บทที่ 182 สงครามแรก

ภายในบ้านเช่ามีเฟอร์นิเจอร์และติดตั้งระบบอินเตอร์เน็ตเอาไว้อย่างครบครัน ลู่หยางจึงทำการสั่งซื้อเตียงสองชั้นทางออนไลน์และจ้างบริษัททำความสะอาดมาจัดการทำความสะอาดบ้านตลอดทั้งวัน พอตกเย็นเขาก็พาครอบครัวตระกูลฮั่น, พี่น้องตระกูลมู่และเสี่ยวเหลียงย้ายเข้ามาอยู่ภายในบ้านหลังนี้

ทุกคนถูกจัดให้อาศัยอยู่ในพื้นที่ชั้นที่ 3 ส่วนพื้นที่ชั้นที่ 1 และชั้นที่ 2 ลู่หยางได้เก็บไว้ให้พวกหลู่จ้าวหยู่

ในคืนนั้นหลังจากที่หลู่จ้าวหยู่และเฉินเฟิงได้รับข้อความจากลู่หยางแล้ว พวกเขาก็รีบพาพี่น้องอีก 33 คนเข้ามาอยู่ภายในบ้านที่ลู่หยางเตรียมเอาไว้

“ลูกพี่ เกมนี้โคตรสนุกเลย พวกเราอยากเริ่มทำงานแล้ว” เฉินเฟิงกล่าว

“ได้ เดี๋ยวฉันจะหาคนมาสอนพวกนายเอง” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับโบกมือเรียกเสี่ยวเหลียงและสามพี่น้องตระกูลฮั่น

“เข้าเกมแล้วช่วยสอนพวกเขาทำอุปกรณ์หน่อย” ลู่หยางกล่าว

“ได้ครับ/ค่ะ”

ภายในห้องโถงของบ้านชั้นที่ 1 มีโซฟาตั้งเรียงรายกันอยู่ ทุกคนจึงเลือกนั่งบนโซฟาสวมหมวกเกมก่อนที่จะล็อกอินเข้าสู่ระบบ

ทักษะการตีเหล็ก, ตัดเย็บและการทำเครื่องหนังขั้นต้นเป็นสิ่งที่เรียนรู้ได้ไม่ยาก หลังจากพวกหลู่จ้าวหยู่ได้รับการสอนเพียงแค่ไม่นาน พวกเขาทั้ง 35 คนก็ทำชุดเซ็ตคลื่นทะเลได้อย่างไม่มีปัญหา

ทันใดนั้นซุนหยูก็ส่งข้อความเข้ามาอย่างกะทันหัน

ซุนหยู: หัวหน้าอยู่ไหมครับ?

ลู่หยาง: มีอะไรหรือเปล่า?

ซุนหยู: วันนี้มีพวกผู้เล่นเลเวลสูงมาที่สำนักงานของบลัดเติสตี้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะชนะสงครามกับกลุ่มผู้เล่นอิสระแล้วครับ

ลู่หยางทำได้เพียงแต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะท้ายที่สุดมันก็ยากที่กลุ่มผู้เล่นอิสระจะสู้กับกิลด์ขนาดใหญ่ที่มีเงินทุนแน่นหนาแบบนี้ได้

ซุนหยู: หัวหน้าผมได้ยินมาว่าพรุ่งนี้พวกเขามีแผนจะจัดการกับคุณ

ลู่หยาง: ฉันก็คิดเอาไว้อยู่แล้ว

ซุนหยู: พวกเราจะเอายังไงกันต่อครับ?

ลู่หยาง: นายเฝ้าสำนักงานของบลัดเติสตี้ไป ก่อนส่วนเรื่องที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง

หลังจากพูดคุยกับซุนหยูจนจบ ชายหนุ่มก็ได้สร้างแชทกลุ่มก่อนที่จะเริ่มพูดคุยกับพวกฉิงชางและไป๋ฉือ

ลู่หยาง: พรุ่งนี้ 8 โมงเช้าเตรียมทำศึกใหญ่

เขาได้อดทนมาตั้งแต่เซิร์ฟเวอร์เปิดให้บริการมาจนถึงวันนี้ และในที่สุดมันก็ถึงเวลาอันสมควรสักที ลู่หยางจึงตัดสินใจที่จะสั่งสอนศัตรูสักหน่อยให้พวกมันได้รู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนที่บลัดเติสตี้จะมารังแกได้ง่าย ๆ

ฉิงชาง: พวกเรากำลังรอคำสั่งอยู่เลยครับ

ไป๋ฉือ: พวกเรารอกันมานานแล้ว ถึงเวลาจะได้จัดการกับพวกมันสักที

…

ทุกคนต่างก็พูดคุยกันอย่างตื่นเต้น ลู่หยางจึงเผยรอยยิ้ม ก่อนที่จะปิดหน้าต่างแชทลง แต่ในทันใดนั้นฮั่นจงก็เดินเข้ามาหาเขาเสียก่อน

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“แค่เรื่องเล็กน้อยครับ” ลู่หยางตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ

เรื่องแค่นี้เขาจัดการเองได้ไม่จำเป็นจะต้องขอความช่วยเหลือจากภายนอก ในคืนนั้นลู่หยางและฮั่นจงจึงนำลูกน้องสร้างอุปกรณ์ภายในเกมไม่หยุด

เที่ยงคืน

ลู่หยางนำทีมออกจากเกมมาออกกำลังกาย ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน ขณะที่พวกหลู่จ้าวหยู่ยังคงสร้างอุปกรณ์ภายในเกมต่อไป

สำหรับเด็กหนุ่มอายุ 16 อย่างพวกเขาแล้วการอดนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ และถึงแม้ลู่หยางจะเคยเตือนให้พวกเขานอนอย่างเพียงพอ แต่เด็ก ๆ เหล่านี้ก็มีไฟอยากจะหาเงิน มันจึงไม่มีใครอยากออกไปนอนเลยแม้แต่คนเดียว

รุ่งเช้า

ลู่หยางกลับเข้าเกมแต่เช้าโดยที่ซุนหยู, ฉิงชาง, ไป๋ฉือและคนอื่น ๆ ได้มารอเขาอยู่ก่อนแล้ว

เหมาชิว: หัวหน้าพวกเรามาถึงแล้วครับ

ลู่หยาง: ทางบลัดเติสตี้มีความเคลื่อนไหวอะไรบ้างไหม?

เครซี่เบลด: พวกมัน 500 คนซ่อนตัวอยู่ในบ้านพักทางตอนเหนือของเมือง ไอ้พวกนี้เป็นโจรเลเวลประมาณ 13 พวกมันเลยคิดว่าตัวเองซ่อนตัวได้อย่างแนบเนียน แต่พวกมันกลับมองไม่เห็นผมที่ซ่อนตัวอยู่ข้าง ๆ มันเลยด้วยซ้ำ

เหตุการณ์นี้ทำให้ลู่หยางอดที่จะส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ เพราะท้ายที่สุดเครซี่เบลดก็มีเลเวลสูงกว่า การจะมองเห็นโจรที่มีเลเวลน้อยกว่าจึงไม่ใช่ปัญหาอะไร

ทไวไลท์รีปเปอ: บลัดไทแรนท์กำลังรวมกองกำลังผู้เล่น 200 คนภายในสำนักงานครับ

ลู่หยาง: ไม่เป็นไร ไม่ว่าพวกมันจะมากี่คนก็มีค่าเท่ากัน

หัวหน้านี่พวกมันใช้คนตั้ง 700 กว่าคนมาดักฆ่าคุณเพียงคนเดียว แต่คุณก็ยังมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ?: ไป๋ฉือส่งข้อความออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ลู่หยางยังไม่ได้บอกทุกคนเรื่องที่เขาอัปเกรดหัวใจแห่งเทพอสูรเป็นระดับ 2 เขาจึงตอบกลับไปว่า: มันต้องแบบนี้แหละถึงจะสนุก นอกจากซุนหยูกับเครซี่เบลด คนอื่นให้ไปรวมตัวกันบริเวณภูเขาสูงหลังดันเจียนดีม่อนเคฟ

—

ดันเจียนดีม่อนเคฟอยู่ตรงรอยต่อระหว่างทุ่งปีศาจกับหุบเขาปีศาจ พื้นที่บริเวณนั้นเป็นพื้นที่สูงที่ไม่สามารถปีนขึ้นไปตามวิธีปกติได้ แต่สามารถใช้บ่วงเชือกจับม้าปีนขึ้นไปได้ ลู่หยางจึงตัดสินใจเลือกใช้สถานที่แห่งนี้เป็นจุดซุ่มโจมตี ส่วนตัวเขาจะเป็นตัวล่อเพื่อดูว่าเจิ้งหยวนจะแสดงท่าทีออกมายังไง

อาจารย์ ตอนนี้พวกเรามากันครบหมดแล้วเหลือแค่คุณคนเดียว: หลานอวี่ส่งข้อความ

ลู่หยาง: กำลังไป ตอนนี้ฉันอยู่ในเมืองเซนต์กอลล์

หลานอวี่: ฉันแอบบอกความลับอะไรให้นะว่าหยู่เว่ยกำลังเตรียมขอบคุณคุณด้วยตัวเองด้วย

ลู่หยางส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ก่อนที่เขาจะเดินทางไปยังดันเจียนดีม่อนเคฟ

—

หน้าดันเจียน

“ลู่หยางจะมาจริง ๆ ใช่ไหม?” เจิ้งหยวนถามอย่างร้อนรน

“เจิ้งหยวน คราวนี้นายจะต้องควบคุมตัวเองให้ดี ห้ามสร้างเรื่องอีกเป็นอันขาด” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ไม่ต้องห่วง คราวนี้ฉันจะเป็นคนขอโทษลู่หยางด้วยตัวเอง” เจิ้งหยวนกล่าวพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ อย่างไรก็ตามในช่วงลับหลังเขากลับกำลังส่งข้อมูลให้บลัดไทแรนท์

—

สำนักงานใหญ่บลัดเติสตี้

“ลู่หยางกำลังไปที่ดีม่อนเคฟจริงด้วย คราวนี้ฉันจะกำจัดมันให้หายออกไปจากเกมอย่างถาวร” บลัดไทแรนท์เผยรอยยิ้มขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยม

“เย่กู่ซิง, ดีม่อนบลัดเตรียมทีมให้พร้อม ใกล้ถึงเวลาที่พวกเราจะได้ฆ่ามันแล้ว!”

—

ระหว่างที่บลัดเติสตี้กำลังเคลื่อนไหว ลู่หยางก็ได้รับข้อความมาจากเครซี่เบลดและทไวไลท์รีปเปอร์

ไม่นานนักเวทหนุ่มก็มาถึงบริเวณหน้าทางเข้าดันเจียน ก่อนที่เขาจะได้เห็นพวกเซี่ยหยู่เว่ยยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“อาจารย์ พวกเราอยู่ทางนี้!” หลานอวี่โบกมือเรียกอย่างมีความสุข

เซี่ยหยู่เว่ยก็กำลังโบกมือให้ลู่หยางอยู่เช่นกัน และบนใบหน้าที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งกลับกำลังเผยรอยยิ้มออกมาบาง ๆ

“ขอบคุณนะที่ก่อนหน้านี้ช่วยพวกเราเอาไว้”

“ไม่เป็นไร” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

แววตาของเจิ้งหยวนเผยให้เห็นความเย็นชาขึ้นมาชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะเดินไปตรงหน้าลู่หยางอย่างนอบน้อม

“พี่ชายที่ผ่านมาผมต้องขอโทษจริง ๆ ผมรู้ว่าคุณใจกว้างและคงไม่ถือสาคนตัวเล็ก ๆ แบบผม”

ลู่หยางมองไปทางเจิ้งหยวนพร้อมกับหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ

ตอนแรกพวกเซี่ยหยู่เว่ยคิดว่าลู่หยางคงจะไม่ถือสาหาความกับเจิ้งหยวนอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามนักเวทหนุ่มกลับไม่เลือกที่จะยอมรับคำขอโทษ มันจึงทำให้บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นมาในทันที

“พี่ชาย พวกเราเข้าดันเจียนกันก่อนดีไหม?” จางจื่อโป๋พยายามไกล่เกลี่ยสถานการณ์

“อยากเข้าดันเจียนงั้นเหรอ? มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก” เสียงอันเย็นชาดังขึ้นมาแต่ไกลพร้อมกับดีม่อนบลัดที่นำทีมออกมาจากถ้ำและตั้งขบวนทัพเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

“บลัดเติสตี้!? ทำไมพวกมันถึงมาที่นี่ได้” สีหน้าของเซี่ยหยู่เว่ยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

ลู่หยางเดินไปข้าง ๆ หญิงสาว ก่อนที่จะกระซิบขึ้นมาเบา ๆ ว่า

“ถ้าฉันบอกว่าเจิ้งหยวนเป็นคนแจ้งข่าวให้พวกมันรู้ เธอจะเชื่อไหม?”

“เป็นไปไม่ได้!” เซี่ยหยู่เว่ยส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ เพราะด้วยฐานะทางครอบครัวของเจิ้งหยวน เธอก็ไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะถูกซื้อได้ด้วยเงินเพียงแค่เล็กน้อย

“ถ้างั้นพวกเรามาเดิมพันกันไหม? หากฉันชนะเธอจะต้องยุบกิลด์แล้วเข้าร่วมกิลด์ที่ฉันกำลังจะสร้างในฐานะของสตูดิโอหนานปิง” ลู่หยางกล่าว

เซี่ยหยู่เว่ยกัดฟันมองไปทางเจิ้งหยวนที่อยู่ไม่ไกล ก่อนที่เธอจะพูดว่า

“หากทุกอย่างเป็นอย่างที่คุณพูดจริง ๆ ฉันก็ไม่มีหน้าจะสร้างกิลด์อีกต่อไปแล้ว หากฉันแพ้ฉันจะพาทุกคนเข้าร่วมกิลด์ของคุณ แล้วถ้าหากว่าฝั่งคุณเป็นคนแพ้ล่ะ?”

“หากฉันแพ้ฉันก็ยินดีจะเข้าร่วมเวิร์คช็อปของเธอและทำงานให้กับเธอเป็นเวลา 3 ปี” ลู่หยางกล่าว

“ตกลงตามนี้”

 

 

---

เสร็จลู่หยาง!