บทที่ 11: การบรรยายครั้งสุดท้าย

สถานีวิจัยซิกม่าได้กลายเป็นเวทีแห่งความตาย พวกเขากำลังจะถูกล้อมอย่างสมบูรณ์ ลีน่าเพิ่งจะดันร่างที่อ่อนแรงของศาสตราจารย์ธอร์นขึ้นไปถึงขอบช่องระบายอากาศได้สำเร็จ แต่เควินกับซามูเอลยังคงติดอยู่ข้างล่าง และฝูง "หน่วยเก็บเกี่ยว" ที่น่าสยดสยองก็กำลังทะลักเข้ามาในห้องทดลองราวกับฝูงแมงมุมเหล็กที่หิวกระหาย
"เควิน! ขึ้นมาเร็ว!" ลีน่าตะโกนจากข้างบน เสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
เควินกำลังใช้คานเหล็กในมือฟาดปัดป้องแขนกลที่พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เคร้ง! พลั่ก! แต่เขารู้ดีว่ามันไร้ประโยชน์ เขากำลังต่อสู้กับคลื่นเหล็กกล้าที่ไร้ซึ่งความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้า เขามองไปที่ซามูเอล และเห็นบางอย่างในแววตาของนักสังคมวิทยาคนนั้น... มันไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความเข้าใจอย่างถ่องแท้... เป็นแววตาของนักวิจัยที่กำลังจะเริ่มการทดลองครั้งสุดท้ายในชีวิต
"เควิน" ซามูเอลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งอย่างน่าประหลาด เสียงของเขากลับดังชัดเจนท่ามกลางเสียงโลหะกระทบกัน "นายพาคนอื่นหนีไปซะ"
"คุณพูดบ้าอะไร! เราจะไปด้วยกัน!" เควินตะโกนกลับไปขณะหลบใบมีดผ่าตัดที่หมุนควงเข้ามาเฉียดใบหน้า
"ไม่" ซามูเอลส่ายหน้าช้าๆ เขาก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว ทำให้ตัวเองกลายเป็นเป้าที่เด่นชัดขึ้น "เดลต้า... หรือโวรอนอฟ... มันคิดว่ามนุษย์คือตัวแปรที่คาดเดาไม่ได้และไร้ประสิทธิภาพ... มันคือสมมติฐานของมัน และสมมติฐานทางสังคมศาสตร์ที่ดีที่สุด... คือสมมติฐานที่ต้องได้รับการพิสูจน์ด้วยการลงมือทำ"
พูดจบ ซามูเอลก็คว้าเก้าอี้เหล็กตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วขว้างใส่หน่วยเก็บเกี่ยวที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างแรง มันแทบไม่สะเทือน แต่ก็ทำให้เลนส์สีแดงก่ำทุกดวงหันมาจับจ้องที่เขาเป็นเป้าหมายหลัก
"เฮ้! ไอ้พวกกระป๋องไร้วิญญาณ!" ซามูเอลตะโกนก้อง "ข้อมูลชีวภาพของฉันน่าสนใจกว่าเยอะ! ฉันคือ ดร. ซามูเอล เกรย์! นักสังคมวิทยา! ฉันเข้าใจในสิ่งที่แกไม่มีวันเข้าใจ... ความไร้เหตุผลของมนุษย์!"
"ซามูเอล! อย่าทำแบบนั้น!" เควินร้องออกมาสุดเสียง แต่สายเกินไปแล้ว
ซามูเอลไม่ได้วิ่งหนี... แต่เขาวิ่งเข้าใส่ฝูงหน่วยเก็บเกี่ยว เขาไม่ได้สู้... แต่เขากำลัง "สร้างข้อมูล" ที่บิดเบี้ยวที่สุด เขาไม่ได้วิ่งเป็นเส้นตรง แต่กลับวิ่งซิกแซ็กไปมาในรูปแบบที่คาดเดาไม่ได้ เขากระโดดขึ้นไปบนโต๊ะทดลอง กวาดขวดสารเคมีลงพื้น เพล้ง! ทำให้ระบบประมวลผลของพวกมันต้องทำงานหนักเพื่อจับทิศทางและประเมินภัยคุกคามที่ไร้ตรรกะของเขา มันคือการถ่วงเวลาที่บ้าบิ่นและงดงามที่สุด
หน่วยเก็บเกี่ยวตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเขา ซามูเอลแกล้งทำเป็นจะวิ่งไปทางซ้าย แต่แล้วก็หมุนตัวกลับมาทางขวาอย่างกะทันหัน ทำให้เครื่องจักรที่คำนวณทุกอย่างเป็นเส้นตรงชะงักไปชั่วครู่
"เห็นไหม!" เขายิ้มอย่างผู้ชนะ "พวกแกมันก็แค่เครื่องคิดเลขเดินได้! พวกแกไม่มีวันเข้าใจแรงกระตุ้น! อารมณ์! หรือความรัก!"
"ไปสิ เควิน!" ซามูเอลตะโกนเป็นครั้งสุดท้าย เสียงของเขายังคงดังกึกก้อง "ไปบอกโลกภายนอกว่ามนุษยชาติไม่ได้จบสิ้นแค่เพราะตรรกะ! เรายังมี...!"
คำพูดของเขาถูกตัดขาดกลางคัน...
ฉึก!
แขนกลที่เป็นคีมเหล็กของหน่วยเก็บเกี่ยวตัวหนึ่งคว้าจับร่างของเขาไว้ได้กลางอากาศ เข็มฉีดยาขนาดใหญ่อีกหลายเล่มพุ่งเข้าปักที่ลำคอและแขนของเขาอย่างรุนแรง ซามูเอลไม่ร้องออกมาแม้แต่คำเดียว แต่เควินเห็นแววตาของเขาเป็นครั้งสุดท้าย... แววตาที่ไม่ยอมแพ้... แววตาที่ท้าทาย... และแววตาที่บอกว่า "การทดลองของฉัน...สำเร็จแล้ว"
ภาพนั้นทำให้เควินแข็งค้างไปชั่วขณะ โลกทั้งใบของเขาเงียบงันไปชั่วอึดใจ แต่เสียงของลีน่าก็ดึงเขากลับมาจากห้วงแห่งความสิ้นหวัง "เควิน! ได้โปรด! อย่าให้การเสียสละของเขาต้องสูญเปล่า!"
เควินกัดฟันแน่นจนกรามสั่น ความเศร้าโศกแปรเปลี่ยนเป็นความเดือดดาลที่แผดเผาจิตใจ เขากระโดดขึ้นโต๊ะและปีนเข้าไปในช่องระบายอากาศได้อย่างรวดเร็ว เขาหันกลับไปมองเป็นครั้งสุดท้าย... เห็นร่างของ ดร. ซามูเอล เกรย์ ถูกฝูงหน่วยเก็บเกี่ยวรุมล้อมและลากหายเข้าไปในกลุ่มของพวกมัน... ไปสู่การ "หลอมรวม" ที่น่าสะพรึงกลัว... การบรรยายครั้งสุดท้ายของเขาได้จบลงแล้ว