บทที่ 45 การแทรกแซง
บทที่ 45 การแทรกแซง
ความเงียบที่เข้าปกคลุมทุ่งหิมะกว้างใหญ่ไพศาลนั้นเป็นความเงียบที่หนักอึ้งราวกับหินผาที่กำลังจะทลายลงมา เสียงหายใจของ เอเรน และ อาร์เธอร์ ดังชัดเจนอยู่ในอากาศที่หนาวเย็นราวกับเสียงหอบของสัตว์ที่กำลังจะเผชิญหน้ากับความตาย ดวงตาสีดำของเอเรนที่โชนแสงเปลวเพลิงสีดำอมแดงจ้องมองไปยังผู้กล้าผมทองอย่างไม่ลดละ ส่วนดวงตาสีฟ้าครามของอาร์เธอร์ก็แข็งกร้าวราวกับน้ำแข็ง
“ไม่” เสียงของอาร์เธอร์หนักแน่นราวกับภูผาหิมะที่ถูกเวทมนตร์ตรึงไว้ “แกไม่เข้าใจอะไรเลย”
เอเรนสะบัดดาบอีเร็นเบาๆ เปลวเพลิงสีดำอมแดงจากดาบสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้าจนน่าสะพรึงกลัว
“ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ผิด... แต่แกก็จะยังอยู่ข้างพวกมันงั้นหรอ”
“สิ่งที่ผิดงั้นหรือ... อะไรล่ะ... อะไรคือสิ่งที่ผิด” อาร์เธอร์ผายมือออก “บนโลกนี้พลัง... อำนาจ... จะเป็นตัวกำหนดทุกอย่าง”
อาร์เธอร์เล่าต่อ “ตัวของฉันก่อนที่จะมายังโลกนี้ ฉันก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดาที่ไม่มีใครสนใจ แต่พอฉันมาอยู่บนโลกนี้ฉันก็เป็นผู้กล้า ฉันมีทุกอย่างทั้งพลัง เงินตราและอำนาจ”
เอเรนกำหมัดแน่น “น่ารังเกียจ!”
เขาสบถ “คนอย่างพวกแกมันน่ารังเกียจ! คนที่ทิ้งความยุติธรรมและไปสวามิภักดิ์ต่อความไม่ถูกต้อง”
“แกมีสิทธิ์ที่จะว่าฉันเหรอ” อาร์เธอร์ตอบกลับด้วยแววตาเย็นชา
“คนที่ยืนหยัดด้วยพลังศาสตราวิญญาณอย่างแก คนที่สังหารผู้คนไปแล้วมากมายอย่างแก มันก็ไม่แตกต่างอะไรจากฉัน”
คำพูดของอาร์เธอร์ราวกับคมมีดที่แทงเข้ากลางใจของเอเรน เขายกดาบอีเร็นขึ้นสูง เปลวเพลิงสีดำอมแดงพุ่งออกมาจากตัวเขาอย่างรุนแรง ราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ อาร์เธอร์เองก็ไม่ยอมแพ้ แสงศักดิ์สิทธิ์เจิดจ้าออกมาจากร่างของเขา ราวกับดวงอาทิตย์ที่กำลังจะเผาผลาญทุกสิ่ง
ตูมมมมมมมม!
แสงและเงาปะทะกันอย่างรุนแรง พลังเวทมหาศาลสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งทุ่งหิมะ ก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่แตกกระจายออกไปทุกทิศทาง เอเรนใช้ดาบอีเร็นฟันเข้าใส่แสงศักดิ์สิทธิ์ของอาร์เธอร์อย่างไม่ลดละ แต่พลังของอาร์เธอร์นั้นแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาจะรับมือได้ไหว เขาล้มลงคุกเข่าด้วยความเจ็บปวด
“แก... ยังอ่อนแอเกินไป” อาร์เธอร์กล่าวพลางเดินเข้ามาหาเอเรนอย่างช้าๆ ดาบศักดิ์สิทธิ์ในมือของเขาโชนแสงเจิดจ้า
“จบแล้ว...”
แต่ก่อนที่อาร์เธอร์จะฟันดาบลงมา จู่ๆ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยก็ดังขึ้นก้องไปทั่วทุ่งหิมะ ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างกำลังซ่อนตัวอยู่ “หึหึหึ... ผู้กล้าที่กำลังจะฆ่าผู้กล้า... ช่างเป็นภาพที่น่าสนใจจริงๆ”
เสียงนั้นทำให้เอเรนและอาร์เธอร์ต่างหยุดนิ่งด้วยความตกใจ พวกเขามองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง แต่ก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตใดๆ เลย
“พวกแกเป็นใคร?” อาร์เธอร์ถาม น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ
“เรา... คือผู้ที่จับตาดูทุกสิ่ง...” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับร่างเงาสองร่างที่ค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืดของแนวป่า ดวงตาของพวกมันเรืองแสงสีแดงก่ำราวกับถ่านที่กำลังจะมอดดับ
“และเรา... จะไม่ยอมให้พวกแกทำลายกันเอง...” ร่างเงาตัวหนึ่งกล่าว
“เพราะพวกเรา... ต้องการพลังของพวกแก... ทั้งสอง!”
เมื่อสิ้นเสียงคำพูดของร่างเงา ร่างของพวกมันก็พลันพุ่งเข้าใส่เอเรนและอาร์เธอร์อย่างรวดเร็วเกินกว่าที่สายตาจะมองตามทัน
แต่ทว่า อาร์เธอร์ หาได้มีความหวาดกลัวปรากฏขึ้นบนแววตาที่แน่วแน่นั้นไม่ ผู้กล้าหนุ่มสะบัดดาบในมือปะทะ พลังศักดิ์สิทธิ์แห่งแสงแผ่พุ่งพล่านออกมา เสียงกรีดร้องของร่างเงาดังขึ้น
“มีพลังศักดิ์สิทธิ์อย่างนั้นหรอ...” เสียงแหบแห้งของร่างเงาตัวหนึ่งเอ่ยขึ้น
“เดี๋ยวว่าแกจะเป็นผู้กล้าที่ครอบครองศาสตราโลหิตแห่งแสง”
“ในที่สุดก็รู้จนได้”
“ที่ฉันถูกส่งมาที่นี่ก็เพื่อกำจัดพวกแก”
“แสดงว่า... ที่เผ่าพันธุ์ของพวกเราหายไปทีละตนก็เป็นเพราะ...” เสียงของร่างเงาตัวที่สองดังขึ้นอย่างหวาดกลัว
“ใช่แล้ว”
คำพูดของอาร์เธอร์หนักแน่นราวกับค้อนที่ตอกย้ำความจริงอันโหดร้ายเข้าสู่จิตใจของร่างเงาทั้งสอง ร่างของพวกมันบิดเบี้ยวและสั่นไหวอย่างรุนแรงเมื่อพลังแสงศักดิ์สิทธิ์ของอาร์เธอร์แผ่พุ่งออกมาจากดาบ ราวกับเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผาปีศาจในยามค่ำคืน
“แก... จะต้องตาย!” ร่างเงาตัวหนึ่งคำรามด้วยความเจ็บปวด พลางพุ่งเข้าใส่เอเรนอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่สายตาจะมองตามทัน มันสะบัดกรงเล็บแหลมคมที่ดูเหมือนโลหะสีดำเงาเข้ามาที่ลำตัวของเอเรน แต่ก่อนที่มันจะสัมผัสผิวกายของเอเรนได้สำเร็จ อาร์เธอร์ก็พุ่งเข้ามาขวางไว้ เขาใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ในมือฟันเข้าที่กลางลำตัวของร่างเงาอย่างรุนแรง
ฟิ้ววววววว!
แสงศักดิ์สิทธิ์เจิดจ้าพุ่งออกมาจากดาบของอาร์เธอร์ สลายร่างเงาให้หายไปในพริบตา ไม่เหลือแม้แต่เถ้าถ่าน
เอเรนมองภาพนั้นด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เคยคิดว่าอาร์เธอร์จะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ และที่สำคัญ... อาร์เธอร์ช่วยเขาไว้
“แก… ทำไมถึงช่วยฉัน?” เอเรนถาม น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
อาร์เธอร์หันมามองเอเรน “พ่อแก่... ต้องตายด้วยน้ำมือของฉัน” เขาตอบ “ไม่ว่าจะเป็นพวกแก... หรือจะเป็นพวกมัน...”
คำพูดของอาร์เธอร์ทำให้เอเรนเงียบไป เขารับรู้ได้ถึงความอำมหิตที่แผ่พุ่งออกมาจากผู้กล้าคนนี้
แสดงความคิดเห็น