่ไหน จะอีงามหรืออียุ้ย ก็เชิญ ตั้งแต่นี้ไปเราไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องต่อกันอีก ในเมื่อหญิงมันเป็นคนไม่ดี ชอบจุกจิกจู้จี้ ชอบสั่งนั่นสั่งนี่ เมื่อมันเป็นโลกคนละใบกัน ถ้ามันเป็นอย่างนั้น เราก็ไม่ต้องอยู่ด้วยกันอีก เราเลิกกัน และต่อไปนี้คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาเพ่นพ่านที่นี่อีก ออกไป และไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ จะไปไหนก็ไป ออกไป เดี๋ยวนี้”

       หญิงยุชี้นิ้วให้ออกไป “โน่นประตู..แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ ออกไป” แล้วก็หยิบของที่ใกล้มืออะไรได้ ก็ขว้างออกไป แปรงหวีผมบ้าง กระป๋องแป้งบ้าง จนเมืองรามต้องยอมถอย เพราะถึงจะพูดอะไรไปตอนนี้ หญิงยุก็คงไม่ฟังอะไรแน่ รีบเปิดประตูห้องแล้ววิ่งลงกลับไปที่เรือ และขับกลับบ้านทันที หญิงยุนั่งลงร้องไห้กับพื้น นกเข้ามากอดและปลอบใจเพื่อน

       หญิงยุเสียใจกับการกระทำในครั้งนี้ ถึงขั้นขอเลิกกับเมืองรามทันทีเป็นการถาวร โดยมีนกเป็นพยานแบบไม่ได้ตั้งใจ โดยที่ไม่มีการหวนกลับมาคืนดีอีกเลย ยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ดันไปยุ่งกับยุ้ย เมียของธวัช ซึ่งเป็นเมียของเพื่อนรักเสียด้วย คราวงามตาก็ทีนึงแล้ว นี่ขนาดมีการคาดโทษเอาไว้แล้วนะ เพราะเคยสัญญาเอาไว้แล้วว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก คดีงามตายังไม่หายโกรธเลย นี่ดันมาทำเรื่องแบบนี้กับยุ้ยอีก ซึ่งเธอรับไม่ได้จริงๆ ความสัมพันธ์จึงขาดสะบั้นแบบต่อไม่ติดอีกเลย

----- ^^^^^ -----

       รุ่งขึ้น เมืองรามรีบกลับมาอีกแต่เช้ามืด 6 โมงเช้า เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน เพื่อขอโทษและกลับมาเป็นแฟนเหมือนดังเดิม เพราะครั้งนี้เขารู้ว่าผิดจริงๆ มันต่างจากคราวของงามตา เมืองรามมาจอดเรือที่เดิม แต่คราวนี้เปิดประตูหลังวังที่เชื่อมต่อกับท่าเรือเข้าไปไม่ได้ เพราะหญิงยุสั่งคนให้มาล็อก จึงปีนเข้าไป เดินอ้อมไปด้านหน้า เจอสร้อยพอดีกำลังเอาสำรับอาหารเช้ามาวางที่โต๊ะให้

ท่านหญิงและองค์หญิง “ผู้กองเข้ามาได้ยังไงคะเนี่ย ก็..” เมืองรามรีบดึงสร้อยหลบมาอีกทางเผื่อใครเดินมาเห็น

“ฉันขอร้องหละสร้อย ช่วยอะไรฉันทีนะ” สร้อยตกใจอยู่นิดนึง “อะไรคะ สร้อยกลัวนะผู้กอง” สร้อยไม่เคยเจอแบบนี้

“ช่วยบอกท่านหญิงของสร้อยไปเจอฉันที่ท่าน้ำหน่อยนะ ฉันจะรออยู่ที่นั่นนะ ฉันรบกวนสร้อยแค่นี้แหละ”

       แล้วเมืองรามก็ปีนกลับออกไปรอหญิงยุที่ท่าน้ำ หญิงยุกับนกเดินลงมาจากห้องนอนประมาณ 6.30 น. สร้อยรีบเดินมาบอก

“ท่านหญิงเพคะ” หญิงยุมองหน้าสร้อย เพราะดูลุกลี้ลุกลน “มีอะไรก็บอกมาเลย อย่าอ้ำๆอึ้งๆ” สร้อยนั่งพับเพียบแล้วรีบบอก

“ผู้กองมารอพบท่านหญิงอยู่ที่ท่าน้ำเพคะ” หญิงยุ ทำท่าไม่สนใจ แต่นกกลับคิดต่าง จึงบอกเพื่อน

“ฉันว่าแกควรจะไปหาเค้านะ แล้วคุยให้มันรู้เรื่องไปเลย” นกชี้ไปที่เมืองราม หญิงยุพอจะเข้าใจอยู่บ้าง ถึงจะไม่รู้ความหมายที่แท้จริง “เออๆ วุ่ยวานแต่เช้าเลย” หญิงยุทำหน้าเครียดแต่เช้า “ไป ฉันไปด้วย” นกจับมือซ้ายเพื่อน จึงลุกไปด้วยกัน เดินไปที่ท่าน้ำหลังวัง เมืองรามดีใจมากที่หญิงยุยอมออกมาหาเธอ แต่ไม่ทันที่เมืองรามจะได้พูดอะไร หญิงยุจึงชิงบอกความในใจให้ฟัง เสียก่อน

< ไม่ใช้คนรักร่วมกับใคร - ปาน ธนพร > https://www.youtube.com/watch?v=eGK8h8Fow-o

      หญิงยุตัดสินใจไปแล้ว คำไหนคำนั้น เมืองรามไปอ้อนวอนของ้อคืนดียังไงเธอก็ไม่ใจอ่อน ตัดเป็นตัดตายไปแล้ว ยังไงก็ไม่อยากจะหวนคืนไปเจ็บอีกเป็นครั้งที่ 3 เธอเข็ดกับความรักครั้งนี้จริงๆ “หญิง หญิง รามขอโทษ ต่อไปรามจะไม่ทำอีกแล้ว”

“หญิงแกคิดให้ดีก่อนนะ” นกดึงมือเพื่อนขณะที่หญิงยุหันหลังเดินกลับเข้าวังทันทีเมื่อร้องเพลงจบ โดยไม่หันหลังกลับไปอีกเลย

       เมืองรามผิดหวังมากกับสิ่งที่หญิงยุตัดสินใจลงไปนกวิ่งตามหญิงยุไป หญิงยุปิดประตูและปิดตายท่าน้ำแห่งนั้นทันทีตั้งแต่วันนี้

***** +++++ *****

       สองวันผ่านไปหลังจากที่เมืองรามโดนหญิงยุเท เมืองรามทำใจได้แล้วจึงกลับไปทำงานแบบสภาพปกติ หลังจากที่เก็บตัวเองเอาไว้กับความเสียเศร้าเสียใจ ยุ้ยหลบหน้าเมืองรามไปแล้วเรียบร้อย ส่วนเมืองรามเองก็เฝ้ามองและรอคอยว่าเมื่อไหร่ยุ้ยจะโผล่มา พอมีนักข่าวมา เมืองรามก็รีบวิ่งออกมาดู แต่กลับเป็นคนใหม่ ที่ไม่ใช่ยุ้ย เมืองรามจึงผิดหวังกับการรอคอยในครั้งนี้อีกเช่นกัน

<<<<< ***** >>>>>

       อย่าว่าแต่เมืองรามของ้อแฟนเลย ธวัชก็เช่นกัน มาตามเมียให้กลับอีกเหมือนเช่นเคยหลังจากรอมาแล้ว 3 วัน วันนี้วันที่ 12 ธวัชจึงตัดใจมาขอพบและขอความเห็นใจ โดยให้พิมพ์ช่วย ธวัชมาแต่เช้า มหาดเล็กนายทวารยอมให้แค่พิมพ์เข้าไปคนเดียวเท่านั้น

       พิมพ์หันมาถามธวัช “เอาไงพี่” ธวัชรู้อยู่แล้วจึงพยักหน้าและมานั่งรอนกอยู่ที่ข้างกำแพง ให้พิมพ์เอาอีแก่เข้าไปเพราะถ้าเดินมันจะเสียเวลา เพราะระยะทางก็ไกลไม่เบา นกกำลังนั่งเล่นเพลินๆอยู่คนเดียว เพราะหญิงยุออกไปทำงานแล้ว นกดีใจมากที่พิมพ์มา

“คิดถึงพี่นกจัง” พิมพ์วิ่งเข้ามากอด “เมื่อไหร่พี่นกจะกลับบ้านซะทีหละ 3 วันนี้หนูเลยไม่มีรายได้เลย ลูกค้าก็บ่นหา

“พี่คงไม่ได้กลับไปอีกแล้วหละ” นกเขียนตอบพิมพ์ไปในกระดานไวด์บอร์ด

“ทำไมหละพี่” พิมพ์ชักไม่แน่ใจกับสิ่งที่นกจะตอบเสียแล้ว “พี่คิดว่าจะเลิกกับพี่วัชนะ”

       นกให้คำตอบแบบนั้น “พี่คิดทบทวนดูดีแล้ว เพราะเราสองคนคงไปกันไม่ได้อีกแล้ว” และอธิบายต่อ

“พี่ไม่สามารถที่จะทนอยู่กับคนที่ไม่มีสัจจะและผิดสัญญาได้ตลอดเวลาหรอกพิมพ์” นกมั่นใจแบบนั้น

“พี่ต้องขอโทษด้วยนะ พิมพ์เองก็เตรียมตัวกลับบ้านที่สุพรรณได้แล้วหละ พี่ขอขอบใจมากนะที่ดูแลพี่มาตลอด”

       นกเอามือมาแตะที่ไหล่พิมพ์ “พี่จะขออยู่กับเพื่อนพี่ที่นี่สักพัก ไม่นานพี่ก็คงจะกลับวังพี่เอง บอกตามตรงขอทำใจก่อน”

“ไม่ได้นะพี่ พี่จะเลิกกับพี่วัช เพราะเรื่องแค่นี้ไม่ได้ ไป ออกไปหาพี่วัชกัน ไปบอกเขาเองให้รู้เรื่อง พี่วัชเค้ารอพี่อยู่ที่หน้าประตูวังนี้เอง ไปพี่ ออกไปกับหนูเดี๋ยวนี้เลย” นกไม่ไป แกะมือพิมพ์ออก

       พิมพ์จ้องหน้านก เพราะผิดหวังกับสิ่งที่นกกำลังตัดสินใจแบบผิดๆ “พี่จะทำแบบนี้จริงๆเหรอ” พิมพ์ถามย้ำอีกครั้ง

“พี่วัชเค้ารักพี่มากนะ ถ้าพี่จะไป พี่ต้องไปบอกเขาเอาเอง อย่ามาทิ้งกันแบบนี้ คนรอมันเจ็บนะพี่” ไม่มีคำตอบจากนก

       เมื่อคุยกันไม่รู้เรื่อง นกจึงเดินกลับขึ้นห้องไป ปล่อยให้พิมพ์นั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว “อะไรของเค้าวะ”

***** \\\\\ *****

       ระหว่างที่การง้อขอคืนดีกับแฟนไม่สำเร็จ เมืองรามจึงคิดว่าจะใช้ที่วังนี่แหละเป็นสถานที่ล่อให้เมฆกับโขงมาติดกับดักนี้ให้ได้ จากที่กะว่าจะให้เกิดเรื่องขึ้นที่ตลาด ก็เลยเปลี่ยนแผนนิดหน่อย แต่จะยังไงก็ตาม ต้องกลับไปวางแผนให้ดีอีกครั้งกับชาญชัย

>>>>> ----- <<<<<

       เมื่อนกทำแบบนั้นและพิมพ์ได้ยินแบบนี้ พิมพ์จึงขับอีแก่ออกมาอย่างหมดกำลังใจไปเลยทีเดียว ที่โน้มน้าวใจนกไม่สำเร็จ เมื่อออกมาถึงหน้าประตู ธวัชเดินเข้ามาฟังคำตอบ พิมพ์ส่ายหน้า ธวัชจึงมีสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดี

“พี่ ทำใจไว้บ้างนะ เพราะพี่นกเขาประกาศบอกหนูออกมาแล้วว่า จะขอแยกทางกับพี่ หนูเข้าใจและเห็นใจนะ หนูช่วยได้เต็มที่ ก็แค่นี้แหละ ไป กลับบ้านไปตั้งหลักกันก่อน” ธวัชยืนคอตก พอรู้ว่านกขอเลิก พิมพ์ขยับถอยหลังมา ธวัชขึ้นขับต่อทันที ตรงกลับบ้าน

       ระหว่างที่นกไม่อยู่ ธวัชก็ต้องคอยมาดูแลงามตาเป็นระยะตามคำสัญญา จนกว่างามตาจะแข็งแรงเป็นปกติ

***** ^^^^^ *****

       พิมพ์ไม่รู้จะไปปรึกษาหารืออะไรกับใครแล้ว เพราะมืดไปหมดทั้ง 8 ด้านก็ว่าได้ เมืองรามก็เงียบไม่แจ้งหรือบอกอะไรมาเลยเกี่ยวกับแผนต่อไป ส่วนนกก็เหมือนงอน หรือจะจริงก็ไม่รู้เรื่องเลิกเนี่ย และที่สำคัญเธอจะกลับ หรือถอยออกมาจากงานนี้ดี เพราะว่าเมืองรามไม่ได้บอกอะไรกับเธอเลย พิมพ์จึงโทรหาริชาร์ดเพื่อให้มาเป็นกำลังใจและช่วยเธอคิดกับการตัดสินใจในครั้งนี้ทันที

       ตอนนี้พิมพ์ไม่ได้ออกไปขายอาหารเหมือนทุกวัน เพราะนกไม่อยู่ จึงไม่มีใครทำอาหาร พิมพ์ก็อยู่ว่างๆ เฉยๆ หงุดหงิดเป็นเหมือนกัน จึงนัดริชาร์ดออกมาเจอกันที่ห้างดังแห่งหนึ่งในเย็นวันนี้ หลังจากที่ริชาร์ดทำงานเสร็จ ก็รีบบึ่งตรงมาหาพิมพ์ทันที เพราะความห่วงใยจริงๆ

“เป็นไงบ้างพิมพ์ รอนานไหม” พิมพ์ไม่ตอบไม่พูดอะไร ริชาร์ดเลยรีบออกตัวแก้เขินและหน้าแตกทันที

“ไม่เป็นไร พี่ชินแล้วกับการเดินทางของ กทม.” พิมพ์ก็ยังคงเงียบและไม่พูดอะไรอีก ได้แต่ทำสีหน้าที่เครียดและไม่สบายใจอยู่

“ว่าแต่เท่าที่พิมพ์บอกพี่มาคร่าวๆ มันก็ลำบากใจจริงๆนะ พี่เข้าใจ” ริชาร์ดเอื้อมมือไปบีบมือพิมพ์เบาๆ พิมพ์จึงอ้าปากพูดออกมาได้

“พิมพ์ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆนะพี่ พี่รามก็เงียบ พี่นกก็เงียบ ไม่มีคำสั่งอะไรออกมาเลยจากปากพี่ราม ทางพี่นกก็บอกจะเลิกรากับพี่วัช แต่ก็ไม่ทำอะไรให้มันแน่ชัดลงไป หนูจะออกมาจากงานตรงนั้นมันก็ไม่ได้ เพราะยังไม่มีคำสั่งออกมา มันสับสนหนะพี่”

“ใจเย็นๆนะ” ริชาร์ดลุกขึ้นจากอีกฝั่งไปนั่งอยู่ข้างๆพิมพ์ พิมพ์จิตหลุดไปแล้วจริงๆ จึงหันมากอดและซบอกริชาร์ดแบบไม่รู้ตัว

“หนูจะทำยังไงดีคะพี่ หนูหาทางออกไม่ได้เลย” ริชาร์ดสงสารพิมพ์ขึ้นมาจับใจ

“เอางี้นะพิมพ์ เดี๋ยวพี่จะถามเมืองรามให้ว่าจะเอายังไงต่อ” ริชาร์ดพยายามจะช่วย

“หนูถามแล้วพี่ มีแต่เงียบและบอกอยู่อย่างเดียวว่า รอและทนอีกหน่อย อีกนิดเดียวมันก็จะจบแล้ว”

       พิมพ์เหมือนจะอึดอัดมาก จึงได้แต่ระบายออกมา “ตอนนี้ถ้าพี่นกไม่อยู่ อยากไปทำอะไรก็ทำ อยากไปเที่ยวไหนก็ไป แล้วพี่จะให้หนูไปไหน และทำอะไรหละพี่ รับงานมาขนาดนี้ พี่ก็รู้ทุกวันนี้หนูจะไปไหนได้” พิมพ์ก้มหน้าอยากจะร้องไห้

“เอางี้ ถ้าพิมพ์เชื่อใจพี่ พี่จะขอพาพิมพ์เที่ยวเองในช่วงนี้ เผื่อพิมพ์จะได้หายเครียดบ้าง เอาไหม ถ้าพิมพ์ไม่รู้จะไปไหนและทำอะไร” พิมพ์พยักหน้าขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของริชาร์ด “เก่งมากคนดี ไป ถ้างั้นเราก็เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย”

“แล้วพี่จะพาหนูไปไหน” พิมพ์กล้าๆกลัวๆ ริชาร์ดบีบมือพิมพ์ไว้แน่น “พี่ไม่พาหนูไปขายหรอกน่า”

“บ้า” พิมพ์เอามือทุบแขนริชาร์ด “อันดับแรก เราไปดูหนังกัน ไปนี่พึ่ง 6 โมงกว่าๆเอง”

       พิมพ์ไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยปล่อยให้ริชาร์ดเดินจูงมือไปดูหนังโดยอัตโนมัติ

----- ***** -----

“แดง วันศุกร์ที่ 13 นี้ ฉันจะจับเมฆกับโขงแน่นอนแล้ว แผนที่วางไว้แกจำได้ดีแล้วใช่ไหม” เมืองรามโทรหาแดงเพื่อทบทวนแผน

“ได้นาย แล้วผมจะล่อมันสองคนออกไปเอง ว่าแต่นายมั่นใจเหรอว่าจะเอาแบบนั้นจริงๆ”

       แดงถามอีกครั้ง “นั่นมันวังหัสดีเลยนะ ผมว่าเอาที่อื่นไม่ดีเหรอ ทางนี้ทีไล่ มันแทบไม่มีเลยนะ” แดงไม่ค่อยมั่นใจ

“แล้วแกจะเอาที่ไหน ถ้าแกให้มันอยู่บนบก มันก็สามารถหนีได้นะ เพราะมันกว้าง แต่ถ้าเป็นในน้ำ มันจะหนีไปไหนไม่รอดนะ เพราะฉันเตรียมตำรวจน้ำไว้สำหรับงานนี้แล้วเพียบ รับรองว่ามันสองคนหนีไปไหนไม่รอดแน่ แกเชื่อฉันซิ”

“ก็ตามใจนายนะ แล้วนายจะให้ผมล่อมันออกมากี่โมงว่ามา” ว่าไงว่าตามกันแดงคิดอย่างนั้น

“แต่ยังไงแล้ว ผมขอให้นาย Save ชีวิตองค์หญิงดีๆนะ เพราะงานนี้ ท่านไม่รู้ตัวเลยนะ ว่าโดนวางหมากเป็นตัวล่อเสียเอง”

       แดงมีความกลัวขึ้นมาทันที “ถ้าพลาดนั่นหมายถึงชีวิตไม่มีเลยนะ เพราะผมรู้นิสัยไอ้เมฆมันดี”

“เออน่า ฉันวางไว้รัดกุมดีแล้ว ตรงนั้นแคบมันหนีไปไหนไม่รอดหรอก ขอให้มันกล้ามาเถอะ”

       เมืองรามมั่นใจมาก “จำไว้ หลังจากที่ขึ้นมาจากเรือแล้ว อย่าทำอะไรให้มันจับพิรุธแกได้ก็แล้วกัน” เมืองรามย้ำ

“เพราะฉันได้สั่งให้คนวางกำลังไว้รอบบริเวณท่าน้ำนั้นหมดแล้ว” เมืองรามอธิบายแผนทันที

“มันมาเมื่อไหร่ มันเสร็จฉันแน่ แค่นี้นะ 2 ทุ่มคืนพรุ่งนี้เราเจอกัน” เมืองรามทบทวนแผนครั้งสุดท้าย

“ถ้าฉันถึงที่นั่นเมื่อไหร่จะบอกแกอีกที อ้อ อย่าลืมเอาที่ตัดโซ่มาด้วยหละ เพราะนางล่ามโซ่เส้นใหญ่เอาไว้ที่ประตู โชคดี ขอให้ปลาฮุบเหยื่อทีเถอะ จะได้จบๆสักที” เมืองรามหวังเอาไว้เช่นนั้น แดงก็เช่นกัน อย่าว่าแต่สองคนนี้เลย คนอื่นก็ด้วยโดยเฉพาะธวัช

“ได้นาย แล้วพรุ่งนี้เราเจอกัน ข้าต้องไปแล้ว หลอกมันว่าออกมาซื้อบุหรี่ปากซอย ต้องรีบกลับเข้าไป ถ้านานไปเดี๋ยวมันจะสงสัย”

“ได้ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” จากนั้นแดงก็เดินกลับเข้าวังไป โดยไม่ให้เมฆสงสัย

       เมื่อเข้ามาถึงที่พัก เมฆถามแดงทันทีเพราะหายไปนานเหมือนกัน “ไปไหนมาวะ ปากซอยแค่นี้เอง” แดงเลยโกหกเมฆ

“ผมก็ไปหาข่าวมาไงพี่ จำเรื่องที่ผมบอกพี่เมื่อสองวันก่อนได้ไหมเกี่ยวกับองค์หญิงอะไรนั่นหนะ”

       เมฆเชื่อสนิท “เออๆ ว่าไง ตกลงสายของแกว่าไงวะ” แดงจึงรีบบอกแผนทันที เพื่อล่อเมฆสมองขี้เลื่อยออกไปปรากฏตัว

“Sure แล้วพี่ เจอตัวแล้ว มันบอกว่าใช่ ตอนนี้องค์หญิงใบ้อะไรคนนั้นหนะ อยู่ที่วังหัสดี คนเดียวเลยนะ”

       แดงใส่ไข่เข้าไปอีก “ไม่มีองค์รักษ์ประจำตัวที่ชื่อพิมพ์อะไรนั่นคอยประกบแล้ว สงสัยมันคงแตกคอกันหนะพี่”

“งั้นก็ดีซิวะ ไปงั้นเราไปจับตัวมันเลยคืนนี้” แดงเอามือห้ามเมฆไว้ “ไม่ได้พี่” เมฆมองหน้า “ทำไมวะ”

“พรุ่งนี้ดีกว่าพี่ เพราะสายผมมันบอกมาอีกว่า พรุ่งนี้อีหญิงยุอะไรนั่นจะไม่อยู่บ้านในช่วงเย็น จนถึง 4 ทุ่ม เพราะมีงานเลี้ยงขอบคุณผู้สื่อข่าวอะไรก็ไม่รู้ที่สำนักงาน ดังนั้น ผมคิดว่าสัก 2 ทุ่มนะพี่ กำลังดี” แดงยิ้มให้กับเมฆ เมื่อบอกแผนการที่ดีให้

“ก็ดีเหมือนกัน ข้าจะได้เตรียมอาวุธและบอกท่านว่าจะให้เอาตัวองค์หญิงไปไว้ที่ไหน” เมฆเชื่อสนิท ไม่สงสัยอะไรเลย

“ใช่พี่ เราต้องเตรียมสถานที่ให้ชัดและแน่นอนไปเลย และอีกอย่างเราจะไปทางบกเหมือนเดิมไม่ได้”

       เมฆไม่เข้าใจ จึงมองหน้า แดงจึงรีบอธิบายต่อ “อย่าพึ่งทำหน้าแบบนั้นพี่ มันเป็นแบบนี้ ผมจะอธิบายให้พี่ฟังอย่างละเอียดเลยแล้วกัน” เมฆตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ “เพราะทางถนนใหญ่ทหารองค์รักษ์มันเยอะมาก” เมฆเรียนมาน้อย จึงไม่ค่อยเข้าใจ จบแค่ ป.4

“อ้าว ถ้าแกไม่ให้ไปทางบกแล้วจะไปทางไหนหละวะ” เมฆหันไปมองหน้าแดง “ทางน้ำไงพี่” เมฆทำหน้างง

“ทำไมต้องทางน้ำวะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาแล้วมันจะหนียังไงทันวะ” แดงรีบอธิบายอีก

“โธ่พี่ ทางน้ำหนีง่ายจะตาย พวกนั้นมันไม่รู้หรอกว่าเราจะเลือกทางนี้ เพราะพวกนั้นมันก็คิดแบบพี่ไง คิดว่าทางหนีไม่มี แล้วใครจะไปคิดว่าเราจะกล้าไปทางนั้นหละพี่ จริงไหม ที่ที่อันตรายที่สุด เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด จริงไหมพี่” แดงรีบยัดความสำเร็จให้เมฆอย่างเดียว ไม่ให้มีเวลาคิดเป็นอย่างอื่นไปได้

“เออ จริงด้วย มันก็คงไม่คิดว่าเราจะไปทางนั้น ได้ๆเอาก็เอา พรุ่งนี้ทางน้ำแกไปเตรียมเรือไว้ได้เลย บอกคนของแกด้วย ช่วยยืนยันเวลาให้แน่นอนด้วย” เข้าแผนของเมืองราม เพราะคนที่เป็นสายของแดงที่จะจัดหาเรือให้นั้น คือตำรวจนอกเครื่องแบบนั่นเอง

“ได้พี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะรีบออกไปดำเนินการให้แต่เช้ามืดเลยพี่ ไปเราไปฉลองกันล่วงหน้าเลยดีกว่า”

“ได้ๆ ไปๆ แหมตั้งแต่แกกลับมาคราวนี้ แกช่วยข้าได้เยอะเลย อย่างนี้ซิวะถึงจะเรียกว่ารักกันจริง”

***** ..... *****

       คืนนี้หญิงยุเข้ามาคุยกับเพื่อนเช่นเดิมเหมือนทุกวัน เข้ามาถามความมั่นใจกับการตัดสินใจอีกครั้งว่า Sure แน่แล้วใช่ไหม กับคำตอบที่ให้กับเพื่อน เธอเดินไปยืนข้างเตียง “แกแน่ใจนะรันที่จะทำแบบนี้ แกไม่ต้องทำอะไรเพื่อฉันแบบนี้ก็ได้ ฉันรู้ว่าแกรักเค้า”

       หญิงยุมองหน้าเพื่อน “กะอีแค่เรื่องไม่เป็นเรื่องแค่นี้แกไม่ต้องทำเพื่อฉันถึงขนาดนี้หรอกเพื่อนกลับไปหาเขาเถอะ” นกนิ่งเงียบ

“ครั้งนี้ฉันพูดจริงๆนะจากใจเลย ถึงแม่ว่าฉันจะไม่ชอบขี้หน้าหมอนั่นสักเท่าไหร่นัก” แล้วก็เอามือมาลูบหน้าลูบผมเพื่อน

“แต่พอฉันเห็นว่าเขาปกป้องฉันทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าฉันไม่ชอบขี้หน้าเขา แต่เขาก็ยังมาทวงความถูกต้องให้ฉัน ฉันซึ้งใจมาก”

       หญิงยุนั่งลงและหันหลังให้ “นั่นก็แสดงว่าเขามีความดีและจริงใจเหมือนกันกับบางเรื่อง” หญิงยุระบายความในใจให้นกฟัง

“ที่ฉันพูดเนี่ย ไม่ได้มีกับดักอะไรเพื่อให้แกตกหลุมพรางลงไปเพื่อให้แกตายใจ หรือหลอกว่าฉันหายโกรธธวัช ที่จะยอมกลับไปอยู่กับเขาหรอกนะเพื่อน” หญิงยุพูดออกมาด้วยใจจริง จากตาที่เห็น

“มันมาจากใจฉันจริงๆ ฉันรักแกนะรัน คิดใหม่ได้นะเพื่อน” นกส่ายหน้าและเขียนใส่กระดาษบอกเพื่อน

“ฉันคิดดีแล้วแก ฉันเบื่อกับการที่จะต้องระแวงกับคนรอบตัว” นกระบายเช่นกัน

“ไม่ว่าจะเป็นงามตาและยุ้ย โดยเฉพาะความใจร้อนและความไม่มีสัจจะของเขา เขาก็รู้ว่าฉันไม่ชอบการโกหก”

      นกพูดออกมาจนหมดเปลือกเลยคืนนี้ “อะไรที่พูดแล้วทำไม่ได้ ก็อย่ามารับปาก ในเมื่อรับปากแล้วทำไม่ได้ ก็เท่ากับว่า มันเชื่อใจกันไม่ได้” หญิงยุหันไปมองหน้าเพื่อน ไม่นึกว่าเพื่อนจะใจเด็ดขนาดนี้

“แล้วต่อไป เราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ยังไง ถ้าเราอยู่กับคนโกหก เราต้องคอยระแวงไปตลอดชีวิตอย่างนั้นเลยเหรอหญิง” นกพูดไปพร้อมกับน้ำตาเริ่มซึมออมาทีละน้อยๆ

“ฉันคนนึงหละที่ไม่ขอทน ที่ผ่านมา อะไรที่มันเสียไป ก็ช่างมัน ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต ฉันเข็ดแล้ว” นกยืนยันเช่นนั้น

“ต่อไปจะรักใคร เลือกใคร มันต้องใช้เวลาให้มากและนานกว่านี้ อย่าใช้ใจคิด ควรใช้หลายๆอย่างมาประกอบกัน”

       นกพูดเหมือนกับว่า หมดอาลัยตายอยากกับชีวิตแล้ว “แกอย่ามาพูดเพื่อให้ฉันกลับไปเลย ฉันตัดสินใจแล้ว มันก็เหมือนแกนั่นแหละที่เลิกกับเมืองรามหนะ แล้วแกทำได้เหมือนฉันไหมหละ ถ้าแกกลับไปคืนดีกับเขาได้ฉันก็จะทำเอาไหม นี่ฉันพูดความจริงนะ”

       ตกลงนี่มันเป็นกับดักของใครกันแน่ ที่นกพูดออกไปแบบนั้นเพื่อต้องการที่จะให้หญิงยุกลับไปคืนดีกับเมืองรามเช่นนั้นหรือ ถ้าเป็นจริงกับดักหลุมพรางในครั้งนี้ ถือว่าเสี่ยงมากจริงๆ กับการตัดสินใจของนก เพราะนั่นถือว่าเอาชีวิตของเธอมาเดิมพันกันเลยทีเดียว ถ้าหญิงยุกล้ากลับไปคืนดีจริง เธอก็จะกลับไปหาธวัชเหมือนกันเช่นนั้นรึ กับดักของนกครั้งนี้ไม่เบาเลยทีเดียว แยบยลมาก

%%%%% ----- %%%%%

       รุ่งเช้าวันใหม่ของวันศุกร์ที่ 13 ริชาร์ดมารับพิมพ์แต่เช้า เหมือนทุกๆวันจนธวัชเกิดความอิจฉา จึงแซวริชาร์ดทันที

“แหม..ต่อไปนี้สงสัยหน้าร้านผมคงต้องติดป้ายเก็บตังซะแล้วมั้ง ใครมาจอดรับสาวเก็บชั่วโมงละ 40 หรือไม่ก็ครั้ง 10 บาทซะแล้ว”

“แหม..คุณวัชเนี่ย ชอบแซวผมจังเลย นิดเดียวเอง แค่จอดรับคนไม่ทำให้เดือดร้อนหน้าร้านคุณหรอกน่า นะนิดเดียวเอง”

“ผมล้อเล่น ตามสบายเลย นั่นหัวใจคุณลอยมาโน่นแล้ว ผมขอตัวไปดูงามตาก่อนนะ”

“เออ พูดถึงงามตาเธอเป็นไงบ้าง เห็นได้ข่าวว่าแย่เลยเหรอ สุขภาพร่างกาย ไม่ดีขึ้นเลยเหรอ”

“ครับ งามมันมีโรคประจำตัวด้วย หมอพึ่งตรวจเจอและบอกผมมา” ธวัชทำหน้าไม่ค่อยสู้ดี

“อะไรเหรอครับ” ธวัชทำหน้าเศร้านิดๆ “โรคหืดหอบครับ”   พิมพ์เดินเข้ามาพอดี “ใครเป็นอะไรเหรอคะพี่”

       ธวัชหันมาบอกพิมพ์แบบไม่ปิดบัง “อ้อ พี่กำลังบอกคุณริชาร์ดว่า งามตามันมีโรคประจำตัวคือหืดหอบ” พิมพ์พยักหน้า

“เหนื่อยมากไม่ได้ สุขภาพมันเลยแย่ลงทุกวัน สงสารมัน งั้นตามสบายกันเลยนะ พี่ขอตัวไปดูงามตาก่อน”

       ธวัชโบกมือให้กับทุกคน “ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง ยายกุลก็ไม่อยู่เสียด้วย พี่เห็นแกเดินเข้าวัดไปเมื่อกี้ โชคดีครับ” แล้วธวัชก็เดินถือปิ่นโตเถาว์นึงติดมือไปด้วย พิมพ์มองตามไป แล้วก็หันมาพูดกับริชาร์ด ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีสักเท่าใด

“สงสารพี่วัชนะพี่ ที่ต้องคอยตามดูแลคนอื่นเขาไปทั่ว สมแล้วที่เขายกย่องกันให้เป็น เจ้าชายยาจกหนะ หนูนับถือน้ำใจพี่แกจริงๆ แต่กับเรื่องส่วนตัวของแกแท้ๆ ไม่รู้ว่าจะออกหัวหรือออกก้อยเลยตอนนี้ ไม่เห็นที่จะมีใคร ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือสักคน”

“ครับ พี่ก็กำลังจะพูดแบบนั้นเหมือนกัน คุณธวัชเนี่ย แกทำเพื่อคนอื่นจริงๆเท่าที่พี่รู้จักกับแกมา แกไม่เคยที่จะทำอะไรเพื่อตัวเองเลยนะ พี่ยังคิดเลยนะว่า ถ้ามีอะไรที่พี่จะช่วยแกได้ พี่ก็จะทำนะ นี่พี่พูดออกมาจากใจจริงๆเลยนะเนี่ย ไม่ได้สะตอนะ”

“แหมใช้ศัพท์วัยรุ่นซะด้วย ไปเถอะพี่ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด สายแล้วเดี๋ยวรถจะติด สวนสยามได้ข่าวว่าไกลไม่ใช่เหรอ”

“นั่นซิไป” แล้ว ริชาร์ดก็รีบถอยรถออกไป พิมพ์ยังคงนั่งรถไปด้วยความไม่สบายใจอยู่ตลอดเส้นทาง เพราะมันรู้สึกแปลกๆ

       ริชาร์ดหันไปมองพิมพ์ที่ยังมีสีหน้าที่เครียด ริชาร์ดเอามือซ้ายมากุมมือขวาพิมพ์แล้วตบเบาๆ พิมพ์หันไปยิ้มให้กับริชาร์ด เพื่อกลบเกลื่อนความไม่สบายใจ แล้วก็เอียงหัวไปพิงไหล่ซ้ายริชาร์ด เพื่อให้ริชาร์ดสบายใจด้วยเช่นกันว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ

xxxxx ===== xxxxx

       แดงได้โอกาสที่สามารถออกมาหาเมืองรามแบบที่ว่าเมฆไม่สงสัยเลย เมื่อบอกแผนเมฆที่จะลักพาตัวองค์หญิงในคืนนี้ไปเมื่อคืน เมืองรามโทรเรียกชาญชัยให้มาหาที่กรมตำรวจน้ำ เพื่อวางแผนกัน 4 ชั่วโมงที่เมืองรามประชุมเครียดกับงานสำคัญในครั้งนี้              

       เที่ยงหลังจากประชุมเสร็จ เมืองรามย้ำแดงอีกครั้ง “แดง จำไว้นะเมื่อไหร่ที่เมฆได้ตัวองค์หญิง แกต้องเป็นคนดูแลและอารักขาองค์หญิงให้ดีที่สุดอย่าห่างตัวเธอเลยนะ เพราะชีวิตองค์หญิงขึ้นอยู่กับแกคนเดียวแล้วนะ ฉันไว้ใจและเชื่อใจแก”

“ได้ครับ นาย ข้าให้สัญญาว่า งานในครั้งนี้ ข้าจะทำให้ดีที่สุดอย่างเต็มที่ จะดูแลอารักขาและปกป้ององค์หญิงสุดความสามารถ”

“ดีมาก เอ้านี้กุญแจเรือ รู้เส้นทางแล้วใช่ไหมว่าตรงไหน และทางไหนบ้าง ถ้ามันมีอะไรที่นอกเหนือแผนจริงๆให้ดับเครื่องเรือเลยทำเป็นเรือมีปัญหา เข้าใจนะ ไป ไปเตรียมทำตามแผนได้แล้ว แล้ว 2 ทุ่ม เราเจอกัน”

       ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป แดงลงเรือขับเรือกลับไปยังวังวรรณรัตน์ ชาญชัยเดินตามออกมา

“ขอให้สำเร็จสักทีนะเพื่อน” แล้วชาญชัยก็ยื่นมือขวาออกมา เมืองรามยื่นมือซ้ายไปจับ

“ฉันก็หวังเอาไว้อย่างนั้นเหมือนกันหวะ ไป เรากลับขึ้นไปซักซ้อมทีมกันอีกที”

+++++ ***** +++++

       นกหลังจากที่ได้ลั่นวาจากับเพื่อนไปแล้ว ก็มานั่งไม่สบายใจจริงๆกับแผนการและกับดักของเธอในครั้งนี้ที่ลงทุนด้วยชีวิตของเธอเองเลยทีเดียว

“พี่วัชหนูรักพี่นะ หนูต้องขอโทษด้วยที่ต้องทำแบบนี้ ไม่งั้นเรื่องมันไม่จบสักที ทั้งๆที่หนูไม่อยากทำเลย”

       สักพัก สร้อยคลานเข้ามา นกหันไป “มีอะไรเหรอสร้อย” นกยกกระดาษขึ้นถาม

“ท่านหญิงทรงโทรมารับสั่งว่า คืนนี้ท่านหญิงมีงานเลี้ยงขอบคุณสื่อมวลชนที่มูลนิธิ จะกลับถึงวังประมาณ 4 ทุ่ม องค์หญิงไม่ต้องรอ ทรงให้เสวยมื้อค่ำเองได้เลยเพคะ” นกพยักหน้า และสะบัดมือให้สร้อยออกไป พอสร้อยคลานออกนอกห้องนกก็มานั่งคิดต่อ

“ถ้าหญิงยุใจแข็งไม่กลับไปคืนดีกับเมืองรามจริงๆ พี่วัชอย่าโกรธหนูนะ หนูทำไปเพราะอยากช่วยเพื่อนกับเมืองรามจริงๆ พี่ก็ผิดที่ทำให้หนูโกรธ ดังนั้นช่วยไม่ได้ ถ้าสวรรค์ต้องการให้เรามีชีวิตอยู่คู่กันจริงๆ ก็แล้วแต่บุญวาสนานะพี่นะ” แล้วนกก็ก้มหน้าร้องไห้

..... +++++ .....

       1 ทุ่มตรง เมืองรามและทีมได้มาถึงและซุ้มรออยู่ก่อนแล้วเมืองรามเดินสำรวจดูรอบๆอีกครั้ง ว่าจะไม่มีประชาชนคนใดได้รับอันตรายอย่างแน่นอน จึงเดินมาบอกชาญชัย “ทุกอย่างพร้อม ทุกคนกระจายไปอยู่ตามจุดที่บอกได้เลย โชคดีนะเพื่อน ฉันไปหละ”

       และแล้ว เวลามรณะก็มาถึง 2 ทุ่ม เมฆ โขง แดงและตำรวจนอกเครื่องแบบที่ปลอมมาเป็นคนขับเรือให้ก็มาถึง ทั้ง 4 คนค่อยๆขึ้นจากเรือมาอย่างเงียบๆและช้าๆ เมืองรามวอร์บอกชาญชัยและลูกทีมทุกคน “มากันแล้ว ทุกคนสแตนบาย เตรียมตัวได้เลย”

       เมฆให้โขงเอาคืมมาตัดโซ่กุญแจ พอหลุดออก ก็เปิดประตูรั้วเหล็กนั้นเข้าไป “ไอ้โขงแกเฝ้าดูต้นทางอยู่ตรงนี้ เผื่อมีใครเดินผ่านมา ส่วนแกลงไปติดเครื่องเรือรอได้เลย ไป ไปไอ้แดง แกนำข้าไปเอาตัวองค์หญิงได้เลย นำไป”

       เมฆเอาหมวกไอ้โม่งขึ้นมาใส่ แดงก็ทำตามแล้วเข้าวังไปทันทีและไปตามแผนที่ที่เขียนบอกไว้ว่าองค์หญิงอยู่ตรงไหนห้องไหน พอเมฆเปิดประตูเข้าไปนกตกใจมากเมฆรีบเอาถุงดำครอบหัวทันทีและมัดมือมัดเท้านกอย่างไวและจัดแจงจะอุ้ม แดงรีบบอกทันที

“ฉันเองพี่ พี่ล่วงหน้าออกไปได้เลย” เมฆก็ไม่ได้เอะใจอะไร “เออ ก็ดีเหมือนกัน ขอบใจโว๊ย ไป ตามมา”

       แดงตรงไปอุ้มนกขึ้นพาดไหล่และพูดเบาๆให้นกจะได้ไม่ต้องตกใจ

“เงียบๆ อย่าตกใจ ข้าเอง แดง นี่มาช่วยเงียบๆนะอย่าดิ้น ผู้กองเมืองรามรออยู่ข้างล่าง”

>>>>>>>>>> ********** <<<<<<<<<<

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 36 .. “ บางอย่างที่หายไป ”

ตอนที่ 35 .. “ กับดัก ”

Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก