บทที่ 4 เหยื่อรายแรก

บทที่ 4 เหยื่อรายแรก

แสงตะวันเริ่มลับขอบฟ้า ทิ้งให้ป่าทึบทางทิศเหนือของหมู่บ้านจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด กลิ่นอายของความชื้นและใบไม้เน่าเปื่อยลอยคลุ้ง แต่สำหรับ ‘มาร์คัส’ นายพรานหนุ่มร่างกำยำ กลิ่นที่เตะจมูกเขาในยามนี้กลับเป็นกลิ่นหอมประหลาด... หอมหวานราวกับดอกไม้ป่าที่บานสะพรั่งผิดฤดูกาล

เขาเดินตามกลิ่นนั้นไป แหวกพุ่มไม้หนาทึบจนกระทั่งพบกับภาพที่ทำให้ลมหายใจสะดุด

ท่ามกลางแสงจันทร์สลัว หญิงสาวร่างเปลือยเปล่าผุดผ่องยืนพิงต้นไม้ใหญ่ เรือนผมสีดำยาวสยายปกปิดจุดสำคัญไว้อย่างหมิ่นเหม่ ผิวขาวซีดของนางดูเรืองรองตัดกับความมืดรอบกาย ดวงตาสีอำพันที่จ้องมองมาทางเขาดูตื่นตระหนกปนไร้เดียงสา

"เจ้า... เจ้าเป็นใคร?" มาร์คัสถามเสียงสั่น ความระแวดระวังตัวของนักล่าถูกความตัณหาเข้าครอบงำทันทีที่เห็นเรือนร่างนั้น

"ข้าหลงทาง..." เสียงของนางหวานใสแต่สั่นเครือ ลิลิธ แสร้งทำตัวสั่นเทา กอดตัวเองไว้อย่างน่าสงสาร

"ช่วยข้าด้วย... ท่านนายพราน"

มาร์คัสกลืนน้ำลาย ทิ้งคันธนูในมือลงทันที เขาเดินเข้าไปหานางอย่างคนละเมอ "ไม่ต้องกลัว ข้าจะดูแลเจ้าเอง"

ชายหนุ่มเอื้อมมือหยาบกร้านไปสัมผัสท่อนแขนเรียว ลิลิธสะดุ้งเล็กน้อย (เป็นการแสดงที่แนบเนียนที่นางเรียนรู้มาจากเอลาร่า) ก่อนจะยอมให้เขาดึงเข้าไปกอด มาร์คัสซุกไซ้ใบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่น มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าของปีศาจสาวด้วยความหื่นกระหาย

ในมุมมืดห่างออกไปไม่ไกล เอลาร่า ยืนกอดอกมองดูเหตุการณ์ผ่านนิมิตจากลูกแก้วเวทย์ นางเหยียดยิ้มสมเพช "ช่างง่ายดายเหลือเกิน... ผู้ชาย"

ตัดกลับมาที่ลิลิธ ใบหน้าของนางที่ซบอยู่บนไหล่ของชายหนุ่มไม่ได้มีแววตื่นกลัวหรือพิศวาสแม้แต่น้อย ดวงตาสีอำพันคู่นั้นว่างเปล่าและเย็นชา นางรู้สึกรังเกียจกลิ่นเหงื่อและสัมผัสหยาบโลนของมนุษย์เพศผู้ แต่นางจำคำสอนของนายท่านได้ดี... 'ทำให้มันตายใจ แล้วค่อยสูบกิน'

"ท่านตัวอุ่นจัง..." ลิลิธกระซิบข้างหูมาร์คัส ก่อนจะขบกัดใบหูเขาเบาๆ

"ข้าจะทำให้เจ้าอุ่นกว่านี้อีก" มาร์คัสคำรามในลำคอ เขาเงยหน้าขึ้น หมายจะบดขยี้ริมฝีปากลงบนปากอิ่มสีสดนั้น

ทันทีที่ริมฝีปากสัมผัสกัน มาร์คัสก็ตัวเกร็งกระตุก

แทนที่จะเป็นความนุ่มนวล เขาตระหนักได้ถึงแรงดึงดูดมหาศาลที่กระชากวิญญาณของเขาออกจากร่าง เหมือนมีตะขอเกี่ยวที่ขั้วหัวใจแล้วดึงอย่างแรง!

"อึก... อ๊าก!"

ชายหนุ่มพยายามจะดิ้นหนี แต่แขนเรียวสวยของลิลิธกลับแข็งแกร่งดั่งคีมเหล็ก นางล็อกคอเขาไว้แน่น ไม่ยอมให้ถอนจูบ ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นและส่องประกายวาวโรจน์ในความมืด ร่างกายของนางเริ่มดูดกลืน 'แก่นชีวิต' ของชายหนุ่มอย่างตะกละตะกลาม

ผิวหนังที่เคยตึงแน่นของมาร์คัสเริ่มเหี่ยวย่น กล้ามเนื้อลีบฝ่อลงอย่างรวดเร็ว ดวงตาเหลือกถลน เส้นผมหลุดร่วง เสียงร้องของเขาถูกกลืนหายไปในลำคอของปีศาจสาว

เพียงไม่กี่อึดใจ ร่างของนายพรานหนุ่มก็ร่วงลงสู่พื้นดิน... แห้งกรังราวกับซากแมลงที่ถูกแมงมุมดูดกินจนเหลือแต่เปลือก

ลิลิธยืนมองศพนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า นางเช็ดปากตัวเองอย่างรังเกียจ "รสชาติขมปร่า... ไม่เหมือนของนายท่านเลย"

นางหันหลังกลับ เดินหายเข้าไปในความมืด มุ่งหน้าสู่จุดที่เอลาร่ารออยู่

เมื่อมาถึง ลิลิธไม่รอช้า นางโถมตัวเข้าหาเอลาร่าทันที ร่างกายของปีศาจสาวในยามนี้ร้อนรุ่มไปด้วยพลังงานส่วนเกินที่เพิ่งได้รับมา ผิวพรรณเปล่งปลั่งจนแทบระเบิด

"นายท่าน... ข้าอึดอัด" ลิลิธร้องครวญคราง พลังชีวิตของผู้ชายมันสกปรกและรุนแรงเกินกว่าที่นางจะเก็บไว้คนเดียว "เอาไป... เอาไปจากข้า"

เอลาร่ายิ้มพึงพอใจ นางประคองใบหน้าของลิลิธเข้ามา จูบซับเหงื่อที่ไรผม ก่อนจะประกบปากจูบเพื่อถ่ายเทพลัง

วินาทีนั้น ลิลิธส่งเสียงครางอย่างสุขสม รสจูบของเอลาร่าชะล้างความขมปร่าของเลือดผู้ชายออกไปจนหมดสิ้น พลังเวทย์บริสุทธิ์ถูกกลั่นกรองและไหลผ่านจากร่างปีศาจสู่ร่างแม่มด

มันไม่ใช่แค่การถ่ายพลัง... แต่มันคือการ 'ร่วมรัก' ผ่านจิตวิญญาณ

เอลาร่ารู้สึกถึงอำนาจที่พุ่งพล่านในเส้นเลือด ความอ่อนเยาว์หวนคืนสู่ผิวหนัง ในขณะที่ลิลิธรู้สึกเบาสบายและได้รับการเติมเต็มด้วยความรักที่นายท่านมอบให้เป็นรางวัล

"เด็กดี..." เอลาร่ากระซิบหลังจากผละออก นางลูบไล้แก้มของปีศาจสาวอย่างหลงใหล

"ทำได้ดี

มาก... คืนนี้เราจะมีงานเลี้ยงฉลองกัน…เพียงสองเราสองคน"