3. คำที่ตามหา

โดย รดาพรรณราย เมื่อ พุธ, 04/03/2024 - 01:01

หมวดหนังสือ:

ตามหา...ความลับของคำนั้น

------------------------------------------------------

ท่าทางของอลิสาสะดุ้งผวาเลยกลายเป็นยั่วให้หนุ่มนามว่า ‘ปรินส์’ เผยยิ้มออกมาอย่างร่าเริง เขาหัวเราะกับใบหน้าสีชมพูระเรื่อกลายเป็นสีแดงทันทีที่เขาพูดถึงคำนั้น

“ยู...กลัวอะไรรึ” เขาแหย่เธอ

“No…No! ไม่ ไม่ เลย…เอ่อ” อลิสาไม่กล้าสบแววตาของเขา

“Sweet love ผมหมายถึง ขณะหลับอยู่บนเตียงนี้ เราจะนึกถึงความรักใดๆ ก็ได้ จะช่วยให้ ectasy สุขมากๆ ลิซ่า!...ยูนี่ innocent เกินไปไหม!...” เขาอธิบายยืดยาว แต่ไม่ได้ทำให้อลิสามั่นใจว่า สิ่งที่เขาพูดนั้นความจริงมันคืออะไร

“พรุ่งนี้...เรามาต่อ ep.2 กัน เรื่องที่ยูพูดถึงนี้...ดีไหม” เธอถามความเห็น

“No…ไม่ได้...ผมไม่ว่าง” อลิสาสะดุ้งกับน้ำเสียงเด็ดขาด

จากนั้นเขาช่วยเธอเก็บขาตั้งและถือออกมา ก่อนออกมาจากห้องเขาใช้รีโมทกดปิดไฟฟ้าและฮีตเตอร์ เธอรอเขามาแสกนนิ้วมือเปิดประตูอัตโนมัติ ระหว่างที่เขาเดินออกจากห้องนอนมาที่บริเวณส่วนนั่งเล่น เขานึกขึ้นได้และถามเธอทันที

“พรุ่งนี้เย็น เราจะมีปาร์ตี้ที่นี่”

“แล้วยังไง...จะให้ฉันมาร่วมใช่ไหม” เธอถามก่อนจะเดินออกจากห้องของเขา

“No…ยูอยู่ที่ห้อง ห้ามออกมา เข้าใจไหม” เสียงเข้มสั่งห้าม

“เย็นนี้...เราจะออกไปข้างนอกกินข้าวกัน” เขาชี้มาที่เสื้อผ้าของเธอ และสั่งไปที่หนุ่มอเล็กซ์ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง ให้พาอลิสาไปหาซื้อชุดไปดินเนอร์กับเขาช่วงบ่ายหลังมื้อเที่ยง

“ไม่ต้องก็ได้นะ...นายปรินส์” อลิสาปฏิเสธ

“ไม่ได้...ยูไปกับผม ต้องดูดี look good” เขาทำสัญญาณให้อเล็กซ์มาเอาขาตั้งกล้องที่เขาถืออยู่ ไปส่งที่ห้องเธอ

อลิสาเดินกลับมาที่ห้องเธออีกฝากหนึ่งของตัวตึกเงียบๆ และขอบใจอเล็กซ์หนุ่มหน้าเฉยที่ถือขาตั้งกล้องมาวางไว้ที่หน้าห้อง เธอหมุนลูกบิดประตูเปิดเข้าห้อง

“…ตายแล้ว!” เสียงร้องของสาวน้อยดังขึ้น เมื่อเธอเห็นเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางที่วางอยู่ตรงหลืบในสุดหน้าห้องนอนถูกรื้อค้น อลิสารีบเข้าไปดูว่ามีอะไรหายบ้าง

“เวร...ดีนะ ที่ไม่มีอะไรหาย หรือว่า เราลืมเองวะ…!!!” เธอเริ่มหวาดระแวง และนึกย้อนไปว่าเธออาจรื้อกล้องและขาตั้งออกมาแล้วลืมจัดให้เข้าที่...

ในใจเธอยังคิดสงสัยไม่หายแต่ก็พยายามใช้เวลาไม่มากนักในขณะนี้เขียนบันทึกเล่าเรื่องราวตั้งแต่วันแรกที่มาถึง บรรยายการทำงานซึ่งบริษัทที่ว่าจ้าง สั่งให้เธอทำการบ้านส่งทุกวัน งานนี้ดูเหมือนง่ายไม่มีอะไรมากแต่ในความเป็นจริงมีความโหดหินอยู่ตรงที่ให้เธอไปตามคำสั่ง ค้นหาหมุดหมายแต่ละเรื่องตามขั้นตอน เธอต้องไปหาร้านที่มีชื่อว่า Serendipity ก่อนเที่ยงเธอยังพอมีเวลาจึงค้นหาจากกูเกิ้ล เธอเจอร้านชื่อนี้ตั้งอยู่ใจกลางเมืองเป็นร้านในใบสั่งงานระบุเป็นภาษาอังกฤษว่า ‘Confectionery’

“ร้านอะไรนี่...” เธอค้นหาความหมายได้แล้ว...นึกในใจว่าจะไปหาซื้อของชิ้นหนึ่งในร้านนี้ และต้องเป็นของที่ถูกใจชายหนุ่มเป้าหมายนามว่า ปรินส์ เธอต้องถามอเล็กซ์ช่วงที่อยู่ในรถ

“นายรู้จักร้านนี้ไหม” อลิสายื่นมือถือของเธอให้หนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับรถอ่าน

“ร้านขาย candies and chocolates…จะเอาอะไรหรือ” อเล็กซ์ถามเธอ

“จะถามว่า นายปรินส์ ชอบอะไร” เธอจนใจไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะทำยังไงต่อไป แค่ต้องไปซื้อของชอบของเขาที่ร้านนี้

“Prince never eats chocolates…ปรินส์ไม่เคยกินช็อกโก...” คำตอบนี้ทำเธอหมดหนทาง เพราะขั้นตอนนี้เธอต้องไปที่ร้านนี้ เพื่อหาของที่นายปรินส์ชอบ และจำเป็นต้องให้เขาไปซื้อ

“จะทำยังไงดี ฉันต้องทำ Ep.ต่อไป” เธอเล่าอยากขอคำปรึกษา

“คืนนี้ไปดินเนอร์ ชวนปรินส์ไปด้วยกัน” เขาให้คำตอบที่สว่างวาบในใจของสาวน้อย เธอดีใจสุดแสน

“พรุ่งนี้กลางวัน นายปรินส์ ว่างไหม”

“ไม่ทราบ ต้องถามปรินส์เอง” เขาตอบเธอ

“เอ้า...นายไม่รู้ agenda ของเขาเหรอ” เธอโพล่งออกไป

“ถามปรินส์เองดีกว่า ลิซ่า”

เธอกลับจากการซื้อชุดไปดินเนอร์ พอมีเวลาจึงเข้าไปดูที่เว็บไซด์ของร้านนี้มีขนมลูกกวาดสีพาสเทลและช็อกโกเลตแบรนด์หลายยี่ห้อ เธอเพลิดเพลินกับการดูขนมต่างๆ ซึ่งน่ากินทั้งนั้น ก่อนค่ำอเล็กซ์มาแจ้งว่าปรินส์สั่งให้เธอแต่งตัว ประมาณหนึ่งทุ่มเขาจึงมาเคาะหน้าประตู ทั้งคู่เดินลงบันไดมาพบว่าชายหนุ่มเจ้าของคฤหาสน์ยืนรออยู่ที่โถงด้านหน้าประตูทางออก เขามองเธออย่างชื่นชมกับชุดเดรสยาวสีชมพูพาสเทลมีโค้ตขนมิ้งสวมทับ ซึ่งดูหรูหรามากในความรู้สึกของสาวน้อย

ระหว่างทางไปร้านอาหารที่คนขับรถกำลังพาทุกคนไป นายปรินส์ถามอลิสาว่าชอบกินอะไร

“ยูชอบอะไร...ตามนั้นเลย” เธอไม่มีความรู้เรื่องอาหารฝรั่ง อะไรกินได้ทั้งนั้น

“งั้นคืนนี้เราไปกิน snail หอยทาก โอเคไหม” เขาอมยิ้มเล็กๆ ขณะหันมามองหน้าเธอ

อลิสาทำหน้าตกใจที่ได้ยินคำว่า หอยทาก ในภาษาอังกฤษ กลืนน้ำลายดังเอื๊อก นายปรินส์ขำเธอทันที

“ไม่ต้องกลัว don’t worry อร่อยมาก” เขาหัวเราะหึๆ

“จะอ้วก...” เธอตอบภาษาไทยกลับไป เขาไม่เข้าใจแต่รับรู้ว่าเธอคงไม่อยากกิน

ทันทีที่รถคันยาวสีดำกระจกทึบแสงจอดหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งใจกลางเมือง หิมะกำลังโปรยปรายอุณหภูมิติดลบ อลิสาก้าวลงจากรถเมื่อคนขับลงมาเปิดประตูให้ ชายหนุ่มลงไปยืนรอเพื่อเดินเข้าไปพร้อมกัน

ผู้จัดการร้านเปิดประตูโค้งต้อนรับ จากนั้นทั้งสองถูกนำไปยังห้องวีไอพีด้านบน ซึ่งเธอมองป้ายชื่อหน้าห้อง sérendipité เธอคิดว่าน่าจะเป็นคำเดียวกับชื่อร้าน

“ปรินส์...ยูรู้จักคำนี้ไหม” อลิสาเอามือถือยื่นให้เขา

“ความหมายเดียวกันกับ English” เขาตอบกลับมา แล้วยักไหล่แบบว่าธรรมดาไม่เห็นจะมีอะไร

“คือฉันต้องไปร้านนี้ เพื่อพานายไปซื้อขนม นายชอบขนมอะไร” เธอถามอย่างลังเลไม่แน่ใจว่าเขาจะไปไหม เพราะรู้แล้วว่าเขาไม่ชอบช็อกโกเลต

“เอาสิ...พรุ่งนี้ผมไม่ว่าง แต่อีกวันเราไปที่นั่นกัน” เขายิ้มที่มุมปาก

“ดีเลย งั้นเราไปทำ Ep.2 ต่อที่นี่ดีไหม”

“เราต้องขออนุญาตร้านก่อน”

“ได้สิ...ฉันมีใบ permission letter จดหมายขออนุญาตมาจากบริษัท” เธอตอบแล้วมองไปที่อาหารกำลังเสิร์ฟ พร้อมไวน์สีชมพู

“หอยทากนี้ต้องกินกับไวน์นี้ Aligoté หอยทากต้องจาก Burgandy เบอร์กานดี” เขาสาธยายและเอาตัวคีบคล้ายส้อมเล็กจิกเนื้อมันออกมาจากตัวเปลือกคล้ายการกินหอยโข่ง ซึ่งเธอไม่เคยชอบกินหอยอะไรทั้งปวง มันเป็นพิษสำหรับคนเช่นเธอ

“เอาสิ...ลองชิม” เขาผายมือให้เธอ ทำท่าวิธีการกินให้ดู โดยเอาซอสเนยมาทา คล้ายน้ำจิ้มแจ่วแซ่บ

อลิสาขอลองชิมหนึ่งตัวเท่านั้น เธออยากกินเนื้อตุ๋นเบอร์กานดี พนักงานเสิร์ฟกำลังรอเพื่อเปิดฝาตักใส่จาน

“เราเริ่มสตูว์เลย...” เขาหันไปบอกให้พนักงานเสิร์ฟเปิดฝาหม้อตุ๋น กลิ่นไวน์หอมเครื่องเทศโชยออกมาสัมผัสจมูกสาวน้อย เธอหลับตาเพื่อเก็บความทรงจำ ความหอมของเครื่องเทศฝรั่ง ...ยั่วน้ำลายชวนให้ลิ้มลองเสียเหลือเกิน

“จะหลับแล้วหรือ” เขาแหย่เมื่อเห็นเธอหลับตายิ้มมุมปาก

“โห...very good อยากเก็บไว้ในสมองส่วนลึก จะได้จำกลิ่นมันไว้” เธอตอบตรงเกินไปจนเขาขำเธอ

“อาหารคนรวย...มันคือแบบนี้” เขาไม่ได้จงใจเสียดสี

อลิสานึกฉุนกับคำพูดที่เทียบเคียงกับการดูถูก ซึ่งเขาอาจไม่ได้คิดอะไร แต่เธอหน้างอไม่พอใจ ชิมอาหารมื้อนี้เงียบๆ เมนูตบท้ายเป็นของหวานแนวฝรั่งเศส

“ลูกแพร์เชื่อมไวน์แดงกับซินนามอน...อันนี้ signature ของร้านนี้เลย” เขาโฆษณาให้ร้าน

“ถ้าจะมาที่นี่ น่าจะบอกก่อน ฉันจะได้ขอมารีวิว” เธอแกล้งพูด

“ไม่ได้...”

“ทำไม...ล่ะ นายห้ามฉันรีวิว...นี่มันงานฉันนะ”

“ผมจะไม่ทำอะไรเวลากินข้าว” แววตาสีน้ำตาลอ่อนกดคำสั่งใส่เธอราวเจ้านาย

“โอเค...มีอย่างนี้ด้วย” เธอไม่เข้าใจวัฒนธรรมของเขา จึงแอบบ่นเบาๆ

เขานึกถึงอะไรบางอย่าง แล้วถามเธออย่างแปลกใจ

“ทำไมเราต้องไปร้านนั้น...” เขาถามถึงร้านขนมที่ชื่อเหมือนหน้าห้องวีไอพีนี้