บทที่ 233: ท่านไม่มีวันกำจัดข้าไปได้!

เฟิ่งหวานหว่านไม่รู้ว่าตัวเองหมดสติไปนานแค่ไหน เมื่อนางลืมตาตื่นขึ้นมา นางก็รู้สึกหนาวจนตัวสั่น นางจึงพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นด้วยความยากลำบากแล้วพบว่าภายในห้องนี้มีเพียงความมืดมิด

สายลมเย็นที่พัดผ่านมาทำให้หญิงสาวได้สติ และความทรงจำของนางก็ค่อย ๆ กลับคืนมา ในไม่ช้าภาพก่อนที่นางจะหมดสติไปก็ปรากฏขึ้นในใจ

พอเฟิ่งหวานหว่านนึกถึงความเจ็บปวดก่อนหน้านี้ นางก็รีบเอื้อมมือไปแตะหน้าท้องส่วนล่างของตัวเองแล้วพบว่าส่วนที่เคยนูนหายไปเหลือเพียงหน้าท้องที่เหี่ยวย่น