บทที่ 1 เกิดใหม่เป็นลูกขุนนาง

บทที่ 1 เกิดใหม่เป็นลูกขุนนาง

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ่านผ้าม่านกำมะหยี่สีครีมเข้ามา กระทบกับละอองฝุ่นที่ลอยคว้างกลางอากาศจนดูเหมือนเกล็ดทองคำระยิบระยับ กลิ่นหอมอ่อนของดอกกุหลาบพันปีที่ปลูกไว้ริมระเบียงโชยมาแตะจมูก ผสมผสานกับกลิ่นแป้งเด็กหอมละมุนที่ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย

ผิวกายสัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มระดับเฟิร์สคลาสของผ้าไหมชั้นดีที่ถักทอมาอย่างประณีต มันลื่นละมุนผิวจนแทบไม่อยากจะขยับตัวไปไหน

ชายหนุ่ม ไม่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่าเด็กน้อย ค่อยๆ ปรือตาตื่นขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน

สิ่งแรกที่ปรากฏแก่สายตาไม่ใช่เพดานที่มีรอยน้ำรั่วซึมเป็นดวงในห้องเช่ารูหนูราคาถูก หรือห้องสีขาวโพลนว่างเปล่าของพระเจ้า แต่เป็นเพดานห้องที่สูงลิบลิ่ว ประดับประดาด้วยภาพวาดจิตรกรรมฝาผนังลายทวยเทพที่งดงามวิจิตร ตรงกลางห้องมีโคมระย้าคริสตัลพวงใหญ่ห้อยระย้าลงมา เม็ดคริสตัลใสสะท้อนแสงแดดยามเช้าจนเกิดเป็นประกายรุ้งวิบวับกระแทกตาจนต้องหยีตาลง

เขายกมือขึ้นมาดูตรงหน้า มันเป็นมือป้อม นิ้วสั้น สีชมพูระเรื่อ แถมยังมีรอยบุ๋มตามข้อต่อน่ารักน่าชังเหมือนขนมปังอบใหม่

เยี่ยม เกิดใหม่เป็นทารกจริงๆ ด้วย แถมดูจากสภาพห้องนอนที่กว้างขวางขนาดวิ่งเตะบอลได้แบบนี้ บ้านรวยชัวร์

อลันฉีกยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกสีชมพูไร้ฟัน ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับ

เกิดเป็นลูกคนรวยนี่แหละสวรรค์ชัดๆ ไม่ต้องหลังขดหลังแข็งตากแดดทำสวน ไม่ต้องเสี่ยงตายวิ่งหลบลูกไฟไปปราบจอมมาร แค่นอนกระดิกเท้ากินสมบัติพ่อแม่ ใช้ชีวิตเป็นคุณชายเจ้าสำราญ ผลาญเงินไปวันๆ อ่า แผนเกษียณของผมสมบูรณ์แบบที่สุด

แต่ทว่า ความฝันหวานอันแสนสุขนั้นกำลังจะพังทลายลงในสาม สอง หนึ่ง

โครม

เสียงกระแทกดังสนั่นหวั่นไหวจนพื้นห้องสะเทือน ประตูห้องนอนบานใหญ่ที่ทำจากไม้สักทองสลักลายอย่างดีถูกผลักออกอย่างแรง แรงเสียจนบานพับเหล็กกล้าส่งเสียงร้องลั่นเอี๊ยดอ๊าดเหมือนจะหลุดออกมาจากวงกบ

ร่างสูงใหญ่ของชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้น เขาคือชายผู้มีร่างกายกำยำล่ำสันจนเสื้อผ้าแทบจะปริออก กล้ามเนื้อเป็นมัดทั่วร่างแผ่รังสีความน่าเกรงขามออกมาจนอากาศในห้องดูหนักอึ้งขึ้นถนัดตา

เขาพุ่งตัวเข้ามาที่เตียงเด็กด้วยความเร็วแสงจนเกิดลมกรรโชกวูบใหญ่

"โอ้ววว อลันลูกพ่อ วันนี้ตื่นสายจังเลยนะเจ้าตัวเล็กของพ่อ"

ชายคนนี้คือ ซิกฟรีด ท่านดยุคผู้ปกครองดินแดนอันกว้างใหญ่ และอดีตคือผู้กล้าในตำนานที่เคยตบจอมมารร่วงคาตีนมาแล้ว พลังเสียงของเขาดังกังวานกึกก้องราวกับฟ้าผ่า จนกระจกหน้าต่างบานใหญ่สั่นสะเทือน

ยังไม่ทันที่หูของอลันจะหายวิ้งจากการโจมตีด้วยเสียง ก็มีแสงสว่างนวลตาปรากฏขึ้น ร่างของหญิงสาวผู้งดงามราวกับเทพธิดาลอยละล่องเข้ามาทางประตู ใช่ เธอลอยเข้ามาจริงๆ ปลายเท้าของเธอสูงจากพื้นคืบหนึ่ง ชายกระโปรงยาวพลิ้วไหวไปตามกระแสเวทมนตร์

เธอคือแม่ของเขา เอเลน่า อดีตมหาจอมเวทอัจฉริยะที่เก่งที่สุดในอาณาจักร

เธอร่อนลงข้างเตียงอย่างนุ่มนวลพร้อมกับร่ายเวทตรวจสอบร่างกายลูกชาย วงแหวนเวทมนตร์สีทองซ้อนทับกันหลายชั้นสว่างวาบขึ้นกลางอากาศ แสงสีทองส่องประกายวิบวับไปทั่วห้องราวกับงานวัด

"ซิกฟรีด เบาเสียงหน่อย เดี๋ยวลูกตกใจ ไหนดูสิ วันนี้พลังเวทในตัวลูกไหลเวียนดีไหมนะ"

ยัง ความวายป่วงยังไม่หมดแค่นั้น

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าหนักแน่นราวกับช้างสารเดินย่ำดังใกล้เข้ามา พร้อมกับปรากฏร่างของเด็กหนุ่มวัยกำลังโตที่มีร่างกายบึกบึนเกินวัย บนบ่ากว้างแบกดาบไม้เล่มยักษ์ที่ขนาดใหญ่กว่าตัวคนแบกเสียอีก

นั่นคือ เลออน พี่ชายคนโตผู้คลั่งไคล้การต่อสู้เข้าเส้นเลือด

"ท่านพ่อ ท่านแม่ อลันตื่นแล้วเหรอ”

“ดีล่ะ วันนี้ข้าจะสอนน้องจับดาบ กล้ามเนื้อต้องสร้างตั้งแต่ยังแบเบาะนี่แหละ"

อลันมองดาบไม้ขนาดมหึมาตาค้าง “เดี๋ยวพี่ชาย ผมเพิ่ง 3 ขวบ กระดูกยังไม่แข็งเลยโว้ย เอ็งจะให้ทารกจับดาบซ้อมรบอะไรก๊อน”

และคนสุดท้าย หญิงสาวท่าทางสุขุมเยือกเย็น ดันแว่นตากรอบทองให้เข้าที่ เดินถือม้วนกระดาษกองโตเข้ามาด้วยมาดนางพญาผู้ทรงภูมิ

กองเอกสารในอ้อมแขนของเธอสูงจนแทบจะท่วมหัว แต่นางก็ยังเดินได้อย่างมั่นคง

ไอรีน พี่สาวคนรอง ผู้ได้ชื่อว่าเป็นมันสมองของตระกูล

"เลออน อย่าไร้สาระ อลันต้องเรียนรู้เรื่องการบริหารจัดการก่อน ข้าเตรียมแผนผังการปกครองอาณาจักรฉบับย่อมาให้น้องดูเล่นแล้ว"

เธอวางกองกระดาษดัง ตึง ลงบนโต๊ะข้างเตียง

“เจ๊ครับ ผมยังอ่านหนังสือไม่ออก นั่นมันกระดาษหรือกำแพงเมืองจีน หนาเตอะขนาดนั้นจะให้อ่านให้ตายกันไปข้างหรือไง”

อลันมองดูสมาชิกครอบครัวที่ยืนล้อมเตียงตาปริบ

พ่อผู้เป็นอดีตผู้กล้าบ้าพลัง แม่ผู้เป็นมหาจอมเวทจอมโอ๋ พี่ชายผู้คลั่งไคล้กล้ามเนื้อ และพี่สาวจอมบงการผู้บ้างาน

“ฉิบหายแล้ว”

อลันคิดในใจ เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นตามไรผมจนเปียกชุ่มทั้งที่เครื่องปรับอากาศเวทมนตร์ยังทำงานเย็นเจี๊ยบ

บ้านนี้มันตึงเปรี๊ยะเกินไปแล้ว ขืนแสดงพิรุธว่ามีพรเทพเจ้า หรือเผลอโชว์เทพออกมานิดเดียว มีหวังโดนจับฝึกยันเช้าไม่ได้นอนแน่

"แอ้ แอ้"

แปล “ปล่อยผมไปนอนเถอะ ขอร้องล่ะ พวกเอ็งไปทำงานกันได้แล้ว”

ทันใดนั้น ซิกฟรีดก็น้ำตาลูกผู้ชายไหลพรากด้วยความปลื้มปริ่ม เขากุมมือทาบอก

"ดูสิเอเลน่า ลูกส่งเสียงคำราม แววตาแบบนี้ โตขึ้นต้องเป็นผู้กล้าที่เก่งกว่าพ่อแน่"

เลออนชูกำปั้นขึ้นฟ้าอย่างฮึกเหิม นัยน์ตาลุกโชนด้วยไฟแห่งลูกผู้ชาย

"ข้าจะปั้นเจ้าให้เป็นนักดาบอันดับหนึ่งเอง น้องรัก"

ไอรีนขยับแว่นจนแสงสะท้อนวูบวาบ ปากกาทรงขนนกในมือสั่นระริก

"หรืออาจจะเป็นราชาผู้ปกครองทั้งทวีป"

อลันหลับตาปี๋ พลิกตัวหนีไปอีกทางแกล้งตายทันที

พระเจ้า ท่านส่งผมมาผิดบ้านหรือเปล่าเนี่ย ไหนความสงบสุขที่สัญญาไว้