บทที่ 282: ข้าเองก็เป็นหมอ

“ไม่จำเป็น ข้าเองก็เป็นหมอ” มู่ไป๋ไป่หยิบป้ายหยกของเสิ่นจวินเฉาออกมาวางบนโต๊ะ “ข้าอยากยืมห้องปรุงยาที่ร้านของท่าน”

เถ้าแก่ร้านตกตะลึงทันทีที่เห็นป้ายหยกที่วางอยู่ตรงหน้า “ท่านคือแม่นางไป๋ไป่!”

“ท่านรู้จักข้าด้วยหรือ?” หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ขอรับ!” เถ้าแก่หอไป่เฉ่าพยักหน้าพร้อมกับยิ้มกว้าง “นายท่านได้กำชับเถ้าแก่ทุกคนที่ดูแลสาขาแล้วว่าคนที่มาพร้อมกับป้ายประจำตัวของเขาจะต้องเป็นแม่นางไป๋ไป่”