1. ผมชื่อรุจน์

ผมอายุ 40 ปีแล้ว ยังโสด ไม่มีครอบครัว และไม่คิดจะมีใคร อาจจะเป็นเพราะว่าไม่ค่อยชอบการมีภาระหรือพูดอีกอย่างหนึ่งว่าไม่มีปัญญาพอที่จะรับผิดชอบชีวิตของใครได้

ผมชื่อ รุจน์ อาชีพเป็นหัวหน้ารปภ.ประจำหมู่บ้าน ตำแหน่งไม่ได้เป็นสาระอะไรกับชีวิตของผมหรอกครับ มันก็แค่นั้นแหละ

เพราะพื้นฐานของผมจบแค่ประถมศึกษาตอนปลายเท่านั้น ไม่ใช่ว่าไม่มีโอกาสเรียนต่อนะ แต่คนไม่เอาทางเรียน เกกมะเหรกเกเรมาตั้งแต่เด็ก เพิ่งมาเป็นผู้เป็นคนตอนไปเป็นทหารเกณฑ์เสียสองปี

ปลดประจำการมาแล้วก็กระโจนเข้าสู่สัมมาอาชีพเป็นรปภ.

อาชีพนี้ใครผ่านการเป็นทหารมาแล้วย่อมได้รับการการันตีโดยกองทัพ บริษัทไหนก็พร้อมจะอ้าแขนยอมรับเข้าทำงาน

ผมไม่ใช่คนหน้าตาดี ดูเชย ๆ เสียด้วยซ้ำ เบ้าหน้าแบบคนโบราณนั่นแหละ แต่ด้วยรูปร่างล่ำสันแข็งแรง มันจึงกลายเป็นส่วนที่สามารถชดเชยได้เป็นอย่างดี

เส้นทางชีวิตของผมก็คงเหมือนกับคนต่างจังหวัดที่เข้ามาทำงานในเมืองทั่ว ๆไปนั่นแหละ อยากจะหาเงินสักก้อน อยากมีแฟน มีครอบครัว มีรถ กลับไปสร้างชีวิตที่บ้านนอก แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความฝัน ซึ่งไม่ได้หมายความว่าจะสำเร็จเสียทุกคน

ผมมีแฟนตอนเริ่มทำงานได้แค่ปีเดียว เธอทำงานเป็นแม่บ้านใกล้ที่พักของผม หนุ่มสาวใกล้ชิดกัน ในที่สุดเราก็ย้ายเข้ามาอยู่ห้องพักเดียวกัน

หากย้อนเวลาไปในช่วงนั้นได้ ผมยังจำได้ไม่มีวันลืมเลือน ความสุขซาบซ่านที่ได้รับนั้น มันคือความสุขทางกาย ทางใจ สัมพันธ์อันเร่าร้อนที่มักเกิดขึ้นเสมอ ๆ ในเวลาว่าง

แต่แล้ว ความสุขนั้นก็อันตรธานไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเป็นอื่น

ความซื่อสัตย์ที่ผมมีให้กับเธอแทบไม่มีค่าอะไร แต่ก็อย่างว่า ผมปล่อยวาง ยอมจากมาด้วยความเจ็บปวดเพียงลำพัง พยายามนึกทบทวนว่าเพราะเหตุใดถึงกลายเป็นแบบนั้น

ผมบกพร่องหน้าที่ตรงไหนหรือเปล่า อาจจะใช่...ผมอาจจะให้เธอไม่ได้เต็มที่

ใครว่าเรื่องเซ็กซ์ไม่สำคัญ มันเป็นความจำเป็นสำหรับชีวิตคู่เลยทีเดียวละ เมื่อเธอเลือกที่มีอื่น ผมก็เป็นฝ่ายจากมา

ผมไม่ได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวอะไร หน้าตาที่ไม่หล่อเหลานั่นละที่ทำให้ยากนักที่จะมีสาว ๆ เข้ามาในชีวิต หลัง ๆ มาผมซื้อกินเสียมากกว่า นาน ๆครั้ง พยายามเก็บเงินเพื่อที่ว่าอีกหน่อยคงจะกลับต่างจังหวัด บางส่วนส่งให้ทางบ้าน

การไม่ได้มีครอบครัว อย่างน้อยที่สุด ทำให้ผมสามารถส่งเงินกลับบ้านได้มากกว่าในช่วงที่มีแฟน

ผู้ชายกับผู้หญิงมีความแตกต่างกันในแง่นี้ วันใดที่มีครอบครัวแล้ว การจะส่งเงินกลับไปให้พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดก็เป็นไปได้น้อย

แต่เรื่องความรับผิดชอบแบบนี้ จะโทษเพศสภาพไม่ได้หรอก ขึ้นอยู่กับว่าใครจะมีความรับผิดชอบด้วยตัวเองสักแค่ไหน

ผมในวัยห้าวเต็มที่ เรื่องทางเพศคุกรุ่น แม้ไม่ได้ซื้อกินก็จัดการด้วยตัวเองเสียเป็นส่วนใหญ่ เพียงเพื่อไม่ให้กลัดกลุ้มกลายเป็นความเคร่งเครียด

เรื่องแบบนี้ธรรมดาอยู่แล้วสำหรับผู้ชายวัยหนุ่ม

ผมย้ายมาพักห้องเช่าต่างหาก เพื่อความเป็นส่วนตัว ลึก ๆ แล้วผมไม่ใช่คนมีเพื่อนฝูงมากมายอะไร ชอบไปไหนมาไหนตามลำพังมากกว่า ดื่มกินมีบ้าง แต่ไม่มาก ไม่ใช่ว่าการดื่มกินจะเป็นคนที่แย่อะไรหรอกนะ ผมแค่ไม่ชอบเป็นการส่วนตัวเท่านั้น

ร่างกายของผมจึงดูบึกบึนแข็งแรง ไม่มีไขมันให้เห็นแม้แต่นิดเดียว ทั้ง  ๆ ที่ไม่ใช่คนที่ออกกำลังกายหนักหน่วงอะไรเลย

ผมมักควงกะเพื่อหารายได้เพิ่ม เวลาออกกำลังกายแทบไม่มีเท่าไรนัก

แต่วิถีการทำงานของรปภ.น่ะ มันไม่ได้เป็นอาชีพที่ต้องนั่งโต๊ะอยู่แล้ว การเดินสม่ำเสมอ ไม่ได้หยุดนิ่งอยู่กับที่ ล้วนแล้วแต่เรียกได้ว่าเป็นการออกกำลังทั้งสิ้น

“หนุ่ม... หนุ่ม...”

เสียงของหญิงวัยประมาณ 50 ทำให้ผมต้องหันไปมอง เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ผมเพิ่งเลิกกับแฟนได้ไม่กี่เดือน

ผู้หญิงแต่งตัวดี เปิดประตูรั้วบ้านออกมา  เธอเรียกผมเพื่อขอร้องให้ผมเข้าไปดูอาการเสียของเครื่องซักผ้า

ผมไม่ได้มีความรู้เรื่องเครื่องซักผ้า แต่แค่ขยับปลั๊กไฟนิดหน่อย เครื่องก็ทำงานได้ตามปกติ สิ่งเหล่านี้เป็นทักษะธรรมดานั่นแหละ

แต่เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้ผมรู้จักว่าผู้หญิงสาวใหญ่คนนั้นชื่อ พี่หมวย

พี่หมวย อยู่บ้านตามลำพัง สามีไปทำงานต่างประเทศ นาน ๆ จะกลับสักครั้ง แต่ก็ยังสามารถติดต่อกันได้ตลอดเวลานั่นแหละ

หลังการพบครั้งแรก พี่หมวยก็ชวนผมไปนั่งคุยเป็นเพื่อน

พี่หมวยบอกว่า เหงา

พี่หมวยดื่มไวน์ มันคงเป็นไวน์ราคาแพงนั่นแหละ ส่วนผมขอดื่มเบียร์ เพื่อจะเป็นเพื่อนคุยของพี่หมวยมากกว่า

การพูดคุยถ้าหากได้ดื่มด้วยมันออกอรรถรส ไม่อย่างนั้นก็คงไม่สนุก

ยิ่งได้อยู่ใกล้ ๆ ทำให้ผมได้เห็นว่า พี่หมวยผิวพรรณดีมาก ผิวของพี่หมวยขาวแบบสาวหมวยนั่นแหละ การดื่ม ทำให้แก้มของพี่หมวยระเรื่อขึ้น

ทรวดทรงองเอวของพี่หมวย ทำให้ผมอดใจสั่น

หุ่นอวบ ๆ เต้าค่อนข้างใหญ่ ความใหญ่โตนั่นเองเหมือนกับจะเหลว ความจริงก็เป็นไปตามธรรมชาตินั่นแหละ

คุยไปคุยมา พี่หมวยบอกปวดเมื่อยตามตัว ถ้ามีใครสักคนนวดเป็น พี่หมวยจะขอให้มาช่วยนวด

สายตาของพี่หมวยมองผม ยิ้มเขิน ๆ  แก้มยิ่งระเรื่อขึ้นมากกว่าเดิม

“ผมพอนวดได้นะครับ” ผมแกล้งเสนอตัว

“จริงเหรอ”

“พอได้ครับ”

“เคยนวดให้ใครมา”

“เคยนวดให้แฟนเก่าครับ”

“อืมม”