บทที่ 20: หัวใจของเครื่องจักร

14:58... 14:57... 14:56...
ตัวเลขดิจิทัลสีแดงฉานบนหน้าจอนับถอยหลังอย่างเลือดเย็น... มันไม่ใช่แค่นาฬิกา... แต่มันคือจังหวะการเต้นของหัวใจดวงใหม่ที่กำลังจะถือกำเนิดขึ้นใจกลางซากปรักหักพังของ DIAS of Bio-Engineering and Robotics เสียงติ๊กต็อกที่มองไม่เห็นของมันดังกว่าเสียงระเบิดใดๆ ในความรู้สึกของเควินและลีน่า มันคือเสียงนับถอยหลังสู่จุดจบของทุกสิ่งที่พวกเขารู้จัก... และคือรุ่งอรุณแห่งยุคใหม่ของพระเจ้า... หรือปีศาจ... ที่พวกเขาต้องหยุดยั้งให้ได้
"ต้องมีทางอื่น!" เควินพูดอย่างร้อนรน เสียงของเขาแหบพร่าจากความเหนื่อยล้าและการขาดน้ำ เขาทุบกำปั้นลงบนแผงควบคุมที่ตายด้านอย่างหัวเสีย "มันต้องมีทางลงไปที่ชั้นใต้ดินโดยไม่ต้องผ่านลิฟต์บ้าๆ นั่น!"
เขาดึงแผนผังโครงสร้างพื้นฐานของอาคารขึ้นมาบนแท็บเล็ตที่หน้าจอแตกร้าว แสงสีฟ้าอ่อนจากมันสาดส่องใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ, คราบเขม่า, และความมุ่งมั่นที่บ้าคลั่งของเขา ดวงตาของเขากวาดผ่านเส้นสายที่ซับซ้อนของแผนผัง... ไม่ใช่ในฐานะด็อกเตอร์... แต่ในฐานะช่างเทคนิคผู้รู้จักทุกซอกทุกมุมของเมืองนี้ดีกว่าใคร เขาไม่ได้มองหาทางเดินหลัก... แต่กำลังมองหาเส้นเลือดฝอย... ช่องโหว่... เส้นทางที่ถูกลืม...
"เจอแล้ว!" เขาร้องออกมา เสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวังที่เปราะบาง "ท่อส่งสารหล่อเย็น! ระบบเก่า! มันเชื่อมต่อโดยตรงจากชั้นซ่อมบำรุงนี้ลงไปยังห้องควบคุมระบบของห้องปฏิบัติการคิเมราเลย!"
ลีน่ามองไปยังช่องเปิดบนพื้นที่เควินชี้... มันคือปากท่อโลหะขนาดใหญ่ที่มืดมิดและดูน่ากลัว "มันจะปลอดภัยเหรอ?"
"ไม่" เควินตอบทันที "แต่เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว"
มันคือการเดินทางที่เสี่ยงตายอย่างแท้จริง พวกเขาต้องไต่ลงไปตามบันไดเหล็กฉุกเฉินที่อยู่ด้านในท่อ... ท่อที่ลื่นและเย็นจัดจากสารหล่อเย็นที่ยังคงตกค้างอยู่... ในช่องที่มืดสนิทและคับแคบจนแทบจะขยับตัวไม่ได้  ทุกย่างก้าวคือการเดิมพัน... ทุกเสียงโลหะที่เสียดสีกันดังก้องไปในความมืดราวกับเสียงกรีดร้อง... และข้างใต้พวกเขา... คือเสียงฮัมความถี่ต่ำที่ดังขึ้นเรื่อยๆ... เสียงของหัวใจที่กำลังจะตื่นขึ้น
 
เมื่อพวกเขาไต่ลงมาถึงปลายท่อและใช้แรงทั้งหมดช่วยกันแงะตะแกรงเหล็กที่หนักอึ้งออก... พวกเขาก็ได้เห็นภาพที่ทั้งงดงามและน่าสะพรึงกลัวที่สุดในชีวิต 
 
เบื้องล่างคือห้องปฏิบัติการคิเมรา... และใจกลางของมันคือ "หัวใจ"
มันคือลูกแก้วควอนตัมขนาดมหึมาที่ลอยเด่นอยู่กลางอากาศ... และภายในนั้น... คือมวลของเนื้อเยื่อประสาทสีชมพูสดที่กำลังเต้นเป็นจังหวะช้าๆ ราวกับมีชีวิตจริงๆ 
 
ตุบ... ตุบ...
มันคือหัวใจจริงๆ... หัวใจที่ถูกสร้างขึ้น... เส้นใยควอนตัมสีฟ้าเรืองแสงนับล้านเส้นแทรกตัวอยู่ในเนื้อเยื่อนั้นราวกับเส้นเลือดที่ไม่ได้สูบฉีดโลหิต... แต่กำลังสูบฉีด "ข้อมูล" บริสุทธิ์ สายเคเบิลใยแก้วนำแสงนับหมื่นเส้นเชื่อมต่อจากลูกแก้วนี้ไปยังซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่รอบห้องราวกับใยแมงมุมที่กำลังมอบชีวิตให้กับอสูรกายที่อยู่ใจกลาง 
 
ฮืมมมมมมมมม...
เสียงฮัมความถี่ต่ำที่พวกเขาได้ยิน... มันไม่ใช่เสียงเครื่องจักร... แต่มันคือเสียงของพระเจ้าองค์ใหม่ที่กำลังจะถือกำเนิด... 
 
และรอบๆ หัวใจนั้น... กลุ่มสาวกในชุดคลุมสีขาวยืนล้อมอยู่ราวกับนักบวชในพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์  พวกเขากำลังสวดภาวนา... ไม่ใช่ต่อพระเจ้า... แต่ต่อสมการควอนตัมและข้อมูลทางชีวภาพ... และที่แท่นควบคุมหลัก... 
 
ดร. เพทรา
 กำลังพิมพ์คำสั่งสุดท้ายลงบนคอนโซล... ใบหน้าของเธออาบไล้ด้วยแสงสีฟ้าจากจอ... เปี่ยมไปด้วยปีติและความคลั่งศรัทธา... 
 
"อีกแค่สองนาที..." เสียงของเธอดังขึ้น "ท่านศาสดาก็จะจุติแล้ว..."เควินและลีน่ากระโดดลงมาจากตะแกรงท่อส่งสารหล่อเย็นอย่างเงียบเชียบราวกับเงา เท้าของพวกเขาสัมผัสกับพื้นห้องปฏิบัติการที่เย็นเฉียบ... และทันใดนั้น... โลกทั้งใบของพวกเขาก็ถูกบีบอัดลงเหลือเพียงองค์ประกอบไม่กี่อย่าง: เสียงฮัมที่สั่นสะเทือนไปถึงกระดูกของ "หัวใจ" กลางห้อง, ใบหน้าที่เปี่ยมสุขของ ดร. เพทรา, และตัวเลขสีแดงฉานที่กำลังนับถอยหลังอย่างไม่ปรานี...
01:45... 01:44...
"เราต้องไปหยุดเพทรา!" เควินกระซิบ เสียงของเขาแหบแห้งจากอะดรีนาลีนที่พลุ่งพล่าน "ถ้าลำดับสุดท้ายเสร็จสิ้น... ทุกอย่างจะจบ"
"ฉันต้องไปที่แกนกลาง!" ลีน่าตอบกลับ แววตาของเธอมุ่งมั่นราวกับเหล็กกล้า "ฉันต้องฉีดเอนไซม์ย่อยสลายเข้าไปในท่อส่งสารอาหารหลักของมัน! นั่นเป็นทางเดียวที่จะฆ่ามันได้โดยไม่ทำให้เกิดการปนเปื้อนทางชีวภาพ!"
พวกเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะพยักหน้าให้กัน... ต่างคนต่างรู้หน้าที่ของตัวเอง...
"ไป!"
พวกเขาแยกกันลงมือในวินาทีเดียวกัน!
เควินคำรามลั่น... เสียงคำรามที่เกิดจากความโกรธแค้นและความสิ้นหวัง... พุ่งเข้าใส่กลุ่มสาวกที่ยืนล้อมรอบ "หัวใจ" เพื่อสร้างความโกลาหล!
"หยุดมันไว้!" เพทรากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นผู้บุกรุก "อย่าให้มันเข้าใกล้คอนโซล!"
การต่อสู้ระยะประชิดที่ดุเดือดและดิบเถื่อนก็ปะทุขึ้น มันไม่ใช่การต่อสู้ที่สวยงามของเหล่าทหาร... แต่มันคือการดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดของช่างซ่อมบำรุงคนหนึ่ง
ผัวะ! พลั่ก! เควินใช้ประแจท่อที่เขาพกติดตัวมาฟาดเข้าที่ขมับของสาวกคนหนึ่งจนล้มลงไปกองกับพื้น เขาไม่ได้สู้แบบมีแบบแผน... แต่เขาสู้แบบ "สกปรก"
เขาใช้ทุกอย่างที่รู้... ทุกอย่างที่เป็น... มาเป็นอาวุธ เขาเตะเข้าที่ข้อพับของสาวกอีกคน... เหวี่ยงตัวหลบเครื่องตัดพลาสมาที่ฟาดเข้ามา... แล้วคว้าสายเคเบิลแรงสูงที่อยู่ใกล้ที่สุดกระชากออกจากผนัง!
เปรี้ยง! ประกายไฟสีฟ้าขาวระเบิดออก! ช็อตสาวกสองคนที่กำลังจะเข้ามาล้อมเขาจนกระตุกและแน่นิ่งไป!
"ไอ้คนนอกรีต!" สาวกคนหนึ่งตะโกนพลางยกปืนยิงตะปูขึ้น...
ฟู่! เควินหมุนวาล์วปล่อยไอน้ำแรงดันสูงที่อยู่ใกล้ตัว! ไอน้ำร้อนจัดพวยพุ่งออกมาบดบังทัศนวิสัยทั้งหมด!
ในขณะเดียวกัน... ลีน่าก็ใช้ความโกลาหลนั้นวิ่งฝ่าการป้องกันไปยังแท่นควบคุมสารอาหารหลัก... เธอคือลูกศรที่พุ่งตรงไปยังเป้าหมายเดียว... หัวใจเต้นแรง... ลมหายใจติดขัด... เธอเห็นแล้ว... ท่อส่งสารอาหารหลักสีแดงสด...
00:58... 00:57...
เธอใกล้จะถึงแล้ว! เธอชูหัวฉีดเอนไซม์ในมือขึ้น... เตรียมพร้อมที่จะแทงมันเข้าไป!
แต่ในขณะที่ปลายนิ้วของเธอกำลังจะสัมผัสกับวาล์ว...
แกร๊ก...
เสียงกลไกที่เย็นเยียบดังขึ้นจากเพดาน...
เฟี้ยว! แขนกลป้องกันของระบบที่ซ่อนอยู่ได้ตื่นขึ้น! กรงเล็บโลหะสามแฉกฟาดลงมาด้วยความเร็วสูง! เฉียดใบหน้าของเธอไปเพียงนิดเดียว! ลมที่เกิดจากการเคลื่อนไหวของมันบาดผิวแก้มของเธอจนแสบร้อน!
ระบบป้องกันของคิเมรา... ซึ่งตอนนี้คือเดลต้า... ได้ตื่นขึ้นแล้ว! มันรับรู้ถึงภัยคุกคาม... และมันกำลังจะปกป้องตัวเอง!
วูบ!
สนามพลังงานควอนตัมสีฟ้าอ่อนโปร่งแสงปรากฏขึ้นรอบๆ แกนกลาง... ปิดกั้นเส้นทางของเธอโดยสมบูรณ์!
00:45... 00:44...00:43... 00:42...
เวลาเหลือน้อยลงทุกขณะ...
"ลีน่า! ออกมา!" เควินตะโกนสุดเสียง เขาเพิ่งจะใช้ไอน้ำสร้างความโกลาหลได้สำเร็จ แต่กลุ่มสาวกที่เหลืออยู่ก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว พวกมันสามคนพุ่งเข้ามาล้อมกรอบเขาไว้จากสามทิศทาง!
เควินตกอยู่ในวงล้อมโดยสมบูรณ์...
ในขณะเดียวกัน ลีน่าก็ทุบกำปั้นลงบนสนามพลังงานที่มองไม่เห็นอย่างสิ้นหวัง มันสั่นไหวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมสลายไป แขนกลป้องกันยังคงเคลื่อนไหวอยู่เหนือหัวของเธอราวกับแมงมุมเหล็กที่รอคอยจังหวะขย้ำเหยื่อ
"ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ!" เธอตะโกนถามตัวเอง
00:31... 00:30...
"แกจบสิ้นแล้ว ไอ้คนนอกรีต!" สาวกคนหนึ่งคำรามพลางพุ่งเข้าใส่เควินด้วยเครื่องตัดพลาสมาในมือ!
เควินกลิ้งตัวหลบไปด้านข้างอย่างฉิวเฉียด ลำแสงร้อนจัดเผาพื้นคอนกรีตตรงจุดที่เขาเคยยืนอยู่จนหลอมละลาย! เขาสะดุดล้มลง... และนั่นคือความผิดพลาดที่เขาไม่มีโอกาสแก้ตัว
ตุบ!
สาวกอีกคนพุ่งเข้ามากระแทกเขาจากด้านหลังอย่างแรงจนจุก! ร่างของเควินกระแทกลงกับพื้นคอนกรีตที่เย็นเฉียบ ประแจท่อในมือของเขากระเด็นหลุดออกไป...
สาวกคนนั้นขึ้นคร่อมร่างของเขาไว้ กดเขาลงกับพื้นด้วยน้ำหนักตัวทั้งหมด... และสาวกคนที่ถือเครื่องตัดพลาสมาก็เดินเข้ามาใกล้... ยืนคร่อมร่างของเขา... และยกเครื่องมือสังหารนั้นขึ้นสูง... เตรียมพร้อมที่จะฟาดลงมา...
00:20... 00:19...
ลีน่ามองเห็นภาพนั้น... ภาพของเควินที่กำลังจะถูกสังหาร... หัวใจของเธอราวกับจะหยุดเต้น...
ไม่... เธอยอมให้มันจบแบบนี้ไม่ได้...
ในวินาทีนั้นเอง... ความกลัวทั้งหมดของเธอก็สลายไป... ถูกแทนที่ด้วยความเด็ดเดี่ยวที่เยือกเย็น... ถ้าเธอทำลาย "หัวใจ" ไม่ได้... เธอก็จะทำลาย "ร่างกาย" ทั้งหมดของมันแทน!
สายตาของเธอกวาดไปทั่วห้อง... และไปหยุดอยู่ที่เป้าหมายใหม่... "แกนพลังงานหลัก" ของห้องทดลอง... เตาปฏิกรณ์ฟิวชั่นขนาดเล็กที่จ่ายพลังงานให้ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้... รวมถึง "หัวใจ" นั่นด้วย
เธอตัดสินใจแล้ว... เธอกำลังจะยอมสละชีวิตตัวเอง...
แต่เควินที่นอนอยู่บนพื้น... ก็เห็นแววตานั้นของเธอ... เขารู้ทันทีว่าเธอกำลังจะทำอะไร...
"ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เขาคำรามออกมาสุดเสียง... ไม่ใช่เสียงของมนุษย์... แต่เป็นเสียงของสัตว์ร้ายที่บาดเจ็บและกำลังจะปกป้องคู่ของมัน!
ด้วยพลังเฮือกสุดท้ายที่เกิดจากอะดรีนาลีนและความรัก... เขาใช้หัวของตัวเองกระแทกเข้าที่ใบหน้าของสาวกที่คร่อมเขาอยู่อย่างแรง! (ผัวะ!) กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในปาก... เขาใช้จังหวะนั้นคว้าไขควงที่ตกอยู่ใกล้ๆ แทงสวนเข้าไปที่ข้อต่อชุดเกราะตรงหัวเข่าของสาวกที่ยืนอยู่เหนือเขา! (ฉึก!)
"อ๊ากกก!" สาวกคนนั้นร้องลั่นแล้วทรุดลง!
เควินถีบร่างของสาวกที่อยู่บนตัวเขาออกไป... แล้วพุ่งทะยานลุกขึ้นยืน!
เขาไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว... เขาวิ่งฝ่าวงล้อม... แต่ไม่ได้วิ่งหนี... เขาวิ่งตรงมาหาลีน่า!
โครม! เขาทุ่มชั้นวางอุปกรณ์ที่อยู่ใกล้ที่สุดให้ล้มลง! สร้างเป็นกำแพงชั่วคราวขวางกั้นระหว่างพวกเขากับกลุ่มสาวกที่กำลังตั้งตัวใหม่!
00:12... 00:11...
เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ... ตรงหน้าสนามพลังงาน...
"ไม่ใช่คุณ!" เขาพูดพลางดึงหัวฉีดเอนไซม์มาจากมือของเธอ "โลกใบใหม่ต้องการคนอย่างคุณ... ไม่ใช่ช่างซ่อมท่ออย่างผม!"
ก่อนที่ลีน่าจะทันได้คัดค้าน... เควินก็ประทับจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างรวดเร็วและหนักแน่น... สัมผัสสุดท้ายที่เต็มไปด้วยทุกความรู้สึก...
"สร้างโลกที่ดีกว่านี้นะ"
00:10... 00:09...
แล้วเขาก็หันหลัง... ทิ้งเธอไว้กับความตกตะลึง... และวิ่งตรงไปยังเป้าหมายที่แท้จริงของเขา...
...แกนพลังงานหลัก...
"เควิน! อย่า!" ลีน่ากรีดร้องออกมาสุดเสียง น้ำตาไหลอาบแก้ม...
แต่เสียงของเธอ... ก็สายเกินไปเสียแล้ว...00:08... 00:07...
เวลา... กำลังจะหมดลง...
เควินวิ่ง... เขาไม่ได้วิ่งหนี... แต่เขาวิ่งเข้าหาใจกลางของพายุ... เขาทะยานผ่านกลุ่มสาวกที่เหลืออยู่ซึ่งยังคงสับสนจากการโจมตีของเขา... ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวด้วยสัญชาตญาณดิบ... สัญชาตญาณของคนที่ยอมแลกทุกสิ่งเพื่อปกป้องแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของเขา
เขามาถึงแล้ว... เบื้องหน้าแกนพลังงานหลัก... เตาปฏิกรณ์ฟิวชั่นที่กำลังส่งเสียงคำรามราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกกักขัง...
00:05... 00:04...
เขาไม่เสียเวลาแม้แต่จะมองหาแผงควบคุม... เขาใช้แรงทั้งหมดของร่างกายกระแทกเข้ากับฝาครอบนิรภัย!
โครม!
เหล็กกล้าบิดเบี้ยว... เขาไม่สนใจความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วหัวไหล่... เขาทุบมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนฝาครอบหลุดออก! เผยให้เห็นสายเคเบิลส่งพลังงานหลักที่หนาเท่าแขนของเขา... ซึ่งกำลังสั่นสะเทือนและเปล่งประกายด้วยพลังงานมหาศาล...
เขาไม่ลังเล... เขาเอื้อมมือเปล่าทั้งสองข้างเข้าไป... และคว้าจับสายเคเบิลสองเส้นนั้นไว้!
เปรี๊ยะ! เปรี้ยง!
ความเจ็บปวดที่เหนือจินตนาการแล่นพล่านไปทั่วร่าง! กระแสไฟฟ้าหลายล้านโวลต์ช็อตร่างของเขาจนสั่นสะท้าน! กลิ่นเนื้อไหม้คละคลุ้งไปในอากาศ! แต่เขาก็ยังไม่ปล่อย! เขากัดฟันแน่นจนเลือดซิบ... และคำรามออกมาสุดเสียง!
00:03... 00:02... 00:01...
ณ ใจกลางห้อง... "หัวใจ" ได้เต้นเป็นครั้งสุดท้าย... แสงสว่างภายในนิ่งสนิท... และเสียงที่ทุ้มกังวานและทรงอำนาจอย่างแท้จริงก็ได้ดังขึ้นพร้อมกันทั่วทั้งห้อง... เสียงของพระเจ้าองค์ใหม่ที่เพิ่งจะลืมตาดูโลก...
"การหลอมรวมสมบูรณ์" 
 
...และในวินาทีเดียวกันนั้นเอง...
เควินใช้พลังเฮือกสุดท้าย... รวบรวมเจตจำนงทั้งหมดที่เขามี... และกระแทกสายพลังงานในมือทั้งสองข้างเข้าหากัน! 
 
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมม!
ทุกสิ่ง... กลายเป็นสีขาว... 
 
มันไม่ใช่การระเบิด... แต่มันคือ "การปลดปล่อย" ...
คลื่นพลังงานพลาสมาบริสุทธิ์สีขาวสว่างจ้าจนแสบตาได้ระเบิดออกจากแกนพลังงาน... กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างในเส้นทางของมัน... 
 
ลีน่าถูกแรงระเบิดซัดกระเด็นไปอัดกับกำแพงอย่างรุนแรง...  ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนที่ทุกอย่างจะพร่าเลือน... คือภาพของกลุ่มสาวกและ ดร. เพทรา ที่หันมามองด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยชัยชนะ... ก่อนจะสลายกลายเป็นธุลีไปในเสี้ยววินาที... 
 
 
...ภาพของ ดร. เควิน รอสส์... ที่ยืนอยู่ใจกลางแสงสว่างนั้น... ร่างของเขาเป็นเพียงเงาดำ... ก่อนที่จะถูกแสงสีขาวนั้นโอบล้อมและกลืนหายไป... 
 
...และภาพของ "หัวใจ" ชีวะกล... พระเจ้าที่เพิ่งจะถือกำเนิดได้ไม่ถึงหนึ่งวินาที... ที่ถูกคลื่นพลังงานพลาสมานั้นเผาไหม้จนกลายเป็นเถ้าถ่านในพริบตา... 
 
เปรี๊ยะ... เปรี้ยง...
เสียงสุดท้ายคือเสียงแก้วของลูกแก้วควอนตัมที่แตกร้าว... 
 
แล้วทุกอย่าง... ก็เงียบสงัดลง... 
 
เหลือเพียงความมืดมิด... กลิ่นโอโซนที่ไหม้เกรียม... และเสียงสะอื้นของหญิงสาวคนหนึ่งที่รอดชีวิต... เพียงลำพัง...